O naśladowaniu Jezusa Chrystusa. Ksiąg czworo

Tomasz Kempis

Tekst dzieła O naśladowaniu Chrystusa zalicza się do mistyki nadreńskiej i najprawdopodobniej powstało w latach 1414-1425, a wyszedł spod pióra mnicha zakonu augustiańskiego Kanoników Regularnych. Jest to najgłośniejsze i najbardziej znane dzieło Tomasza a Kempis, które wedle opinii św. Franciszka Salezego nawróciło więcej ludzi, aniżeli zawiera liter na swych kartach. Ta niewielka książeczka pokazuje nam, jak należy żyć i jakim praktykom się oddawać, aby jeszcze w tym życiu osiągnąć szczęście dzięki łasce i pomocy Boga. Informuje też czytelnika, że ten materialny świat nie musi być groźny dla szczerego chrześcijanina.

Józef Jerzy Hordyński-Fedkowicz. Poeta rusiński na Ukrainie

Abgar Sołtan

Kajetan Abgarowicz pseudonim Abgar Sołtan (1856-1909) polski dziennikarz, powieściopisarz i nowelista pochodzenia ormiańskiego, reprezentant gawędy szlacheckiej. Twórczość Abgarowicza mieściła się w nurcie popularnej beletrystyki romansowej i przygodowej. Wśród współczesnych mu czytelników cieszyła się powodzeniem. Abgarowicz interesował się życiem Rusinów i przyczynił się do popularności kultury huculskiej w Polsce. Niniejsza publikacja to piękna i zarazem urzekająca opowieść o życiu i twórczości Osypa Jurija Fedkowycza właśc. Osypa Dominika Hordynskiego de Fedkowycz (1834-1888) bukowińskiego pisarza ruskiego i ukraińskiego, który urodził się jako syn polskiego szlachcica Adalberta (Wojciecha) Hordyńskiego i córki prawosławnego duchownego. Na życzenie ojca został ochrzczony w kościele katolickim, dopiero później przeszedł na prawosławie i przybrał imię Jurij.

Karain: wspomnienie. Karain: A Memory

Joseph Conrad

Poznaj niezwykłą historię Josepha Conrada w dwujęzycznej edycji "Karain: wspomnienie" - po polsku i angielsku, w przekładzie Anieli Zagórskiej. To wyjątkowa opowieść, która wciąga czytelnika w mroczny świat Malajów, pełen duchów przeszłości, lojalności i zdrady. Narrator, który pozostaje bezimienny, spotyka Karaina, wodza malajskiego plemienia, na pokładzie szkunera. Karain, prześladowany przez własne wspomnienia, dzieli się swoją historią, pełną niepokojących wydarzeń. Opowieść koncentruje się na jego wiernej przyjaźni z Pata Matarą, który dąży do przywrócenia honoru swojej rodzinie, planując zabić swoją siostrę, która uciekła z holenderskim handlarzem. Karain i Matara podróżują przez wiele lat, a Karain jest dręczony przez wizję tej siostry. Kiedy wreszcie odnajdują uciekinierów, Matara nakazuje Karainowi zastrzelić Holendra, podczas gdy sam planuje zabić swoją siostrę. Jednak w kluczowym momencie Karain, pod wpływem wewnętrznego konfliktu, zabija Matarę, ratując życie niewinnych. Od tego czasu Karaina prześladuje duch zmarłego przyjaciela, co doprowadza go do desperacji. W poszukiwaniu ukojenia, Karain prosi załogę szkunera o pomoc w uwolnieniu się od nawiedzenia. Jeden z marynarzy ofiarowuje mu pozłacaną sześciopensówkę, przekonując go, że to potężny amulet. Karain wierzy, że dzięki niemu w końcu uwolnił się od przeszłości. Opowieść kończy się spotkaniem narratora i marynarza w Londynie, gdzie wspominają oni niezwykłą historię Karaina. "Karain: wspomnienie" to nie tylko wciągająca opowieść o duchach i wewnętrznych zmaganiach, ale także głęboka refleksja nad lojalnością, winą i próbą ucieczki od własnych demonów. Dwujęzyczne wydanie pozwala cieszyć się tą wyjątkową historią zarówno w oryginale, jak i w polskim przekładzie, czyniąc ją doskonałym wyborem dla każdego miłośnika literatury.

