Kosmogonia melancholii

Katarzyna Gołąbek-White

Kosmogonia melancholii – wyobrażenie o uczuciu tak skomplikowanym, połączone z genezą i ewolucją ciał niebieskich. Album Katarzyny Gołąbek-White i Mariusza Zdybała choć z tytułu dość zawiły, jest kwintesencją prostoty. A czyż to właśnie nie prostota jest podstawą dobrej sztuki? Poezja Katarzyny Gołąbek-White i Zbigniewa Kowalkowskiego w sposób niezwykle syntetyczny oddaje najbardziej skomplikowane emocje. Za pomocą kilku słów wywołuje w czytelniku lawinę skojarzeń. Czasem rozśmiesza, czasem zaskakuje, w każdym przypadku zmusza do refleksji. Jest katalizatorem emocji, często głęboko skrywanych i misternie kamuflowanych. Emocji kobiecych lub z kobietą powiązanych – to właśnie ona jest tutaj centrum Wszechświata, najważniejszym ciałem niebieskim. Ona jest początkiem i końcem, niebem i piekłem, świadomie lub nie manipuluje Kosmosem. Twórczości Mariusza Zdybała nie trzeba przedstawiać, bowiem jest ona doskonale znana zarówno publiczności jak i krytykom sztuki. Doskonała technika, niczym nieskrępowana wyobraźnia i odważna kolorystyka są jego wizytówką. Kobieta w jego obrazach pojawia się zawsze. Wyidealizowana, smukła sylwetka, rozświetlona alabastrowa skóra i melancholijny wyraz twarzy. Artysta w mistrzowski sposób odsłania naturę kobiety, z pozoru silną, temperamentną i niezniszczalną, a tak naprawdę kruchą i delikatną. Obrazy tchną ogromem namiętności, fascynacji i pasji. Wspólne projekty wielkich artystów są zawsze olbrzymim wydarzeniem w świecie sztuki. Zderzenie twórczości silnych osobowości i ich poglądów na określony temat zaskakuje, porusza i zachwyca. Tak jest i tym razem – „Kosmogonia melancholii” to zestawienie doskonałej poezji i świetnego malarstwa, gdzie wspólnym mianownikiem jest kobieta i jej podróż emocjonalna przez meandry życia. Syntetyczny obraz mapy kobiecych emocji, postrzegania rzeczywistości i jej wpływu na otaczający ją świat. Jak pisał Simonides z Keos „Malarstwo jest milczącą  poezją, a poezja – mówiącym malarstwem” Poezja Katarzyny Gołąbek-White i malarstwo Mariusza Zdybała uzupełniają się znakomicie, tworząc spójne dzieło na najwyższym poziomie. To wielka przyjemność móc być częścią tej wspaniałej publikacji i jako kobieta odnaleźć się w niej. Katarzyna Bator Galeria Bator w Szczyrku

Czarna mucha

Dorota Mularczyk

Nieufna i zamknięta w sobie dziewczynka poznaje muchę, która nie tylko umie mówić, ale i potrafi jej również pokazać dlaczego do tej pory nie ma żadnej przyjaciółki. Sposób, w jaki Ola ocenia sytuacje i zachowania koleżanek, przedstawiony jest w krzywym zwierciadle, ale z dużą dawką humoru. Bajka dedykowana jest głównie dla tych, co nie do końca potrafią patrzeć na innych bez uprzedzeń.

