Czynniki Produkcji a uwarunkowania prawne UE- znaczenie i analiza dla wybranych produktów

Miciuła Ireneusz, Porowski Kamil, Habryka Celina

CZYNNIKI PRODUKCJI WSPÓŁCZESNYCH PRZEDSIEBIORSTW Podstawowym problemem badawczym w ekonomii jest zjawisko rzadkości, czyli jak ludzie (jednostka i społeczeństwo) radzą sobie z ograniczonością zasobów, tzn. jak dzielą zasoby na różne cele, aby zaspokajać potrzeby przy pomocy wytwarzanych dóbr i usług. Ekonomia jest zatem nauką o gospodarowaniu, która zmierza do wyznaczenia postępowania oszczędnego i racjonalnego. W literaturze przedmiotu uważa się, że można to robić w dwojaki sposób, a mianowicie uzyskiwać z posiadanego zasobu jak największe korzyści lub postępować tak, aby zużyć jak najmniej zasobów do osiągnięcia danego celu. Niewątpliwie wyborów dokonuje się na różnych płaszczyznach i podczas różnych procesów, m.in.: • produkcji – co i w jaki sposób produkować, • podziału – jak dzielić rezultaty produkcji pomiędzy członków społeczeństwa, czy czynniki produkcji (renta dla ziemi, płace dla pracy i zyski dla kapitału), • wymiany – od kogo kupować, komu sprzedawać oraz jak ustalić cenę, • konsumpcji – jakie potrzeby zaspokajać i w jakiej kolejności. U podstaw wszystkich tych wyborów leżą procesy produkcyjne i usługowe realizowane za pomocą potencjału produkcyjnego jako siły wytwórczej, co jest tematem niniejszej monografii. Współcześnie występująca w większości państw ekonomia rynkowa podporządkowuje dokonywanie wyborów siłą popytu i podaży. Problemy ekonomiczne można rozpatrywać z różnych punktów widzenia: z poziomu pojedynczych podmiotów gospodarczych lub z poziomu całego społeczeństwa, gospodarki. W celu zaspokojenia swoich potrzeb na dobra (tak konsumpcyjne jak i produkcyjne), człowiek przekształca w procesie produkcyjnym na nie dostępne mu zasoby. Z ekonomicznego punktu widzenia wyróżniamy cztery podstawowe grupy zasobów: • zasoby naturalne (dobra dane przez naturę, a nie wytworzone przez człowieka), • zasoby rzeczowe (majątek trwały i obrotowy wytworzony przez człowieka), • zasoby ludzkie (ludzie wraz z ich umiejętnościami i doświadczeniem), • zasoby finansowe. Zasoby te nie są jednak w prostym przełożeniu czynnikami produkcji. Takowymi są bowiem usługi tych zasobów. Najczęściej spotykanym ujęciem wyróżnienia czynników produkcji jest ich klasyczny podział na trzy grupy usług: pracę, kapitał (rzeczowy i finansowy) i ziemię. W praktyce ceny czynników produkcji są zróżnicowane, co ma charakter dynamiczny lub równowagowy. Oba te rodzaje zróżnicowań są ściśle ze sobą powiązane. Dynamiczne zróżnicowanie ma miejsce wówczas, gdy niektóre różnice w cenach odzwierciedlają czasowy stan nierównowagi i charakteryzują się samolikwidacją. Jest to spowodowane przede wszystkim wzrostem jednych przemysłów, a zmniejszaniem się innych. Różnice te ujawniając się wywołują jednocześnie procesy prowadzące do realokacji czynników i eliminacji zróżnicowań. Natomiast równowagowe zróżnicowanie występuje w sytuacji, gdy zróżnicowanie cen pewnych czynników utrzymuje się bez generowania sił, które je eliminują. Różnice te są powiązane z różnicami w samych czynnikach ze względów jakościowych (różne kwalifikacje, różna urodzajność gruntów) i niepieniężnymi korzyściami. Ceny czynników produkcji, podobnie jak ceny towarów konsumpcyjnych, są wyznaczane przez siły popytu i podaży. Natomiast popyt na czynniki produkcji zależy od istnienia popytu na dobra, które ten czynnik pozwala produkować. Wynika to z faktu ich specyfiki, gdyż są towarem nabywanym nie dla nich samych, lecz dla przekształcenia ich w nakłady dające nowy produkt, który przynosi zysk. Oznacza to jednocześnie, że popyt na czynniki produkcji jest pochodny popytowi na dobra finalne. W ślad za tym trzeba zauważyć, że popyt całkowity na dany czynnik jest sumą popytów na niego we wszystkich dziedzinach produkcji w których jest używany. Wzajemne powiązania i zależności pomiędzy podmiotami powstają za pośrednictwem rynku dóbr oraz rynku czynników produkcji. Każdy z podmiotów na rynku czynników produkcji poszukuje pozycji optymalnej tzn. dąży do optymalizacji korzyści z podjętych działalności. Powstające na rynku czynników produkcji relacje między popytem, podażą i ceną uzależnione są od tego w jakich warunkach i pod wpływem jakiej konkurencji działają podmioty gospodarcze. Producenci konkurują między sobą o jak najkorzystniejsze warunki zakupu czynników produkcji, zaś gospodarstwa domowe konkurują między sobą o jak najkorzystniejszą ich sprzedaż. W niniejszym rozdziale zostanie przedstawiona istota problemu rynków czynników produkcji, która wymaga przeanalizowania i określenia: • relacji pomiędzy zasobami gospodarczymi, a czynnikami produkcji, • istoty rynku czynników produkcji i jego roli w gospodarce rynkowej, • wpływu czynników produkcji na kształtowanie konkurencyjności przedsiębiorstwa, • kształtowania się cen czynników produkcji pod wpływem sił popytu i podaży, • możliwości produkcyjnych pod wpływem zwiększania potencjału produkcyjnego jako siły wytwórczej, • wpływu czynników produkcji