Dykcjonarz uczonych Polaków i Polek. W trzech tomach. Tom I

Ignacy Chodynicki

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu Obszerne dzieło ułożone w formie encyklopedycznej zawierające życiorysy uczonych Polaków i Polek od czasów najdawniejszych aż po pierwszą połowę, a dokładniej: lata 30-te XIX wieku. Autor, Ignacy Chodynicki (1786-1847) był historykiem, chociaż wytyka mu się, że wiedzę zdobył jako samouk. Był duchownym, karmelitą, sekretarzem prowincji zakonnej, oraz dyrektorem biblioteki i archiwum karmelitańskiego we Lwowie. Spod jego pióra wyszły między innymi tak fundamentalne dzieła jak: Dzieje historyczno-polityczne Europy i innych części świata na początku wieku XIX w sześciu tomach, czy ten oto Dykcjonarz uczonych Polaków... w trzech tomach.

Śmierć Imperii

Helena Smorawska

Powieść historyczna, będąca jednocześnie kryminałem, która opowiada o tajemniczej śmierci Imperii Cognati, niezwykłej kurtyzany, która sprowadziła do Rzymu ludzi takich jak Durer i Santi, a także o rozgrywkach politycznych jakie miały miejsce w owym czasie, które w końcu doprowadziły do Soboru Trydenckiego i powstania kościoła katolickiego takiego jakim dziś znamy. Akcja powieści toczy się w przełomowych czasach historycznych we Włoszech. Kończy się era renesansu i niebawem dzięki papieżowi Pawłowi III nastanie barok i narodzi się absolutyzm. Choć większość postaci podobnie jak i wydarzenia opisane w książce jest jak najbardziej prawdziwa, to jednak niektóre osoby stworzono na potrzeby opowiadania. Głównymi postaciami są: Alessandro Farnese przyszły papież Paweł III, Imperia Cognati- słynna kurtyzana i mecenas sztuki, Rafael Santi, Albrecht Dürer, cesarz Karol V i Cesare Borgia. Ambitny i chorobliwie zazdrosny o Cesare Borgię- Alessandro Farnese zostaje wplątany w kryminalną zagadkę wiodącą aż do samego pałacu papieskiego. Nie ma pojęcia, że tajemnicza śmierć legendarnej kurtyzany zaprowadzi go na sam Tron Piotrowy. Umiera Imperia Cognati znana jako la Divina lub la Grande Cortigiana. Najbardziej wpływowa kobieta ery renesansu w Rzymie. Wybitnie wykształcona, władająca kilkoma językami kobieta, oficjalnie popełniła samobójstwo z powodu nieszczęśliwej miłości do jednego z dwóch najpotężniejszych bankierów Europy-Agostino Chigi. Nikt w mieście nie wierzy w tą wersję wydarzeń i nawet sam papież, który prowadzi ceremonię pogrzebową Imperii podczas kazania obwinia o jej śmierć bankiera.

Niebezpieczne związki. Les liaisons dangereuses

Pierre Choderlos de Laclos

U źródeł intrygi leży urażona ambicja pięknej markizy de Merteuil. Aby zemścić się na mężczyźnie, który przedłożył nad jej wdzięki świeżość i niewinność wychowanego w klasztorze dziewczęcia, namawia swojego dawnego kochanka, wicehrabiego de Valmont, aby uwiódł Cecylię de Volanges właśnie ową cnotliwą i naiwną pannę. Pragnie, aby młody małżonek znalazł w swoim łożu zamiast zawstydzonej dziewicy wyrafinowaną libertynkę. Valmont początkowo odmawia, gdyż nudzi go perspektywa łatwej zdobyczy, zwłaszcza że zafascynowany jest niedostępną pięknością prezydentową de Tourvel. W przeciwieństwie do markizy, która jedynie udaje cnotliwą i pobożną damę, pani de Tourvel rzeczywiście zasługuje na swoją znakomitą reputację; dlatego też cyniczny Valmont traktuje ten podbój jako wielkie wyzwanie. Markiza musi więc działać innymi sposobami... (za Wikipedią). Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et français

