LUST. Ratownik - opowiadanie erotyczne

Vanessa Salt

Ratownik na plaży Playa de las Burras w San Agustín zmienia flagę na czerwoną. Z powodu prądów morskich kąpiel w morzu jest całkowicie zakazana. Alejandro podchodzi do jednej z turystek na plaży, by poinformować ją o niebezpieczeństwie. Jednak ta piękna kobieta nie zamierza rezygnować z kąpieli. Przystojny ratownik i jego napięte mięśnie, po których spływają kropelki potu, niezwykle podniecają Kiarę tak samo jak myśl o tym, że mężczyzna wskakuje do wody, by powtrzymać ją przed pływaniem.

Mistrz efektywnej nauki. Zaawansowane metody przyswajania wiedzy i doskonalenia umiejętności

Peter Hollins

Dla wielu osób nauka jest wyzwaniem. Wymaga czasu i wysiłku, a efekty bywają niezadowalające. Tymczasem przyswajanie, przywoływanie i wykorzystywanie wiedzy ma ogromne znaczenie. Łatwość jej zdobywania i utrwalania może zaważyć na karierze, związku, a nawet całym życiu. Z kolei zaniechanie ciągłego uczenia się jest proszeniem się o kłopoty. Dzięki uczeniu się zyskujesz zdolność kierowania swoim życiem w dowolnym, wybranym przez siebie kierunku, a umiejętność błyskawicznego uczenia się pozwala zdobyć przewagę już na starcie ? i osiągnąć dowolny cel. Ta książka jest szczególnym przewodnikiem po uczeniu się. Oparta na osiągnięciach wielu dyscyplin nauki, w uporządkowany sposób przedstawia wszystkie etapy procesu uczenia się. Omówiono w niej najlepsze techniki skutecznego uczenia się, uwzględniwszy wykorzystanie wrodzonych mechanizmów fizjologicznych, a także zasady tworzenia optymalnego środowiska do nauki. Sporo miejsca poświęcono temu, jak angażującym, przyjemnym i motywującym doświadczeniem może się ona okazać. Znalazły się tu również wskazówki, jak wykształcić w sobie nawyk uczenia się. Szybko się przekonasz, że zdolność efektywnego przyswajania wiedzy jest jednym z najcenniejszych zasobów, jakie można posiadać! Dzięki tej książce dowiesz się: jakie są fizyczne i psychologiczne uwarunkowania uczenia się jak działa pamięć i jak się nią posługiwać które techniki uczenia się są skuteczne jak unikać uczenia się na pamięć jak wykorzystywać pomyłki w procesie uczenia się Naucz się w końcu, jak się uczyć skutecznie!