na efektywność gospodarowania i wartość przedsiębiorstwa. PERSPEKTYWY ROZWOJU HODOWLI BYDŁA MLECZNEGO W POLSCE Według danych Głównego Urzędu Statystycznego w 2014r Pogłowie bydła mlecznego kształtowało się na poziomie 5659,5tyś. sztuk, notując nie znaczny wzrost w skali całego roku o 1,2%. Zwiększona liczebność stada ogółem wynikała ze wzrostu pogłowia cieląt o 1,8% i bydła młodego w przedziale wiekowym 12-22 miesięcy (o 3,8%). Liczebność pogłowia bydła w ostatnich miesiącach ubiegłego roku była wyższa o 69,6 tyś. sztuk, czyli o 1,1% niż w roku ubiegłym, a w porównaniu z wielkością stad w maju 2014r. , niższa o 262,2 tyś. sztuk (o 13%) do poziomu 2414,7 tyś sztuk. Ograniczenie wielkości stada krów wynika ze zwiększonego brakowania krów, co było podyktowane redukcją produkcji przez rolników, którym zagrażało przekroczenie kwoty mlecznej. W strukturze bydła ogółem udział poszczególnych grup wiekowych w grudniu 2014 roku wynosił : - młode bydło rzeźne i hodowlane w wieku 12-22 miesięcy – 25,0%, - cielęta w wieku poniżej 12 miesięcy 25,4% ,- krowy - 42,5% , - pozostałe dorosłe bydło rzeźne i hodowlane w wieku 23 miesięcy i więcej 7,1% W porównaniu ze wielkością pogłowia bydła w ubiegłym roku wzrosło pogłowie cieląt, a także bydła młodego w przedziale wiekowym 12-24 miesięcy oraz pozostałego dorosłego bydła w wieku powyżej 24 miesięcy, natomiast zmalało pogłowie krów. Wyniki przeprowadzonego w grudniu badania pogłowia bydła wskazały na stale utrzymujące się zainteresowanie hodowlą bydła zarówno mlecznego jak i mięsnego, co wynika z wzrostu pogłowia bydła młodego oraz cieląt. Rok 2015 może przynieść znaczący wzrost pogłowia bydła, jak wynikać może z wzrostu produkcji mleka nieograniczonej kwotami mlecznymi.  Okres udamawiania bydła przypadł na erę neolitu (ok 5-9 tyś. lat p. n. e.). Na przestrzeni tysięcy lat hodowli wykształciły się tysiące ras dostosowanych różnych warunków oraz potrzeb. Obecnie z prowadzonej przez Organizację Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) z ewidencji ras bydła wynika, że zidentyfikowano ok 1600 ras. Lepiej znanych jest tylko ok 350 a globalne znaczenie gospodarcze ma tylko kilkadziesiąt wybranych. W przeszłości bydło głównie było wykorzystywane jako siła pociągowa. Dziś bydło hodowane jest dla produkcji mięsa o mleka, a w zależności jaki kierunek użytkowy dominuje można sklasyfikować je jako typy użytkowe przedstawiane poniżej : mięsny, mleczny, kombinowany (mleczno-mięsny). W dzisiejszych czasach rolnicy zajmujący się hodowlą bydła mlecznego i produkcją mleka zwracają większą uwagę na opłacalność produkcji mleka, obecnie jest to możliwe poprzez zniesienie kwot mlecznych ograniczających produkcje mleka. Hodowla bydła mlecznego, będącego rezultatem długotrwałej selekcji w kierunku wyższej mleczności i lepszej jakości głównie na bazie pasz objętościowych z dodatkiem wysoko białkowych pasz treściwych. CHARAKTERYSTYKA WYBRANYCH EUROPEJSKICH POŻYTKÓW PSZCZELICH Pszczoły są niewielkimi owadami nie tylko produkującymi miód i inne produktów o udowodnionym działaniu prozdrowotnym, ale również zapylaczami roślin. W ostatnim czasie obserwuje się zwiększone wymieranie pszczół, szczególnie w Europie Zachodniej. Do przyczyn wymierania pszczół zalicza się: pestycydy stosowane w czasie kwitnięcia roślin, organizmy modyfikowane genetycznie oraz zanikanie naturalnych pożytków. Aby zapobiec sytuacji, w której zabraknie tych pożytecznych owadów powinno się sadzić rośliny miododajne, które stanowią dla nich źródło pożywienia. Albert Einstein napisał: „Kiedy pszczoła zniknie z powierzchni ziemi, to człowiekowi pozostaną już najwyżej cztery lata życia. Nie będzie pszczół, to nie będzie zapylania, nie będzie zapylania, nie będzie roślin, nie będzie roślin, to nie będzie zwierząt…”, a bez pszczół ludzkości zostanie mniej niż 10 lat. Pszczoły mogą się należycie rozwijać i przynosić pszczelarzowi korzyści w postaci zbiorów miodu tylko w warunkach odpowiedniej bazy pożytkowej. Bazę tą zwaną również pastwiskiem pszczelim stanowi zasób surowców pochodzenia roślinnego służących pszczołom jako pokarm, występujących w najbliższej okolicy pasieki. Na wartość bazy pokarmowej wpływa nie tylko wystarczająca ilość dostępnego pożytku na pastwisku pszczelim będąca w zasięgu lotu pszczół, lecz także jego równomierne rozłożenie w czasie. Nieodpowiednie rozłożenie pożytków przyczynia się do występowania okresów, w których pszczoły nie są w stanie wykorzystać obfitego pożytku, jak również takich, w których pszczoły zjadają nagromadzone zapasy lub nawet głodują. Idealna sytuacja pożytkowa jest wtedy, gdy zasoby pastwiska pszczelego są w stanie zaspokajać potrzeby bytowe wszystkich rodzin pszczelich na tym pastwisku przez cały rok, a ponadto w niektórych okresach dać nadwyżkę surowca, którą pszczelarz może odwirować w postaci miodu. Celem rozdziału jest przedstawienie roślin i krzewów miododajnych występujących w krajach Unii Europejskiej. Praca powstała w oparciu o analizę dostępnej literatury i artykułów naukowych na temat popularnych pożytków pszczelich.  

