Pieśń o Krysznie Pasterzu

Dźajadewa

Pieśń o Krysznie Pasterzu, Dźajadewy, indyjska Pieśń nad pieśniami, jedno z najbardziej znanych dzieł literatury sanskryckiej to poemat erotyczny opiewający miłość, zazdrość, gniew i tęsknotę zakochanej pary. Odbierany jest jednocześnie jako utwór religijny, symbolizujący miłość do Boga. Książka jest pierwszym tłumaczeniem z oryginału sanskryckiego na język polski, poprzedza ją obszerny wstęp. Czytelnik odnajdzie w nim informacje o życiu poety, epoce, w której żył, jego poemacie, krótką rozprawkę na temat miłosnej poezji sanskryckiej, a także omówienie dziejów bohaterów poematu, Kryszny i Radhy w literaturze indyjskiej.

Bizancjum ok. 500-1024

Shepard Jonathan (red.)

Ukazanie się książki Bizancjum ok. 500-1024 jest bez wątpienia wydarzeniem na polskim rynku wydawniczym. Jest to pierwsza z dwóch części składających się na monumentalną pracę najwybitniejszych specjalistów, zaproszonych do współpracy przez wydawnictwo uniwersytetu w Cambridge. Autorzy jasno i obszernie omawiają w niej poszczególne okresy dziejów imperium, wszystkie ważne wydarzenia polityczne, militarne, gospodarcze i społeczne oraz istotne spory i kontrowersje religijne. Praca stanowi niezrównane źródło wiedzy nie tylko dla bizantologów, lecz także badaczy historii Trzeciego Rzymu Rosji, czy orbitujących wokół Bizancjum państw słowiańskich. Jest niezbędną lekturą również dla historyków Kaukazu Gruzji, Armenii oraz orientalistów zajmujących się dziejami Egiptu, Turcji, Palestyny lub Syrii. Podręcznik ten prezentujący najbardziej aktualny stan badań nad wszelkimi aspektami życia w imperium i jego azjatyckich prowincjach - pozwoli dotrzeć do sedna istotnych problemów historii bizantyjskiej i zapoczątkować również w Polsce dyskusję nad wieloma kontrowersyjnymi zagadnieniami.

Nasreddin Hodża. Wybrane anegdoty

Janusz Janczewski

Książka przedstawia postać Nasreddina Hodży, głównego bohatera krótkich form literackich, które powstały na ogromnym obszarze od Chin do Węgier. Zawiera również 231 anegdot, przetłumaczonych z języka tureckiego.

Wiersze wybrane

Duo Duo

Czesław Miłosz przypominał, że poezja może dziś być czytelnikowi „z pewnych powodów bardzo potrzebna. A te powody mają związek z naszymi duchowymi kłopotami w obecnej fazie cywilizacji”. Poezja Duo Duo jest lekiem na to „zasadnicze pozbawienie”. Niespieszna, kontemplacyjna, aluzyjna zachwyca i sprawia, że chcemy zatrzymać się, wyciszyć cywilizacyjny zgiełk i smakować obrazy, z których każdy jest jak dotknięcie, otwarcie intymnego świata artysty, afirmacja istnienia.

Bataty

Kim Tongin

Minęło prawie czterdzieści lat odkąd Solgeo wkroczył na ścieżkę artysty, a niemal trzydzieści odkąd zamieszkał w przymusowym odosobnieniu. Cała seksualna energia, której nie mógł wykorzystać na kobietach, wezbrała w jego głowie, przeniosła się do palców i znalazła wyraz w obrazach. [...] Ale nagle pojawiło się niezadowolenie, które w ciągu ostatnich dwudziestu lat stopniowo kiełkowało. [...] Teraz chciał narysować bardziej dynamiczną twarz ludzką. W swoich obrazach pragnął wydobyć wyraz tej twarzy. Dlatego spędzał całe dnie na malarstwie portretowym, odrzucając bez namysłu konwencję. Ale artysta, który żył poza światem, nie mógł już sobie przypomnieć twarzy człowieka. Fragment opowiadania „Szalony malarz”   Początki działalności literackiej Kim Tongina przypadają na lata dwudzieste XX wieku. Utwory pisarza, pozbawione dydaktyzmu, ukazują realistycznie indywidualne tragedie jednostek, które daremnie próbują zmienić swoje położenie, i skłaniają czytelnika do refleksji nad naturą ludzką i nieuchronnością losu.   Kim Tongin (1900–1951) – koreański pisarz, poeta i literaturoznawca. Uważany jest za prekursora realizmu i naturalizmu we współczesnej literaturze koreańskiej. Głosił potrzebę autonomii literatury i odcięcia sztuki od debat ideologicznych. Wiele spośród jego opowiadań doczekało się adaptacji filmowych. Od 1955 r. nagroda jego imienia przyznawana jest utalentowanym pisarzom południowokoreańskim.