Wyciskacz do łez

Agnieszka Tyszka

Marianna nie ma lekko… Jej tato nie żyje, a mama skupia się na robieniu kariery i nie poświęca córce uwagi. W dodatku dziewczyna uczy się w gimnazjum prowadzonym przez surowe zakonnice i z trudem nawiązuje przyjaźnie. Nic dziwnego więc, że się buntuje i ubiera na czarno. Jednak kiedy myśli już, że nic dobrego się jej nie przydarzy, spotyka pewną starszą panią, z którą może pogadać od serca. A to dopiero pierwsza duża zmiana w jej życiu… MAGDALENA (lubimyczytac.pl): Jak wszystkie książki Tyszki, które czytałam, także i ta jest moim zdaniem świetna. Autorka nie boi się trudnych tematów, a przy tym opisuje je bez zbędnego moralizatorstwa. Język naturalny, nie udaje młodzieżowego nie przesadza, zdarzy się jedno lub dwa przekleństwa, jednak nie sprawia to, że książka jest wulgarna. Uroczy wątek ze świętym Antonim! KATARZYNA KRZAN (granice.pl): Powieść napisana z polotem i fantazją! Książkę czyta się szybko i z dużym zainteresowaniem, zaskakuje bowiem ciekawymi postaciami a przede wszystkim – niesie pozytywny przekaz. Agnieszka Tyszka w swoich młodzieżowych powieściach staje po stronie dzieciaków, a przeciwko dorosłym. Ci ostatni są często zepsuci życiem, fałszywi i niedobrzy. Tym razem Autorka wzięła na celownik zakonnice prowadzące elitarne gimnazjum dla dziewcząt. To, czego uczą młode dziewczyny przyprawia o rozpacz. W takich warunkach trudno o spełnianie młodzieńczych ambicji. Ale, jak to w książkach bywa, los się dla niej odmieni. Ciotka wysyła ją do pracy. Ma opiekować się pewną starszą panią, a raczej zajmować się jej mieszkaniem: sprzątać i przygotowywać przyniesione przez kogoś innego posiłki. Marianna nie wie jeszcze, że trafiła do domu, w którym spotykają się... czarownice. Starsze panie, które nie pozwalają sobie na bezczynność i starcze gnuśnienie w fotelach. Wolą spotykać się, śmiać, wspólnie zbierać zioła i robić z nich magiczne mieszanki, które pozwalają rozwiązać najtrudniejsze nawet problemy. I faktycznie, coś się w życiu Marianny zaczyna zmieniać odkąd odwiedza staruszkę. Zaczyna myśleć o innych kolorach, więcej się uśmiechać, a nawet zakłada z koleżankami gazetkę szkolną, niezmiernie „postępową” i „obrazoburczą”. Dziewczyna przypomina sobie o tym, co naprawdę w życiu ważne. A są to... słowa. Słowa, dzięki którym można rozmawiać, porozumiewać się, a tego w jej życiu – a szczególnie w stosunkach z matką – bardzo brakuje. Nie ma zatem sensu ronić łez, raczej trzeba zabrać się do pracy nad sobą i wymyślić coś fajnego. A jeśli są tu wyciskane jakieś łzy, to chyba tylko ze śmiechu. ISABEL CZYTA (lubimyczytac.pl): Główna bohaterka książki nie ma łatwego życia. Jej mama nie daje sobie rady, a taty nie ma. W dodatku uczęszcza do szkoły w której uczą zakonnice. Któregoś dnia zaczyna pracować u miłej starszej pani, która zachowuje się jak wróżka i nagle całe jej życie się odmienia. Polecam tę książkę. Naprawdę miło mi się ją czytało. FEAR (lubimyczytac.pl): Książka ta, bardzo mi się podobała. Zresztą jak wszystkie powieści autorstwa Agnieszki Tyszki. Jest pełna radości życia, jakiejś swoistej magii. Pomimo, iż opowiada o życiu zwykłej nastolatki, wydarzenia nie są sztampowe. Można doskonale wczuć się w pragnienia głównej bohaterki. Jej plany stają się naszymi planami, a tęsknota za normalnym życiem – naszą tęsknotą. W książkach A. Tyszki zawsze znajduje się miejsce dla opisania magii, pewnej niesamowitości. W tej, również tego nie brakuje. Wspaniała, rewelacyjna. Wyśmienita na ponure, deszczowe popołudnie! Nota: przytoczone powyżej opinie są cytowane we fragmentach i zostały poddane korekcie. Projekt okładki: Katarzyna Kołodziej.

Święta u Zuzi

Anna Potyra

Sądzicie, że dobre wróżki nie istnieją? Poznajcie serię książek o przygodach Zuzi! Z pewnością zmienicie zdanie! W powietrzu zawirowały fikuśne śnieżynki i drobinki tęczowego pyłu. Magia wypełniła przytulny domek, a potem przeniosła Zuzię do... fabryki Świętego Mikołaja! Dziewczynka razem z wróżkami, elfami i smokiem Fafikiem uwijała się przy machinie spełnionych marzeń, gdy coś przemknęło niczym błyskawica. To pies Hultaj ruszył pędem za wiewiórką. Ta zaś pognała w stronę piramidy prezentów, a zaklęcie, które miało ich zatrzymać, padło na samego Rudolfa! Co teraz?! Kto poprowadzi świąteczny zaprzęg? Jaki zaszczyt spotka strażniczkę Wigilii? Kto przyzna się do spałaszowania pysznej wędlinki? I przede wszystkim: czy święta da się uratować?!

Walerka i bohaterki Jastry

Daria Kaszubowska

Czy największą przygodę można przeżyć w... szkole? Franc, Walerka, Otylka i Bruno Borkowie mieszkają na Kaszubach od dwóch lat, ale nie wiedzą jeszcze wszystkiego o tej krainie i każdego dnia odkrywają fascynujące rzeczy. Niestety, nie wszyscy życzą Kaszubom dobrze. Aryman nieustannie próbuje je zniszczyć. Tym razem przeciwnik zaatakuje tak sprytnie, że aby go przechytrzyć, trzeba będzie działać w przebraniu. Ale co to dla rodzeństwa Borków i ich przyjaciół... "Walerka i bohaterki Jastry" to druga część serii "Borkowie i kaszubskie przygody".