Pan tu nie leżał

Joanna Bąk

To poezja, która nie boi się paradoksalnych point i kalamburów - świat rzeczy i świat słów przeplatają się tu niespodziewanie, realizm okazuje się podszyty surrealizmem, dystans wobec rzeczywistości raz jest ironicznie daleki, a raz boleśnie mały. Michał Rusinek Główne walory tej liryki to mądry namysł nad życiem, doświadczanie świata i wartości, w które warto wierzyć. Próba autobiografii – znaczący głos przeciw alienacji, wyjaławiającemu odosobnieniu. Poszukiwanie ścieżki prowadzącej do Domu. A w sferze formy: wyraźnie własny warsztat, oszczędność słów, zmysł kompozycji, twórczy stosunek do języka. Czegóż chcieć więcej? Ta poetka jeszcze niejednym nas zadziwi… Krzysztof Lisowski Wiersze Joanny Bąk intrygują. Są grą (kapitalny wiersz pod tym tytułem!) z Tajemnicą, z Mówieniem, które więcej zasłania niż odsłania; wścibską próbą zajrzenia pod podszewkę Oczywistego. Podoba mi się podejrzliwość autorki w stosunku do języka i do uczuć, które zbyt łatwo uciekają się w stronę frazesów i „gotowców”. Wiersze z tomiku „Pan tu nie leżał” są wieloznaczne, można do nich wielokrotnie wracać. Najczęściej trud rozszyfrowania jej lingwistycznych szarad okazuje się opłacalny. Józef Baran   Joanna Bąk (ur. 1986 r.) - absolwentka filologii polskiej z edytorstwem i komunikacją medialną Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie, studium dziennikarskiego oraz podyplomowych studiów z zakresu technologii multimedialnych i grafiki komputerowej. Autorka tomiku „pomiędzy”, tekstów poetyckich, prozatorskich i dziennikarskich publikowanych m.in. w „Dzienniku Polskim”, „Akancie”, „Fragile”, „Gazecie Kulturalnej”. Laureatka licznych konkursów; otrzymała tytuł Honorowego Laureata Międzynarodowego Festiwalu Artystycznego FAMA, nominację w plebiscycie 7 Nadziei Miasta Krakowa, literacką przepustkę „Zwierciadła” za dziennik „Z perspektywy domu” czy nagrodę w ogólnopolskim konkursie JESTEM_MAM_GŁOS za tekst dramatyczny „Twoje sypialnie”. Ma na koncie wiele wystaw fotograficznych. Jedna z nich, należąca do projektu „Na miotle przez świat – Peru, Boliwia”, towarzyszyła spotkaniu z cyklu „Dorwać Mistrza” z Noblistą Mario Vargasem Llosą. Jej zdjęcia wykorzystywane są także jako ilustracje książek i czasopism.

Księga Wszechrzeczy

V.G. Soque

Piętnaście lat temu Biały Książę rzucił, na Międzyziemie trzy wszechpotężne klątwy, by przechwycić Księgę Wszechrzeczy, zawładnąć trzema wymiarami i stać się półboską istotą . Od tej pory świat pogrążył się w mroku, a jego mieszkańcy, na mocy jednej z klątw stracili swe człowieczeństwo, przestali mówić, tworzyć i kochać. Ale nadszedł czas odkupienia, Księga Wszechrzeczy wyznaczyła wybrańcówCzy czwórka nastolatków zdoła spełnić żądania księgi? Czy podejmie walkę o ocalenie Międzyziemia? Dwie międzyziemskie wieże przeobraziły się w zgliszcza, zdewastowane czarnoksięską zagładą. Pozostała tylko jedna, wieża rodu Gasparow. Ale z czasem nadejdą dni, kiedy białomagiczne zaklęcie, zacznie słabnąć, a wieża będzie ulegać stopniowej degradacji. I jeśli klątwy Białego Księcia nie zostaną zdjęte, wieża przemieni się w proch, a Święte Drzewo na zawsze straci swą moc, po czym przepadnie wraz z całym Międzyziemiem. Zanurz się w magicznych wersetach Księgi Wszechrzeczy, odkryj nieznane dotąd przestworza międzyziemskiego świata i razem z bohaterami powieści zdejmij klątwy Białego Księcia! Odkryj świat, którego jeszcze nikt nie odkrył! Poznaj historię, o której jeszcze nikt nie słyszał! Przeczytaj księgę, jakiej jeszcze nie czytałeś! A gdy słowa wedrą się do twego umysłu klątwa ustąpiZło przegra walkę o twoją duszę V.G. Soque urodziła się w Międzyziemiu, w hrabstwie Ardenii, w mieście Navar. Gdy miała cztery lata wybuchła Wojna Teodozjuszy, która ogarnęła całą krainę. Tuż przed rzuceniem klątw przez Białego Księcia rodzice autorki, wraz z innymi czarodziejami wyemigrowali do krajów Europy Zachodniej i Środkowej. Obecnie V.G.Soque mieszka we Francji w okolicach Clermont-Ferrand. Jej pasją są podróże, także te po nieznanych wymiarach i nadrealnych rzeczywistościach. Uwielbia muzykę klasyczną, zwłaszcza utwory Fryderyka Chopina oraz dzieła operowe, baletowe i symfoniczne Piotra Czajkowskiego. W wolnym czasie najczęściej opisuje losy Międzyziemia, czyta książki i wędruje po górach. Monika Pitas Urodzona w pierwszym roku Wojny Teodozjuszy, podobnie jak autorka książki wyemigrowała wraz z rodzicami do niemagicznego wymiaru. Już jako dziecko uwielbiała malować międzyziemskie pejzaże, znając je zaledwie z opowieści rodziców. W niemagicznym świecie ukończyła plastyczne liceum, a obecnie studiuje grafikę na jednym z europejskich uniwersytetów. Jej pasją jest fotografowanie, szczególnie dzikiej przyrody, a także piesze wyprawy do lasu, w poszukiwaniu odgłosów natury i magicznych miejsc w zupełnie niemagicznym świecie.

