Czerwone i czarne

Stendhal

Sztandarowa powieść Stendhala umieszczona w indeksie ksiąg zakazanych z powodu krytyki Kościoła katolickiego. Główny bohater usiłuje poukładać swoje życie po przywróceniu obalonej dynastii Burbonów. Opowieść o ambicji, miłości i próbie wydostania się z biedy i marazmu. Kreacja głównego bohatera zaskakuje determinacją i wrażliwością. Powieść pełna jest niedomówień i ukrytych znaczeń, które zmuszają czytelnika do głębokiej analizy utworu.

Czerwone i czarne

Stendhal

O ile podróżny bodaj parę chwil zatrzyma się na głównej ulicy, która prowadzi do Doubs pod sam szczyt pagórka, można trzymać sto przeciw jednemu, że spotka tam wysokiego mężczyznę z ważną i poważną miną. Na jego widok odkrywają się wszystkie głowy. Włosy ma szpakowate, ubrany jest szaro. Jest kawalerem licznych orderów, ma wydatne czoło, orli nos, rysy na ogół dosyć regularne: na pierwsze wrażenie twarz ta jednoczy nawet godność prowincjonalnego mera ze śladami urody, jakie może jeszcze zachować fizjonomia między czterdziestym ósmym a pięćdziesiątym rokiem. Ale niebawem przykro uderzy paryżanina wyraz zadowolenia z siebie i tępej zarozumiałości. Czuje się, koniec końców, że talenty tego człowieka sprowadzają się do punktualnego ściągania cudzych należytości i płacenia możliwie najpóźniej własnych. (Fragment)

Czerwone i czarne

Stendhal

Najsłynniejsza powieść Stendhala.   W prowincjonalnym francuskim miasteczku mieszka w rodzinie właściciela tartaku młody chłopak wyróżniający się fenomenalną pamięcią, ale też wrażliwością i umiłowaniem książek. Ponieważ po klęsce Napoleona – jego idola – droga do szlifów oficerskich dla ambitnego człowieka została zamknięta, postanawia zostać księdzem i w tym celu zaprzyjaźnia się z miejscowym proboszczem, który poleca go merowi na guwernera synów. Julian Sorel poznaje tam starszą od siebie o kilka lat matkę chłopców. Siła miłości, która ich ogarnia, jest zaskoczeniem dla obojga. Julian musi wyjechać. Udaje się najpierw do Besançon, a następnie do Paryża. Tu również wzbudza płomienne uczucie… Po­wieść to jest zwierciadło przechadzające się po gościńcu – powiedział Stendhal. A jego tłumacz, Tadeusz Żeleński-Boy, dodaje: Wystarczy się tej powieści poddać, by pływać w rozkoszy. Historia składa się z dwóch elementów: powieści społecznej — Kroniki XIX wieku, jak ją nazwał sam autor, oraz wielkiej historii miłosnej. A sam tytuł? Czerwone i czarne to mundur i sutanna; to dwie Francje, Francja napoleońska i Francja Burbonów, która nastąpiła nagle po tamtej, brutalnie dławiąc rozkołysany w młodych duszach hymn sławy i czynu.

Czerwone i czarne

Stendhal

  “Czerwone i czarne” to powieść Stendhala, słynnego francuskiego pisarza epoki romantyzmu oraz prekursora realizmu w literaturze.   Jest to jedna z najbardziej znanych powieść autorstwa Stendhala. Z powodu zawartych w powieści treści krytycznych wobec Kościoła w 1864 r. została ona umieszczona na indeksie ksiąg zakazanych.    W prowincjonalnym francuskim miasteczku, w rodzinie drwala, żyje Julian Sorel – młody chłopak, o niezwykłej wrażliwości i doskonałej pamięci. W przeciwieństwie do swojej ograniczonej rodziny odczuwa pociąg do literatury i sztuki. Ma olbrzymie ambicje – pragnie zostać oficerem. Droga do kariery wojskowej po klęsce Napoleona została zamknięta dla plebsu. Jedynym sposobem na ucieczkę z domu, w którym jest lekceważony i bity, jest stan duchowny.