Agenci szpicy

Artur Pilch

Losy świata zależą czasem od pojedynczych ludzi, podejmujących odpowiednie decyzje. Aneksja Krymu okazuje się punktem zapalnym światowego konfliktu. Zaangażowane w niego są nie tylko Ukraina i Rosja, ale też cały Sojusz Północnoatlantycki oraz Chiny i Korea Północna, które marzą o potwierdzeniu swoich mocarstwowych aspiracji. Globalny porządek zostaje poważnie zagrożony. Czy można jeszcze go uratować? Tak, ale wojna rozegra się nie tylko na polu walki. Równie ważny, co wojsko, okaże się łączący swoje siły brytyjski i amerykański wywiad. Nie będzie przesadą stwierdzenie, że to w rękach jego agentów i agentek leży przyszłość światowego ładu. Sir, mamy sytuację awaryjną. Wywiad donosi, że bazę morską w Murmańsku opuściły dwa okręty podwodne klasy Akuła. Według danych są w pełni uzbrojone i wyposażone powiedziała Davis, zniżając głos. Wilson przetarł czoło. Kiedy wypłynęły? zapytał. Około pół godziny temu. Po opuszczeniu zatoki, skręciły na wschód i kilka minut później nasz satelita stracił je z pola widzenia odparła Martha. Prezydent zamyślił się. Mogą przenosić głowice taktyczne? zapytał z niepokojem w głosie. W tym celu zostały skonstruowane odparła Davis. Marynarka wie o tym? Admirał Deere już tutaj jedzie odparła szefowa Departamentu Stanu.

Wzorce projektowe. Rusz głową! Tworzenie rozszerzalnego i łatwego w utrzymaniu oprogramowania obiektowego. Wydanie II

Eric Freeman, Elisabeth Robson

Nie warto wyważać otwartych drzwi ani ponownie wynajdywać koła. Sprytniej jest skorzystać ze sprawdzonych rozwiązań, które ktoś już opracował i wdrożył. Dlatego właśnie mądrzy programiści lubią wzorce projektowe: to jest ich sekretny sposób, aby nie tracić sił na nudne drobiazgi, tylko zająć się trudniejszymi, ważniejszymi i ciekawszymi zadaniami. Nic dziwnego, że powstało naprawdę bardzo dużo wzorców projektowych. Przegląd ich wszystkich byłby niemożliwy. Które z nich więc są najpotrzebniejsze w programowaniu obiektowym i kiedy dokładnie z nich skorzystać? Odpowiedź na to fundamentalne pytanie znajdziesz w tej książce ? drugim wydaniu świetnego podręcznika dla przyszłych mistrzów kodu. Zostało ono, podobnie jak inne pozycje z serii Rusz głową!, przygotowane zgodnie z najnowszymi odkryciami nauk poznawczych, teorii uczenia się i neurofizjologii. I właśnie dzięki temu zaangażujesz swój mózg, wykorzystasz wiele zmysłów i niepostrzeżenie poznasz najprzydatniejsze i najciekawsze wzorce projektowe stosowane w programowaniu zorientowanym obiektowo. Tak złożone tematy, jak klasy, interfejsy, kolekcje czy łączenie wzorców, staną się jasne i zrozumiałe. Tego wszystkiego będziesz się uczyć, rozwiązując łamigłówki, wykonując praktyczne ćwiczenia, pisząc aplikacje - i wybuchając głośnym śmiechem! W książce między innymi: solidne podstawy korzystania z wzorców projektowych dlaczego wzorce projektowe są idealne do programowania zorientowanego obiektowo hermetyzacja, adaptacja, zarządzanie kolekcjami, kontrola dostępu i wiele innych wzorców praktyczne wdrażanie wzorców projektowych mnóstwo radości z tworzenia pięknego kodu obiektowego Witaj w Obiektowie - i ciesz się każdą nową klasą!