Hotel Vitam Aeternam

Krzysztof Swoboda

Życie ludzkie, krótkim jest. Niestety. A gdyby tak istniało takie miejsce, gdzie za niedużą opłatą, można byłoby je znacząco przedłużyć, pozbywając się wszystkich chorób i słabości swojego ciała, skorzystałbyś? Hotel Vitam Aeternam, to przewrotna historia o  chorobliwym pragnieniu życia i wolnej woli, wbrew wszelkim niedogodnościom, jakie w tajemniczym hotelu staną na drodze dwójki głównych bohaterów. Krzysztof Swoboda: 30-letni obserwator, który stara się przedstawić chłodną, szarą rzeczywistość w krzywym zwierciadle, dodając jej nieco ironii i jakże potrzebnego ludziom  poczucia humoru, w kraju, gdzie lato trwa zazwyczaj niecałe dwa miesiące. Mąż swojej żony, wielki sympatyk literatury science-fiction, związany emocjonalną więzią z komputerem i klawiaturą, facet, który lubi pisać. O czym tylko się da.

Mit i czas polityczny. Czas polityczny w przestrzeni narodowych narracji mitycznych

Piotr Lewandowski

Mit i czas polityczny. Czas polityczny w przestrzeni narodowych narracji mitycznych to praca poruszająca niedowartościowany do tej pory, problem narodowych mitów politycznych. Książka ta posiada wiele istotnych zestawień teoretycznych funkcjonujących w literaturze naukowej wokół kategorii mitu i czasu, które stają się polem wyjścia do szerszych dyskusji i analiz prowadzonych przez autora. W pracy możemy zetknąć się z takimi problemami jak zagadnienie pierwotności myślenia i myśli mitycznej, roli przeszłości i historyczności w kreowaniu narracji mitycznych, czy koncepcji narodowych mitów politycznych. Tu szczególnie interesująco jawi się problem etnocentryczności mitycznych narracji narodowych. Powyższe zagadnienia stanowią jedynie punkt wyjścia do kolejnych dywagacji na temat temporalności mitycznej. Szczególną uwagę autor poświęca problematyce czasu politycznego i czasu mitycznego. Praca zawiera kilka ciekawych i trafnych ujęć koherencji czasu i mitu, na które nie zwracano uwagi dotychczas w polu naukowym. Warte uwagi są zwłaszcza te ustępy traktujące o rytualności, mityczności i temporalności w zjawiskach demokracji, gdyż stawiają kolejne pytania i pole wyjścia do badań społecznych. Całość pracy napisana jest przystępnym językiem w formie eseistycznej co ułatwia odbiór narracji. Praca posiada charakter teoretyczny i stanowi bazę do dalszych dociekań i analiz związanych zarówno z mitem jak i temporalnością polityczną. Książka ta jest warta polecania każdemu, kto interesuje się problematyką polityczną, historyczną, mitem i czasem jako zjawiskami społecznymi, gdyż pozwala na szersze spojrzenie na powyższe kategorie.

