Compendium Ferkulorum, albo Zebranie Potraw, czyli Zbiór Przepisów Kulinarnych

Stanisław Czerniecki

Stanisław Czerniecki - Compendium ferculorum, czyli zebranie potraw Pierwsza polska książka kucharska - teraz ponownie dostępna w starannie opracowanym wydaniu! To bezcenny zabytek staropolskiej kultury kulinarnej i zarazem kulinarne arcydzieło XVII wieku. Spisana w 1682 roku przez nadwornego kucharza wojewody krakowskiego Aleksandra Michała Lubomirskiego, publikacja ta zawiera setki przepisów na potrawy z epoki sarmackiej: od wykwintnych dań mięsnych, przez ryby i warzywa, po zaskakujące kompozycje smakowe godne królewskiego stołu. Autor nie tylko dzieli się recepturami, ale również odsłania tajniki organizacji staropolskich uczt: jak planować menu, jak dostosować liczbę potraw do liczby gości, a przede wszystkim - jak gotować z rozmachem, ale bez marnotrawstwa. To książka dla miłośników historii, smakoszy i wszystkich, którzy chcą poczuć klimat dawnych pałaców i dworów szlacheckich. Compendium ferculorum to więcej niż książka kucharska - to fascynujące świadectwo epoki, w której kuchnia była sztuką, a stół - miejscem ceremonii. Nowe wydanie przygotowane przez Wydawnictwo Armoryka - Sandomierz, 2025.

Tajemniczy wróg. Powieść kryminalna

Stanisław Antoni Wotowski

Stanisław Antoni Wotowski - "Tajemniczy wróg. Powieść kryminalna". Przenosimy się do Warszawy lat 30. XX wieku, gdzie intryga i niebezpieczeństwo czają się za każdym rogiem. Młody, niedoświadczony złodziej staje przed swoim pierwszym poważnym wyzwaniem - ma zdobyć plany domu barona Gerca i wykraść ukrytą w jego willi fortunę. Przyjmując fałszywą tożsamość, zatrudnia się jako sekretarz u barona, by zbadać każdy zakamarek posiadłości. Już od pierwszych chwil czuje, że atmosfera domu jest gęsta od niepokoju i podejrzliwości. Mieszkańcy willi nie ufają sobie nawzajem, a sam baron żyje w ciągłym strachu przed tajemniczymi przeciwnikami, którzy nieustannie czyhają na jego życie. Nasz bohater, początkowo cichy obserwator, szybko staje się centralną postacią w rozgrywających się wydarzeniach. Gdy baron znika w niewyjaśnionych okolicznościach, niedoszły złodziej znajduje się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Tajemniczy wróg zrobi wszystko, by się go pozbyć. Aby uratować własne życie, musi odkryć, co stało się z baronem i rozwikłać zagadkę, która może kosztować go więcej, niż początkowo przypuszczał. "Tajemniczy wróg" to powieść pełna napięcia, zagadek i niespodziewanych zwrotów akcji. Stanisław Antoni Wotowski tworzy mistrzowską atmosferę grozy i niepewności, wciągając czytelnika w mroczny świat tajemnic i zdrady. Idealna lektura dla miłośników klasycznych kryminałów.

Iskry spod młota. Tom 3. Część I. Kruszenie kamienia

Antoni Ferdynand Ossendowski

To kolejna książka z cyklu powieściowego Na przełomie. Następna powieść pokazuje świat stary, kończący się i świt tego nowego świata, który po zrujnowaniu wszystkiego, co dawne sprawi, iż na ziemi zapanuje raj. Tyle że to wcale nie jest takie oczywiste, a raj wcale rajem być nie musi. Zmieniają się ludzie, zmieniają się czasy, zmienia się podejście do tego, co od zawsze uważane było za wartościowe, ale zmieniają się też techniki wdrażania zła, bo ludzka dusza bynajmniej nie bieleje, lecz staje się coraz mroczniejsza i czarna. Ta książka to gwarancja emocjonującej, niezapomnianej przygody czytelniczej. Już pierwsze zdania wstępu wprowadzają nas w temat, ukazując jednocześnie niezwykły klimat prozy Ossendowskiego: Paryż, otulony szarą, mglistą zasłoną, jak gdyby się rozpływał we łzach. Ukośne, smagające bicze deszczu siekły mury domów i połyskujące szyby wystaw sklepowych; brudne mętne strugi zalewały chodniki i asfalt jezdni. Wszędzie mknęły potoki wody i zbierały się w kałuże. Pod płóciennym namiotem kiosku z kwiatami znalazło schronienie kilku ukrywających się przed deszczem ludzi. Jeden z nich wysoki w miękkim kapeluszu, nisko opuszczonym na czoło, w szarym, sportowym płaszczu, niedbale narzuconym na szerokie bary, stał spokojnie, oparty o grubą laskę. Spod zwisającego ronda wyglądały szydercze oczy, chwilami błyskające drapieżnie, okrągłe, niemal nieruchome źrenice czatującego na zdobycz ptaka. Czerwona, starannie ogolona twarz miała wyraz zimnego skupienia i czujnej baczności. Człowiek ten oglądał sąsiadów uważnie, prawie natrętnie, lecz wyniośle zarazem, a kąciki zaciśniętych warg bez przerwy opuszczały mu się i podnosiły, jak gdyby odpowiadały utajonym myślom.

