Romeo i Julia

William Shakespeare

Romeo i Julia to dramat angielskiego pisarza Williama Szekspira, napisany we wczesnym stadium jego kariery, a wydany w 1597 r. Historia dzieje się w Weronie i Mantui. Członkowie dwóch zwaśnionych rodzin, zakochują się w sobie. Pewnego dnia Romeo Montecchi dowiaduje się o balu w domu rodziny Capuletich, gdzie ma pojawić się jego wybranka. Udaje się tam wraz z grupą przyjaciół i poznaje Julię. Wkrótce dochodzi do pierwszych pocałunków tych dwojga. Pod osłoną nocy Romeo udaje się pod balkon Julii i wyznaje jej miłość. Ta jednak ze względu na mrok nie wie, kto czeka pod balkonem. Odpowiada więc, że jedyną osobą, którą kocha, jest członek zwaśnionego rodu, Romeo Montecchi. Słysząc to młodzieniec postanawia ujawnić swoją tożsamość. Następnego dnia nastolatkowie biorą ślub w celi ojca Laurentego... Romeo i Julia przedstawia historię tragicznej miłości dwojga młodych ludzi, którzy stali się wzorcami romantycznych kochanków.

Romeo i Julia

William Shakespeare

„Romeo i Julia” to dramat angielskiego pisarza Williama Szekspira napisany we wczesnym stadium jego kariery. Przedstawia historię tragicznej miłości dwojga młodych ludzi, którzy stali się wzorcami romantycznych kochanków. Historia toczy się w Weronie i Mantui.

Romeo i Julia

William Shakespeare

Romeo i Julia – dramat angielskiego pisarza Williama Szekspira napisany we wczesnym stadium jego kariery. Przedstawia historię tragicznej miłości dwojga młodych ludzi, którzy stali się wzorcami romantycznych kochanków. Historia toczy się w Weronie i Mantui. Źródeł utworu należy doszukiwać się we włoskiej opowieści romantycznej Mattea Bandella (Le tre parti de le Novelle del Bandello, 1554), przetłumaczonej wierszem na angielski w The Tragicall Historye of Romeus and Juliet (1562) przez Arthura Brooke’a oraz prozą w Palace of Pleasure (1582) przez Williama Paintera. Szekspir zapożyczał z obu tych pozycji dodając przy tym postaci własnego pomysłu, takie jak Merkucjo czy Parys, celem wzbogacenia fabuły. Uważa się, że dramat powstawał w latach 1591–1595, zaś po raz pierwszy został opublikowany w 1597 roku w formacie quarto. (za Wikipedią).

Sen nocy letniej

William Shakespeare

W sztuce Sen nocy letniej mieszają się światy realny i wyobrażony, współistniejące na niemal równych prawach. Na ich tle w mistrzowskiej komedii splatają się historie trzech par kochanków. Źle ulokowana miłość, rozmaite perypetie i udział leśnych duszków podsycają emocje towarzyszące lekturze, zapewniając zarówno mnóstwo radości, jak i odrobinę refleksji nad istotą uczuć.

Sen nocy letniej

William Shakespeare

”Sen nocy letniej” to komedia Williama Shakespeare’a, która powstała pod koniec XVI wieku. Zalicza się do najpopularniejszych dzieł tego autora. Komedia ta przedstawia świat wyobraźni i mitologii (postać Oberona, a także Tytanii, pojawia się już wcześniej). Niektóre wątki mogą jednak być zaczerpnięte z Metamorfoz Owidiusza, którymi Shakespeare zajmował się jeszcze w czasach swojej edukacji.

Sonety

William Shakespeare

”Sonety” to kolekcja 154 sonetów autorstwa Williama Shakespeare’a, których tematem są między innymi miłość, piękno, polityka, moralność. Były pisane przez dłuższy okres. Większość utworów (1-126) jest skierowanych do młodzieńca. Nawołują go do małżeństwa i posiadania dzieci, aby jego uroda była przekazana następnym pokoleniom. Niewykluczone, że podmiot liryczny jest w nim zakochany. Sonety 127-152 odwołują się do miłości poety do jego kochanki. Dwa ostatnie sonety, 153 i 154, mają charakter alegoryczny, ich adresatem może być Kupidyn.

Sonety

William Shakespeare

Zbiór 154 utworów lirycznych pisanych na przestrzeni lat. Nie jest jasne, czy autor wiedział o ich publikacji, a także, czy wydawca korzystał z autoryzowanej wersji. Głównym tematem utworów są, zgodnie z konwencją: miłość, piękno, moralność, ale ich potraktowanie odbiega od standardów ówczesnej poezji. Autor porusza bieżące problemy polityczne, parodiuje piękno, wyśmiewa się z wzniosłych uczuć, a nawet wprowadza elementy pornograficzne. Niektórzy są skłonni patrzeć na sonety Shakespeare'a jak na parodię dzieł Petrarki. Adresatami słów podmiotu lirycznego w poszczególnych utworach są: Młodzieniec (wiersze o subtelnym wydźwięku, zawierające porady życiowe), Czarna Dama (wątki erotyczne, frustracja wynikająca z zawiedzionych nadziei), Konkurencyjny poeta (sprzeczki na temat ideałów i sytuacji ekonomicznej).

Stracone zachody miłości

William Shakespeare

Król krainy Nawarry postanawia zaprowadzić w swoim królestwie niezwykłe, rygorystyczne porządki. Podejmuje zobowiązanie, że zrezygnuje z wszelkich rozrywek i towarzystwa kobiet. Sytuacja ulega diametralnej zmianie wraz z pojawieniem się francuskiej księżniczki w otoczeniu dworu. Komediowe wydarzenia pokażą, jak jej obecność wpłynie na realizację królewskich zamierzeń.