Problemy zrównoważonego rozowju w Unii Europejskiej (red.) Jarosław Czaja

Miciuła Ireneusz, NowaczykPiotr, Mazur Rafał, Sawicki Artur, ...

Słowem Redaktora Naukowego Przedstawiona monografia stanowi efekt szczególnego zainteresowania i intensywnie prowadzonych prac badawczych kilkunastu autorów z różnych ośrodków akademickich. Różni ich wiele, jednak skupiają się oni na istotnych kwestiach, dotyczących problemów zrównoważonego rozwoju w krajach Unii Europejskiej. Wyraża się to dokonaniem pogłębionych analiz w wymiarze teoretycznym oraz empirycznym, uwzględniającym nie tylko ujęcia w przeszłych okresach, ale też odnoszących się do teraźniejszości i przyszłości. Zawarte są tu wątki szczególnie ważne w ramach szeroko rozumianego rozwoju z punktu widzenia sektora publicznego, jak i prywatnego. Akcentowane są głównie te kwestie, które mają ścisły związek z prawidłowym funkcjonowaniem systemu społeczno-gospodarczego w Unii Europejskiej. Autorzy wykazują, że prowadzenie właściwych działań, które zapewnią prawidłowe funkcjonowanie systemu społeczno-gospodarczego sprowadza się do dokonywania wyboru właściwych narzędzi. Tylko w ten sposób możliwe jest zbliżanie się do osiągnięcia długoterminowych celów, mieszczących się w tych obszarach zainteresowań, które są szczególnie ważne z co najmniej kilku punktów widzenia. W ten sposób bardziej skupiono się na indywidualnych problemach wynikających ze szczególnej pozycji Polski w relacjach z innymi krajami Unii Europejskiej, akcentując zagadnienia silnych powiązań i dynamicznych oddziaływań. Dlatego też zwrócenie uwagi na inne problemy stało się ważne, gdyż z czasem aspekt kryzysu gospodarczego stał się mniej akcentowany. Obecne trudności, które ograniczają działania sprzyjające zrównoważonemu rozwojowi, mają swe źródło w coraz większych dysproporcjach rozwojowych. Jeśli utrzymują się one zbyt długo w jednych obszarach, to z czasem zaczynają być widoczne w innych, ponieważ różne siły polityczne, gospodarcze i społeczne zbyt szybko lub zbyt wolno dążą do wprowadzenia odpowiednich dostosowań. Ważne jest by w nadchodzących latach, charakteryzujących się nasileniem wpływów zewnętrznych, mechanizm integracji europejskiej był czynnikiem korzystnym dla zrównoważonego wzrostu bez pogłębiania ciągle tych samych problemów. Dlatego też ciągle jaskrawym zjawiskiem jest tzw. Europa wielu prędkości, dotycząca trudności w zmniejszeniu dystansu cywilizacyjnego w różnych strukturach międzynarodowych i krajowych w sferze społecznej oraz gospodarczej (w wymiarze makroekonomicznym i mikroekonomicznym). Istniejące dysproporcje nie poddają się oddziaływaniom wywodzącym się wyłącznie ze strony władz centralnych, dlatego też w poszczególnych rozdziałach wskazano obszary, w który jest miejsce dla działań ze strony niższego szczebla i to nie tylko dla organów samorządu. Ważnym wkładem niniejszej monografii jest to, że nie stanowi on wąsko pozumianego ujęcia gospodarczego. W rzeczywistości, którą stworzył kryzys finansowy, są to kwestie szczególnego znaczenia. Dlatego też autorzy starają się wykazać, że w wielu obszarach pozafinansowych konieczne jest prowadzenie stałych działań, które uzupełniają politykę społeczno-gospodarczą. Chodzi o postępowanie, zapewniające wypełnienie tych sfer, w których wolny rynek nie wywołuje oczekiwanych efektów, a nawet może przyczyniać się do spotęgowania negatywnych skutków. Wartością dodaną zaprezentowanych opracowań jest też podkreślenie zwiększonej roli państwa w reakcji na słabości wolnego rynku w przywracaniu równowagi i na dyskryminowaniu tych podmiotów, które słabiej radziły sobie w dotychczasowych warunkach. Poszczególne rozdziały ściśle nawiązują do takich kwestii, jak pomoc publiczna, endogeniczne czynniki rozwoju oraz polityka klimatyczno–energetyczna. Wiadomo, że trudności dotyczące stabilnych dostaw energii będą coraz częściej dotykały gospodarki w wymiarze makro i mikroekonomicznym. Według autorów, to właśnie dlatego rośnie znaczenie szeroko rozumianego bezpieczeństwa i zarządzania w warunkach, w których żadne rozwiązanie nie może być uznane za wystarczająco dobre. Cennym uzupełnieniem dobranej problematyki jest z studium przypadku zarządzania w ujęciu regionalnym. W ten sposób dobór problematyki stanowi też nawiązanie do przyszłych problemów społeczno-gospodarczych. Jako redaktor niniejszej monografii mam nadzieję, że czytelnicy znajdą w niej dla siebie tak przedstawione problemy  i ich analizy, aby zyskać motywację do rozwijania i pogłębiania zainteresowań wyrażonych przez autorów zamieszczonych w niej rozdziałów. Redaktor Naukowy dr Jarosław Czaja

Teoria popytu a prawne i marketingowe aspekty dystrybucji w Unii Europejskiej

JANIK Wojciech, MICIUŁA Ireneusz, KOWALCZYK Anna

