Gwiazdy kina PRL

Sławomir Koper

Kino PRL-u. Możemy się zżymać na papierowe dialogi i natrętną propagandę, ale był to jedyny czas w historii polskiej kinematografii, kiedy zachodni recenzenci czekali na nowe obrazy z Polski. Scenariusze znad Wisły (jak np. Kanał Stawińskiego) podbijały serca włodarzy Hollywoodu, a termin filmowa szkoła polska został wpisany na stałe do światowego słownika popkultury. Polscy reżyserzy zażywali sławy porównywalnej do Antonioniego i Kurosawy, polscy aktorzy stawali się gwiazdami festiwali filmowych. Zostały tylko wspomnienia. Kolaboranci i emigranci Hollyłódź: kuźnia kadr. Sukcesy i ekscesy łódzkiej filmówki Socrealizm w obiektywie kamery Wpuszczani w Kanał: początki legendy szkoły polskiej Zespoły filmowe i kolaudacje. Przywrócić scenę dupnika. Minister Kultury i Sztuki Pola Raksa. Piękne dziewczyny z okładek trafiają na ekran Superprodukcje i kino moralnego niepokoju Kultowe sceny polskiego kina Mistrz Andrzej. Opowieść o Andrzeju Wajdzie. Samotność Małego Rycerza. Tadeusz Łomnicki Bobek. Wszystkie twarze Bogumiła Kobieli Jerzy Skolimowski. Ręce do góry przez dwadzieścia lat Na wieki wieków Kmicic. Daniel Olbrychski Beata Tyszkiewicz. Piękność na wyłączność dla filmu. Sławomir Koper umiejętnie weryfikuje filmowe legendy z prozą życia ich bohaterów. Czerpie pełnymi garściami ze wspomnień, wywiadów i korespondencji tych publikowanych i tych pisanych do szuflady. Wertuje jak sam przyznaje tysiące akt IPN-u, by znaleźć niekiedy szokujące notatki na temat swoich bohaterów. Wielcy artyści, kultowe filmy, anegdoty, ploteczki i małe dramaty. Niezapomniane sceny utrwalone obiektywem kamery i te, których kamera nie zdążyła uwiecznić. Na szczęście dla nas Koper dotarł do nich i opisał.

Okultystyczne korzenie światowej rewolucji. Ezoteryka w służbie postępu

Michał Krajski

Co komunizm ma wspólnego z tradycją ezoteryczną, ze starożytnymi orfikami i gnozą? Sam Karol Marks miał osobiście niewiele wspólnego z orfizmem, ale korzenie idei, które gorliwie wyznawał, sięgają zamierzchłej starożytności. Kiedy z ideologii zdrapiemy pokost propagandy, ze zdziwieniem dokopiemy się do głęboko ezoterycznej natury komunizmu. Do prawdy tak zaskakującej, że zdumiałaby wielu zagorzałych komunistów, wierzących, że wyznają ideologię wolną od wszelkich konotacji religijnych, ideologię opartą na materialistycznych założeniach naukowych, a nie na przesądach. Bo komunizm to w gruncie rzeczy zbiór kilku ezoterycznych dogmatów: - materializm (monizm) i związane z tym zakwestionowanie widzialnej rzeczywistości - przyjęcie dialektyki jako metody myślenia akceptującej absurd (sprzeczność) - odrzucenie własności prywatnej i wszelkiej hierarchii. U podstaw tej teologii stoi zaś przekonanie, że człowiek jest bogiem, najwyższym stworzeniem we wszechświecie, które ma prawo stanowić o tym, co dobre i złe. W praktyce - to ostatnie przekonanie ograniczało się dziwnym trafem do wąskiej grupy nadludzi, którzy rościli sobie prawo do decydowania o życiu i śmierci podległych sobie mas. Głosili oni, a część wierzyła, że zbudują dla bliźnich/braci/towarzyszy idealny świat. Szkoda, że ta wiara, jako głęboko utopijna, ładnie brzmiący przesąd światło ćmiący prowadzi ich zawsze do tragedii, a ich zamierzenia szlachetnych ideowców niezmiennie kończą się zbrodnią.

Tajemne życie autorów książek dla dzieci

Sławomir Koper

Czy autorom książek dla dzieci i młodzieży chcielibyśmy powierzyć wychowanie naszych dzieci? Niewiele wiemy o ich prawdziwym życiu, które często było znacznie bardziej dramatyczne i urozmaicone, niż dzieła, które po sobie pozostawili. A do wzorców wychowawczych często wiele im brakowało. * Kto ty jesteś? Polak mały. Czyżbyś mnie nie rozpoznał? Władysław Bełza * Wszystkiemu winne krasnoludki? Maria Konopnicka * I choćby przyszło tysiąc poetów i każdy nie wiem jak się natężał Julian Tuwim * Ala ma Asa, który wychowa 5 pokoleń Polaków. Marian Falski * (Bez)grzeszne lata. Dlaczego Kornel Makuszyński nie znosił dziatwy szkolnej? * Jan Brzechwa. Czy Akademia Pana Kleksa to jedyna szkoła, której wolno mu być patronem? * Szympans a sprawa polska. Papcio Chmiel. * Jacek, Agatka i wygodne życie. Wanda Chotomska * Wąsaty myśliwy od Zwierzyńca. Michał Sumiński Autorska porcja smakowitych historii dotyczących klasyków literatury dziecięcej i młodzieżowej. Poprzednie tomy Sekretne życie autorów lektur szkolnych i Nieznane losy autorów lektur szkolnych znalazły się na listach bestsellerów. Czy kiedykolwiek trafią do kanonu obowiązującego w szkołach?

