Niniejsza książka poświęcona jest roli policyjnej profilaktyki społecznej w kształtowaniu bezpieczeństwa wewnętrznego. Zakres działań profilaktyczno-prewencyjnych Policji jest szeroki. I jedne, i drugie służą kształtowaniu polityki bezpieczeństwa jako kompleksowe przedsięwzięcia prewencji kryminalnej. Poruszając temat zapobiegania przestępczości, mówi się zarówno o działaniach prewencyjnych, jak i profilaktycznych. Termin „prewencja”, jak wskazuje jego łaciński źródłosłów, oznacza zapobieganie, wyprzedzanie działań (łac. praeventio − zapobieganie), a profilaktyka łączy się także z zapobieganiem (grec. profhylaktikos − zapobiegawczy). Zamienne użycie tych terminów świadczyłoby o pokrywaniu się zakresów pojęć. W ramach prewencji kryminalnej wyróżnia się: prewencję zasadniczą, prewencję wtórną oraz prewencję trzeciego stopnia. W literaturze przedmiotu dokonuje się podziału działań profilaktycznych ze względu na etap i rodzaj na pierwotne (proaktywne), wtórne (paraaktywne), trzeciorzędowe (reaktywne). Należy także zdefiniować pojęcie programu profilaktyczno-prewencyjnego, jego budowy, sposobu wdrażania i sposobów dokonania ewaluacji. Program profilaktyczny powinien obejmować: 1) część teoretyczną; 2) część zadaniową; 3) część ewaluacyjną. W niniejszej książce wprowadzam pojęcie profilaktyki narracyjnej stosowanej przez funkcjonariuszy Policji zajmujących się działalnością profilaktyczno-prewencyjną. Do słuchacza można dotrzeć jedynie przez dobrą narrację, poruszyć jego emocje i zaangażować w działaniepoprzez opowiadaną historię. Opracowania wymaga kwestia stosowania strategiikomunikacyjnych w działaniach profilaktycznych Policji. Funkcjonariusz Policjiprowadzący działalność w zakresie profilaktyki społecznej musi być wyposażonyw odpowiednie narzędzia, które umożliwią mu poruszanie się wśród różnych grup społecznych, o zróżnicowanym wieku i wymaganiach w stosunku do nadawcy.