ISTOTA I CZYNNIKI DETERMINUJĄCE POPYT Z perspektywy ekonomii rynek jest procesem polegającym na konfrontacji popytu i podaży, czyli kupujący i sprzedający określają, co mają zamiar kupować i sprzedawać oraz na jakich warunkach [Kamerschen, McKenzie i Nardinelli 1993, s. 47]. Powyższa definicja przedstawia rynek jako pewien mechanizm, który posiada umiejętności autoregulacji i dochodzenia do równowagi samoistnie między przeciwnymi siłami rynkowymi. W teorii ekonomii istnieje wiara w rynek, który doprowadza gospodarkę samoistnie w stan równowagi. Poglądy te zainicjował Adam Smith w teorii klasycznej, traktując rynek jako „niewidzialną rękę gospodarki” [Smith 2013]. Kupujący i sprzedający określają ilości dóbr, które mają być kupione i sprzedane. Istotnym elementem procesu rynkowego jest konkurencja, która jest procesem przy pomocy którego uczestnicy rynku, dążąc do realizacji swych interesów, próbują przedstawić korzystniejsze od innych oferty pod względem ceny lub innych cech, np. jakości, co wpływa na decyzję o zawarciu transakcji. W wyniku tego ustalana jest cena rynkowa. Kupujący konkurują o ograniczoną ilość dóbr znajdujących się na rynku, a sprzedający o środki finansowe będące w posiadaniu konsumentów. W wyniku tego rynek funkcjonuje jako nieprzerwanie działający system informacji i wymiany [Kirzner 1973,s.10]. W pełni konkurencyjny rynek składa się z licznych sprzedawców i kupujących identyczny produkt tak,że żaden pojedynczy sprzedawca, ani nabywca nie jest w stanie wpłynąć na cenę rynkową przez zmianę wielkości produkcji (podaży) lub wielkości zakupu (popytu) [Hall i Taylor 2004, s. 38]. Dodatkowo wejście lub opuszczenie doskonale konkurencyjnego rynku nie jest niczym ograniczone. Wzajemne powiązania i zależności pomiędzy podmiotami powstają za pośrednictwem rynku towarów i usług. Każdy z podmiotów dąży do optymalizacji korzyści z podjętych działalności. Dlatego w literaturze przedmiotu uważa się, że kształtowanie się cen rynkowych produktów i usług wynika z relacji pomiędzy siłami popytu i podaży. Powstające na rynku relacje między popytem, a podażą i wynikającą z tego ceną uzależnione są od tego w jakich warunkach i pod wpływem jakiej konkurencji działają podmioty gospodarcze. W niniejszym rozdziale zostanie zaprezentowana istota i czynniki determinujące popyt oraz jego wpływ na stan gospodarki i bogactwo narodowe. MARKETINGOWE ASPEKTY LOGISTYCZNE DYSTRYBUCJI W UNII EUROPEJSKIEJ W Polsce w ciągu ostatnich kilku lat nastąpił bardzo dynamiczny rozwój logistyki, powstało wiele publikacji na ten temat. Coraz więcej firm zaczęło zwracać uwagę na to w jaki sposób wykorzystywane są środki transportu, czy bardziej opłacalne jest posiadanie magazynów własnych czy ich dzierżawienie, czy klient obsługiwany jest efektywnie i w sposób gwarantujący jego zadowolenie. Powszechne stało się kalkulowanie kosztów dystrybucji towarów i porównywanie ich z osiąganym zyskiem ze sprzedaży. Niejednokrotnie wiele firm zaczęło zlecać całą obsługę logistyczną począwszy od obsługi magazynów, na dostarczaniu do klientów finalnych kończąc, wyspecjalizowanym firmom logistycznym. Okazało się bowiem, że małe firmy miały tak wysokie koszty utrzymania zapasów, obsługi magazynów, koszty pracy i związanych z tym składek, że zlecenie tych czynności jednej firmie jest korzystniejsze pod względem finansowym. A biorąc pod uwagę to, że klient jest obsłużony szybciej i kompleksowo, firma może skoncentrować się na pozyskiwaniu nowych odbiorców. Dystrybucja jest procesem przemieszczania towarów od ich wytwórcy do miejsc, gdzie zostaną dostarczone nabywcom finalnym. Ważne jest aby wyrób był dostarczony odpowiedniej jakości, w odpowiedniej ilości, w ściśle określonym czasie i do wyznaczonego miejsca. Każda firma aby wykonać te operacje musi określić jaki kanałami będzie to robić, jaka będzie lokalizacja miejsc sprzedaży, czy będzie korzystać z maksymalnie długich kanałów dystrybucji tzn. wielu różnych pośredników, czy też sama będzie pozyskiwała klientów i docierała do indywidualnych odbiorców. Celem rozdziału było zbadanie marketingowych i logistycznych aspektów dystrybucji sprzętu rehabilitacyjno-leczniczego. WYBRANE ASPEKTY PRAWNE WYKORZYSTANIA BEZZAŁOGOWYCH APARAT ÓW LATAJĄCYCH W OPERACJACH PRZECIWDZIAŁANIA WSPÓŁCZESNEMU TERRORYZMOWI NA TERYTORIUM UNII EUROPEJSKIEJ ZE SZCZEGÓLNYM UWZGL ĘDNIENIEM UŻYCIA ŚRODKÓW PRZYMUSU BEZPOŚREDNIEGO Bezzałogowe Aparaty Latające (BAL, z ang. Unmanned Air Vehicles – UAV lub w wersji bojowej – Unmanned Combat Air Vehice – UCAV) wykorzystywane są głównie przez siły zbrojne w procesie wsparcia szeroko rozumianego bezpieczeństwa narodowego. Ich przeznaczeniem jest przede wszystkim zbieranie informacji o charakterze nadzorczym i obserwacyjnym, rozpoznawczym lub wywiadowczym/zwiadowczym, monitoring i kontrola granic państwowych. Do innych równie istotnych zadań należy ochrona kontrwywiadowcza; walka radioelektroniczna; transport; ochrona baz wojskowych; akcje poszukiwawcze i ratownicze oraz działania psychologiczne; wsparcie statków załogowych, w tym śmigłowców; wskazywanie celów (przy dużym nasileniu środków przeciwlotniczych – tak by uniknąć niepotrzebnych strat w ludziach); rozpoznanie meteorologiczne; nadzór szlaków komunikacyjnych, w