Dziura w drzewie

Katarzyna Michalec

Radek, sześcioletni chłopiec przeprowadza się na wieś. Jest z tego powodu bardzo szczęśliwy, bo przecież na wsi można robić tyle ciekawych rzeczy. Najbardziej jednak interesuje go samotny sąsiad, pan Mietek, który nie ma najmniejszego zamiaru zaprzyjaźnić się z małym chłopcem. Ale Radek postanawia go „oswoić”, a sposobów na to ma co niemiara. Niestety każdy przynosi odwrotny skutek, przez co tylko jeszcze bardziej złości pana Mietka. Aż pewnego dnia znajduje dziurę w drzewie, dzięki której udaje mu się zaprzyjaźnić z sąsiadem. Niestety wkrótce pan Mietek odejdzie na zawsze. I choć Radkowi będzie bardzo smutno, to i tak będzie miał go w sercu i zawsze będzie z nim rozmawiał przez dziurę w drzewie. To historia pełna śmiechu i wzruszeń. O wielkiej przyjaźni i rozstaniu, która ma za zadanie oswoić dzieci ze śmiercią najbliższych osób.

Gra wstępna

Monika Sawicka

Mam fabrycznie wbudowane coś o nazwie WAGINA (no wiem, że nie jestem jedyną kobietą na świecie, która ją ma), ale tylko moja WAGINA po rozwinięciu skrótu oznacza: Wykrywacz Autodestrukcyjnych Genialnych Indywidualności Niebezpiecznie Ambitnych. Ergo swój pozna swego. Moją największą zaletą jest absolutny brak wad. I niebywała, rzadko spotykana, skromność. Tak, tak, to skutek autopsychoterapii, najdłuższej w historii, bo trwającej już czterdzieści lat. Poza tym, jestem wizjonerką, bo przewidziałam kłopoty w Służbie Zdrowia (śmieszna nazwa, nieprawdaż, zważywszy na obecną rolę, jaką pełni. Farsa goni farsę, a ministrowie coraz bardziej groteskowi, tylko naród jakby na niedobór poczucia humoru cierpi) i terapeutyzuję się sama, nie bez sukcesów zresztą. Jeśli mnie ktoś nie powstrzyma, bardzo być może wkrótce opracuję jakąś spektakularną metodę leczenia, ogłoszę ją światu, dostanę Nobla i kupię sobie za szwedzką kasę porządnego laptopa. I jak na narcystyczną osobowość przystało może wstrzyknę sobie botoks, kwas hialuronowy. A jak coś zostanie, to może zrobię namiętne usta i kształtne kości policzkowe, liposukcja też rzecz święta. Taka zliftingowana i odessana wyjadę na misję do Afryki (bo przecież Polska to już dla mnie za mało), przekazywać szczęście i miłość, niczym znak pokoju, a jak wrócę, to biorąc pod uwagę poziom mojej wrażliwości (nadwrażliwości), sama zgłoszę się na zamknięte leczenie i bezczelnie, bez umiaru i skrupułów (kompulsywnie, kompulsywnie) będę żyła na koszt państwa, obłąkana, ale szczęśliwa. Monika Sawicka Gra wstępna to zbiór felietonów poruszających trudne sprawy damsko-męskie bez zbędnej pruderii, za to z poczuciem humoru. Książka przeznaczona wyłącznie dla dorosłych czytelników.

Emulandia

Sara Tukan

Trójka przyjaciół znalazła się nagle w nieznanym, niebezpiecznym miejscu, gdzie nieprzeciętne zdolności, odwaga i wrodzona dobroć były ich jedyną bronią. Książka opowiada o dziewięcio i dziesięcioletnich dzieciach, o ich wzajemnej przyjaźni a także o bardzo ważnej przyjaźni     z dorosłymi. Świat nauki przeplata się z dziką przyrodą, najciekawsze wynalazki z najlepszym światowym malarstwem, poprawianie natury z jej niszczeniem. Młody Odkrywco, EMULANDIA to powieść dla Ciebie i Twoich przyjaciół!      

