Blisko, coraz bliżej. Od fotografii zbliżeniowej do mikrofotografii

Marek Miś

Spójrz na świat z innej perspektywy — rozpocznij przygodę z makro- i mikrofotografią Fotografia zbliżeniowa Makrofotografia Mikrofotografia Coraz lepsze mikroskopy i doskonalszy sprzęt fotograficzny dają nam możliwość utrwalania na kliszy i nośnikach cyfrowych obrazów tak odmiennych od codziennego doświadczenia, że aż abstrakcyjnych. Duże zbliżenia niewielkich owadów, powiększenia fragmentów roślin, zdjęcia przedstawiające strukturę materii pozwalają nie tylko spojrzeć na świat z zupełnie nowej perspektywy, lecz także redefiniują nasze własne miejsce na Ziemi. Ponadto zmieniają sposób postrzegania samej fotografii — jako dziedziny, która przeszła długą drogę: od zastosowań typowo technicznych do ujęć mieszczących się już w kategoriach prawdziwej sztuki. Książka Blisko, coraz bliżej — od fotografii zbliżeniowej do mikrofotografii to doskonałe wprowadzenie w świat fotografii „z bliska”. Autor przedstawia w niej szerokie spektrum informacji na temat fotografii zbliżeniowej, makrofotografii i mikrofotografii. Dzieli się z czytelnikami swoim wieloletnim doświadczeniem i praktyczną wiedzą o fotografowaniu obiektów w większych skalach odwzorowania. Od ogólnego wprowadzenia, poprzez wskazówki dotyczące techniki, oświetlenia i sprzętu, aż po porady związane z artystycznym aspektem wykonywanych zdjęć — książka obejmuje zagadnienia, które zainteresują zarówno początkującego fotoamatora, jak i profesjonalistę, który chce poszerzyć swoją wiedzę w tym zakresie. Definicja i zakres fotografii zbliżeniowej, makrofotografii i mikrofotografii Sprzęt i akcesoria wykorzystywane w ujęciach o dużej skali odwzorowania Techniki stosowane w makro- i mikrofotografii Typowe problemy i sposoby ich rozwiązywania Kontrolowanie głębi ostrości i sposoby oświetlania scen Łączenie aparatu fotograficznego z mikroskopem Tematyka fotografii „z bliska” i jej aspekt artystyczny Odkryj magię fotografii „z bliska”! "Rodząca dafnia", fot. Marek Miś Główna nagroda w międzynarodowym konkursie fotograficznym Wiki Science Competition 2019. Zdjęcie rodzącej dafni, malutkiego, słodkowodnego stawonoga należącego do grupy wioślarek, autorstwa Marka Misia, zwyciężyła także w polskiej edycji konkursu.  

Final Cut Pro Efficient Editing. The ultimate guide to editing video with FCP 10.7.1 for faster, smarter workflows - Second Edition

Iain Anderson

Elevate your video editing skills with Final Cut Pro 10.7.1, the ultimate tool for efficient and professional editing, offering powerful new features to enhance your workflow and give your videos a stunning look.The second edition of this comprehensive guide covers exciting new features in FCP, teaching you how to streamline your workflow with customizable workspaces, shortcuts, and advanced trimming tools. Explore best-in-class titles and a comprehensive suite of visual effects in Final Cut Pro for dynamic videos, create a great-sounding mix with Final Cut Pro's audio tools, and utilize the magnetic timeline, multicam editing, and advanced color correction for every project.Whether you're creating content for social media, YouTube, or Hollywood, Final Cut Pro Efficient Editing, Second Edition is your ultimate guide to professional video editing. Get your copy today and take your video editing skills to the next level.