Skarbo

Aloysius Bertrand

Skarbo Boże mój, użycz mi w chwili zgonu modlitw kapłana, całunu lnianego, świerkowej trumny i suchej mogiły.(Ojcze-naśki imć pana Marszałka) — Jakkolwiek umrzesz, rozgrzeszony czy potępion — nocy tej Skarbo chargotał mi do ucha — będziesz miał całun z pajęczynowej przędzy i pajęczynę pogrzebię wraz z tobą. [...]Aloysius Bertrand Ur. 20 kwietnia 1807 w Ceva (w płn. Włoszech) Zm.29 kwietnia 1841 w Paryżu Najważniejsze dzieła: Gaspard de la nuit, Peter Waldeck ou la chute d'un homme Własc. Louis Jacques Napoléon Bertrand, francuski poeta, dramaturg i dziennikarz. Jako pierwszy pisał poematy prozą. Syn oficera żandarmerii i córki burmistrza miasta Cevy. Uczęszczał do gimnazjum w Dijon. Po śmierci ojca w 1828 r. jako najstarszy syn został głową rodziny, ale mógł studiować dzięki pomocy finansowej ciotki. Założył pismo literackie, w którym opublikował m.in. debiutanckie wiersze Alfred de Musset. Jego własna poezja zyskała uznanie Victora Hugo. Przeniósł się do Paryża, gdzie żył w biedzie, następnie wrócił do Dijon i objął redakcję czasopisma literacko-politycznego ,,Patriote de la Côte-d'Or", na łamach którego głosił poglądy republikańskie. Pisywał również do czasopism paryskich. W 1833 r. ponownie przeprowadził się do Paryża, po wielu trudnościach znalazł pracę i sprowadził do siebie matkę i siostrę. Podjął też na nowo starania o wydanie swojego nowatorskiego poematu prozą ,,Gaspard de la nuit" oraz o wystawienie którejś ze swoich sztuk teatralnych. W 1838 zachorował na gruźlicę i od tej pory spędzał wiele czasu w szpitalach. Poemat Gaspard de la nuit został opublikowany dopiero po śmierci autora w 1841.Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Pieśń XIX (Jest kto, co by wzgardziwszy te doczesne rzeczy...)

Jan Kochanowski

Jan Kochanowski Pieśni, Księgi wtóre Pieśń XIX Jest kto, co by wzgardziwszy te doczesne rzeczy Chciał ze mną dobrą tylko sławę mieć na pieczy, A starać sie, ponieważ musi zniszczeć ciało, Aby imię przynamniej po nas tu zostało? I szkoda zwać człowiekiem, kto bydlęce żyje, Tkając, lejąc w się wszytko, póki zstawa szyje; Nie chciał nas Bóg położyć równo z bestyjami: Dał nam rozum, dał mowę, a nikomu z nami. Przeto chciejmy wziąć przed się m... Jan Kochanowski Ur. 6 czerwca 1530 r. w Sycynie koło Zwolenia Zm. 22 sierpnia 1584 r. w Lublinie Najważniejsze dzieła: Odprawa posłów greckich (1578), Psałterz Dawidów (parafrazy psalmów, 1579), Treny (1580), Fraszki (1584), Pieśni ksiąg dwoje (1586) Wybitny poeta polski okresu odrodzenia, którego twórczość odegrała ogromną rolę w rozwoju języka, literatury i kultury polskiej. Syn zamożnego ziemianina, studiował w Akademii Krakowskiej (1544-1547) oraz na uniwersytetach w Królewcu i Padwie (1555-1559). Podróżował po Włoszech i Francji, gdzie poznał poetów Plejady (Ronsard). Po powrocie do Polski dzięki biskupowi Myszkowskiemu rozpoczął karierę na dworze Zygmunta Augusta, w 1563 r. został sekretarzem królewskim. Ok. 1575 r. ożenił się i osiadł na wsi. Śmierć jednej z córek stała się pobudką do napisania oryginalnego cyklu trenów. Zmarł nagle na serce. W jego pogrzebie uczestniczył król Stefan Batory, kanclerz J. Zamojski i in. autor: Katarzyna Migdał Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Otchłań

