Moralność pani Dulskiej

Gabriela Zapolska

Klasyka literatury w nowej edycji to znakomity pretekst, by powrócić do dzieł wybitnych i ważnych – przypomnieć je sobie, przeżyć i zinterpretować na nowo lub odkryć, czytając po raz pierwszy. Seria obejmuje arcydzieła polskiej i światowej literatury pięknej – utwory, które mimo upływu lat wciąż zachwycają, intrygują, wzruszają i skłaniają do refleksji.

Moralność Pani Dulskiej

Gabriela Zapolska

„Moralność Pani Dulskiej” to najsłynniejsza sztuka autorstwa Gabrieli Zapolskiej, jednej z najwybitniejszych przedstawicielek polskiego naturalizmu. Sztuka Zapolskiej jest tragifarsą. Główna bohaterka – Aniela Dulska – jest postacią obłudną, dwulicową, fałszywą, chciwą, gardzącą ludźmi biednymi, słabymi i wrażliwymi. Wszystko co robi, robi na pokaz. Prezentuje pozorną moralność, żyje jednak w zakłamaniu i obłudzie.

Moralność Pani Dulskiej. Komedia w 3 aktach

Gabriela Zapolska

Dramat Gabrieli Zapolskiej o wymownym podtytule Tragifarsa kołtuńska przedstawia życie mieszczańskiej rodziny Dulskich pełne zakłamania, chciwości, pogardy i egoizmu. Elementy komiczne przeplatają się z tragicznymi w parodystycznej formie Zapolska krytykuje obłudną moralność i życie na pokaz. Pochodzące z utworu określenie dulszczyzna do dziś opisuje charakterystyczną na bohaterów postawę.

O czym się nawet myśleć nie chce

Gabriela Zapolska

Marysieńka, wychowywana zgodnie z XIX-wieczną obyczajowością, jak większość dziewcząt w jej wieku, nie ma pojęcia, jak wygląda pożycie małżeńskie, ani jakie może nieść za sobą konsekwencje... Wkrótce boleśnie przekona się, że pozamałżeńskie kontakty jej męża nie tylko godzą w jej honor. Niewierny małżonek zaraża Marysieńkę chorobą przenoszoną drogą płciową. Dolegliwości dotkną nie tylko kobietę, ale i ich nowo narodzone dziecko. Gabriela Zapolska kolejny raz pokazuje moralne zepsucie mieszczańskiego środowiska. Porusza tabuizowany dotychczas problem chorób wenerycznych, a także wychowania dziewcząt nieprzystosowanego do realiów codziennego życia.

O czym się nie mówi

Gabriela Zapolska

Urzędnik bankowy Krajewski ma już dosyć swojego nudnego życia. Odstawia na bok podatki i rekompensuje sobie nużącą pracę lekturą filozofów, a także... niezliczonymi romansami. Na kochanki wybiera porządne" dziewczęta. Obsesyjnie wymaga od nich wierności, lecz los płata mu figla. Okazuje się, że Frania Poranek", kobieta, w której prawdziwie się zakochał jest prostytutką. Zapolska podejmuje tabuizowany w kulturze temat prostytucji, kolejny raz szokując współczesnych jej czytelników. Opowieść o Frani Poranek" to głębokie studium psychologiczne, pokazujące sytuację kobiet, które wybrały nieakceptowaną społecznie profesję. Historia przedstawiona przez autorkę została oparta na prawdziwych wydarzeniach.

