Sztuka życia bez narzekania

Piotr Kwiatek

Narzekanie to epidemia naszych czasów. Osłabia nie tylko jakość naszych relacji rodzinnych i zawodowych, ale ewidentnie szkodzi naszemu zdrowiu fizycznemu, psychicznemu i duchowemu. Czy można skutecznie bronić się przed tą współczesną chorobą? Autor stara się nie tylko zrozumieć fenomen i znaczenie kompulsywnego malkontenctwa, ale dostarcza czytelnikowi efektywnych narzędzi służących do wyrwania się z kręgu frustracji i poczucia niemocy. Książka „Sztuka życia bez narzekania” to zaproszenie skierowane do każdego człowieka, aby wzmacniać radość życia i poczucie dobrostanu.

Szczęśliwi we dwoje. Jak wykorzystać wyniki psychologii pozytywnej do budowania trwałej relacji

Suzann Pileggi Pawelski, James O. Pawelski

Im bardziej koncentrujemy się na identyfikowaniu i doskonaleniu naszych indywidualnych i wspólnych mocnych stron, tym bardziej możemy się wspierać w stawaniu się lepszą wersją samych siebie. Nie znaczy to, że tracimy samych siebie lub stajemy się innymi ludźmi, ale raczej wykorzystujemy swój potencjał, stając się coraz bardziej sobą – wyjątkową i wspaniałą osobą. Przekonaj się: Której strony dwustronnej peleryny używasz częściej? Czerwonej czy zielonej? Czy pozytywne emocje zawsze są pozytywne? Czy twój partner sprawia, że chcesz być lepszym człowiekiem? Jakie są twoje siły sygnaturowe? Od czego zależy płynność w tańcu wdzięczności? „W tej przełomowej książce, Suzie i James Pawelski badają, jak być szczęśliwym we dwoje. Bazują na wynikach badań naukowych, poruszają się w obrębie mądrości klasycznej, czerpią z własnego doświadczenia, a prezentują to wszystko w sposób jasny i wciągający. Książka to praktyczny i skuteczny przewodnik po sztuce budowania trwałej miłości.” – Sonja Lyubomirsky, profesor psychologii, Uniwersytet Kalifornii, Riverside, autorka książek Wybierz szczęście oraz Mity o szczęściu. „Suzie i James zaszachowali wszystkich książką, która jest praktycznym przewodnikiem po trwającej całe życie miłości. Gorąco polecam tę książkę każdemu, kto chce poznać prawdziwy klucz do szczęśliwej i spełnionej relacji, klucz poparty wynikami wielu lat badań.” – Valorie Burton, autorka bestsellerów Successful Women Think Differently oraz Happy Women Live Better „Zapraszam Cię Czytelniku, abyś sam przekonał się, jak efektywna jest koncepcja przedstawiona w tej książce. Zanurz się w klasycznej mądrości oraz we współczesnej nauce, zrób zaproponowane ćwiczenia i zastosuj to w swojej relacji już dzisiaj!” –  dr Martin E. P. Seligman, Wynnewood, Pensylwania, z przedmowy do książki "Szczęśliwi we dwoje" to praktyczny przewodnik jak budować szczęśliwie i trwałe relacje na całe życie. Dla każdego, kto chce poznać klucz do spełnionej miłości.

Ucieszyć się życiem. Cztery okna wdzięczności

Piotr Kwiatek

  „Cztery okna wdzięczności” to oryginalna koncepcja ukazująca potencjał ludzkiej pozytywności, która rozpoznaje dar codzienności, widzi sens porażek oraz docenia duchowość. Pomaga odkryć istniejące w każdym z nas zasoby dobra, podpowiada, jak w pełni przeżywać radość. Często nam się wydaje, że szczęście przywołuje wdzięczność. W rzeczywistości jest odwrotnie, to wdzięczność buduje szczęście, co potwierdzają liczne badania naukowe psychologii pozytywnej. Dlatego praktykowanie wdzięczności jawi się jako doskonałe lekarstwo na  współczesne problemy człowieka, takie jak: brak radości życia, chroniczne narzekanie czy niezadowolenie. „Cztery okna wdzięczności” to oryginalna koncepcja ukazująca potencjał ludzkiej pozytywności, która rozpoznaje dar codzienności, widzi sens porażek oraz docenia duchowość. Pomaga odkryć istniejące w każdym z nas zasoby dobra, podpowiada, jak w pełni przeżywać radość.   br. Piotr Kwiatek OFMCap – doktor psychologii, kapłan i zakonnik. Wykłada psychologię komunikacji w Wyższym Seminarium Duchownym Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Krakowie oraz interwencje pozytywne na Uniwersytecie Humanistycznospołecznym SWPS – studia rekomendowane przez założyciela nurtu psychologii pozytywnej, prof. Martina E. P. Seligmana. Jest autorem książek „Kochaj Boga i nie bój się być szczęśliwym” oraz „Ucieszyć się życiem. Cztery okna wdzięczności” oraz "W świetle cienia. Trudności w drodze do szczęścia" oraz „Sztuka życia bez narzekania”.