tym morskich; komunikacja i transport; obrazowanie powierzchni (mapping); nadzorowanie natężenia ruchu oraz monitoring sytuacji kryzysowych. W zależności od parametrów technicznych mogą być również wykorzystane do prowadzenia działań stricte bojowych, takich, jak: obserwacja-namierzanie-likwidacja pojedynczego celu lub grupy celów; korekta ognia artylerii; organizacja łączności radiowej w centrum działań zbrojnych/wojennych oraz wspomaganie operacji odzyskiwania izolowanego personelu (z ang. Personel Recovery – PR). Skuteczne użytkowanie BAL w przestrzeni powietrznej Unii Europejskiej (UE), w tym Polski, obarczone jest całym szeregiem przepisów prawnych. Przepisy prawne krajów europejskich w tym zakresie różnią się znacznie między sobą. Dodatkowym problemem są sytuacje kryzysowe wynikające z zagrożenia terrorystycznego. Charakteryzują się one przede wszystkim zaskoczeniem, nieprzewidywalnością oraz deficytem czasu potrzebnego na przygotowanie się do nich oraz ich skuteczne przeciwdziałanie (działania antyterrorystyczne) oraz zwalczanie (działania kontrterrorystyczne). Autor w niniejszym rozdziale stara się przybliżyć czytelnikowi wybrane modele bezzałogowców oraz możliwości ich skutecznego wykorzystania. Kolejnym omawianym zagadnieniem jest użycie BAL w przestrzeni powietrznej wybranych krajów UE, w tym Polski. W dalszej części omówiony został problem współczesnego terroryzmu. Rozważania zaś kończy analiza wybranych aspektów prawnych związanych z możliwością przeciwdziałania zamachom terrorystycznym, w tym możliwością użycia przez bezzałogowce środków przymusu bezpośredniego.

Wybrane aspekty polityki Unii Europejskiej

Konopielko Łukasz, Czaja Jarosław, Habryka Celina, Borowska Magdalena, ...

PROBLEM ZADŁUŻENIA W FORMIE OBLIGACJI KORPORACYJNYCH W STREFIE EURO PO KRYZYSIE Celem artykułu jest próba oceny zmian wielkości długu korporacyjnego emitowanego w formie obligacji denominowanych w walucie euro. Problem ten zyskał nowy wymiar w warunkach szeroko zakrojonej koordynacji działań różnych organów na rzecz złagodzenia skutków kryzysu i ograniczenia powszechnego ryzyka jego pogłębienia. Jest to istotna kwestia dlatego, że jeszcze nigdy rynki kapitałowe nie były tak silnie skorelowane, co sprzyja szybkiemu przenoszeniu wpływów pozytywnych i negatywnych między strefami dominacji poszczególnych walut światowych. W uzasadnienie wyboru problematyki wpisuje się decyzja o przyjęciu wspólnej waluty, która stała się czynnikiem włączającym krajowe gospodarki w procesy globalizacji, silnie stymulujące rozwój różnych rynków. Szczególne znaczenie miało zwiększenie rozmiarów rynków finansowych, co sugerowano w analizach z lat 90 dotyczących integracji monetarnej [Kool 1999, s.1]. Mimo że miało to wiele negatywnych skutków sprzyjających kryzysowi z 2008 roku, powstała w ten sposób ważna siła napędowa gospodarki światowej o charakterystyce synergicznej. Efektem tego stała się konwergencja struktur sfery finansowej wśród członków strefy euro, innych państw Unii Europejskiej, a nawet krajów spoza niej. Dodatkowo zgłaszanie przez krajowe i międzynarodowe przedsiębiorstwa potrzeb na te same instrumenty wzmocniło proces zwiększania podobieństw struktur rynków finansowych. Dlatego też szeroko rozumiany problem zadłużenia staje się coraz bardziej trwałym elementem gospodarek Europy. Kwestia ta stała się szczególnie wyraźna po kryzysie z 2008 roku, gdyż wtedy dopiero dostrzeżono jak trudno będzie zabezpieczyć się przed ryzykiem utraty kontroli nad rosnącymi długami (w różnych formach) ze szczególnym uwzględnieniem strefy euro. Głęboko zakamuflowanym tego problemem są zobowiązania korporacyjnych emitentów obligacji, gdyż teoretycznie przedstawiają się one jako znacznie mniej trudne do opanowania (z powodu znacznie większej ilości wierzycieli) niż w przypadku długu rządowego. Analizy w niemniejszym artykule są oparte o przegląd danych pochodzących z okresu przed kryzysem i po nim. Pomocniczo dokonano badań porównawczych między warunkami gospodarowania przed i po 2008 rokiem. SUBSYDIARNA POLITYKA W RAMACH PROGRAMÓW OPERACYJNYCH W POLSCE Sformułowana na początku ubiegłego stulecia zasada subsydiarności polityki znalazła po raz pierwszy swoje odzwierciedlenie na płaszczyźnie europejskiej w Traktacie z Maastricht. Wskazywano w nim na uzasadnienie dla prowadzenia działań, które nie mogą być w wystarczający sposób realizowane przez państwa członkowskie, a z uwagi na skalę i skutki mogą być lepiej realizowane przez Wspólnotę [Milczarek 1998]. Odnosi się więc ona do tych dziedzin, w których Wspólnota nie ma wyłączności kompetencji i kiedy wspólne działanie jest korzystniejsze i powinno przynieść większe efekty z uwagi na jej skalę czy też zróżnicowanie metod mających służyć osiągnięciu wspólnego celu . Politykę regionalną i związane z jej realizacją fundusze można więc uznać za przejaw realizacji zasady subsydiarności, gdyż problemy rozwoju regionalnego stanowią specyfikę danego państwa członkowskiego, a