Metody diagnostyczne wykorzystywane w programowaniu fizjoterapii

Katarzyna Kisiel-Sajewicz

Celem monografii jest przybliżenie wiedzy na temat wybranych metod, które można z powodzeniem wykorzystywać w programowaniu procesu fizjoterapii. W pierwszym rozdziale objaśniono zagadnienia związane z oceną właściwości fizjologicznych mięśni szkieletowych poprzez badanie ich czynności bioelektrycznej i mechanomiograficznej. Omówiono dwie metody diagnostyczne: elektromiografię pozwalającą rejestrować sygnały elektryczne w mięśniach i mniej znaną mechanomiografię służącą do oceny właściwości mechanicznych mięśni. Drugi rozdział porusza temat badań termowizyjnych, które pozwalają na rejestrację i analizę dynamiki zmian powierzchniowej temperatury badanego ciała i stwarzają możliwości zaobserwowania zmian odbiegających od stanu fizjologicznego wyrażającego się zmiennym przepływem naczyniowym. Trzeci rozdział poświęcony jest wydolności tlenowej zarówno u osób zdrowych, jak i osób z niepełnosprawnością. Poruszono też zagadnienia dotyczące pomiaru progu anaerobowego i mocy krytycznej, a także maksymalnego i szczytowego pomiaru poboru tlenu jako „złotego standardu” oceny zdolności wysiłkowej. Czwarty rozdział dotyczy programowania fizjoterapii na podstawie mocy i wydolności beztlenowej u osób z niepełnosprawnością ruchową, głównie poruszających się na wózkach inwalidzkich (z uszkodzeniem rdzenia kręgowego, porażeniem mózgowym oraz po amputacjach kończyn).