Słowianie Zachodni: dzieje, obyczaje, wierzenia, tom drugi, część czwarta: Dzieje Słowiańszczyzny północno-zachodniej do połowy XIII wieku. Pogaństwo: wierzenia, kult, obrzędy. Sztuka

Wilhelm Bogusławski

Plik pdf jest zamknięty w postaci rastrowej złożonej ze skanów. Tom drugi, część czwarta dzieła Słowianie Zachodni omawia następujące tematy: Pogaństwo: O nauce i postawach mitologii słowiańskiej. Ubóstwienie przyrody: ogień, woda, rślinność. Wyobrażenia dualistyczne: Białobóg i Czarnobóg, Swarog. Bóstwa słońca i światłości,: Dażbog, Swarożyc, Radogost, Swantewit, Jesse, Jasoń, Trygław, Jarowit, Jaruń, Żywa, Łado, bliźnięta: Lel i Polel, bóstwa pomorskie i serbskie, bóstwa księżyca i ciemności, Weles, Wołos, Dziwana, Dziwica. Bóstwa atmosferyczne: Perun, Stribog, Mokosz, Pogwizd. Ubóstwienie ziemi: Nerta, Izida, Cisa Ziza, Dziewa, Wanda. Cześć umarłych: ubóstwianie przodków, pojęcie o umarłym i jego duszy, obrzędy pogrzebowe, choanie umarłych, grobowiska i nagrobki pogańskie, wspominki umarłych. Bożnice, chramy ich urządzenie i dochody. Kapłani. Modlitwy, objaty, wróżba, nabożeństwo. Gody: jaru wiosny i lata, gody jesienne. Sztuka: 1. Objaśnienie wstępne. 2. Poezja i śpiew. 3. Gędźba: a) Instrumenty dęte. b) Instrumenty strunowe. c) Instrumenty perkusyjne. d) Grajki wędrujące. e) Pogląd na rozwój gędźby słowiańskiej. 4. Pląsy. 5. Sztuki plastyczne. a) Groby i cmentarze pogańskie: b) Zabytki ceramiczne, metaliczne, szklane, kościane i bursztynowe. c) Rzeźbiarstwo. d) Malarstwo. Zakończenie.

Adolf

Benjamin Constant

Adolf to klasyczna francuska powieść Benjamina Constanta, wydana po raz pierwszy w 1816 roku. Opowiada historię wyobcowanego młodego mężczyzny Adolfa, który zakochuje się w starszej kobiecie Ellénore, polskiej kochance hrabiego de P***. Ich nielegalny związek służy odizolowaniu ich od przyjaciół i społeczeństwa. Książka unika wszystkich konwencjonalnych opisów zewnętrznych ze względu na szczegółowe opisy uczuć i stanów umysłu. Osobliwa książeczka! Jedna z tych, które, niedbale skreślone przez autora, w nawale ważniejszych, w jego oczach, prac i zatrudnień, niejako na marginesie bujnego i niespokojnego życia, wypłacają ponad oczekiwanie dług wdzięczności i, siłą własnego trwania, ratują od zapomnienia imię swego twórcy.

O nazwach geograficznych słowiańskich

Stanisław Zarański

O nazwach geograficznych słowiańskich i znaczeniu ich w systemie edukacyjnym: Nie podlega wątpliwości, że wzgląd lingwistyczny wkłada na każdą indywidualność narodową święty obowiązek zachowania w jej języku całego dziedzictwa tych imion, jakie niegdyś jej przodkowie tym osadom, górom, dolinom itd. nadawali, w których przez wieki żyli. Są to bowiem stare pomniki ich tamże pobytu i działalności ich ducha, a niewątpliwie świadkowie pierwotnego przez nich zajęcia tej ziemi, na której właściwe sobie piętno wycisnęli...

Kościół święty to dzieło Boże i czemu świat go prześladuje?

Alfred Władysław Garapich

Kościół święty rzymskokatolicki jest jedynym najprawdziwszym Kościołem Chrystusowym, bo przez samego Pana naszego Jezusa Chrystusa Boga prawdziwego ustanowiony i założony. Proroctwo Starego Zakonu i obietnice wyrażone w Ewangelii spełnił Zbawiciel najdokładniej. Jak pewną jest rzeczą, że źródłem religii chrześcijańskiej jest sam Chrystus Pan, tak nie mniej pewną jest rzeczą, że ta religia od samego początku streszcza się w Chrystusowym Kościele. Historia świadczy, że wyznawcy nauki Chrystusowej po wszystkie wieki przez Sakramenty święte, wyznanie wiary św. i przykazania złączeni byli w jedno wielkie społeczeństwo chrześcijańskie pod naczelną władzą Namiestnika Chrystusowego które się Kościołem Chrystusowym nazywa.

