Zarządzanie międzypokoleniowe w obszarze zaangażowania pracowników

Bogusława Ziółkowska, Wojciech Nowak

Zarządzanie zespołami pracowniczymi w układzie międzypokoleniowym jest aktualnym i bardzo ważnym zagadnieniem w kierowaniu nowoczesnymi przedsiębiorstwami. Zarządzanie międzypokoleniowe dotyczy osób w różnych grupach wiekowych. Jednakże często odnosi się głównie do starszych pracowników i jest określane jako zarządzanie wiekiem. Sytuacja starszych pracowników w Polsce wiąże się z tym, że osobom po 50. roku życia trudniej jest utrzymać zatrudnienie, a po jego utracie mają trudności z powrotem na rynek pracy. Monografia podnosi problem zarządzania zasobami ludzkimi z perspektywy różnorodności pokoleniowej zespołów pracowniczych i ogniskuje go wokół kształtowania zaangażowania pracowników w przedsiębiorstwach. Obowiązujące przepisy wskazują, że osoby zbliżające się do wieku emerytalnego objęte są ochroną, co może odstraszać potencjalnych pracodawców. Tymczasem osoby starsze chcą pracować i wykorzystywać swoje doświadczenie oraz kwalifikacje zawodowe, aby czuć się nadal przydatne. Aspekt ten jest istotny dla rozważań poruszanych w monografii, gdyż większość literatury przedmiotu skupia się na samej idei i wskazaniu celowości zatrudniania takich osób. Autorzy dostrzegają zatem pewną lukę w zakresie literatury przedmiotu, gdyż wciąż brakuje wnikliwej analizy, jeśli chodzi o wskazanie konkretnych rozwiązań w zakresie zatrudniania w organizacjach pracowników przynależących do różnych pokoleń, w tym osób w wieku 50 lat i więcej. Zarządzanie zaangażowaniem pracowników w różnym wieku sprawdza się w odniesieniu wszystkich grup wiekowych. Zaprezentowane w niniejszej monografii badania jednoznacznie wskazują, że osoby ze srebrnego pokolenia znacząco mogą wspierać osoby z młodszych pokoleń w ich obowiązkach zawodowych, a także wykazują większe przywiązanie do miejsca pracy, dbałość o dobrą atmosferę i przyjazne środowisko dla wszystkich pracowników.

Zastosowanie biopreparatów do intensyfikacji kofermentacji metanowej osadów ściekowych i odpadów tłuszczowych

Małgorzata Worwąg

Postępujący rozwój przemysłu i styl życia powodują wzrost ilości różnego rodzaju odpadów. Niewłaściwe postępowanie z odpadami generuje pojawianie się i rozprzestrzenianie niebezpiecznych zanieczyszczeń do środowiska. Procesy biologiczne, jako jedne z preferowanych rozwiązań w usuwaniu zanieczyszczeń, są zwykle niewystarczająco skuteczne. W dobie poszukiwania nieinwazyjnych rozwiązań zastosowanie biopreparatów jest obiecującym sposobem wspomagającym konwencjonalne technologie. Coraz częściej fermentacja metanowa jest stosowana jako jedna z metod unieszkodliwiania różnych rodzajów odpadów, odgrywając ważną rolę w ich utylizacji. Technologia fermentacji metanowej odpadów wpisuje się w koncepcję zrównoważonego rozwoju, ograniczając emisję gazów cieplarnianych powstających podczas niekontrolowanej biodegradacji odpadów. Unieszkodliwianie odpadów za pomocą fermentacji metanowej łączy recykling organiczny z produkcją biogazu, odnawialnego źródła energii. Odpady posiadają ogromny potencjał energetyczny, który można wykorzystać w celu zmniejszenia obciążenia środowiska naturalnego oraz zapewnienia alternatywnych źródeł energii. Zwiększenie efektywności procesów fermentacji jest kluczowe dla skutecznego pozyskiwania biogazu, jak i lepszej utylizacji odpadów. W monografii przedstawiono wyniki badań, których celem było określenie wpływu biopreparatów na intensyfikację procesu kofermentacji metanowej osadów ściekowych i odpadów tłuszczowych. Udział odpadów tłuszczowych w mieszaninie poddanej fermentacji wynosił od 5% do 30%. Zastosowano biopreparaty komercyjne DBC Plus Typ L, DBC Plus Typ R5, szczep Sacharomyces cerevisie, biopreparat własny. Określono wpływ rodzaju i dawki biopreparatu na zmiany parametrów fizykochemicznych podczas 10-dobowej kofermentacji. Skuteczność zastosowanych biopreparatów oceniano na podstawie zmian jednostkowej produkcji i składu biogazu, stopnia przefermentowania substratów oraz ubytku suchej masy po 25. dobach procesu. Proces kofermentacji metanowej przeprowadzono w układzie ciągłym, w trakcie procesu podczas wzrostu obciążenia bioreaktora odpadami tłuszczowymi, ustalono strategię dawkowania biopreparatu w celu ustabilizowania parametrów procesowych. Badania wykazały, że zastosowanie biopreparatów do intensyfikacji kofermentacji metanowej osadów ściekowych i odpadów tłuszczowych wpłynęło na poprawę efektywności procesu. Wzrost stopnia przefermentowania był uzależniony od dawki biopreparatu oraz udziału odpadów tłuszczowych w mieszaninie. Zastosowanie biopreparatów pozwoliło na unieszkodliwienie większej ilości odpadów tłuszczowych w procesie ich kofermentacji metanowej z osadami ściekowymi.