Fotka. O zdjęciach i mediach społecznościowych

Nathan Jurgenson

Nathan Jurgenson, młody badacz społeczeństwa, stawia pytanie o to, jak rozumieć fotografię w epoce mediów społecznościowych i zalewających nas zewsząd nowych obrazów: niekończących się selfie, postarzanych widoków, zdjęć jedzenia i znikających w sieci fotek. I odpowiada na nie w nieoczywisty sposób: zamiast potępiać strumień fotek jako nieprawdziwą i nieartystyczną fotografię, proponuje ich pogłębione rozumienie – jako filtru, przez który widzimy otaczającą nas rzeczywistość, i jako sposobu porozumiewania się z innymi. Obiektyw aparatu fotograficznego, który nosimy w kieszeni, zmienił spojrzenie na nas samych i świat, w którym żyjemy – fotka to nieustanna komunikacja, a świat istnieje tylko o tyle, o ile jest komunikowany.  Fotografię społecznościową rozumiem nie tyle jako stadium w rozwoju fotografii albo jako awans amatorskich zdjęć błyskawicznych w hierarchii fotograficznej, ile jako przemianę o większym zasięgu – dotyczącą wyrażania siebie, pamięci i tego, co społeczne. Przeciwstawiam się zatem tendencji panującej wśród krytyków do przyglądania się najpierw gadżetom – do rozpoczynania od rzeczy, w najbardziej dosłownym sensie. Dyskusje o zdjęciach społecznościowych rzadko wykraczają poza obszar urządzeń i platform, szczegółów technicznych – tego, której firmie się udaje, która ponosi porażkę, kto inwestuje i kto kogo kupuje. Tymczasem myślenie o fotografii społecznościowej po prostu jako fotografii wykonywanej urządzeniami przenośnymi, albo fotografii w mediach społecznościowych, jest myśleniem zbyt prostym, dosłownym i technocentrycznym. W zamian proponuję rozumienie fotografii społecznościowej jako praktyki kulturowej, zwłaszcza sposobu widzenia, mówienia i uczenia się.  fragment książki

Fotografia i propaganda. Polski fotoreportaż prasowy w dwudziestoleciu międzywojennym

Marcin Krzanicki

Fotografia jest genialnym źródłem do poznania historii, ale jednocześnie potrafi być źródłem niesamowicie zwodniczym, zwłaszcza, jeśli zapomni się o tym, jak bardzo jej wierzymy i jak bardzo potrafimy być uzależnieni od jej przekazu. Zróbmy szybki test: czy wiecie Państwo jak wygląda Statua Wolności? Zapewne tak. Ale jaka by była odpowiedź, gdyby pytanie brzmiało: czy widziałeś Statuę Wolności na własne oczy? Podobnie, jak my, czytelnicy tygodników ilustrowanych okresu międzywojennego oglądali szereg wydarzeń oczami fotografów i osób, dobierających zdjęcia do kolejnego wydania. Dla sobie współczesnych, ujęcia te tworzyły mniejszy lub większy fragment ich świata. My, przez ich pryzmat patrzymy na historię. Czy nie jest jednak tak, że wszyscy ulegliśmy pewnemu złudzeniu, że patrzymy na rzeczywistość, a tak naprawdę patrzymy na starannie dobrany jej fragment, który i w przodkach i w nas tworzy zaledwie odbicie tego co było – nierzadko odbicie niczym z krzywego zwierciadła.   Marcin Krzanicki, absolwent Uniwersytetu Rzeszowskiego (historia) i Wyższej Szkoły Europejskiej w Krakowie (Public Relations). Fotografię traktuje jako fragment komunikacji społecznej, w jej wizualnym aspekcie. Autor artykułów i prac popularnonaukowych podejmujących tematykę kreowania wizerunki Polski w amerykańskiej prasie dwudziestolecia międzywojennego, fotografii na usługach niemieckiej i sowieckiej propagandy we wrześniu 1939 r. i komiksu w okresie PRL-u.  