Wizja Arydeusza Plutarcha z Cheronei

George Robert Stow Mead

Historia Arydeusza jest najbardziej szczegółową i obrazową wizją Hadesu zachowaną od starożytności, a bogactwem informacji przewyższa ona nawet ‘Historię Era’ Platona i ‘Sen Scypiona’ Cycerona, nie mówiąc już o mniej znanych ‘Wizjach’ Kratesa i ‘Zosimusa’. Można dojść do zaskakujących konkluzji po przeczytaniu traktatu Plutarcha, którego tytuł przetłumaczony z greki brzmi: ‘O zwłoce Bóstwa w ukaraniu niegodziwców’ lub ‘O zwłoce Boskiej sprawiedliwości’. Plutarch z Cheronei w Beocji żył w ostatniej ćwierci II wieku (ok. 50 – ok.120 n.e.). Był jednym z najbardziej oświeconych starożytnych autorów, doskonale zorientowanym w szczegółach filozofii religijnej i innych nauk swoich czasów. Posiadał również zdolności krytyczne; był także człowiekiem o szerokim doświadczeniu religijnym, zajmującym wysokie urzędy w Delfach jako kapłan Apollina, znał także obrzędy dionizyjskie, a wreszcie miał i głęboką wiedzę o wewnętrznych stopniach Misteriów Ozyrysa. Kształcił się w Atenach i Aleksandrii, wykładał natomiast w Rzymie. Plutarch jest jednym z naszych najcenniejszych źródeł informacji na temat greckiej i hellenistycznej teologii, teozofii i mistagogii pierwszego wieku, a zatem jest niezbędny w każdym porównawczym badaniu gnozy.

Roman z Koszycy

Tomasz Padurra

Tomasz Padura, także Tymko Padura (rzadziej Padurra) herbu Sas (1801-1871) polsko-ukraiński poeta i kompozytor. Autor pieśni Hej, sokoły. Autor licznych pieśni (ok. 200 zarówno w języku polskim, jak i ukraińskim) i bardzo popularnych, śpiewanych po wsiach dumek ukraińskich (do których komponował także muzykę) takich jak: Zołotaja Boroda, Roman z Koszyc, Kozak, popularyzowanych przez samego Padurę, który w latach 18281829 wędrował po Ukrainie w przebraniu dida (dziada proszalnego) i śpiewał własne pieśni. Jest autorem napisanej oryginalnie po polsku pieśni Hej, sokoły. Mówił sam o sobie: Mickiewicz wielki poeta, ale kto go zna, a mnie śpiewa cała Polska i Ukraina. Pisał w języku polskim i ukraińskim. (Za Wikipedią). Jednym z wyjątkowo pięknym utworów jest właśnie wspomniany wyżej Roman z Koszycy.

Tajemnica Miksteków

Cykl powieściowy Ród Rodriganda, tom I. Akcja powieści toczy się w Meksyku w roku 1847 r. Jej przedmiotem jest skarb dawnych mieszkańców tej ziemi. Na hacjendzie rodu Rodrigandów, Del Erina, dochodzi do walki niejakiego Antonio Ungera, Niedźwiedziego Serca i Bawolego Czoła z seniorem Alfonso używającym tytułu hrabiego i wspierającymi go Komanczami. W wyniku owych walk dochodzi do zabrania części skarb Miksteków, ukrytego dotąd bezpiecznie w jaskiniach góry El Reparo, jednakże jego druga część zostaje ponownie ukryta. Jaki będzie dalszy ciąg tej opowieści, czytelnik dowie się z kolejnego tomu cyklu. Tymczasem ciężko rannego przez Alfonsa bohatera, Antonio Ungera, musimy na razie pozostawić na meksykańskiej ziemi...