idąc dalej jego regionów, natomiast interwencja organów wspólnotowych ma charakter subsydiarny. Sprowadza się ona do dostarczenia określonych środków oraz ustalenia ogólnych standardów interwencji (m.in. zgodność z politykami horyzontalnymi UE) jak również budowy metodologii działania (programy operacyjne). Wdrożenie polityki może być prowadzone przez różnego rodzaju instytucje, w tym także podmioty prywatne którym zlecone zostaną określone zadania do realizacji. Można również uznać, że zasada subsydiarności w przypadku realizacji projektu współfinansowanego ze środków publicznych dotyczy sytuacji w której cel projektu nie może być zrealizowany samodzielnie w sposób wystarczający przez podmiot otrzymujący wsparcie a jego realizacja może być znacznie lepsza i przynieść większe efekty dzięki pomocy zewnętrznej udzielanej przez stosowną instytucję dokonującą oceny i selekcji projektów. Realizacja tej zasady jest więc zbieżna i pokrywa się z tzw. efektem zachęty polegającym na udzielaniu wsparcia projektom, które nie zostały by zrealizowane bez wsparcia ze środków publicznych lub też znacznemu zwiększeniu zakresu albo przyspieszeniu ich realizacji [Ministerstwo Rozwoju Regionalnego, 2008, s. 26]. W praktyce w tym zakresie realizowana jest jednak najczęściej selekcja negatywna polegająca na konieczności wykazania, że projekt nie został rozpoczęty przed pozyskaniem przez realizującego informacji, że choćby potencjalnie kwalifikuje się on do wsparcia ze środków publicznych. CERTYFIKACJA MIODÓW JAKO PRODUKTÓW REGIONALNYCH W ŚWIETLE PRZEPISÓW UE Według dyrektywy Rady Europejskiej z 2001 roku odnoszącej się do produkcji miodu (zaktualizowanej w 2014 roku): „miód jest naturalnie słodką substancją produkowaną przez pszczoły Apis mellifera z nektaru roślin lub wydzielin żywych części roślin lub wydzielin owadów wysysających żywe części roślin, zbieranych przez pszczoły, przerabianych przez łączenie specyficznych substancji z pszczół, składanych, odwodnionych, gromadzonych i pozostawionych w plastrach miodu do dojrzewania.” [Dyrektywa Rady 2001/110/WE]. W Europie od lat widoczna jest tendencja powrotu do natury i tradycji. Konsumenci początkowo zafascynowani produktami ładnie wyglądającymi i ładnie opakowanymi, dziś coraz większą uwagę przywiązują do tego, co i jak spożywają. Dość mają żywności bez smaku i zapachu, produkowanej masowo, z dodatkiem licznych konserwantów i polepszaczy. Na obszarze Unii Europejskiej konsumenci dobrze znają i identyfikują pojęcie produktów regionalnych. Objęte unijnym systemem ochrony produkty rolno-spożywcze cieszą się dużym szacunkiem, są poszukiwane na rynku, a zakupić je można tylko w najlepszych sklepach i to za wysoką cenę. Żółto-niebieskie logo, zastrzeżone dla zarejestrowanych i chronionych prawem produktów regionalnych, jest rozpoznawalnym przez wielu wyznacznikiem jakości i smaku. Polscy producenci żywności również ubiegają się o włączenie do tego prestiżowego systemu, zgłaszając markowe wyroby do rejestracji. Reprezentowane są tu praktycznie wszystkie kategorie środków spożywczych , jednak najliczniejszą grupę stanowią miody. Nie powinno w tym być nic dziwnego, w końcu najpierw bartnictwo, a następnie pszczelarstwo było rzemiosłem, którym od zawsze parały się narody słowiańskie. Dlatego też tyle produktów pochodzących z pasieki zostało zgłoszonych do unijnej rejestracji w celu ochrony tradycyjnych metod ich pochodzenia i wytwarzania [Kamińska 2007, s.28-34]. Celem artykułu jest przedstawienie obowiązujących wymogów, które powinny spełniać miody regionalne i tradycyjne w Unii Europejskiej. Praca powstała w oparciu o analizę dostępnej literatury i artykułów naukowych oraz dyrektyw i innych przepisów prawnych obowiązujących w Unii Europejskiej. WYKORZYSTANIE ŚRODKÓW PROGRAMU PROW 2014-2020 W ASPEKCIE SYSTEMÓW UTRZYMANIA BYDŁA MLECZNEGO  W 2013 roku nastąpiło porozumienie pomiędzy Radą Unii Europejskiej, Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską w sprawie reformy wspólnej polityki rolnej (Chyłek 2012,s.24-29). Od 2014 roku zostały stopniowo wprowadzane nowe zasady przekazywania środków finansowych z budżetu Unii Europejskiej w zasięgu Wieloletnich Ram Finansowych 2014 - 2020. Wdrażanie zmian dotyczących WPR zostało skoordynowane z siedmioletnim planem finansowym Unii Europejskiej. Zmiany W unijnej polityce rolnej są Wynikiem wyjścia naprzeciw współczesnym wyzwaniom dla rolnictwa takim bezpieczeństwo żywności, zmiany klimatyczne, trwały wzrost gospodarczy i tworzenie miejsc pracy na obszarach wiejskich. W obrębie I filaru WPR zwrócono szczególną uwagę na konieczność większego uzależnienia 'wysokości dopłat bezpośrednich od zamożności rolników i dbania o środowisko naturalne (Gruchelski, Niemczyk 2013, s.36) W kierunku polityki rozwoju obszarów wiejskich w latach 2007-2013 wskazano wzrost konkurencyjności sektora rolnego i leśnego, poprawę stanu środowiska i terenów wiejskich, poprawę, jakości życia mieszkańców terenów wiejskich oraz wspieranie