Listy Ojca Pio. Tom II Korespondencja z Raffaeliną Cerase

Ojciec Pio, Raffaelina Cerase

Ojciec Pio, w odróżnieniu od wielu innych świętych nie napisał w swoim życiu żadnego teologicznego traktatu czy pobożnościowych rozważań. Jedynymi pismami, jakie pozostały po Świętym z Pietrelciny, jest niezwykle obfita korespondencja, w której dzieli się on z adresatami swoją znajomością rzeczywistości duchowej. Nie prowadził również dziennika.  Pragnienie Ojca Pio, by być blisko każdego człowieka i prowadzić go Bożymi drogami właśnie się spełnia! Niezwykle obfita korespondencja, w której dzieli się swoją znajomością rzeczywistości duchowej, dostępna dla polskiego czytelnika. WSZYSTKIE LISTY OJCA PIO PO RAZ PIERWSZY TŁUMACZONE Z ORYGINAŁU! Ojciec Pio, powszechnie znany i podziwiany kapucyński kapłan, w odróżnieniu od wielu innych świętych nie napisał w swoim życiu żadnego teologicznego traktatu czy pobożnościowych rozważań. Nie prowadził również dziennika. Jedynymi pismami, jakie pozostały po Świętym z Pietrelciny, jest niezwykle obfita korespondencja, w której dzieli się on z adresatami swoją znajomością rzeczywistości duchowej. Znaczna część korespondencji została opublikowana w języku włoskim już w latach siedemdziesiątych XX wieku w czterech obszernych tomach. Do rąk polskiego czytelnika trafia ona po raz pierwszy w postaci drugiego tomu owej edycji listów(pozostałe trzy tomy są opracowywane), obejmującego korespondencję Ojca Pio z Raffaeliną Cerase, jego szczególną córką duchową. Wymiana listów zainicjowana przez Raffaelinę za namową ojca Agostina – spowiednika i kierownika duchowego Ojca Pio – prowadzona jest w latach 1914–1915 aż do śmierci „Umiłowanej” na skutek choroby nowotworowej. W tym trudnym dla niej czasie święty kapucyn nieustannie jej towarzyszy, umacnia ją i wskazuje drogę ku niebu. W epistolarnej rozmowie wielokrotnie dochodzą do głosu szlachetne uczucia i chrześcijańska miłość. Korespondencja zawiera ponadto wiele porad oraz wskazówek dotyczących zarówno życia codziennego, jak i wyjątkowych doświadczeń duchowych oraz mistycznych. PRAGNIENIE OJCA PIO, BY BYĆ BLISKO KAŻDEGO CZŁOWIEKA I PROWADZIĆ GO BOŻYMI DROGAMI WŁAŚNIE SIĘ SPEŁNIA!