Ania z Wyspy. Anne of the Island

Lucy Maud Montgomery

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition. Ania z Wyspy (ang. Anne of the Island), Ania na Uniwersytecie – książka autorstwa Lucy Maud Montgomery, wydana po raz pierwszy w 1915 roku. Trzecia część z serii o Ani z Zielonego Wzgórza. W tym tomie Ania Shirley zaczyna naukę na uniwersytecie w Redmond (Redmond College) w Kingsport, gdzie zamierza zdobyć tytuł magistra. Dziewczyna ciężko pracuje. W książce pojawiają się nowi bohaterowie m.in. Philippa Gordon – przyjaciółka Ani z uniwersytetu oraz adorator Ani, Roy Gardner – przez dwa lata byli uważani za parę, jednak Ania odrzuciła jego starania o jej rękę, ale i starzy znajomi nie dają o sobie zapomnieć. Ania kilkakrotnie odrzucała oświadczyny – także Gilberta, ale kiedy młodzieniec był chory, panna Shirley uświadomiła sobie, że go kocha. Anne of the Island is the third book in the Anne of Green Gables series, written by Lucy Maud Montgomery about Anne Shirley. Anne Of the Island is the third book of the eight-book sequels written by L. M. Montgomery, about Anne Shirley and her friends. In the book, Anne leaves Green Gables for the first time to go the Redmond College to get a bachelor's degree in art at the age of 18. The book was published in 1915, after the first two books.On top of that, Anne's growth is reflected in the book's title. She finds herself recognizing Prince Edward Island as her true home when studying away from the Island, particularly when visiting the site where she was born. She has stated several times that she is not a "Bluenose", as individuals born in Nova Scotia are known and that she is a true Islander. Anne of the Island was published in 1915, seven years after the bestselling Anne of Green Gables. In the continuing story of Anne Shirley, Anne attends Redmond College in Kingsport, where she is studying for her BA. (za Wikipedią).

Św. Alojzy Gonzaga

Józef Birkenmajer

Opowieść o życiu i dziełach wybitnej postaci Kościoła katolickiego. Alojzy Gonzaga (1568-Rzymie) jeden z najmłodszych kanonizowanych jezuitów (SJ), obok św. Stanisława Kostki i św. Jana Berchmansa, święty Kościoła katolickiego. Pochodził z książęcej rodziny. Był paziem na dworach w Mantui i Florencji oraz Hiszpanii (na dworze króla Filipa II). Wbrew woli rodziny wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. W 1585 roku rozpoczął nowicjat. Zmarł, nie doczekawszy święceń, w wieku 23 lat, opiekując się chorymi w czasie panowania dżumy w Rzymie. (Za Wikipedią).

Czy Getowie (Dakowie) wierzyli w jednego Boga? Studium z zakresu religii i mitologii porównawczej

Stanisław Schneider

Wziąwszy sobie za cel pokrewieństwo Getów co do ich wiary w Boga i nieśmiertelność z wiarą u innych ludów wykazać, musimy wyjść od najdawniejszego i klasycznego świadectwa Herodota. Czytamy u niego, że Getowie wierzyli w tego rodzaju nieśmiertelność, iż bez umierania odchodzą do Boga – Zamoxysa, którego inni nazywają Gebeleydzysem. W następnych rozdziałach Herodot powtarza między innymi, o czym dowiedział się od Hellenów mieszkających nad Hellespontem i Morzem Czarnym, że ów Zalmoxys był człowiekiem, że najprzedniejszych w kraju gościł podwójną biesiadą ciała i ducha, nauczał bowiem, że ani sam, ani jego współbiesiadnicy, ani ich potomkowie nie umrą, lecz udadzą się do krainy, gdzie wiecznie odpoczywać będą i opływać we wszelkie dobra. Chcąc się dowiedzieć więcej o wierzeniach tego ludu, trzeba przeczytać opracowanie w całości. Polecamy!