Kim

Kim powieść angielskiego laureata Nagrody Nobla, Rudyarda Kiplinga, opublikowana w roku 1901. Uchodzi za jeden z jego najbardziej poczytnych utworów i jest zaliczana do klasyki literatury młodzieżowej. Jej bohater, chłopiec irlandzkiego pochodzenia, wraz ze starym lamą przemierza Indie, przeżywając wiele przygód i napotykając na swojej drodze oryginalne postacie. Tłem akcji są rozgrywki szpiegowskie prowadzone między Rosją a Wielką Brytanią na terenie Azji Środkowej. W roku 1998 Kim zajął 78. miejsce na liście 100 najlepszych powieści anglojęzycznych XX wieku.

Historia Attyli i jego następców aż do usadowienia się Węgrów w Europie tom II

Amédée Thierry

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu. REPRINT. Attyla (łac. Attila z goc. dosłownie Mały ojciec, Ojczulek), zwany też Biczem Bożym (ur. 406, zm. 453) władca Hunów w latach 445-453. Razem ze swoim bratem Bledą stworzył imperium, które sięgało od Danii po Bałkany i od Renu aż do Morza Kaspijskiego. Attyla urodził się w 406, jako syn Mundzuka. Razem ze swym starszym bratem Bledą odziedziczył tron po stryju Ruasie. Po objęciu władzy nad plemieniem rezydował w okolicy Tokaju w górnych Węgrzech. W roku 441 spustoszył Mezję, Ilirię i Trację. W 445 w trakcie polowania zabił swego brata Bledę, z którym dotychczas dzielił przywództwo nad Hunami, myląc go z niedźwiedziem. W 447 najechał Cesarstwo Wschodniorzymskie i zmusił cesarza Teodozjusza II do jednorazowego trybutu w wysokości 6000 funtów złota, potroił też wówczas do 2100 rzymskich funtów złota płaconą przez cesarstwo coroczną daninę. Jednym z zarzutów wobec Rzymian było zbezczeszczenie przez biskupa z Margus królewskich grobów Hunów na północ od Dunaju. Attyla chciał poślubić Honorię, siostrę cesarza Walentyniana III. Kiedy zabiegi wodza Hunów o jej rękę zostały odrzucone (450), przeprawił się przez Ren na zamieszkane przez Franków tereny Cesarstwa Zachodniorzymskiego i zburzył wiele miast frankijskich, między innymi Metz. Oblegał też Orlean, ale zachodniorzymski wódz Aecjusz Flawiusz odparł go spod miasta. Na Polach Katalaunijskich między Troyes a Metzem doszło do krwawej bitwy pomiędzy wojskami Attyli a Wizygotami, Burgundami, Frankami i Rzymianami. Hunowie zostali pokonani. Attyla cofnął się, ale w następnym roku (452) najechał północną Italię. Zburzył m.in. Akwileję, głód i panująca wśród Hunów zaraza skłoniły go jednakże do zaprzestania najazdu. W 453 Attyla zmarł z powodu krwotoku z nosa, kiedy krew zalała mu płuca, podczas gdy sam monarcha był kompletnie bezwładny z powodu nadmiernej ilości spożytego alkoholu. Zabawa Hunów odbywała się z okazji zawarcia małżeństwa Attyli z Ildico, jego ostatnią żoną. Synowie Attyli podzielili państwo między siebie, co doprowadziło do jego dezorganizacji i rozpadu. Według innych źródeł, Attyla zmarł w wyniku przepicia na własnym ślubie lub zmarł we własnym łóżku w wyniku otrucia. W 454 Gepidzi rozbili Hunów w bitwie nad rzeką Nedao. Ich resztki uszły na wschód. (za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Attyla)

