“Psalmy Przyszłości” to zbiór utworów Zygmunta Krasińskiego, jednego z trójcy wieszczów obok Mickiewicza i Słowackiego, uznawanych za największych poetów polskiego romantyzmu.

“Dusza i ciało to tylko dwa skrzydła,

Któremi czasu i przestrzeni sidła

Duch mój rozcina w postępowym locie!

Gdy się zużyją przez chwil i prób krocie

Odpadać muszą — lecz on nie umiera —

Choć to się śmiercią nazywa u ludzi!

On zwiędłe zrzuca, a świeże przybiera

I w nie otulon, znów na jaw się budzi!

A to się zowie, narodzin godzina!

I dach mój, wziąwszy skrzydła niezmęczone,

Niemi znów leci — lecz już w wyższą stronę!

Tak coraz wyżej ku Panu się wspina”

Fragment