Chadży Abrek

Michaił Lermontow

Wersja dwujęzyczna polsko rosyjska. Tekst - : polski / . Abrek - w folklorze północnego Kaukazu postać szlachetnego, żyjącego samotnie wojownika. Po rosyjskim podboju Kaukazu na przełomie XVIII i XIX wieku, terminem tym zaczęto określać powstańców walczących z najeźdźcą. Przed rosyjskim podbojem Kaukazu, abrekiem stawał się przestępca, uciekający przed karą z rąk swojej społeczności za dokonany występek. Abrek albo uciekał do innej wioski, gdzie ukrywał swoją tożsamość i przybierał nowe imię, albo żył dziko w górach, do czasu nieuchronnej śmierci z głodu. Abrek ze zrozumiałych względów budził uczucie strachu i nienawiści. () Skutkiem rosyjskiego podboju Kaukazu i późniejszych kolonialnych rządów, było podejmowanie przez miejscową ludność oporu w formie walki partyzanckiej. Pojęcie abreka-banity przeszło wówczas znamienną ewolucję. Często abrekami stawali się bowiem ludzie prześladowani przez Rosjan, a nie osoby łamiące zwyczajowe prawo miejscowe. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Abrek) .

Robinson amerykański. Szkoła Robinsonów. LÉcole des Robinsons

Jules Verne

Szkoła Robinsonów (inna wersja tytułu polskiego tłumaczenia: Robinzon amerykański, fr. LÉcole des Robinsons, 1882) jednotomowa powieść Juliusza Verne'a z cyklu Niezwykłe podróże złożona z 22 rozdziałów. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Szkoła_Robinsonów). Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Godfrey, jeune homme désuvré de 22 ans, vit chez son oncle, le richissime Lord William W. Kolderup. Avant de se marier avec la jeune et jolie Phina, il demande entreprendre un voyage en mer de deux ans. Accédant son désir, son oncle l'envoie visiter la Nouvelle-Zélande bord du Dream, commandé par le capitaine Turcotte, en compagnie de son mentor et professeur de maintien et de danse, le professeur T. Artelett. Malheureusement, le navire sombre quelques encablures d'une île o Godfrey, naufragé malgré lui, devra apprendre survivre, organiser sa vie et affronter les sauvages. Accompagné de T. Artelett, le seul autre rescapé du naufrage, le jeune homme blasé est confronté l'école de la vie et découvrira la valeur de l'effort et la tâche virile d'acquérir sang-froid et courage. (https://fr.wikipedia.org/wiki/L'École_des_Robinsons)