EKG Serca Afryki. Historia choroby

br. Robert Wieczorek OFMCap

Kiedy słyszymy o misjach na Czarnym Lądzie, mamy przed oczami głównie dobroczynną działalność białych ludzi, którzy biednym mieszkańcom Afryki niosą światło cywilizacji. Bieda w tych krajach, które przecież posiadają takie bogactwa naturalne jak ropę naftową i diamenty, w pierwszym odruchu wiązana jest z niezaradnością i brakiem wykształcenia jej mieszkańców. Wszyscy słyszeliśmy też o kłopotach Afrykańczyków z dostępem do wody, gdy tymczasem Afryka posiada wielkie zasoby wody gruntowej. Jak to możliwe, że kontynent z takim bogactwem boryka się z biedą, głodem i brakiem wszystkiego? Trochę światła na te paradoksy rzuca EKG Serca Afryki – kolejna książka br. Roberta Wieczorka OFMCap, który misjom w Afryce oddał już ponad dwadzieścia lat swego życia. Problemy Afryki rozpoczęły się z chwilą, kiedy biały człowiek postawił swoją stopę na Czarnym Lądzie. Trwająca od początku XV wieku era europejskiej ekspansji stopniowo doprowadziła do upadku tamtejszych cywilizacji, rozpadu rodzin, wykorzenienia. Bo czarnym złotem okazała się nie tylko ropa, ale i Afrykańczycy, którzy stawali się niewolnikami. Współcześnie trwające rebelie i konflikty zbrojne mają swoje korzenie w drapieżnej kolonizacji, bo wpływy i drenujące kontynent interesy obcych państw nadal trwają. Afryka ma swoje piękne legendy o ludziach, którzy pokojowo próbowali przeciwstawić się agresji najeźdźców. Ma też ludzi, którzy doświadczyli zła z ręki białego człowieka, a mimo to podejmują próby budowania jedności. Taką ekspiacyjną rolę pełnią też biali misjonarze – nie kojarzą się Afrykańczykom zbyt dobrze, bo doświadczenie poprzednich pokoleń pokazuje, że biały człowiek przychodzi tylko po to, żeby niszczyć. Misje starają się zmienić ten negatywny obraz. Odpowiedzialność za zło popełnione przez Europejczyków spoczywa jakoś na nas wszystkich – Europa budowała swój dobrobyt na bogactwach Afryki. Aby to zrozumieć, dobrze jest zrobić pierwszy krok i popatrzeć na trudności naszych afrykańskich braci oczami misjonarza, który w drobnych rzeczach, wśród ludzi, do których został posłany, próbuje leczyć rany zadane Sercu Afryki. Może gdy poznamy lepiej ich historię i to, z czym się zmagają, poruszy to nasze serca do większej hojności wobec nich. Bo pomoc Afryce to nasza powinność, nasze zadośćuczynienie. Centralna Afryka jest jak stara kobieta – stwierdził genialnie pewien młody globtroter zawiedziony dziadostwem, jakie znalazł w Bangi – trzeba ją albo kochać mimo wszystko, albo porzucić. Ja wybrałem tę pierwszą opcję. Jeśli twoja percepcja ogranicza się maksymalnie do długości newsa, to zostaw tę książkę – nie nadaje się dla ciebie. Do opowieści o Afryce trzeba się rozsiąść i, jak to drzewiej bywało, dać się ponieść bajaniom: Na tere ti wa amolenge a ngba ti ma atere ti ambakoro zo (w kręgu rodzinnego ogniska dzieci słuchają opowieści starych ludzi)... Autor Papież Franciszek powiedział kiedyś: „Afryka jest piękna!”. Serce Afryki bije jednak nieregularnie. Czasami ten puls zanika, przygnieciony przez zło, a czasami bije pełnią miłości. W ten niesamowity rytm wprowadza nas misjonarz, br. Robert Wieczorek. Dla wszystkich, którzy wybierają się do serca Afryki i chcą poznać jej prawdziwe oblicze, szczerze polecam! Marek Kamiński Brat Robert Wieczorek OFMCap – urodził się w 1966 roku w Krakowie, wychował się w Krzeszowicach. W dwudziestym roku życia wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów. W 1993 roku przyjął święcenia kapłańskie, a rok później podjął pracę na misjach w Republice Środkowoafrykańskiej, gdzie posługiwał ponad ćwierć wieku. Obecnie jest posłany do przetarcia szlaków dla nowej kapucyńskiej misji w Sudanie Południowym. Jest autorem książek: „Listy z Serca Afryki”, „Pęknięte Serce Afryki”, „Koptowie – staliśmy się śmieciem tego świata”. E-book nie posiada zdjęć