Stefan błogosławiony Wyszyński. 12 znaków Maryi

Wincenty Łaszewski

Prymas Tysiąclecia, Niezłomny, Prorok, Teolog, Mistyk Pierwsza duchowa biografia wielkiego Pasterza, który twardo stąpał po ziemi, ale głowę stale miał w Niebie. Ciężka choroba, Ateneum Kapłańskie, doświadczenia wojenne, lata internowania, Śluby Jasnogórskie, nieustanna walka z komunistyczną władzą o duszę polskiego narodu. Czy biografię ostatniego wielkiego pasterza Polaków wolno oddzielić od jego duchowości? Jego, który wszystko postawił na Maryję? W swojej książce Wincenty Łaszewski wskazuje 12 duchowych kamieni milowych ziemskiej drogi Prymasa Tysiąclecia. Ukazuje duchową i mistyczną podbudowę wydarzeń, które stały się potem punktami zwrotnymi w historii naszego narodu. Kardynał Wyszyński twierdził, że przyjdą nowe czasy, będą potrzebowały nowych świateł, nowych mocy, a Bóg da je w swoim czasie. Czyżby stary Wyszyński był dla nas dziś nowym światłem i nową mocą, a my ten przekaz mamy odkryć? Zapraszamy do wyruszenia maryjnymi drogami kardynała Wyszyńskiego. Poznajmy kolejne etapy tej drogi, konkretne dzieła, które pomiędzy 1948 a 1981 rokiem Prymas inicjował, słuchając wewnętrznego głosu Ducha, w ufnej uległości Matce Najświętszej. Wincenty Łaszewski jest na tej drodze doskonałym przewodnikiem. Książka Stefan błogosławiony Wyszyński doskonale pomoże w poznawaniu i odkrywaniu aktualności programu Kardynała Tysiąclecia. o. dr Mariusz Tabulski OSPE, przeor Klasztoru Na Skałce