Dzieje lisowczyków. W czterech tomach: tom III

Maurycy Dzieduszycki, Wojciech Dębołęcki

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu Dzieje lisowczyków. W czterech tomach. Lisowczycy, lisowczyki (początkowa nazwa straceńcy, również chorągiew elearska) formacja lekkiej jazdy polskiej o charakterze utrzymującego się z łupów wojska najemnego. Oparta na wzorach ustrojowych konfederacji wojskowych, sformowana została w 1614 roku pierwotnie jako konfederacja żołnierska pod wodzą pułkownika Aleksandra Józefa Lisowskiego herbu Jeż. Zawiązki tej formacji powstały już jednak w czasie służby Lisowskiego u Dymitra II Samozwańca w latach 16071611. Dwutysięczny oddział lisowczyków brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej 16091618. Od śmierci Lisowskiego w 1616 r. dowodzeni byli przez pułkownika Stanisława Czaplińskiego. Od 1619 r. ich dowódcą był Walenty Rogowski[2]. W czasie wypraw moskiewskich przeprowadzili szereg operacji zaczepnych na terytorium Carstwa Rosyjskiego, rozbijając w grudniu 1617 r. pod Kaługą wojska rosyjskie kniazia Dymitra Pożarskiego. Ich łupiestwo spowodowało m.in. obłożenie tej formacji klątwą, która jednak po pewnym czasie została zdjęta. Celem utworzenia oddziałów lisowczyków było odciążenie skarbu Rzeczypospolitej od obowiązku wypłacania im żołdu. Werbowano ich, zapewniając im pełną swobodę zagarniania łupów wojennych, które były ich jedynym wynagrodzeniem za służbę. Formacja była złożona z najemników różnej narodowości, głównie Polaków, Litwinów i Rusinów. Dowódców obierali sobie sami za pomocą głosowania. Podobnie jak cała jazda narodowego autoramentu, dzielili się na towarzyszy, pocztowych oraz czeladź ciurów, tworzących oddzielne chorągwie, które brały udział w manewrach, a czasami w boju (co było nowością w wojskach polskich). Pułk lisowczyków (zazwyczaj ponad 1000 ludzi) dzielił się na chorągwie, z czego dwie (czarna i czerwona) podlegały bezpośrednio dowódcy. Pułki dowodzone były przez pułkowników z pomocą oboźnego, sędziego i strażnika. Chorągwie prowadzone były przez rotmistrzów z pomocą porucznika i chorążego. Specjalizowali się w zagonach na terytorium wroga, walczyli bez taborów, zaopatrując się w terenie, na którym operowali. Poruszali się podobnie jak Tatarzy, komunikiem, tzn. nie mieli wozów, tylko po kilka koni do jazdy wierzchem, a wyposażenie i żywność przewozili na koniach jucznych. Specyficzny był sposób dosiadania przez nich koni stali w strzemionach, pochylając się nad koniem, aby maksymalnie mu ulżyć i wykorzystać jego możliwości (podobnie jeżdżą dzisiejsi dżokeje). Powodowało to również zwiększenie siły zamachu bronią sieczną lub obuchową (cios z przysiadu), ułatwiało obracanie się w celu wystrzelenia pocisku, jak również przesiadanie się na innego konia w biegu. Ich siodła były niewielkich rozmiarów. Charakteryzowali się błyskawicznym przemieszczaniem, wynikającym ze sposobu jazdy, stosowaniem podstępów i forteli wojennych, niezwykłą odwagą oraz straszliwym pustoszeniem i rabowaniem terenów, na których przebywali. Ich wyszkolenie jeździeckie i bojowe wzbudzało podziw cudzoziemców. Wyróżniali się dzielnością, ale także okrucieństwem i szczególnym zamiłowaniem do rabunku, który został na stałe przypisany do zasad działania tej formacji (np. mieli zwyczaj zabijać każdego napotkanego przechodnia, żeby nie pozostawiać świadków). Cieszyli się wielką sławą w Europie jako niezrównana w szybkości jazda (pokonywali dziennie do 150 km). Ich uzbrojenie i ubiór były niemal całkowicie dowolne i zależne od stopnia zamożności konkretnego żołnierza. Nosili pełniące funkcję miękkiej zbroi pikowane żupany, baczmagi (skórzane buty), czapki typu kołpak i charakterystyczne obcisłe spodnie. Nie używali metalowych zbroi, niektórzy nosili misiurki lub kolety, korzystali też ze zdobycznych kałkanów. Uzbrojenie zaczepne składało się z szabli (obowiązkowo), łuku refleksyjnego chowanego w sajdaku (pokrowiec na łuk z kołczanem), ewentualnie krótkich pik lub rohatyn. Zamiennie z łukami czasami używano pistoletów, rusznic, arkebuzów lub bandoletów. Oficerowie posiadali dodatkowo nadziak bądź czekan i niekiedy koncerz lub pałasz troczony przy siodle, zazwyczaj pod lewym kolanem. (za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Lisowczycy).

Powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego. Tom 25

Józef Ignacy Kraszewski

Opis: Powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego. Tom 25 to kolejny zbiór znakomitych utworów jednego z najbardziej płodnych pisarzy w historii literatury polskiej. Józef Ignacy Kraszewski (1812-1887), autor setek powieści, zasłynął z mistrzowskiego realizmu i umiejętności przenikania w psychologię swoich postaci. Jego twórczość w wyjątkowy sposób oddaje obraz życia w Polsce na przestrzeni wieków, łącząc wciągające fabuły z historycznym tłem. W Tomie 25 znajdziemy pięć wyjątkowych powieści: Staropolska miłość. Urywek pamiętnika Stary sługa. Powieść Sto djabłów. Mozajka z czasów czteroletniego sejmu Syn marnotrawny. Opowiadanie z końca XVIII wieku Szalona. Powieść To idealna lektura dla miłośników klasyki, którzy cenią zarówno literaturę realistyczną, jak i powieści z elementami fantazji i historii.

Diabeł w poezji

Ignacy Matuszewski

Opis: Przegląd figur demonicznych w literaturze ludów wyznających politeizm. Szatan w literaturze ludów monoteistycznych. Szatan w gnostycyzmie, manicheizmie. Szatan u Dantego, Miltona. Wpływ Odrodzenia na pojęcie diabła. Szatan - Wiek XVII, XVIII i początek XIX. Figury demoniczne w literaturze polskiej.

Cmentarna lilia

Selma Lagerlöf

Opowiada historię młodej kobiety, która próbuje uratować mężczyznę, którego kocha do szaleństwa. Historia ta rozpoczyna się od spotkania bohatera Gunnara Hede w jego domu w czasie studiów w Uppsali i znajomego, lina. lin jest zaniepokojony tym, że Hede nie studiuje, a jedynie zajmuje się grą na skrzypcach i uważa, że niezwykle ważne jest, aby mu te skrzypce odebrać. Heath pochodzi z gospodarstwa Munkhyttan, które wcześniej było duże i bogate, ale które straciło dawną świetność czego Hede nie zauważył. Po wielu perswazjach i uwagach, że jeśli Hede nie zacznie poważnie studiować, farma może zostać utracona, Hede zgadza się porzucić skrzypce. Niedługo potem jednak stary ślepiec ze swoją towarzyszką i skrzypcami przechodzi obok, by grać tuż przy oknie Hedesa. Hede wychodzi przez okno i prosi o pożyczenie skrzypiec. Urzeka publiczność i po raz pierwszy występuje tu druga bohaterka Ingrid, która jest córką starego ślepca. Potem dzieje się wiele innych rzeczy, na których skutek... Ingrid nie radzi sobie ze smutkiem i umiera ale jej śmierć to bynajmniej nie koniec historii, którego trudno się domyślić. Poznać ją będzie można, jeśli przeczyta się całą książkę. Zachęcamy!

Pojęcie o Bogu w chrześcijaństwie i u filozofów

Ks. Antoni Langer SJ

Wola kieruje się zawsze prawem rozumu; co rozum za prawdziwe uzna, to też i wola stara się uskutecznić. Stąd życie i działanie Boga o ile człowiek je pojmuje, staje się modłą i prawidłem życia i działania ludzkiego, bo człowiek nie może nic więcej za wyższą prawdę uznać, jak to, co mu Bóg okaże. A jeżeli kiedy wola niższego rzędu skłonnościami opanowana i pod prawo tej modły rozumu poddać się nie chce, wtedy szuka sobie innego środka, aby tylko nie zerwać harmonii z rozumem, i tak długo nagli ją nieprzeparta jakaś siła do odrzucenia lub przekształcenia swego pojęcia o Bogu, choćby do tego i fałszywymi dojść miała wnioskami, dopokąd jakiś pozór przeświadczenia na miejsce dawnego przekonania nie nastąpi, i rozumu ze spaczoną wolą nie pogodzi. Jest to historia dawna, teraźniejsza i przyszła serca wszystkich, co się Boga nie zapierają. Wniosek stąd naturalny, że poznanie Boga jest w rzeczywistości czynnikiem w życiu ludzkim najważniejszym, jest podstawą moralnej człowieka godności, jego prawdziwą chlubą: – ″niech się w tym chlubi, który się chlubi, że umie i zna mię″.