Fraszki i aforyzmy

Piotr Skowron

Fraszka - krótki utwór liryczny, zazwyczaj rymowany lub wierszowany, który często kończy się wyraźną puentą. Nazwa fraszki pochodzi z włoskiego "frasca" i oznacza gałązkę, bagatelę, błahostę. Jednak fraszki, pomimo swych niewielkich rozmiarów, niekoniecznie muszą być błahe i bagatenlne. Mogą poruszać bardzo poważne tematy i zmuszać do głębokich przemyśleń. I tak też jest w tym przypadku. Kilkadziesiąt fraszek i aforyzmów dotyka całej gamy tematów, od filzoficzno-refleksyjnych i obyczajowych aż po religijne, a zawarte w nich puenty skłaniają do wnikliwego spojrzenia na otaczający nas świat. Poza tym fraszki są łatwe do zapamiętania i cytowania i mogą być bardzo pomocne w różnych życiowych sytuacjach.   Fraszki  humorystyczne dzięki swojej krótkiej formie i żartobliwym puentom dają gwarancję doskonałej zabawy. Pomagają spojrzeć z uśmiechem na na sprawy, na  które codziennie spogladamy z obojetnością lub w ogóle ich nie zauważamy. Polityka, sport, miłość i seks to tylko nieliczne tematy, którch zabawną stronę odsłania trafna puenta zawarta w każdej pojedyńczej fraszce. Nie wolno również zaponmieć o tym, że podczas spotkań towarzyskich cytowanie humorystycznych fraszek może pomóc w "przełamaniu pierwszych lodów" i w  zawieraniu trwałych znajomości, ponieważ dobry humor zbliża ludzi.

Leśni przyjaciele

Waldemar Maziński

Bajeczka o pomysłowym Bobrze, który ratuje leśny świat zwierząt w potrzebie.

Retrospection

Szymon Szewczyk

Utwór "Retrospection" pochodzi z filmu krótkometrażowego "Pre Mortem" (reż. Konrad Łęcki), dramatu historycznego, opowiadającego o losach żołnierzy, zamordowanych w Katyniu. Utwór przeznaczony jest na fortepian solo, pojawia się w scenach filmu oraz napisach końcowych. Nie jest motywem przewodnim, ale zawiera jego elementy. Cała muzyka z filmu "Pre Mortem" przeznaczona jest na bardzo kameralny skład: fortepian, smyczki i harfę. Te emocjonalne kompozycje odzwierciedlają charakter epoki. Przywodzą na myśl stylistykę muzyczną późnego romantyzmu, w Polsce, obecną jeszcze w czasach międzywojennych. Utwór "Retrospection" może być pod względem interpretacyjnym, interesującą pozycją dla doświadczonych pianistów. Nie jest jednak skomplikowany technicznie, co czyni go również ciekawą propozycją dydaktyczną   "We will not give away even a button," said many of them. Young, handsome and self-confident. The Polish elite of the early 1940's, ready to fight for their homeland. They believed in a quick return. Everyone talked about a lightning war which will end after a few days. Bidding farewell to their wives, mothers, sons and sisters, they had no idea it was the last time they see them. They were about to be slaughtered, and their hope for the spring meeting in Warsaw was never meant to be fulfilled... - Nawet guzika nie oddamy – tak mówiło wielu z nich. Młodych, pięknych i pewnych siebie. Elita Polski z początku lat 40 XX wieku, gotowa bronić swojej ojczyzny. Wierzyli, że nie wyjadą na długo. Wszyscy mówili, że to będzie błyskawiczna wojna, która zakończy się po kilku dniach. Nie zdawali sobie jednak sprawy, że żegnając się ze swoimi żonami, matkami, synami i siostrami, widzą ich po raz ostatni. Czekała ich rzeź, a ponowne spotkanie wiosną w Warszawie pozostało ich niespełnioną nadzieją… Szymon Szewczyk urodził się w 1983 roku w Łodzi. Swoją edukację muzyczną rozpoczął w ósmym roku życia i wtedy też powstały jego pierwsze, dziecięce utwory na fortepian. W roku 2002 ukończył Państwowe Liceum Muzyczne im. Henryka Wieniawskiego w Łodzi w klasie trąbki. W  tym czasie pobierał również lekcje z zakresu kompozycji w klasie prof. Jolanty Markowskiej-Stępień. Następnie studiował na Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi (wydział Kompozycji, Teorii Muzyki, Rytmiki i Edukacji Artystycznej), gdzie uzyskał dyplom magistra sztuki w 2007 roku. Propedeutykę kompozycji ukończył w klasie prof. Bronisława Kazimierza Przybylskiego. Praca twórcza Szymona Szewczyka skupia się głównie na komponowaniu muzyki filmowej (Wigilia, reż. Rafał Szamburski), produkcyjnej (współpraca z bankami muzyki Paris Music, Universal Publishing Production Music, Eurozone Music) piosenek dla dzieci (Tęczowe Nutki, wyd. Akademia Muzyczna w Łodzi, 2007) oraz muzyki poważnej (Danza Alla Polacca na akordeon, wyd. Astra Edition, Łódź 2009). W kręgu jego zainteresowań leży również muzyka do gier komputerowych, teatralna, elektroniczna i relaksacyjna oraz wszelkie formy integracji sztuk, które może oprawić swoimi dźwiękami. Od 2008 roku, jako kompozytor, współpracuje ze Studio Alone (www.studio-alone.pl). Do znaczących festiwali na których można było usłyszeć kompozycje Szymona Szewczyka, należy zaliczyć:  VII i VIII Międzynarodowy Festiwal Kultury Hiszpańskojęzycznej (Łódź 2008/2009), I Międzynarodowy Festiwal Zwyczajów i Tradycji Karnawałowych (Łódź 2009) oraz Maraton Chopinowski Najdłuższe Urodziny ( Warszawa 2010). Filmy z muzyką Szymona Szewczyka, prezentowane były na wielu prestiżowych festiwalach, m.in.: XXI Festiwal Mediów " Człowiek w Zagrożeniu" (11 X ŁÓDŹ), XX Ogólnopolski Festiwal Sztuki Filmowej "Prowincjonalia" (WIGILIA), 38 Festiwal Filmów Fabularnych w Gdyni, XXI Festiwal Sztuki Operatorskiej "Camerimage", XXV Festiwal Filmów Polskich w Chicago (PRE MORTEM). 11 Międzynarodowy Festiwal Fotografii w Rybniku, Moscow International Photography Awards (2014),  International Photography Awards IPA, New York 2014 (CITYZENS) AWARDS: 2014 - The Winner of The International Sfogato Ringtone & Signal Composers Competition - ringtones & signals The 5th International Sfogato Music & Arts Festival in Cracow 2014 -  International Photography Awards IPA, New York - CITYZENS by Anna66 Andrzejewska, 3rd prize,   category : moving images,  music: Szymon Szewczyk