Język tamilski

Kusio Joanna, Herrmann Tadeusz

Język tamilski jest uznawany za najważniejszy wśród języków drawidyjskiej rodziny językowej. Jest to język etniczny Tamilów, używany głównie w indyjskim stanie Tamilnadu, gdzie ma status języka oficjalnego, oraz w Sri Lance i Singapurze, gdzie jest jednym z języków urzędowych. Posługuje się nim obecnie ponad 70 milionów osób. Cechuje się silną dyglosją, a zaświadczona historia jego rozwoju sięga 2 tysięcy lat, co czyni go jednocześnie językiem klasycznym, jak i współczesnym medium komunikacji. Opracowanie dotyczy wyłącznie języka współczesnego w jego odmianie literackiej. Joanna Kusio (1960-2009) była pracownikiem Wydziału Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie uzyskała stopień doktora na podstawie rozprawy Postać wróżbitki kuratti w tradycji tamilskiej. Analiza tamilskich źródeł literackich i przekazów ustnych (2003). Poza nauczaniem języka i literatury, zajmowała się tamilską tradycją ludową, hinduizmem południowoindyjskim oraz szeroko rozumianą kulturą Azji Południowej. Tadeusz Herrmann (ur. 1940) jest emerytowanym pracownikiem Wydziału Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie wykładał język i literaturę tamilską oraz nauczał języka malajalam. Specjalizuje się w średniowiecznej literaturze tamilskiej okresu bhakti i filozofii systemu śajwasiddhanty. Jako pierwszy w Polsce uzyskał stopień doktora na podstawie rozprawy poświęconej literaturze tamilskiej (Poglądy śajwasiddhanty w Tiruwasaham Manikki Wasakara; 1989).

Zrozumieć Chińczyków Kulturowe kody społeczności chińskich

Praca zbiorowa

Jak struktura języka wpływa na sposób postrzegania rzeczywistości? Czym jest mandat Niebios i jakie znaczenie ma on dla zrozumienia modelu sprawowania władzy w Chinach? Jak tradycja religijna i filozoficzna rzutuje na moralną zasadę wzajemności i jak to wpływa na współczesne problemy z korupcją? Czym jest twarz dla Chińczyków i dlaczego nie sposób tego pojąć nie odwołując się do konfucjanizmu? Oto niektóre z pytań, jakie stawiają i na które odpowiadają autorzy tej pionierskiej pracy. Ich szerokie horyzonty i interdyscyplinarne podejście stanowią o wyjątkowości i sile tej książki.

Strategie walczących państw

praca zbiorowa

CHIŃSKI REDAKTOR GŁÓWNY: Wang Yandong Z KLASYCZNEGO JĘZYKA CHIŃSKIEGO TŁUMACZYŁ Marcin Jacoby Gdy wewnątrz nie szacuje się odpowiednio swoich sił, a na zewnątrz opiera się na władcach innych państw, nie uniknie się nieszczęścia utraty ziem. To ważna lekcja historii, która powinna służyć za ostrzeżenie. "Strategie walczących państw" do tej pory nigdy, poza niewielkimi fragmentami, nie były tłumaczone na język polski. Dzieło to, w doskonałym przekładzie dra hab. Marcina Jacoby'ego, prof. Uniwersytetu SWPS, specjalizującego się w historii i teorii chińskiej sztuki dawnej oraz w chińskiej literaturze klasycznej, jest jednym z fundamentów kultury Chin - fundamentem dla władców i erudytów nieco niewygodnym, gdyż pokazującym oblicza starożytnej polityki chińskiej, o których konfucjańscy uczeni woleliby milczeć. Ale nawet oni, choć Strategii walczących państw nie włączyli do żadnego kanonu literatury starożytnej, dzieło to świetnie znali i czytali ochoczo, nierzadko pewnie z mieszaniną fascynacji i oburzenia, zachwytu i moralnego obrzydzenia. Zadziwiające, jak wiele z tych koncepcji, planów i forteli - wykorzystywanych w jawnej i ukrytej rywalizacji politycznej - wydaje się dziś niezwykle aktualnych, a wiele sentencji - wartych głębokiego przemyślenia. Stwierdzam: Liu Xiang napisał, że na początku panowania dynastii Zhou objaśniano, [co jest właściwe], dzięki edukacji i trzymano się norm, dlatego [na świecie] panował ład. Później zaś zaczęto używać forteli i oszustwa, zaś ścieżka dobroci międzyludzkiej i prawości została zablokowana - dlatego świat ogarnął zamęt.