Charles Baudelaire

Otchłań Pascal miał otchłań, która wciąż płynęła za nim.  — Ach, wszystko jest otchłanią ! Żądza — mara — słowo —  Czyn! Nieraz włos mi wstaje, gdy czuję lodową  Bojaźń, co mię przenika wskroś z wiatru powianiem. [...]Charles BaudelaireUr. 9 kwietnia 1821 r. w Paryżu Zm. 31 sierpnia 1867 r. w Paryżu Najważniejsze dzieła: (zbiory wierszy) Kwiaty zła (1857), Sztuczne raje (1860), Paryski spleen (1864); (zbiory pism estetycznych) Salon 1845, Salon 1846, Malarz życia nowoczesnego (1863), Sztuka romantyczna (1868); Moje obnażone serce (1897) Francuski poeta i krytyk sztuki, jedna z najbardziej wpływowych postaci literatury XIX w. Zaliczany do grona tzw. ,,poetów przeklętych". Ostatni romantyk (wyprowadził własne wnioski z wielowątkowego dorobku tej epoki), był jednocześnie zwolennikiem metody realistycznej w literaturze. Bliskie sobie tematy i idee odnajdowali w jego twórczości parnasiści (?sztuka dla sztuki?, ?piękno nie jest użyteczne?), wyznawcy dekadentyzmu (ból istnienia), symboliści, surrealiści czy przedstawiciele modernizmu katolickiego; w jego dorobku za równie istotne jak utwory własne uważa się przekłady wierszy Edgara Allana Poego. W 1841odbył podróż morską odwiedzając wyspy Mauritius i Reunion oraz (być może) Indie, co jako doświadczenie egzotyki wpłynęło na jego wyobraźnię poetycką. Od 1842 r. przez dwadzieścia lat był związany z pół-Francuską, pół-Afrykanką urodzoną na Haiti Jeanne Duval, aktorką i tancerką, której poświęcił wiele ze swoich najsłynniejszych wierszy (m.in. Padlina, Do Kreolki, Sed non satiata, Zapach egzotyczny, Tańcząca żmija). Jej portret w półleżącej pozie stworzył w 1862 r. Manet. Pierwsze publikacje Baudelaire'a dotyczyły malarstwa (zbiory Salon 1845 i Salon 1846) i również później zajmował się on krytyką sztuk plastycznych (w 1855r. wydał kolejny tom szkiców), a jego artykuły poświęcone Delacroix, Ingresowi czy Manetowi (Malarz życia współczesnego) należą do kanonicznych tekstów teoretycznych o sztuce. Choć nie zajmował się muzyką, był pierwszym, który docenił dzieło Wagnera. W 1848 r. Baudelaire włączył się aktywnie w rewolucję Wiosny Ludów ? o epizodzie tym zadecydowały nie tyle poglądy polityczne, ile poryw ducha i osobista niechęć do ojczyma, Jacques'a Aupicka, generała armii francuskiej. Nie najlepiej czuł się w rzeczywistości ustanowionego po upadku rewolty burżuazyjno-konserwatywnego ładu II Cesarstwa; niemal jako osobistą tragedię przeżył zarządzoną przez Napoleona III przebudowę Paryża, w wyniku której wyburzono wiele ze starej, średniowiecznej zabudowy miasta. Z powodu wydanego w 1857 r. tomu poezji Kwiaty zła autor został oskarżony o obrazę moralności, skazany na grzywnę i zmuszony do usunięcia niektórych utworów (pełne wydanie ukazało się dopiero w 1913 r.). Baudelaire obracał się w kręgu najwybitniejszych twórców epoki, takich jak Balzac, Nerval, Flaubert czy Gautier. Zostawił też wiele artykułów (pisanych często na zamówienie do gazet) o współczesnych mu twórcach literatury oraz żywych portretów kolegów po piórze w pamiętnikach Moje serce obnażone czy wydanych pośmiertnie Dziennikach poufnych. Przy tej okazji formułował swój własny system filozoficzno-estetyczny. Pierwsze, powierzchowne wrażenie każe uznać, że Baudelaire epatuje obrazami wszystkiego, co budzi obrzydzenie oraz śmiałą erotyką. Jednak nie zajmował się on obrazoburstwem dla niego samego, ale uznając, że ?świat jest słownikiem hieroglifów?, uważał, że należy dostrzec i zinterpretować wszelkie przejawy rzeczywistości, co pozwoli dosięgnąć piękna będącego absolutem istniejącego poza światem; jego teoria estetyczna naznaczona była mistycyzmem w duchu Swedenborga i platońskim idealizmem. Pierwszy tom jego wierszy charakteryzuje klasyczna forma, w którą wlana została nie poruszana dotąd tematyka, natomiast Paryski spleen jako zbiór poematów prozą stanowi krok w kierunku poezji nowoczesnej. Powszechnie uważa się, że Baudelaire zmarł na syfilis, podobnie jak jego wieloletnia kochanka, był też uzależniony od laudanum i przypuszczalnie od opium, nadużywał alkoholu, przez lata pędził życie kloszarda. W 1866 r. podczas pobytu w Belgii doznał wylewu krwi do mózgu i został częściowo sparaliżowany. Rok później zmarł w klinice w Paryżu i został pochowany na cmentarzu Montparnasse. Wydaniem pozostałych po nim pism zajęła się owdowiała powtórnie matka. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Alchemia Zaskakująca moc pomysłów, które pozornie nie mają sensu