Bunt Martineza. Okno

Barry Pain, Vicente Blasco Ibanez

Opowiadania dwóch znanych pisarzy - Vincente Blasco Ibaneza i Barry Paina. Jedno z nich nosi tytuł: Bunt Marineza, drugie zas to Okno. A oto fragment pierwszego z nich: Po zwycięstwie rewolucji, gdy jej wodzowie militarni ostatecznie usadowili się w Meksyku i podzielili między siebie główne urzędy od prezydenta republiki do rektora uniwersytetu mężny Doroteo Martinez zaczął się nudzić, sam nie wiedząc dlaczego! Co prawda, nie mógł się skarżyć na swój los. Przed sześciu laty był mizernym capataz (ekonomem) w dobrach wielkiego pana, który przebywał przeważnie w Paryżu. Pewnego dnia siadł na koń i przyłączył się do mścicieli Madero, by obalić Huertę, jego zabójcę. Dlaczegóż by nie miał zostać rewolucjonistą za przykładem innych Meksykanów, równie skromnego pochodzenia, którzy stali się prezydentami i ministrami? Guadalupa, żona jego, osoba despotyczna, będąca względem niego w stałej opozycji, tym razem przyjęła z entuzjazmem jego wojownicze zamiary. Zobaczymy, może zostaniesz jenerałem, powiedziała, nie mogę już patrzeć na jenerałowe, które dawniej były pokojówkami. Wspinał się więc na szczyt sławy. Podniecała go żona, a także pragnienie, by imię jego drukowano i opiewano wierszem przy akompaniamencie gitary. W wieku lat trzydziestu bez wielkich przeszkód został jenerałem brygady. Dzięki chłopskiej przebiegłości przechodził w porę z partii do partii podczas wojen domowych, które wybuchły przy końcu rewolucji. Potrafił zawsze odgadnąć, kto zwycięży, a kogo pochłonie klęska i zapomnienie. Jak widać opowieść zapowiada się bardzo ciekawie.

Życie jest snem. La vida es sueo

Pedro Calderon de la Barca

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i hiszpańskiej. Dramat dziejący się w Polsce tłumaczył Józef Szujski. Jest to jeden z najwybitniejszych dramatów Calderóna. Można sobie nałamać głowy, chcąc oznaczyć dobrze stosunek pięknego dramatu Kalderona, którego tu przekład podajemy, do Polski. Dramat wzięty z dziejów polskich? Broń Boże! Nic on z dziejami naszymi wspólnego nie ma, jak nie mieliśmy nigdy króla, który się nazywał Bazyli, Infantki, która by nosiła imię Estreli, ani też w sąsiedztwie Wielkiego księcia Moskwy, bliskiego krewnego królewskiego polskiego domu, który by nosił romansowe imię Astolfa. Dramat polski Kalderona? I to nic. Nic tu polskiego nie ma, nic, coby przypominało choćby z daleka nasze instytucje i charakter: Król Jegomość pan dziedziczny i despotyczny grandowie połączeni z nim najściślejszym feudalnym stosunkiem. Więc chyba to jedno, że dramat dzieje się w Polsce i ma intencję być dramatem polskim. Stolica jej i zamek królewski stoi nad morzem, hipogryfy gnieżdżą się w jej górach, a na wiosnę rozkwita w niej drzewo magnolii, pełne woni! Nie mamy się jednak co gniewać na Kalderona: jeżeli nas nie znał, miał najlepsze chęci i najlepsze o nas wyobrażenie; król Bazyli jest wielkim uczonym, na kształt Alfonsa Kastylijskiego, królewicz Zygmunt (jedyne z polska brzmiące imię) dzielnym w gruncie człowiekiem, grand Klotald reprezentuje wierne tronowi możnowładztwo, państwo samo jest wielkie i sławne. Jest to niezawodnie odbicie opinii, jaką miano na dworze Filipa IV o Polsce Zygmunta III i Władysława IV, chociaż ją późniejsze przyćmiły już klęski...

Pani Firmiani. Madame Firmiani

Honoré de Balzac

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. Młody Oktaw żyje razem z tajemniczą panią Firmiani, a ich ubóstwo, jakie nastąpiło po okresie życia na wysokiej stopie, skłania wielki świat paryski do przekonania, że kobieta zrujnowała młodzieńca. Tymczasem wuj Oktawa, pragnąc zabezpieczyć jego przyszłość, przyjeżdża do miasta i przeprowadza prywatne śledztwo… Octave de Camps, un jeune aristocrate dont la cause de la pauvreté soudaine reste un mystère jusqu'à la fin de l'histoire il a rendu la fortune que son père avait détournée ; Mme Firmiani, femme charmante (25 ans, ou 28 selon les médisances), énigmatique mais consciencieuse, que l’on soupçonne à tort d’avoir ruiné Octave et qui est en fait son épouse : femme d'une grande pureté de sentiments, elle ne peut vivre pleinement son amour, sachant que le père de son mari a ruiné une famille… (za Wikipedią).