Rymowane krzyżówki dla dzieci

Katarzyna Michalec

Zbiór 71 krzyżówek, do których polecenia napisane są w formie rymowanki. W drugiej części stopień trudności jest większy, gdyż zadaniem dziecka jest dokończenie zdania takim rymem, aby pasował do krzyżówki. Takie zgadywanki można także przeprowadzać w formie zabawy z większą grupą dzieci w szkole lub przedszkolu.

Wiersze Czesława Miłosza o obrazach

Joanna Zembrzuska

Książka porusza temat przenikania się dwóch sztuk - malarstwa i poezji w twórczości Czesław Miłosza. Odległe w formie, a bliskie poprzez podobny sposób opisywania świata istnieją obok siebie i stanowią narzędzie do prób uchwycenia rzeczywistości.W książce przedstawiono "malarskie" momenty w biografii Miłosza, jego fascynacje twórczością dawnych i współczesnych mistrzów pędzla, m. in. Boscha, Breughla, angielskich realistów, Klimta i innych. W publikacji zebrano wszystkie utwory noblisty nawiązujące do sztuki malarskiej i dołączono reprodukcje obrazów.   Praca zatytułowana Wiersze Miłosza o obrazach jest próbą wyznaczenia malarskich zainteresowań poety i ich reminiscencji w jego twórczości. Prześledzenie faktów z życia artysty dowodzi, że dzieciństwo w inspirującym dworku w Szetejniach, późniejsze wyprawy na Zachód Europy i tamtejsze spotkania z dawną i współczesną sztuką zdeterminowały malarskie zainteresowania Miłosza - miłośnika sztuki i poety łączącego słowo z obrazem. Zaowocowały one w tej części poezji artysty, która powstała w wyniku inspiracji konkretnym obrazem, znanym motywem malarskim czy też okresem w dziejach sztuki.Miłosz najbardziej cenił realizm - holenderskie martwe natury, angielskie, francuskie i włoskie pejzaże najczęściej powtarzają się w jego twórczości. Zwracał uwagę na dosadność przedstawienia, wierne oddanie rzeczy, poprzez co mogły one ocaleć mimo toczącego się bezustannie czasu. Miłosz niejednokrotnie w pismach wspomina o fascynacji malarstwem Breughla Starszego, Chardina, Posta, Lorraine?a, a jako rodowód zainteresowania realizmem wskazuje esej Charlesa Baudelaire'a zatytułowany Malarz życia nowoczesnego, a traktujący o francuskim artyście Constantinie Guysie, który był piewcą paryskiej ulicy i wszystkiego, co brało udział w toczącym się na niej co dzień życiu. Ogromnie cenił wierność detalom, dokładnie oddawał na rysunkach to, co widział - był bardzo blisko rzeczywistości. A pisał o tym wszystkim Baudelaire, którego fascynował realizm przedstawienia paryskiej ulicy przez Guysa. Miłosz często mówił o swym zainteresowaniu malarstwem realistycznym, a tłumaczył to zazwyczaj chęcią dotarcia w poezji do istoty rzeczy. Nie lubił prozy, rzadko dotykała rzeczywistości, to liryka poprzez większą oszczędność słów i rozleglejsze możliwości wyrażenia językiem tego, co się zamierzyło, pełniła funkcje przechowywania od zapomnienia zdarzeń, osób, rzeczy. Poeta często mówił o tym, że należy ocalić od przemijania chwile - sądził, że tworzący sztukę są zobowiązani do uratowania jak największej ilości momentów. Prowadziłoby to do apokatastasis, ostatecznego odnowienia wszelkich rzeczy na końcu czasów. Fragment Zakończenia Recenzja: Kompozycja doskonale przemyślana, klarowna i spójna. We wstępie autorka rzeczowo i w oparciu o dobrze dobrane źródła przedstawia problematykę teoretyczną badań nad związkami poezji i malarstwa, w rozdziale 1 omawia kształtowanie się