gospodarki wiejskiej oraz inicjatywa wspólnotowa LEADER(Marciniak 2014, s.33-39;Nurzyńska 2013,s.98-103). Z kolei, jeśli chodzi o kwestie wyznaczonych priorytetów na lata 2014-2020 to można wskazać: wspieranie transferu wiedzy i innowacji, wzmocnienie konkurencyjności rolnictwa i zrównoważona gospodarka leśna, promocja organizacji łańcucha żywnościowego i zarządzania ryzykiem, przywracanie, utrzymanie i wzmocnienie ekosystemów, promowanie efektywności w gospodarowaniu zasobami i przejście na gospodarkę niskoemisyjną oraz wspieranie włączenia społecznego, walka z ubóstwem i rozwój gospodarczy na obszarach wiejskich. Państwa członkowskie Unii Europejskiej powinny dokonać podziału w zależności od priorytetu istotności. Kwestie związanie z Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich są również związane z cechowaniem zwierząt oraz ich właściwym dobrostanem. Są one jednym z elementów zawartych w Kodeksie Dobrej Praktyki Rolniczej, co określa stan, w którym zaspokojone są behawioralne i fizjologiczne potrzeby zwierząt oraz zapewniony odpowiedni poziom opieki i komfort bytowy. W związku z tym, stawiane są coraz większe wymagania dla pomieszczeń inwentarskich, systemów chowu i żywienia zwierząt. Coraz częściej, również i konsumenci zwracają większą uwagę na warunki, w jakich utrzymywane są zwierzęta, z których wytwarzane są produkty trafiające na półki sklepów. MOTYWOWANIE PRACOWNIKÓW W UNII EUROPEJSKIEJ Człowiek jest najważniejszą wartością firmy. Załoga staje się, zatem siłą napędową przedsiębiorstwa, a co z tym związane, stanowi jego przewagę konkurencyjną. To właśnie pracownicy stawiani są na pierwszym miejscu. Ważnym elementem efektywnego zarządzania zasobami ludzkimi w przedsiębiorstwie jest motywowanie pracowników, czyli pobudzanie i podtrzymywanie wewnętrznej siły. Jest to również to, co wywołuje, ukierunkowuje i podtrzymuje zachowania ludzi. Znaczenie motywacji jest niepodważalne. Jest ona uznawana za jedną z głównych funkcji kierowania. Ponadto poziom motywacji jest czynnikiem wzrostu efektywności pracy. Zależy od niego osiąganie znaczących rezultatów w pracy. ANALIZA SYTUACJI ENERGETYCZNEJ W PAŃSTWACH CZŁONKOWSKICH UNII EUROPEJSKIEJ -czynników rozwoju gospodarczego. Dlatego nowa europejska polityka energetyczna musi być z jednej strony ambitna, konkurencyjna i długofalowa, a z drugiej strony musi być również rozsądna, przemyślana i korzystna dla wszystkich państw członkowskich. Istotne jest zatem, by Unia Europejska podejmowała wielkie wyzwania energetyczne, przed którymi obecnie stoimy, tj. coraz większe uzależnienie od importu, nacisk na dostęp do zasobów energetycznych, zmiana klimatu oraz dostęp do zrównoważonej, bezpiecznej energii dla wszystkich użytkowników. UE wdraża ambitną politykę energetyczną, która swym zakresem obejmuje pełny zakres źródeł energii, od paliw kopalnych (ropa, gaz i węgiel) po energię atomową i odnawialną (energia słoneczna, wiatrowa, biomasa, geotermalna, wodno-elektryczna i pływowa) w celu wywołania nowej rewolucji przemysłowej, która przekształci gospodarkę w niskoenergetyczną, zapewniając jednocześnie większe bezpieczeństwo, konkurencyjność i zrównoważenie zużywanej przez nas energii. Zatem niezwykle istotne staje się ustalenie równowagi pomiędzy rywalizującymi ze sobą wyzwaniami w dziedzinie energetyki, przykładowo konflikt między tworzeniem konkurencyjnego rynku energii, a kosztownymi wymogami w dziedzinie zmniejszania emisji gazów cieplarnianych, co jest wynikiem obecnych możliwości technologicznych i surowcowych. Należy również wypracować wspólne stanowisko w ramach prowadzenia solidarnej polityki zewnętrznej. Będzie to możliwe tylko poprzez wypracowanie spójnej strategicznej polityki klimatyczno – energetycznej państw członkowskich UE. Europa w coraz większym stopniu uzależniona jest od importu ropy i gazu przy jednoczesnym stale rosnącym zapotrzebowaniu na te surowce. Problemem staje się więc brak zróżnicowania źródeł energii, a także kwestia bezpieczeństwa jej dostaw, związana bezpośrednio z wymiarem zewnętrznych działań UE [Leveque, Glachant i inni, 2014]. Jednocześnie przed państwami członkowskimi stoi konieczność budowy konkurencyjnych wewnętrznych rynków energetycznych i zwiększenia racjonalizacji zużycia energii [Tatarzyński 2007, s. 2]. Dodatkowo Unia reaguje na problemy o charakterze globalnym, które wynikają z zachodzących zmian klimatycznych. Niewątpliwie wszystkie państwa UE chcą dążyć do celu, jakim jest redukcja emisji CO2. Natomiast różnią się tym, w jaki sposób należy to osiągnąć. Przede wszystkim strategia ograniczania negatywnych zmian klimatycznych musi być skuteczna globalnie i nie może w znacznym stopniu ograniczać rozwoju gospodarczego i dobrobytu społeczeństw. Dlatego w ramach polityki klimatyczno – energetycznej UE w pierwszej kolejności należy ustalić priorytety celów, które należy osiągnąć w pierwszej kolejności, bowiem wszystkich zadań nie da się zrealizować, m.in. ze względu na ograniczoność zasobów.