Rory Sutherland

Przewrotna książka, zachęcająca nas do odkrywania magii, która pojawia się, kiedy tylko trochę bardziej zaufamy naszej własnej kreatywnej intuicji Aby być genialnym, trzeba być irracjonalnym - przekonuje Rory Sutherland, legenda reklamy i TED Talks. Dlaczego napój Red Bull jest tak popularny, chociaż wszyscy nienawidzą jego smaku? Dlaczego dzięki peronowym tablicom odliczającym czas pozostały do odjazdu pociągu mniej nas denerwują opóźnienia? I dlaczego wolimy, gdy pasta do zębów jest... pasiasta? Uważamy się za istoty racjonalne. A ekonomia i biznes opierają się na założeniu, że podejmujemy logiczne decyzje w oparciu o dowody. Ale wcale tacy nie jesteśmy. W wielu kluczowych obszarach naszego życia rozum odgrywa naprawdę znikomą rolę. Przyciąga nas to, co piękne, ale i to, co ekstrawaganckie, nadmierne, dziwaczne, absurdalne od kosztownych zaproszeń ślubnych po maleńkie buteleczki zawierające najnowsze perfumy. Jeśli więc chcecie wpływać na wybory dokonywane przez ludzi, musicie ominąć rozum. Najlepsze pomysły nie mają bowiem racjonalnego sensu: sprawiają, że bardziej czujemy, niż myślimy. To przełomowa książka, mądra i przy tym niezwykle zabawna. Rzeczywistość jest dobrze poukładana, często ujawnia swoje sekrety praktykom, choć prawie nigdy teoretykom, czego psychologowie, ekonomiści i osoby, które nie podejmują osobistego ryzyka, nie są po prostu w stanie zrozumieć. Koniecznie kupcie dwa egzemplarze tej książki na wypadek gdyby jeden wam ukradli. Nassim Nicholas Taleb, autor Czarnego łabędzia

Ecce Homo

Kazimierz Kairos-Szarkowicz

Chcesz pokochać samego siebie zacznij od szacunku dla własnych myśli. Istnienie to nieustanny dialog z wewnętrznym głosem ten tomik jest zapisem osobistych refleksji powstałych pod wpływem różnych wydarzeń i przeżyć. Przenikając przez filozoficzne i psychologiczne warstwy doświadczeń, każdy wiersz staje się próbą zrozumienia siebie w otaczającej rzeczywistości, a słowa splatające się w wersy wiodą przez kręte ścieżki samopoznania ku nowym obszarom tożsamości. Ecce homo to poezja dla tych, którzy pragną przekroczyć granice, chcą zmierzyć się z pytaniem o cel życia i nadać mu nowy sens w harmonii z własnymi uczuciami, emocjami i intuicją. Kazimierz Kairos-Szarkowicz ur. w 1952 r. w Kętrzynie w rodzinie wypędzonych z Kresów Wschodnich. Po ukończeniu seminarium i studiach na KUL i Akademii Katolickiej w Warszawie współpracował z Polskim Towarzystwem Psychologicznym. Był pierwszym po wojnie kapelanem Szpitala Psychiatrycznego w Olsztynie. Od 40 lat mieszka w Niemczech, gdzie rozwinął kwalifikacje i pracował jako psychoterapeuta indywidualny oraz grupowy. Ojciec córki i trzech synów.