zainteresowań Miłosza malarstwem, jego wrażliwości, gustu, dokonywanych wyborów i ich motywacji. Rozdział 2 został poświęcony trzem cyklom poetyckim, stanowiącym zbiory ekfraz a rozdział 3 pozostałym wierszom odnoszącym się do malarstwa, zamieszczonym w późnych tomach poety i dopełniających całości problematyki. W ten sposób materiał został zarówno wyczerpany jak i uporządkowany według kryteriów wewnętrznych właściwych porządkowi twórczości poety.Praca świadczy o gruntownej znajomości twórczości Miłosza, nie tylko poetyckiej, której wybrane elementy stanowią przedmiot analizy, ale także esejów poety i jego wypowiedzi udzielnych w wywiadach. Autorka wybierała potrzebne jej elementy dzieła poety w sposób przemyślany, trzymając się nurtu problemowego istotnego dla tematu pracy. Widać też, że posiada staranne przygotowanie w zakresie literatury przedmiotu, zarówno co do opracowań poświęconych Miłoszowi (jego koncepcji sztuki, rozumienia mimesis, a także wybranych zagadnień filozoficznych), jak i malarzom, którzy stanowili dla niego inspirację. Rekonstrukcja kształtowania się zainteresowań Miłosza sztuką stanowi oryginalny i ważny wątek, być może wart rozwinięcia.Cennym i ważnym dla tematu uzupełnieniem są ilustracje (wraz ze spisem, wskazującym źródła reprodukcji), przypominające obrazy, którym Miłosz poświęcił omawiane w pracy utwory.Autorka opiera się na istniejących opracowaniach, dotyczących malarskich inspiracji w poezji Miłosza (m. in. E. Czarneckiej, A. Fiuta, A. Dziadka, K. Zajasa), oprócz tego jednak kilkakrotnie formułuje wyraźnie własne spostrzeżenia i hipotezy interpretacyjne. Zaproponowała też całościowe uporządkowanie poetyckich ekfraz Miłosza.Autorka wykorzystała w pracy właściwie dobrany i bogaty zestaw opracowań, odwoływała się do nich rzetelnie dokumentując swoje nawiązania. (...) prof. dr hab. Małgorzata CzermińskaInstytut Filologii Polskiej Uniwersytetu Gdańskiego   Spis treści Wstęp 51. Malarskie fascynacje Miłosza 14Dzieciństwo i młodość 14"Malarstwo obyczajów" 22Nie więcej 26Malarze interesujący Miłosza 31Barok 39Poezja a malarstwo 432. Ale szła tędy, widziana przez malarza, I została na zawsze? - cykle poetyckie Czesława Miłosza poświęcone obrazom 46Ogród Ziemskich Rozkoszy 47W Yale 60O! 773. Pozostałe wiersze Miłosza o obrazach 85Portret z kotem 85Magdaleny de La Toura 88Tancerki Degasa 93Zakończenie 98Spis ilustracji 119Bibliografia 120  

Świat zza mgły. Tom 4. Świat oszalał

Jacek Cybusz

„Świat oszalał” – czwarty tom „Świata zza mgły” – przedstawia usystematyzowane ściśle chronologicznie, a ujęte w rozmaite konteksty kulturowo-społeczne i polityczno-militarne, najistotniejsze wydarzenia z zakresu bardzo szeroko rozumianego kina polskiego w pierwszym roku pierwszej wojny światowej – od jej wybuchu latem 1914 roku do zajęcia Warszawy przez Niemców na początku sierpnia 1915 roku. Był to czas, gdy front wschodni tej szalonej wojny dynamicznie przetaczał się przez ziemie polskie austriackiej Galicji oraz rosyjskiej Kongresówki, czas tworzenia i pierwszych starć zbrojnych Legionów Polskich złożonych z szaleńców walczących u boku żołnierzy armii „państw centralnych” (II Rzeszy Niemieckiej oraz Austro-Węgier) z wojskami carskiej Rosji – z jednej strony, a z drugiej – okres apogeum nie mniej od owych szaleńców szalonej polsko-rosyjskiej przyjaźni, a nawet miłości...