Dzieje lisowczyków. W czterech tomach: tom II

Maurycy Dzieduszycki, Wojciech Dębołęcki

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu Dzieje lisowczyków. W czterech tomach. Lisowczycy, lisowczyki (początkowa nazwa straceńcy, również chorągiew elearska) formacja lekkiej jazdy polskiej o charakterze utrzymującego się z łupów wojska najemnego. Oparta na wzorach ustrojowych konfederacji wojskowych, sformowana została w 1614 roku pierwotnie jako konfederacja żołnierska pod wodzą pułkownika Aleksandra Józefa Lisowskiego herbu Jeż. Zawiązki tej formacji powstały już jednak w czasie służby Lisowskiego u Dymitra II Samozwańca w latach 16071611. Dwutysięczny oddział lisowczyków brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej 16091618. Od śmierci Lisowskiego w 1616 r. dowodzeni byli przez pułkownika Stanisława Czaplińskiego. Od 1619 r. ich dowódcą był Walenty Rogowski[2]. W czasie wypraw moskiewskich przeprowadzili szereg operacji zaczepnych na terytorium Carstwa Rosyjskiego, rozbijając w grudniu 1617 r. pod Kaługą wojska rosyjskie kniazia Dymitra Pożarskiego. Ich łupiestwo spowodowało m.in. obłożenie tej formacji klątwą, która jednak po pewnym czasie została zdjęta. Celem utworzenia oddziałów lisowczyków było odciążenie skarbu Rzeczypospolitej od obowiązku wypłacania im żołdu. Werbowano ich, zapewniając im pełną swobodę zagarniania łupów wojennych, które były ich jedynym wynagrodzeniem za służbę. Formacja była złożona z najemników różnej narodowości, głównie Polaków, Litwinów i Rusinów. Dowódców obierali sobie sami za pomocą głosowania. Podobnie jak cała jazda narodowego autoramentu, dzielili się na towarzyszy, pocztowych oraz czeladź ciurów, tworzących oddzielne chorągwie, które brały udział w manewrach, a czasami w boju (co było nowością w wojskach polskich). Pułk lisowczyków (zazwyczaj ponad 1000 ludzi) dzielił się na chorągwie, z czego dwie (czarna i czerwona) podlegały bezpośrednio dowódcy. Pułki dowodzone były przez pułkowników z pomocą oboźnego, sędziego i strażnika. Chorągwie prowadzone były przez rotmistrzów z pomocą porucznika i chorążego. Specjalizowali się w zagonach na terytorium wroga, walczyli bez taborów, zaopatrując się w terenie, na którym operowali. Poruszali się podobnie jak Tatarzy, komunikiem, tzn. nie mieli wozów, tylko po kilka koni do jazdy wierzchem, a wyposażenie i żywność przewozili na koniach jucznych. Specyficzny był sposób dosiadania przez nich koni stali w strzemionach, pochylając się nad koniem, aby maksymalnie mu ulżyć i wykorzystać jego możliwości (podobnie jeżdżą dzisiejsi dżokeje). Powodowało to również zwiększenie siły zamachu bronią sieczną lub obuchową (cios z przysiadu), ułatwiało obracanie się w celu wystrzelenia pocisku, jak również przesiadanie się na innego konia w biegu. Ich siodła były niewielkich rozmiarów. Charakteryzowali się błyskawicznym przemieszczaniem, wynikającym ze sposobu jazdy, stosowaniem podstępów i forteli wojennych, niezwykłą odwagą oraz straszliwym pustoszeniem i rabowaniem terenów, na których przebywali. Ich wyszkolenie jeździeckie i bojowe wzbudzało podziw cudzoziemców. Wyróżniali się dzielnością, ale także okrucieństwem i szczególnym zamiłowaniem do rabunku, który został na stałe przypisany do zasad działania tej formacji (np. mieli zwyczaj zabijać każdego napotkanego przechodnia, żeby nie pozostawiać świadków). Cieszyli się wielką sławą w Europie jako niezrównana w szybkości jazda (pokonywali dziennie do 150 km). Ich uzbrojenie i ubiór były niemal całkowicie dowolne i zależne od stopnia zamożności konkretnego żołnierza. Nosili pełniące funkcję miękkiej zbroi pikowane żupany, baczmagi (skórzane buty), czapki typu kołpak i charakterystyczne obcisłe spodnie. Nie używali metalowych zbroi, niektórzy nosili misiurki lub kolety, korzystali też ze zdobycznych kałkanów. Uzbrojenie zaczepne składało się z szabli (obowiązkowo), łuku refleksyjnego chowanego w sajdaku (pokrowiec na łuk z kołczanem), ewentualnie krótkich pik lub rohatyn. Zamiennie z łukami czasami używano pistoletów, rusznic, arkebuzów lub bandoletów. Oficerowie posiadali dodatkowo nadziak bądź czekan i niekiedy koncerz lub pałasz troczony przy siodle, zazwyczaj pod lewym kolanem. (za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Lisowczycy).

Kościół św. Józefa w Sandomierzu

Andrzej Sarwa

Gdy wyjdzie się poza obręb sandomierskiego Starego Miasta, ongiś obwiedzionego murami, i ulicą Mickiewicza skieruje w stronę parku porastającego Wzgórze Reformackie, zwane też czasem Wzgórzem Świętego Wojciecha, a w pradawnych czasach Czwartkiem, dostrzeże się kościół św. Józefa oraz przylegające doń budynki dawnego klasztoru O.O. Franciszkanów-Reformatów. Budowlę sakralną, którą chciałbym tutaj zaprezentować pewnie trudno może zaliczyć do pereł sandomierskiej architektury, ale tylko jeśli odniesiemy to do całego gmachu. Za perły wszakże uznać można pewne detale zdobiące jej wnętrze. Dlatego koniecznie zajrzeć trzeba do tej cichej świątyni, przesyconej zapachem dawno zwiędłych kwiatów, dymów kadzideł, które wsiąkły w mury, a przede wszystkim szeptem niezliczonych modlitw, które usta wielu pokoleń wznosiły do Boga... Warto odwiedzić tę świątynię, bo znajdują się blisko Rynku, nie trzeba zatem zbaczać z głównych szlaków, nie zapuszczać się odległe rejony miasta.