Klub nerwowych

Edouard Dangin

Zabawna nowela pióra XIX-wiecznego pisarza francuskiego, która choć już może nieco razić klimatem i stylistyką to jednak zasługuje na uwagę. A oto jej fragment opowiadający o tym jakie było początki tytułowego klubu: Jan Jakub Scypion, był tak jak Nepomucen od urodzenia dotknięty drganiem nerwowym. Te drgania częstsze i widoczniejsze niż drgania Mathiasa polegały na dziwacznym podnoszeniu prawej ręki ku nosowi, ale to w ten sposób, tak silnie nerwowy, że ręka chwytała za nos i nie chciała go już puścić. Wskutek tego nieszczęśliwy musiał uciekać się do lewej ręki, ażeby się uwolnić od psotnego figla, jaki mu płatała prawa. Nie potrzeba dodawać, że w tym wszystkim biedny nos był najbardziej pożałowania godnym, gdyż wskutek tych powtarzanych napaści stał się czerwonym, spuchniętym i zdefigurowanym. Nepomucen, spostrzegłszy po raz pierwszy to drganie nerwowe, czuł się przejęty głęboką wdzięcznością dla nieba, które raczyło go uwolnić od tak strasznego kalectwa. Potem postanowił poznać się bliżej ze Scypionem, mówiąc sobie: Ten przynajmniej nie będzie sobie żartować ze mnie. Wkrótce zapanowała ścisła przyjaźń między tymi ludźmi, którzy znajdowali we wspólnym towarzystwie ogromną ulgę dla swego cierpienia. Scypion bowiem, tak jak Nepomucen od dawna gorzko cierpiał na swoje osamotnienie, gdyż dla niego towarzystwo ludzkie bardziej jeszcze było zamknięte niż dla biednego Mathiasa.

Popiół

Grazia Deledda

Grazia Deledda, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury, przedstawia w powieści "Popiół" poruszającą historię miłości, wstydu i odkupienia osadzoną na malowniczej Sardynii. Oli, młoda kobieta z wiejskiej społeczności, zakochuje się w żonatym mężczyźnie, co prowadzi do narodzin syna, Ananii. W wyniku skandalu Oli zostaje wygnana z domu rodzinnego. Kilka lat później, zrozpaczona i niezdolna do zapewnienia synowi godnego życia, pozostawia siedmioletniego Ananię pod drzwiami jego ojca, który podejmuje się wychowania chłopca. Dorastając, Anania odczuwa brak matki i wyrusza na jej poszukiwania. Poszukiwania te prowadzą go do bolesnych konsekwencji, w tym utraty narzeczonej, która nie potrafi zaakceptować zhańbionej teściowej. "Popiół" to mistrzowsko napisana opowieść o trudnych wyborach, poszukiwaniu tożsamości i skomplikowanych relacjach rodzinnych. Grazia Deledda z wyjątkową wrażliwością ukazuje dylematy moralne i emocjonalne zmagania swoich bohaterów, tworząc niezapomnianą narrację o ludzkiej naturze i przebaczeniu.

Historia Bolesława III króla polskiego napisana około roku 1115

Anonim

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. REPRINT z 1821. Starożytna kronika średniowieczna. Ze wstępu: „Jeszcze nie posunęliśmy szperań naszych, mówi Ossoliński, o literaturze polskiej, tak daleko, żeby nam kiedy przypadło przed-Gallowych i przed-Kadłubkowych pisarzów ujawnić.” Takowym zjawiskiem zdaje się być niniejsza historia Polski, którą jako wprowadzenie do historii Bolesława III dajemy. Napisana bez wątpienia przez cudzoziemca mieszkającego za granicą, za życia podług podobieństwa Mieszka II lub w małoletności Kazimierza I, królów polskich. Jest to kolejna publikacja z serii Biblioteka Tradycji Słowiańskiej i kolejna prastara kronika naszego narodu. Mamy nadzieje, że nasz wysiłek polegający na przygotowaniu tego dzieła do druku zostanie doceniony.