Wybrane problemy zarządzania w Unii Europejskiej

JANIK Wojciech, MICIUŁA Ireneusz, KOWALCZYK Anna

Problemy zarządzania kryzysowego w Unii Europejskiej KONTROLA PRZESTRZENI POWIETRZNEJ NA OBSZARZE UNII EUROPEJSKIEJ NA PRZYKŁADZIE WYKORZYSTANIA BEZZAŁOGOWYCH APARATÓW LATAJĄCYCH W SYTUACJACH KRYZYSOWYCH ZWIĄZANYCH Z ZAGROŻENIEM TERRORYZMEM LOTNICZYM. Celem opracowania jest przedstawienie zagadnień związanych z kontrolą przestrzeni powietrznej w przypadku użycia bezzałogowców w specyficznych sytuacjach kryzysowych, jakimi są zamachy terrorystyczne wymierzone w komunikacje lotniczą. Niniejszą pracę autor rozpoczął od przedstawienia istoty kontroli przestrzeni powietrznej. Zjawisko to zostało ukazane poprzez pryzmat podstaw teoretycznych, w tym jako obszar integracji europejskiej oraz instrument polityki zarządzania ruchem lotniczym. Ważnym elementem tej części opracowania jest wojskowy kontekst tworzenia tzw. funkcjonalnych bloków przestrzeni. W dalszej części zostały opisane wybrane przepisy europejskie stosowane wobec bezzałogowców, w tym regulacje prawne dotyczące ich użytkowania. Kolejnym omawianym zagadnieniem są możliwości użycia bezzałogowców na terytorium Unii Europejskiej w sytuacjach kryzysowych powiązane z bezpieczeństwem ich użytkowania. W tej części autor omówił istotę bezpieczeństwa powietrznego w Europie oraz identyfikacje, klasyfikacje oraz zarządzanie ruchem podczas sytuacji kryzysowej w przestrzeni powietrznej. Dalej zostały omówiony terroryzm lotniczy jako specyficzny rodzaj zagrożenia. Opracowanie kończy przedstawienie prawnych możliwości użycia Bezzałogowych Aparatów Latających w sytuacjach kryzysowych na terytorium Polski. Energia w aspekcie analizy sytuacji Polski w UE   ANALIZA ZASOBÓW ENERGETYCZNYCH PAŃSTW CZŁONKOWSKICH UNII EUROPEJSKIEJ ZE SZCZEGÓLNYM UWZGLĘDNIENIEM SYTUACJI POLSKI Dostęp do źródeł energii niewątpliwie stanowi jeden z podstawowych czynników rozwoju gospodarczego. Dlatego nowa europejska polityka energetyczna musi być z jednej strony ambitna, konkurencyjna i długofalowa, a z drugiej strony musi być również rozsądna, przemyślana i korzystna dla wszystkich państw członkowskich. Istotne jest zatem, by Unia Europejska podejmowała wielkie wyzwania energetyczne, przed którymi obecnie stoimy, tj. coraz większe uzależnienie od importu, nacisk na dostęp do zasobów energetycznych, zmiana klimatu oraz dostęp do zrównoważonej, bezpiecznej energii dla wszystkich użytkowników. UE wdraża ambitną politykę energetyczną, która swym zakresem obejmuje pełny zakres źródeł energii, od paliw kopalnych (ropa, gaz i węgiel) po energię atomową i odnawialną (energia słoneczna, wiatrowa, biomasa, geotermalna, wodno-elektryczna i pływowa) w celu wywołania nowej rewolucji przemysłowej, która przekształci gospodarkę w niskoenergetyczną, zapewniając jednocześnie większe bezpieczeństwo, konkurencyjność i zrównoważenie zużywanej przez nas energii. Dlatego opracowanie ma na celu analizę sytuacji energetycznej państw członkowskich UE oraz ukazanie ograniczeń i szkodliwości ekonomicznej szybkiej reorganizacji energetycznej w celach klimatycznych. W ramach tego zadania przedstawiono analizę ilościową i jakościową dla możliwych strategii i źródeł energetycznych oraz wpływu tych przemian na uwarunkowania rozwoju ekonomicznego w państwach Unii Europejskiej. Marketing w gospodarce UE PRODUKT MARKETINGOWY W ASPEKCIE UNII EUROPEJSKIEJ Marketing jako swoista filozofia podejścia do rynku pojawił się w krajach wysoko rozwiniętych wówczas, gdy gospodarka tych krajów uzyskała taki stopień dojrzałości, przy którym nie tylko miała możliwość wychodzenia naprzeciw bieżącemu popytowi, lecz jednocześnie dysponowała nadwyżkami mocy zdolnymi do zaspokojenia potrzeb do tej pory nieujawnionych na rynku. Taka sytuacja powstała w USA w latach sześćdziesiątych minionego stulecia i nieco później stała się udziałem wielu innych wysoko rozwiniętych krajów w Europie i poza nią. Firmy we wspomnianych krajach stanęły wobec nowych wyzwań: od pytania, jak i ile produkować, ważniejszy stał się problem, jak sprzedać i na jakich rynkach ulokować własny produkt. Powstała potrzeba całkowitej zmiany orientacji firmy: z orientacji na produkt na orientację na rynek i odbiorcę. Zamiast się koncentrować na tym, co firma ma produkować, główny wysiłek skupia się na tym, co ludzie będą kupować i dlaczego. Konsekwencje takiego nastawienia sięgają głęboko w organizację firmy i jej strategię.