A cóż z tą Dzieciną

Autor nieznany

A cóż z tą Dzieciną... A cóż z tą Dzieciną będziem czynili,  Pastuszkowie mili, że się nam kwili?  Zaśpiewajmy Jej wesoło  I obróćmy się z Nią w koło,  Hoc, hoc, hoc, hoc.    Podobno Dzieciątko że głodne, płacze;  Dlatego tak z nami nierado skacze:  Więc ja Mu dam kukiełeczkę  I masełka osełeczkę,  Pa, pa, pa, pa.    Czy bez Matuleńki płacze Dziecina  Więc Ją do miłego zaprośmy Syna:  Mama, mama do Dziecięcia,  Utul tego płacz Panięcia,  Ma, ma, ma, ma.    Czy dlatego płacze ma Złota Duszka,  Że nie ma Józefa w domu staruszka:  Wiec Józefa zawołajmy,  I ciesząc Je, zaśpiewajmy:  Ta, ta, ta, ta. [...]Autor nieznanyAutor nieznany - hasło to odnosi się zarówno do utworów plastycznych i literackich, których autor pozostaje bezimienny, choć jest zapewne konkretną osobą, o której można by ustalić jakieś przypuszczalne informacje (jak np. o Gallu Anonimie czy Mistrzu Pięknej Madonny z Wrocławia), jak również do utworów będących najprawdopodobniej dziełem pewnej zbiorowości, np. cechu. W przypadku sztuk wizualnych szczególny rodzaj anonimowości zachowują autorzy tworzący w pracowniach wielkich mistrzów, wykonujący ich polecania, pomniejsze partie większych zamówień. Niemal detektywistyczne technologie, m.in.: badania wieku podłoża, prześwietlenie warstwy malarskiej podczerwienią, pozwalają współcześnie coraz lepiej identyfikować twórców. Czasami jednak można wskazać tylko krąg kulturowy twórcy, centrum artystyczne, pod którego wpływem autor tworzył oraz oszacować czas powstania dzieła. W przypadku literatury do dzieł o autorze zbiorowym zaliczyć można utwory ludowe lub niektóre dzieła starożytne, których powstanie ginie w mrokach dziejów: zrodzone w kulturze oralnej, były powtarzane i zapamiętywane przez kolejnych słuchaczy. Z czasem ktoś zapisywał zapamiętany utwór, niekiedy powstawało kilka niezależnych zapisów. Po epoce antycznej, kiedy twórczość miała zapewniać autorowi indywidualną, ,,imienną" nieśmiertelność - na początku średniowiecza za cnotę twórców uznawano anonimowość. Sztuka miała służyć chwale Boga, religii, kraju - instytucjom trwalszym od znikomego i mało istotnego jednostkowego bytu. Legendy, mity, wiele kronik czy pieśni - teksty ważne dla całych społeczności, to często dzieła, których autorów nie sposób wskazać.Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Grajfka dla dzieci. Artystyczne zdobienie jaj

Agnieszka Woźniak

Pisanka do wyboru, do koloru Nie od dziś wiadomo, że Wielkanoc jajkiem się toczy... Ale nie takim zwyczajnym jajeczkiem nieozdobnym, a raczej barwną pisanką, wyklejanką, kroszonką artystyczną. Takie jajkowe cudeńka przy drobnej podpowiedzi wykona każdy. Duży samodzielnie, Mały z pomocą Mamy i Taty, Siostry i Brata, Babci i Dziadka. Podczas przygotowywania kolorowego świątecznego koszyka będziecie doskonale się bawić, poznając przy tym wspólnie staropolskie zwyczaje wielkanocne! By praca szła Wam sprawnie, a piękne kroszonki wnet trafiły na świąteczny stół, sięgnijcie do tej książeczki-pomocnika. Dowiecie się z niej, jak dobrać odpowiednie jajko (pełne czy wydmuszka? kurze, gęsie, a może... strusie?), jak i czym je zabarwić (farbki naturalne czy raczej sztuczne?) i wreszcie: jak krosić, czyli zdobić metodą wydrapywania wzorków na jajku. Na koniec zaś opowiemy Wam o kilku tradycyjnych świątecznych zabawach, w których Wasze kroszonki odegrają główne role... Grajfka daje dzieciom możliwość kreatywnego rozwinięcia różnych, głównie manualnych umiejętności i poznania kultury ludowej.