Moje życie w bliskości Ojca Pio. Tajemny dziennik duchowy

Cleonice Morcald

Dziennik napisany przez Cleonice Morcaldi to jedno z najcenniejszych źródeł poznania niezwykłej osoby św. Ojca Pio z Pietrelciny. Ich bezpośrednia znajomość rozpoczęła się od listu Cleonice do Ojca Pio z prośbą o pomoc w sprawdzianie z pedagogiki, potem przerodziła się w głęboką więź duchową. Choć nie należała do grona pierwszych córek duchowych, Ojciec Pio uważał ją jednak za swoją „pierworodną”, darzył szczególnymi względami, mówił, że jest jego odbiciem i że wybrał ją, by go zrozumiała. O ile uboższe byłoby nasze poznanie tajemnicy misji i duchowego ojcostwa św. Ojca Pio bez tych zapisków jego umiłowanej córki! Barwna i żywo napisana opowieść, która naprawdę wciąga. Warto popatrzeć na Ojca Pio „od kuchni”. Ta książka wywoła wiele emocji. Cleonice Morcaldi powierzyła się Ojcu Pio całkowicie i we wszystkim: w życiowych wyborach, relacjach z innymi, myślach, uczuciach, na drodze do Boga. On: doskonały nauczyciel, mistrz, ale także brat, przyjaciel, ojciec. Ona: doskonała uczennica, która chciała tylko tego, czego on chciał. Zawsze mu towarzyszyła i we wszystkim bez zastrzeżeń była posłuszna. Wiedział, że może na nią liczyć. Prowadził ją od maleńkości, poprzez studia, pracę pedagogiczną (była nauczycielką w szkole), w każdej codziennej aktywności. Dbała o codzienne potrzeby Ojca Pio jak siostra. Troszczyła się o jego bieliznę i ubrania, opiekowała się nim, gdy źle się czuł. Zastępowała mu najbliższą rodzinę, której troski Ojciec Pio bardzo potrzebował, choćby ze względu na swoją kondycję zdrowotną. Cleonice Morcaldi - urodziła się w San Giovanni Rotondo 22 stycznia 1904 roku – dokładnie w dniu, w którym Ojciec Pio składał pierwsze śluby zakonne. Jej ojciec Filippo zmarł w 1915 roku, gdy Cleonice miała zaledwie jedenaście lat. Matka, Carmela Fiorentino, odeszła z tego świata 2 kwietnia 1937 roku. Cleonice była przedostatnim z dziewięciorga ich dzieci: czterech chłopców, którzy zmarli w dziecięcym wieku, i pięciu dziewcząt. Gdy miała dwanaście lat, poznała Ojca Pio i została jego córką duchową, oddając się we wszystkim jego duchowemu kierownictwu. Każde jego słowo, każdą myśl zapamiętywała i zapisywała w zeszytach, których z czasem było coraz więcej. Kopiowała je i przekazywała czcicielom Ojca Pio: dzieciom duchowym, pielgrzymom, kapłanom. Tak pojmowała swoją misję: upowszechnić naukę Jezusa zawartą w słowach Ojca Pio, których stała się depozytariuszką dla dobra duchowego wszystkich ludzi. Zadanie to wykonywała aż do końca swoich dni. Zmarła 23 lutego 1987 roku, w wieku osiemdziesięciu trzech lat. Jej ostatnie słowa brzmiały: „Jezu! Moja piękna Matko! Mój Ojcze!”.

12 kroków z Jezusem. Osobista historia uzdrowienia

Daphne K.