Foto-oko. Wizja fotograficzna wobec okularocentryzmu w sztuce I połowy XX wieku

Dorota Łuczak

Fotografia jest wynalazkiem świata zachodniego, w którym oko (metaforyczne) od wieków zajmowało w procesach poznawczych wyjątkowe miejsce wśród zmysłów. Na fundamencie okularocentryzmu fotografia stała się uprzywilejowanym narzędziem władzy i rozmaitych aparatów ideologicznych. Dorota Łuczak przypatruje się relacji pomiędzy fotografią i wzrokocentryzmem, wskazując jednak na redukcjonistyczny charakter prostego sprowadzania fotografii do funkcji biernego instrumentu. W interpretacjach obrazów światłoczułych powstających w kręgach artystycznych w drugiej, trzeciej i czwartej dekadzie XX wieku badaczka ukazuje różnorodność realizowanych w fotografii modeli epistemologicznych i antropologicznych, w tym także o charakterze antywzrokocentrycznym. Wprowadzona przez autorkę kategoria wizji fotograficznej staje się modus operandi otwierającym nową perspektywę badawczą, bliską antropologii obrazu, w której przedmiotem analizy jest zarówno obraz, jak i proces percepcji widza. Nieczęsto spotyka się teksty naukowe tak głęboko drążące specyfikę fotografii, a przy tym zakreślające tak szeroki horyzont problemowy i tak gruntownie rewidujące zastane przekonania. prof. UAM dr hab. Stanisław Czekalski Można zauważyć, że opcja zakładająca „rewizję krytyki”, która (upraszczając) czyniła z fotografii narzędzie opresji, umacniania władzy etc. bliska jest dzisiejszym tendencjom „humanistyki afirmatywnej”, dla której punktem wyjścia jest przełamanie właściwej postmodernizmowi negatywności. prof. dr hab. Maria Poprzęcka

Każdy może ocalić morze

Alina Przydatek

Spokojny rejs jachtem, piaszczysta złota plaża... to idealny plan na wakacje Myszki i Króliczki. Ale plan zmienia się szybko, gdy obie maskotki przysłuchują się plotkom mew i dowiadują się o istnieniu straszliwego potwora. Trudna żegluga, sztormy i mielizny nie przerażają Soniulindy i Matildy, które postanawiają wyłowić bestię grasującą w wodach naszego globu. Zanurzają się w piękne, kolorowe rafy i morską toń, by stawić czoła siejącemu postrach potworowi. Czy uda im się pokonać bestię i ocalić podwodny świat roślin i zwierząt? "Każdy może ocalić może" to wzruszająca przygoda oraz lekcja dbania o naturalne środowisko i ochronę zasobów naszej planety. To wreszcie bogato ilustrowana książka, która rozkocha w sobie wszystkich miłośników rękodzieła z recyklingu i zaskoczy czytelnika audiobookiem. Ahoj, bajko! Ahoj, przygodo! Nie mogłam odmówić sobie przyjemności, by dać nura w lekturę i morską toń. Rozsiadłam się więc na pokładzie jachtu Myszki Soniulindy i Króliczki Matildy, który obrał kurs na przygodę w podwodnym świecie niezwykłych stworzeń, soczystych barw i skarbów natury. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że razem z bohaterskimi przytulankami stawię czoła "śmiecionośnemu" potworowi, siejącemu postrach w wodach mórz i oceanów... Książkę Aliny Przydatek czyta się wszystkimi zmysłami. Przewracając kolejne stronice, można usłyszeć szum fal, ujrzeć zachwycającą rafę koralową, a nawet poczuć na twarzy powiew najprawdziwszej bryzy. To wreszcie opowieść, która na pokładzie słów, splecionych, niczym marynarski węzeł, w zmyślne, zabawne rymy, niesie ekologiczną przestrogę i przesłanie dla każdego czytelnika. Wszak każdy może ocalić morze! Sylwia Tomczyk Filolog, miłośniczka języka polskiego i nadmorskich krajobrazów

Kraków przez uchylone drzwi. Stereoskopowy obraz miasta na zdjęciach z XIX i XX wieku