Treść

Zuzanna Ginczanka

Treść Cię­żar­ny, gę­sty Pa­cy­fik war­czy pod ta­flą szkli­stą,  ró­żo­wo­mię­sna pan­te­ra je­dwab­ne fu­tro roz­sa­dza --  bi­blij­ny bo­ży wie­lo­ryb pło­ną­cym tra­nem try­ska,  jak bo­ży bi­blij­ny ar­cha­nioł bla­skiem ocie­ka na gwiaz­dach.    Wi­dzisz --  to wła­śnie dla­te­go.  Czar­no­ziem roz­sa­dza chod­nik.  Pod każ­dą mil­czą­cą po­wło­ką wie­trzysz pe­tar­dę tre­ści.  Nie­bo od gwiazd się prze­pa­li  jak od roz­wia­nych po­chod­ni.  Przy­pływ i od­pływ po­cią­gów czas wzbie­ra­ją­cy ob­wie­ści.    A kie­dy krzy­czysz;  śmiech,  trzy­dzie­sto­dwu­zęb­ne rżą ba­by. [...]Zuzanna GinczankaUr. w 1917 r. w Kijowie Zm. w 1944 r. w Krakowie Najważniejsze dzieła: Non omnis moriar, Futro Poetka okresu dwudziestolecia wojennego i czasu wojny; pierwotne nazwisko: Sara Ginsburg. Po ukończeniu gimnazjum w Równem studiowała od 1935 roku na wydziale humanistycznym UW, biorąc jednocześnie udział w życiu literackim. Wraz z W. Iwaniukiem, Janczarskim i in. tworzyła grupę literacką ?Wołyń?; należała do najmłodszych współpracowników ?Skamandra?; utwory swe ogłaszała w ?Wiadomościach Literackich?, ?Sygnałach? i ?Szpilkach?. Wydała tom wierszy O centaurach (1936), stanowiący poetycką pochwałę biologicznej, zmysłowej strony życia. W późniejszych jej wierszach pojawia się niepokój światopoglądowy, krytyka społeczna. Ginczanka jest autorką ostrych i celnych satyr politycznych, przede wszystkim o charakterze antyfaszystowskim (Łowy, Prasa, Praczki) oraz m.in. satyry środowiskowej Ballada o krytykach poezję wertujących. Została wydana przez szmalcowników i zamordowana przez hitlerowców; wstrząsający wiersz Non omnis moriar z 1942 r. zawiera gorzką wizję jej przyszłego losu.Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Gdy przyjdzie mi ten świat porzucić

Stanisław Wyspiański

Gdy przyj­dzie mi ten świat po­rzu­cić 1. Gdy przyj­dzie mi ten świat po­rzu­cić,  na ja­kąż nu­tę bę­dę nu­cić  me­lo­dię zgo­nu mą wy­praw­ną?  Rzu­ci­łem prze­cież go już daw­no.    2. Już daw­no się prze­sta­łem smu­cić  O rze­czy mi­łe mnie stra­co­ne.  Mia­łyż­by smut­ki jesz­cze wró­cić  kraść, co już daw­no ukra­dzio­ne.    3. Prze­cież już daw­no się wy­zby­łem  ma­rzeń o utra­co­nym ra­ju.  Ży­ję, by zwa­ło się że ży­łem...  nad ja­kąś rze­ką, w ja­kimś kra­ju...    4. Nad ja­kąś rze­ką, w ja­kimś mie­ście,  gdzie ślu­bo­wa­łem ślub nie­wie­ście,  gdzie dom stwo­rzy­łem jej i so­bie  z my­ślą o jed­nym wspól­nym gro­bie.    5. A na tym gro­bie, wspól­nym do­mie,  niech­że mi wi­chr ga­łąz­ki ło­mie,  ga­łąz­ki ze­schłe, zwię­dłe, kru­che  w je­sien­ną deszcz­ną za­wie­ru­chę. [...]Stanisław WyspiańskiUr. 15 stycznia 1869 w Krakowie Zm. 28 listopada 1907 w Krakowie Najważniejsze dzieła: Wesele (1901); Legenda (1897), Warszawianka (1898), Lelewel (1899), Klątwa (1899), Wyzwolenie(1903), Noc Listopadowa (1903), Akropolis (1903), Powrót Odysa (1907), Sędziowie (1907) Polski dramaturg, poeta okresu Młodej Polski, malarz, grafik. Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych oraz historię sztuki, literaturę i historię na UJ. W latach 1890-1894 podróżował po Europie (Włochy, Szwajcaria, Francja, Niemcy, Praga czeska). Ożeniony z chłopką. Charakterystyczne są jego pastele ? impresjonistyczne pejzaże oraz portrety w duchu estetyki secesji, na których postacie obrysowane wyrazistym konturem uchwycone są w naturalnych pozach. Jest twórcą polichromii i witraży w kościele Franciszkanów w Krakowie. W nawiązujących do tradycji dramatu antycznego i szekspirowskiego dramatach symbolicznych Wyspiańskiego refleksji nad historią oraz problematyką narodową i społeczną dotyczącą Polski towarzyszy ideowa dyskusja z romantyzmem. autor: Katarzyna Jastrząb Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.