Osobiste świadectwo kobiety, żony alkoholika. W bardzo prosty, bezpośredni, komunikatywny, a zarazem mądry i pogłębiony sposób autorka, Daphne K., dzieli się swoim doświadczeniem zmagań z nałogiem męża, odkrywania drogi Al-Anon, korzeni swojego współuzależnienia, a także swoich wątpliwości związanych z połączeniem tego wszystkiego z wiarą (jest zaangażowana w ruch Odnowy w Duchu Świętym, posługuje modlitwą wstawienniczą). Książkę czyta się „jednym tchem”. Autorka ma dar przekazu, a i nie brakuje jej poczucia humoru. Lektura "12 kroków z Jezusem" może być wielką pomocą w zrozumieniu złożonego problemu uzależnienia i współuzależnienia, zarówno w naszym życiu jak i na drodze pomocy innym. Patronat nad książką objął Ośrodek Apostolstwa Trzeźwości w Zakroczymiu. Najcenniejsza rekomendacja książki Pani Daphne K. „Dwanaście Kroków z Jezusem” sprowadza się do jednego słowa – prawda. Właśnie dzięki niej opisana historia tak głęboko nas porusza, służy pomocą i przywraca nadzieję tym, którym zaczyna jej brakować. Autorka wykazała się gigantyczną odwagą, wpuszczając czytelnika do swojej najintymniejszej przestrzeni, sfery własnych lęków, rozterek, niepewności, bólu i wstydu, z którymi przyszło jej się zmierzyć. Nie stara się niczego ukryć, niczego nie koloryzuje, na nikogo się nie kreuje i co równie ważne, niczym nie chce epatować. Nie robi z siebie ani bohaterki, ani ofiary. Po prostu przedstawia historię człowieka, choć w szczegółowym ujęciu jej własną, to w planie uniwersalnym opowieść o wielu z nas. Prowadzi czytelnika drogą odkrywania prawdy o sobie samym, która wiedzie przez dwanaście zasadniczych etapów – 12 Kroków AA. Służy tu jako najlepszy z możliwych przewodników, gdyż sama powielekroć przez całe lata ją przemierzała. Ukazuje trudności i pułapki, jakie zastawiają na nas skostniała umysłowość, tłumione emocje i oczekiwania społeczeństwa. Przedstawia dramatyczne zmagania z samą sobą, jak i z otoczeniem niechętnym zmianom. Odtwarza nadludzki wręcz wysiłek, z jakim przebija się przez mur braku zrozumienia, najpierw własnego, a następnie swoich bliskich, przyjaciół i reszty świata. Robi to wszystko w jednym celu, żeby się uwolnić. Chce wyzdrowieć z choroby zwanej współuzależnieniem, która rujnuje jej życie i szczęście. Wybiera bardzo trudną drogę, lecz robi to mądrze, zgodnie z zasadą, że „prawda was wyzwoli” i pozwala się poprowadzić temu, który sam jest „drogą, prawdą i życiem”. Co więcej, książka ta rzuca wiele światła na równie powszechny, co bagatelizowany w naszym społeczeństwie problem alkoholizmu. Pokazuje, co tak naprawdę skrywa się za zasłoną zdawkowego: „Bo, wiesz, on sobie popija”. Konsekwencje choroby na pozór jednej tylko osoby prowadzą do dramatu całych rodzin oraz kręgu przyjaciół i potrafią ciągnąć się przez pokolenia. Nikt nie wychodzi tu bez trwałych zranień i okaleczeń. Raz uruchomiona lawina zła pociąga za sobą wciąż nowe ofiary, a odwrócenie biegu zdarzeń wymaga kolosalnej odwagi, wysiłku i wytrwałości. Daphne K. z pomocą Boga wykazała się nimi wszystkimi i szczodrze wspiera nas swoim doświadczeniem, żebyśmy nie poddawali się, choć często może brakować sił i nadziei. Jeśli czytelnik sam boryka się z problemem alkoholizmu bliskiej osoby, to w „Dwunastu Krokach z Jezusem” znajdzie szczerego i pełnego zrozumienia przyjaciela, służącego wsparciem, wiedzą i doświadczeniem, który nie pozostawi go samego z jego rozterkami na pastwę złych myśli, bólu i rozpaczy, spychanych za zasłonę wstydu przed otoczeniem. Jeśli zaś jest przyjacielem takiej osoby, to zacznie wreszcie rozumieć, co tak naprawdę się w jej duszy dzieje i nie pozwoli sobie więcej na „wspierające” uwagi i rady, które tylko potęgują frustrację i jątrzą rany. Biorąc pod uwagę przytaczane przez autorkę statystyki, z dużą dozą prawdopodobieństwa mieścimy się w którejś z tych grup, więc książkę tę warto polecić każdemu, kto jest gotów poszukiwać niełatwej, acz wyzwalającej prawdy. - Ewa Sroczyńska -

Porady duchowe Ojca Pio. Na czas epidemii

Ojciec Pio

Ojciec Pio – podobnie jak my – przeżył epidemię. Zachorował, ale Pan Bóg wysłuchał jego próśb i obdarzył go łaską powrotu do zdrowia. Możemy uczyć się od niego bezgranicznego zaufania Bogu w każdych okolicznościach życia. Warto w tym celu sięgnąć po jego porady mówiące o tym, jak zmierzyć się z cierpieniem i nie upaść pośród przeciwności losu. Warto razem z nim modlić się za siebie i swoich bliskich. Warto uwierzyć w jego zapewnienie, „że przyjdzie dzień, w którym zaśpiewamy hymny pełne radości naszemu Umiłowanemu”. W książce historia Ojca Pio z czasów epidemii.