Jerzy Przybyło, Sławomir Mikrut

Kraków przez uchylone drzwi to podróż do zaginionego miasta, które w postaci ukazanej na zamieszczonych fotografiach nigdy nie istniało. Fotografia jest iluzją. Nigdy, czytelniku, nie wierz w to, co zobaczysz na zdjęciach. Ktoś chce Ci przekazać swoją wizję i każe w nią uwierzyć... Fotografia stereoskopowa miała być prawdziwym wizerunkiem świata – powstała w połowie XIX w., przez sto lat gościła w mieszczańskich salonach. Molierowski pan Jourdain odkrył, że od 40 lat mówi prozą, podobne odkrycie zrobili fotografowie: zapragnęli zostać prozaikami. Swymi stereoskopowymi zdjęciami chcieli okiełznać otaczającą ich przestrzeń i pokazać prawdę. Jak im się to udało, oceń sam. W książce, prócz zawartego we wstępie wprowadzenia w istotę tworzenia obrazów przestrzennych, ukazano wybór zdjęć stereoskopowych Krakowa, zrobionych zarówno przez uznanych fotografów, jak i, często bezimiennych, amatorów. Widzimy tu prowincjonalne XIX-wieczne miasto, jak i rozwijającą się w początkach XX w. metropolię. Ale najważniejsi są na zdjęciach ludzie. Oni przemijają.   Jerzy Przybyło – wielbiciel Krakowa, geolog górniczy, zawodowo związany z Kopalnią Soli „Wieliczka”. Pasjonat fotografii w odmianie street photo, które to zdjęcia przyniosły mu nagrody w krakowskich konkursach: „Ocalić od zapomnienia”, „Portret miasta”, „Jeden dzień z życia miasta”i in. Wykonał szereg zdjęć dokumentujących podziemia kopalni; autor lub współautor ponad 30 artykułów traktujących o tajnikach wielickiego złoża soli. Swoje miasto fotografuje głównie w manierze czarno-białej, ale też od początku towarzyszy krakowskiemu Festiwalowi Teatrów Ulicznych, który jednak wymaga koloru. Kolekcjoner dawnej fotografii – od XIX-wiecznych dagerotypów po współczesne zdjęcia typu polaroid.   Sławomir Mikrut – profesor w Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie, absolwent Wydziału Geodezji Górniczej i Inżynierii Środowiska tamże. Stopień doktora uzyskał w 2003 r., habilitację – w 2016 r. Od 20 lat związany z Katedrą Geoinformacji, Fotogrametrii i Teledetekcji Środowiska AGH. Autor ponad 70 monografii i artykułów naukowych z zakresu fotogra-metrii i teledetekcji, przetwarzania obrazów oraz GIS, publikowanych w czasopismach krajowych i zagranicznych. W latach 2012–2016 członek Senatu AGH. Kierownik i wykonawca kilkunastu projektów naukowo-badawczych tak krajowych, jak i zagranicznych. Założyciel i prezes start-upu HyperLab Solution. Wieloletni członek zarządu w firmach geodezyjnych i fotogrametrycznych.      

Nie tylko o fotografii

Jerzy Olek

  Nie tylko o fotografii to książka-spotkanie, a dokładnie trzydzieści sześć spotkań oraz godziny rozmów przeprowadzonych na przestrzeni czterech dekad. I choć to książka „nie tylko o fotografii”, to właśnie fenomen tego medium stanowi stały punkt odniesienia dla Jerzego Olka i jego rozmówców. Zebrane w jednej publikacji teksty, sięgające lat siedemdziesiątych, dają unikatowy wgląd w dynamicznie zmieniającą się kondycję fotografii zarówno w sztuce, jak i życiu codziennym. Nie ma tu jednej słusznej perspektywy. Olek otwiera pole do dyskusji, podejmując rozmowy z przedstawicielami różnych obszarów życia kulturalnego i artystycznego. Otwarta forma Nie tylko o fotografii tworzy przestrzeń kolejnych spotkań i zaprasza czytelników do aktywnego udziału w rozpoczętej wymianie refleksji i doświadczeń. To książka szczególnie ważna obecnie, ze względu na intensywność, z jaką fotografia kształtuje współczesną rzeczywistość wizualną. W czasach, gdy wytwarzanie obrazów nigdy nie było tak proste, spojrzenie na trudności, z jakimi fotografia musiała się zderzyć w minionych dekadach, może skłonić do zatrzymania się w pędzie nadprodukcji i do refleksji nad przyszłością tego medium. Jerzy Olek -- artysta i teoretyk. Profesor SWPS Uniwersytetu Humanistycznospołecznego we Wrocławiu. Wcześniej profesor Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu i Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Członek redakcji: „European Photography”, „Projekt”, „Art Life”, „Arteon” i „Artluk”. Autor książek: Moja droga do bezwymiaru (2001), Umożliwianie niemożliwemu (2007), 7 od/za/słon iluzji (2013) i Zobaczyć idealne, czyli bezkresy kresek (2015). Animator ruchu fotografii ekspansywnej i medialnej (lata 70.) oraz fotografii elementarnej (lata 80.). Twórca Galerii „Foto-Medium-Art” we Wrocławiu (1977). Kurator międzynarodowych Fotokonferencji Wschód-Zachód „Europejska Wymiana” (pierwsza w 1989). Autor programów 20 Festiwali Nowej Sztuki „lAbiRynT”.