Czerwone i czarne

Stendhal

Młody Julian Sorel, syn drwala, marzy o karierze oficera. Jednak po klęsce Napoleona musi pożegnać się z planami na przyszłość. Jedyną szansą na wyrwanie się z domu i podążanie za ambicjami jest wstąpienie na drogę duchowną. Przedtem jednak chłopak podejmuje się pracy nauczyciela w posiadłości państwa de Renal, gdzie zadurza się w pani domu. Kiedy romans wychodzi na jaw, Julian w atmosferze skandalu opuszcza dwór. Choć jego życie płynie dalej, echa przeszłości uniemożliwiają mu odcięcie się od tego, co było.

Czerwone i czarne

Stendhal

Czerwone i czarne Od tłumacza Na przełomie wieku XVIII i XIX widzimy dwie postacie będące zupełnym niemal przeciwieństwem: Chateaubriand i Stendhal. Jeden czerpie w dawnej Francji idee hierarchii, dyscypliny społecznej, powagi królewskiej, ale odświeża je tchem religijnego odrodzenia; drugi sięga w wiek XVIII swą bezreligijnością, materializmem filozoficznym, radykalizmem społecznym: ale i on spłaca swój dług romantyzmowi epoki: staje się piewcą energii, namiętności wcielonej w rapsod napoleoński. [...]StendhalUr. 23 stycznia 1783 w Grenoble Zm. 23 marca 1842 w Paryżu Najważniejsze dzieła: Czerwone i czarne, Lamiel, Pustelnia parmeńska, Kroniki włoskie, Pamiętnik egotysty Właśc. Marie-Henri Beyle. Powieściopisarz francuski doby romantyzmu, twórca realistycznych powieści łączących wątki psychologiczne, obyczajowe i romansowe oraz szkiców z zakresu historii sztuki i literatury. Służył w armii Napoleona I aż do odwrotu spod Moskwy; był żarliwym obrońcą pamięci Cesarza Francuzów. Serdecznie związany z Włochami i ich kulturą, napisał kilka szkiców na temat sztuki włoskiej (Historia malarstwa we Włoszech, 1817; przewodnik po Rzymie, Neapolu i Florencji), a na swym nagrobku kazał nazwać się ,,Mediolańczykiem".Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Czerwone i czarne. Le Rouge et le Noir

Stendhal

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. W prowincjonalnym francuskim miasteczku, w rodzinie drwala, żyje Julian Sorel młody chłopak, o niezwykłej wrażliwości i doskonałej pamięci. W przeciwieństwie do swojej ograniczonej rodziny odczuwa pociąg do literatury i sztuki. Ma olbrzymie ambicje pragnie zostać oficerem. Droga do kariery wojskowej po klęsce Napoleona została zamknięta dla plebsu. Jedynym sposobem na ucieczkę z domu, w którym jest lekceważony i bity, jest stan duchowny. W tym celu zaprzyjaźnia się z miejscowym proboszczem, księdzem Chelan. Głównym przesłaniem autora było najpełniejsze ukazanie francuskiego społeczeństwa doby ponapoleońskiej wyrachowania, próby ograniczenia młodych plebejuszy i narzucenia im na powrót feudalnego jarzma. Stworzył on odpowiadającą temu celowi koncepcję powieści zwierciadła, które będzie odbijało to lazur nieba, to błoto przydrożnej kałuży. Julian walczy więc ze społeczeństwem jego własną bronią intrygą, podłością i hipokryzją. Ponosi klęskę, gdyż zdaniem autora, napoleoński posiew jeszcze nie wzeszedł w jego ojczyźnie. (za Wikipedią).

Kroniki włoskie

Stendhal

Zbiór opowiadań, dla których inspiracją były stare włoskie manuskrypty znalezione przez autora podczas konsulatury. Opowieści zawarte w Kronikach włoskich pełne są namiętności, przemocy, mroku i renesansowego klimatu. Bohaterkami zbioru są kobiety, które przeżywają wewnętrzne rozterki, a w ich losy wpisują się romantyczne uniesienia i tragicznie zdarzenia.