Słony wiatr

Katarzyna Batko

Marike mieszka w pobliżu małej, rybackiej wioski, odrzucona przez miejscową społeczność, podobnie jak kiedyś jej matka. Od dziecka czuje się związana z morzem i często samotnie wędruje po dzikich plażach. Pewnego dnia, na jednej z nich, znajduje rannego rozbitka. Zabiera go do domu i opatruje rany. To zdarzenie zmieni jej dotychczasowe życie i zdeterminuje przyszłość. Kim jest Marike? Kim jest człowiek znaleziony na brzegu morza? Sięgnij po „Słony wiatr”, poznasz odpowiedzi…

Epizod

Wojciech T. Pyszkowski

Książka ta to epizod z życia kilkunastoletniego chłopaka, jego przyśpieszony kurs życia i dojrzewania. Historia, która zainteresuje wszystkich - młodzież i dorosłych.

The Łoś

Andrzej Boruszewski

Nie, nie śniła mu się, w każdym razie nic mu o tym nie wiadomo. Dlaczego więc o niej pomyślał, gdy się obudził? Przecież nie z powodu wyrzutów sumienia, bo tych nie powinien mieć. Nie powinien, czyli ma? Do diabła z tym. Jest środek lata, dokładnie dwudziesty lipca, przez ostatnie dziesięć lat nikt nie zginął, nikogo nie zamordowała żadna stara baba i żaden pieprzony łoś – to są wystarczające powody, żeby się uśmiechnąć do pękniętej żyłki Tomczewskiej. Na sali sądowej doprowadził ją do takiego stanu, że dostała wylewu i jeśli teraz w ogóle gdzieś miesza, to w ośrodku leczniczo-rehabilitacyjnym. Jedyne, co może zrobić, to podciąć komuś nogę albo napluć do kawy. Nie udowodnił kobiecie winy, ale przynajmniej pozbył się jej z miasta. Łosia chyba też, skoro od tego czasu w Typinie panuje spokój. W Typinie tak, ale nie w jego głowie. To przez ten sen. Grzmoty, błyskawice, jakieś krzyki, wrzaski, szczęk żelaza… Nie miał pojęcia co to było. I po to po aferze z Tomczewską zgodził się iść na emeryturę, żeby teraz psuły mu humor takie głupie sny?   Ci, którzy znają dwie pierwsze części, wiedzą o co chodzi. Tym, którzy nie znają, nie powinno to przeszkadzać. (Chociaż lepiej czytać po kolei.) Tym razem narzędziem zbrodni jest prąd elektryczny. Pomimo tego, że łosie rzadko go używają, łoś z ulewskich lasów - obok Peruna, słowiańskiego boga błyskawicy i pioruna - znowu staje się jednym z podejrzanych. Dobrej zabawy życzy autor.

Nowelki zbójeckie

Mirosław Sznajder

Nowelki Zbójeckie można czytać bez obaw - na czytelnika nie czają się tu wnyki eksperymentów, happeningów i prowokacji. Jedyny zabieg formalny, na jaki pozwolił sobie autor to quasi-wierszowany zapis niektórych tekstów. Istotnie bowiem, kilka z nich ma posmak balladowo-baśniowy, wszystkie natomiast oddają szacunek rzetelnemu realizmowi, czy może nawet naturalizmowi. Jakże jednak pisać o życiu bez Chagallowskiego humoru, jakże - pisząc - nie roześmiać się niekiedy czując zarazem grozę? Miasto, wieś, ziemski padół i Niebo - tutaj ograniczeń dla wyobraźni nie ma; czytelnik przekona się, że nie ma tu również żadnych barier czasowych - można zatem czytać, w jakiś też sposób bawić się czytając.