Ostatni promień

Gabriela Zapolska

Ostat­ni pro­mieńSzkic Ściem­nia­ło się już zu­peł­nie, gdy El­szy­kow­ska we­szła ci­cho, tłu­miąc od­głos swych kro­ków, do przed­po­ko­ju. Po­tar­ła o ścia­nę za­pał­kę, któ­rą trzy­ma­ła w rę­ku i błę­kit­na­wy ognik za­bły­snął wśród ciem­nej prze­strze­ni. Ognik ten oświe­cił od do­łu twarz ko­bie­ty i od­bił jej sła­by cień na ścia­nie po­kry­tej sza­rym, bez­barw­nym obi­ciem. El­szy­kow­ska zbli­ży­ła się do kin­kie­tu wi­szą­ce­go na­prze­ciw wie­sza­dła -- le­wą rę­ką unio­sła w gó­rę szkło, pra­wą wraz z za­pał­ką zbli­ży­ła do kno­ta, po czym rzu­ci­ła do­ga­sa­ją­cą za­pał­kę na zie­mię, za­sa­dzi­ła szkło, po­pra­wi­ła knot i te­raz opar­ła się o ścia­nę tuż obok kin­kie­tu, z któ­re­go bi­ło na nią nie­pew­ne żół­ta­we świa­tło złej i ta­niej naf­ty. [...]Gabriela ZapolskaUr. 30 marca 1857n r. w Podhajcach na Ukrainie Zm. 21 grudnia 1921 r. we Lwowie Najważniejsze dzieła: Moralność pani Dulskiej (1906), Kaśka Kariatyda (1886), Menażeria ludzka (1893), Żabusia (1897), Sezonowa miłość (1904), Ich czworo (1907), Panna Maliczewska (1910), Skiz (1909) Właśc. Maria Gabriela Janowska z Korwin-Piotrowskich, primo voto Śnieżko, inne pseudonimy: Marya, Józef Maskoff, Walery Tomicki. Autorka opowiadań, powieści i utworów scenicznych, aktorka. Publikowała swe utwory w prasie lwowskiej, krakowskiej i warszawskiej (debiutowała ogłoszonym w 1881 r. w ?Gazecie Krakowskiej? opowiadaniem Jeden dzień z życia róży). Jej dzieła wyróżniały się dominującym naturalizmem o tonie dydaktycznym i publicystycznym oraz zaangażowaniem społecznym. Stała się symbolem walki z zakłamaniem tzw. moralności mieszczańskiej. Zapolska pisała o drastycznych jak na jej czasy tematach, np. o prostytucji czy chorobach wenerycznych (O czym się nie mówi 1909, O czym się nawet myśleć nie chce 1914). Z tego powodu jej twórczość stała się przedmiotem krytyki ze strony kół zachowawczych. Zapolska występowała w polskich, a także europejskich teatrach. W rozwoju kariery przeszkadzał jej krnąbrny charakter. Z tego powodu nie mogła dojść do porozumienia z dyrektorami teatrów. Ostatnie lata swego życia pisarka spędziła w willi ?Skiz?, oszukana, otumaniona i pozbawiona majątku przez hipnotyzera. autor: Paweł Przybysz Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Ostatni promień

Gabriela Zapolska

Elszykowska zbliżyła się do kinkietu wiszącego naprzeciw wieszadła lewą ręką uniosła w górę szkło, prawą wraz z zapałką zbliżyła do knota, po czym rzuciła dogasającą zapałkę na ziemię, zasadziła szkło, poprawiła knot i teraz oparła się o ścianę tuż obok kinkietu, z którego biło na nią niepewne żółtawe światło złej i taniej nafty (Fragment)

Oślica

Gabriela Zapolska

Gabriela Zapolska Menażeria ludzka Oślica Gorączkowo Honorka zaczęła spowijać kwilące cichutko dziecko. A wyciągając długi na trzy łokcie powijak, mówiła ochrypłym głosem: Chodzi! Chodzi! Synulku! pójdziemy na wesele twojego ojcaszka! Chodzi synulku, pójdziemy mu drużbować, ale nie ołtarz mu sprawimy, ni jakie weselenie, jeno łaźnię gorącą, że aż mu w piętach postygnie! Stojąca obok barłogu, na którym leżało dziecko kuma Kazimierzowa zaczęła nagle szlochać. A... Gabriela Zapolska Ur. 30 marca 1857n r. w Podhajcach na Ukrainie Zm. 21 grudnia 1921 r. we Lwowie Najważniejsze dzieła: Moralność pani Dulskiej (1906), Kaśka Kariatyda (1886), Menażeria ludzka (1893), Żabusia (1897), Sezonowa miłość (1904), Ich czworo (1907), Panna Maliczewska (1910), Skiz (1909) Właśc. Maria Gabriela Janowska z Korwin-Piotrowskich, primo voto Śnieżko, inne pseudonimy: Marya, Józef Maskoff, Walery Tomicki. Autorka opowiadań, powieści i utworów scenicznych, aktorka. Publikowała swe utwory w prasie lwowskiej, krakowskiej i warszawskiej (debiutowała ogłoszonym w 1881 r. w Gazecie Krakowskiej opowiadaniem Jeden dzień z życia róży). Jej dzieła wyróżniały się dominującym naturalizmem o tonie dydaktycznym i publicystycznym oraz zaangażowaniem społecznym. Stała się symbolem walki z zakłamaniem tzw. moralności mieszczańskiej. Zapolska pisała o drastycznych jak na jej czasy tematach, np. o prostytucji czy chorobach wenerycznych (O czym się nie mówi 1909, O czym się nawet myśleć nie chce 1914). Z tego powodu jej twórczość stała się przedmiotem krytyki ze strony kół zachowawczych. Zapolska występowała w polskich, a także europejskich teatrach. W rozwoju kariery przeszkadzał jej krnąbrny charakter. Z tego powodu nie mogła dojść do porozumienia z dyrektorami teatrów. Ostatnie lata swego życia pisarka spędziła w willi Skiz, oszukana, otumaniona i pozbawiona majątku przez hipnotyzera. autor: Paweł Przybysz Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.