Znikomat

Agnieszka Żuchowska-Arent

Opowiadania podzielone są na trzy cykle: "Opowieści o ludziach żywych", "Przejście" i "Opowieści o ludziach martwych". Nieco egzystencjalne rozważania - z dystansem i humorem traktują o różnych aspektach istnienia i nieistnienia (tytułowy Znikomat to maszyna do "znikania" czyli wymazywania egzystencji). Bohaterowie - ludzie żywi, zwykle ekscentrycy uwikłani w szarą codzienność, poszukują sensu życia w rozmaitych aspektach, także poprzez realizację się w nauce i sztuce. "Przejście" ukazuje kilka "niebanalnych" możliwości zakończenia egzystencji, zaś ostatnia część traktuje o "życiu pozagrobowym". Głównym zamysłem zbioru jest wykorzystanie techniki zwierciadeł, krótkie "migawki" z życia różnych bohaterów, zmienny punkt narracji i osoba narratora (szczyt został osiągnięty w utworze "Pasażerowie", gdzie kontinuum narracyjne prowadzone jest przez trzy różne podmioty). Ten sposób wyłania się barwny etap ludzkiej drogi w nieuniknionym kierunku z życia ku śmierci. Tom wzbogacony został grafikami Piotra Górnikiewicza, który zaprojektował również okładkę.  

Rysunkowe przygody Filipka

Stanisław Kościesza KOST

Filipek urodził się w mojej głowie 13-tego stycznia. Data urodzenia sugeruje, że to wieczny pechowiec. Mimo tego to sympatyczny maluch przeżywający różne, czasami wręcz niewyobrażalne, przygody. Mam nadzieję, że da się go polubić. Życzę miłego oglądania. Stanisław Kościesza KOST - Autor Stanisław Kościesza KOST rocznik 1963. Jako rysownik zadebiutował w roku 1992 na łamach lokalnego pisma „ Wiadomości Gubińskie". Opublikował ponad 2000 rysunków w prasie lokalnej, regionalnej, ogólnopolskiej i branżowej. Współpracuje z międzynarodowymi pismami satyry i humoru: NOSOROG i FENAMIZACH. Lubi to co robi.