Jestem tobą

Monika Hołyk-Arora

„Jestem Tobą” to powieść z pogranicza sensacji i kryminału. Opowiada o losach kobiety, która budzi się w nieznanym jej pomieszczeniu i nie pamięta nawet własnego imienia. Ku jej przerażeniu nie jest też sama. Tuż obok niej leży martwa przedstawicielka płci pięknej, która wygląda dokładnie tak samo jak ona! Na podstawie urywkowych wspomnień agent Interpolu rozpoznaje w niej ofiarę wieloletniej przemocy domowej, skazaną za próbę zabójstwa swego oprawcy. W zamian za nową tożsamość nakłania ją  do odgrywania roli zmarłej i wydobycia poufnych danych niezbędnych do rozpracowania niebezpiecznej siatki przestępczej. Od tego momentu rozpoczyna się niebezpieczna gra, w której niemal każdy ma własne cele, a wróg może stać sie nagle wartościowym sprzymierzeńcem.

Na zakrętach życia. Opowiadania sentymentalne

Isabella Degen

„Na zakrętach życia” to zbór opowiadań sentymentalnych, pełnych wydarzeń, refleksji i przeżyć, zmieniającymi życie z dnia na dzień. Autorka opowiada nam historie prawdziwe, wzięte z życia, osadzone w realiach codzienności i nieznacznie ubarwione fikcją literacką. Prezentuje życie jako drogę pełną „zakrętów”, nieprzerwalny bieg wydarzeń w których bohaterowie poszukują sensu życia. Opowiadania te ukazywały się w biuletynach pokonkursowych Uczelnianego Ośrodka Kultury LIMES, przy Uniwersytecie Przyrodniczo-Humanistycznym w Siedlcach, latach 2006-2009, jako prace wyróżnione lub nominowane  w konkursach literackich.

Przeznaczenie

Przemysław Wegwert

Książka opowiada historię młodego mężczyzny, który doznając zawodu miłosnego, rzuca się w wir miejskiego życia, toczy wewnętrzną walkę z własnymi słabościami, odnajduje prawdziwą miłość, by kuszony zwodniczym uczuciem, prawie ją utracić. To opowieść o ludzkich rozterkach w starciu z niszczycielską siłą zawodu miłosnego... o wewnętrznych zmaganiach z własnymi uczuciami...o przypadkowych sytuacjach w życiu człowieka , które na pierwszy rzut oka pozbawione sensu, układają się z czasem w logiczną całość, wykuwając nasze przeznaczenie. To swoista podróż metafizyczna przez umysł młodego mężczyzny, wgląd w jego wizje, zachowania i sposób odbierania świata, jak również ciekawa opowieść o odnajdywaniu prawdziwej miłości, o gorącym uczuciu i poznawaniu sensu prawdziwego życia. Książka z całą pewnością nie powstała z wyrachowania. Niekiedy człowiek zostaje sam na sam ze swoimi emocjami, które aż kipią by wydostać się na zewnątrz. Ja musiałem je wykrzyczeć, a najprostszą metodą było przelanie ich na papier. Reszta niech pozostanie moją słodką tajemnicą. To opowiadanie idealne do wersji elektronicznej. Celowo pominięte zostały "sienkiewiczowskie" rozwlekłe opisy. Nadany jest specyficzny rytm...akcja goni akcję. Książkę czyta się bardzo szybko, NIE NUŻY. Cecha charakterystyczna opowiadania - emocje, emocje i jeszcze raz emocje.. dialogi i specyficzny klimat (niekiedy mroczny, ale ze sporą dawką młodzieżowego humoru i sposobu ich myślenia). Myślę, że wiele osób będzie mogło się z nią utożsamić.