Pamiętnik Ojca Johna Gerarda S. J. wydany przez O. Morrisa

O. John Gerard S. J.

Ojciec John Gerard S. J. - "Pamiętnik Ojca Johna Gerarda S. J." to pamiętnik misjonarza katolickiego w Anglii czasów Elżbiety I i Jakuba I. Ta wyjątkowa relacja to fascynująca opowieść o losach jezuity, który w okresie prześladowań katolików w Anglii prowadził działalność misyjną, ukrywając się przed władzami i ryzykując życie. Jego wspomnienia, spisane po łacinie i przez długi czas dostępne jedynie w nielicznych rękopisach, zostały opracowane i uzupełnione przez Ojca Morrisa S.J., który wzbogacił je o dodatkowe dokumenty i kontekst historyczny. Ojciec John Gerard, pochodzący ze znamienitej rodziny angielskiej, dorastał w czasach, gdy wyznawanie katolicyzmu było karane więzieniem, konfiskatą majątku, a nawet śmiercią. Jako członek Towarzystwa Jezusowego potajemnie działał w Anglii, odprawiał Msze św. w ukryciu, organizował schronienia dla duchownych i unikał nieustannych prób pojmania przez władze królewskie. Jego losy pełne są dramatycznych zwrotów akcji - od uwięzienia w londyńskiej Tower, przez spektakularną ucieczkę, po życie w nieustannym zagrożeniu. Oprócz niezwykłej narracji przygodowej, książka dostarcza cennych informacji historycznych, ukazując codzienność katolików w Anglii przełomu XVI i XVII wieku. Czytelnik znajdzie tu opisy tajnych miejsc kultu, metod konspiracji, a także szczegóły dotyczące dramatycznych wydarzeń tamtych czasów, w tym osławionego spisku prochowego. Ten pamiętnik to unikalne świadectwo epoki, które łączy napięcie powieści sensacyjnej z wartością dokumentu historycznego. Lektura obowiązkowa dla pasjonatów historii, teologii i niezwykłych ludzkich losów.

Gawęda o duchach oraz Historia moralna z Gawęd uchodźców niemieckich 1794-1795

Johann Wolfgang von Goethe

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu. Jest to zbiór opowiadań Johanna Wolfganga Goethego w pewnym zapewne zamierzonym celu stylizowany po trosze na Boccaccia, a zawierający opowieści o rzeczach i sprawach nadnaturalnych prowadzone przez grupę uchodźców. Było to towarzystwo uchodźców niemieckich zza Renu uciekające przed rewolucyjną armią francuską w roku 1794. Składało się ono z baronowej von C., jej córki Ludwiki, syna Fryderyka, siostrzeńca Karola i starego księdza. Mimo iż nie jest to literatura najświeższej daty, to jednak książka posiada dużą wartość i czyta się ja z prawdziwą przyjemnością. Zdecydowanie polecamy!

Dalaj-Lama

Wacław Sieroszewski

Powieść wybitnego chociaż dziś skazywanego na zapomnienie polskiego pisarza, tworzącego na pograniczu czterech epok: pozytywizmu, Młodej Polski, dwudziestolecia międzywojennego oraz współczesności, zesłańca na Syberię, podróżnika, badacza, etnografa Syberii i działacza niepodległościowego. Powieść wyraźnie nawiązuje do podobieństw pomiędzy dwoma państwami Polską i Mongolią, które w pierwszej ćwierci XX wieku wybiły się na niepodległość. Polska uwolniła się od zależności od Rosji, Mongolia zaś od Chin. Sieroszewski w swojej powieści wyraźnie przestrzega przed niełatwą sytuacją w jakiej te dwa kraje się znalazły, wkładając w usta dalajlamy te oto słowa: Jeżeli chcemy spełnić przeznaczenie, jeżeli chcemy iść drogą przodków naszych, jeżeli nie chcemy stać się znowu niewolnikami sąsiadów, musimy mieć ptaki żelazne i śmiałych na nich jeźdźców... Między potężnymi Chinami i drapieżną, krwawą Rosją, które znacie dobrze, nie ostoi się mała Mongolia, gdyby nawet każdy jej syn stał się nieulękłym bohaterem, samym Gesser-chanem... W krwawym odmęcie, jaki ogarnął świat, nikt nie może liczyć na trwały spokój... Jeżeli nie będziecie służyć sobie, będziecie musieli dla innych pracować, albo, jak cudzy żołnierz, dla innych umierać i zdobywać... Pomyślcie więc Czarnogłowi, dzieci Wielkiego Dżingisa, jaką wybrać wam dolę?... Jakże aktualne są te słowa i dziś...

Upiór

Józef Ignacy Kraszewski

"Józef Ignacy Kraszewski: Upiór opowieść z dreszczykiem. Fragment: Siedzieliśmy u komina; suche drewka olchowe płonęły na nim tym spokojnym ogniem, mieniącym się w barwy zielonawe i fioletowe, na który godzinami całymi człowiek zapatrzywszy się, zadumawszy, siedziałby, ot tak, z rękoma założonymi. Tyras, głowę położywszy na łapach, drzemał, też nosem zwrócony ku kominowi. Trzech starych myśliwych otaczało ognisko to domowe, które nigdy prawie nie wygasało, ja czwarty tuliłem się w kątku za włosieniem okrytą kanapką. Wabiły mnie tam i pociągały niewypowiedzianym urokiem powieści, które całymi wieczorami starzy sobie o dawnych czasach opowiadali... A co było dalej, dowiesz się, miły Czytelniku, przeczytawszy książkę do końca."