Ostatni akord

Andrzej Horubała

Ostatni akord to kolejny tom szkiców krytycznych Andrzeja Horubały. Wieńczący jego działalność jako komentatora kulturalnych wydarzeń, uważnego obserwatora artystycznych sezonów, arbitra oceniającego nowości i przywołującego klasyków. 55 tekstów drukowanych w latach 2016-2018 przeważnie w tygodniku "Do Rzeczy", w którym Horubała pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego. 55 tekstów najwyższej próby, dalekich od neutralności i obojętności czy wzniosłego akademizmu. W otwierającym książkę rozdziale Wielcy Horubała przygląda się wnikliwie głośnym monografiom Gombrowicza, Lema i Herberta, dzieli się uwagami o inscenizacji mickiewiczowskich Dziadów dokonanej przez litewskiego reżysera Eimuntasa Nekrošiusa, a także opisuje wystawę Wyspiański w krakowskim Muzeum Narodowym. Tu też prezentuje sylwetkę Tomasza Burka oraz recenzuje biografię Jacka Kuronia. W kolejnej części zatytułowanej Przewodnicy prześwietla sylwetki popularnych duszpasterzy ojców Adama Szustaka i Augustyna Pelanowskiego oraz księży Piotra Pawlukiewicza i Jana Kaczkowskiego. Bez taryfy ulgowej traktuje ich nauczanie, dzieli się swoimi wątpliwościami, ale i zachwytem. Kontrowersyjnym obchodom pięćdziesiątej rocznicy Marca 68 spektaklom teatralnym i publikacjom, poświęcona jest kolejna część książki (Żydowskie brzemię), w której nie zabrakło miejsca dla omówienia fenomenu prozy Marcina Wichy, laureata literackiej nagrody Nike w roku 2018. Kolejne części poświęcone są głównie literackim premierom (Gretkowska, Masłowska, Żulczyk, Twardoch, Orbitowski, Sołtys, Wencel, Chmielewski). Tu też autor omawia Teologię Polityczną, twórczość Kwaśnickiej i Dakowicza, a także bierze na warsztat szeroko reklamowaną powieść Miłość Ignacego Karpowicza oraz kolejny, nie do końca uczciwy reportaż Jacka Hugo-Badera Skucha. Wreszcie dwa bloki zamykające tom poświęcone są polskiemu kinu i teatrowi. Horubała przypomina swoje recenzje Roja i Smoleńska, notuje wrażenia z oglądania zremasterowanej wersji Dekalogu Krzysztofa Kieślowskiego oraz filmów o Lourdes. Omawia także spektakle Jana Klaty, Moniki Strzępki, Krystiana Lupy i Weroniki Szczawińskiej. Tu wreszcie czytelnik znajdzie głośny tekst Nienawidzę Teatru Telewizji, który swego czasu wzbudził sporo polemik i protestów. Spis treści: Wyspiański! (Wyspiański, Śliwińska) Czyje Dziady? (Mickiewicz, Nekrošius) Arcydzieło (Mickiewicz, Cieplak) Ciała (Sienkiewicz, Koziołek) Szymborska banalna (Rusinek, Bikont, Szczęsna) Tropami mistrza, tropami zwodziciela (Gombrowicz, Suchanow) Lem według Orlińskiego Mistrz Tomasz Burek Monster Kuroń (Bikont, Łuczywo) Herbert rozwłóczony (Franaszek) Prorok namiętny (Pelanowski) Nawrócony lubieżnik (Szustak) Śmiech w Kościele (Pawlukiewicz, Kowalski) Misja onkocelebryty (Kaczkowski) Nicowanie mitu (Kaczkowski, Wilczyński) Ars moriendi (Bieliński) Polsko-żydowskie zapętlenia (Weksler-Waszkinel, Słobodzianek, Spišák) Głupio się bawicie (Kleczewska, Kosiński, Siedlecka) Wyjście z domu niewoli (Grynberg) Elegia (Wicha) Design (Wicha) Niesamowita Kwaśnicka Fenomen Dakowicza Legenda o miłości (Budzyński, Ponikło) Lekcja z Wencla Peryferyjne smętki (Chmielewski) Jak to działa? (Karłowicz, Cichocki, Gawin) Strażnik systemu (Butkiewicz) Szyderstwo i wierność (Gorządek, Szabłowski, Bernatowicz) Krzeczkowski nierozpoznany (Karpiński) Degeneraci z podziemnej Solidarności (Hugo-Bader) Szczepan Twardoch pisarz zawodowy Żulczyk rządzi! Exodus, czyli droga donikąd (Orbitowski) Cienka zupka Gretkowskiej Masłowska zagadywanie pustki Smuteczki Pawła Sołtysa To nie miłość, to coming out (Karpowicz) Mapka ideolo (Czapliński) Dekalog po latach (Kieślowski) Marzenie o cudzie (Sagols, Hausner, Bobkowski) Wyśmienite kino Macieja Pieprzycy Gorzka komunia (Zamecka) Jerzego Zalewskiego kino wolnych Polaków Filmowy hołd (Krauze) Nienawidzę Teatru Telewizji Niewinni? (Demirski, Strzępka) Globisz cierpiący Demolka w Narodowym (Miśkiewicz) Ostatni akord Klaty Popłuczyny po Klątwie (Błońska, Wichowska) K. jak Kaczyński (Demirski, Strzępka, Krasowski) Lupa geniusz i grafoman Aktualna sprawa Grzegorza P. (Rowicki, Ratajczak, Łazarewicz) Genialna. Ferrante (Szczawińska)

Historia Kościoła. O męczennikach palestyńskich

Euzebiusz z Cezarei

"Historia Kościoła. O męczennikach palestyńskich" Euzebiusza z Cezarei jest chronologicznie pierwszym i zarazem najważniejszym dziełem historiograficznym w Kościele. Przeważająca część szczegółowych informacji jakie posiadamy na temat Kościoła pierwszych wieków pochodzi właśnie spod pióra Euzebiusza. Cezarejczyk, zanim został biskupem-ulubieńcem Konstantyna, na własne oczy widział prześladowania chrześcijan za panowania cesarza Dioklecjana. W obawie o swoje życie, zdecydował się na opuszczenie rodzinnych stron. Początkowo ukrywał się w Tyrze, a następnie zbiegł na pustynię Tebaidy w Egipcie. Został jednak aresztowany i poddany śledztwu. Możemy więc zaufać osobistej nucie opisów zawartych w Historii Kościoła. Dzieło Euzebiusza to coś znacznie więcej niż historia Kościoła. Autor cytuje dokumenty cesarskie, listy współczesnych, udostępnia rozmaite zestawienia. Jako archiwista z zamiłowania, starał się najstaranniej zachować dokumenty źródłowe. Dzięki sumienności Euzebiusza udało się w miarę precyzyjnie odtworzyć etapy formowania się Nowego Testamentu, czy wykluwanie się struktur kościelnych na terenach misyjnych. Oddajemy do Państwa rąk Historię Kościoła w klasycznym tłumaczeniu ks. bp Arkadiusza Lisieckiego. Słowo wstępne napisał Paweł Lisicki. Euzebiusz z Cezarei (ur. ok. 264 r., zm. ok. 340 r.) pisarz, teolog i historyk chrześcijański, biskup Cezarei w Palestynie od 313 r. Uczeń Pamfila z Cezarei, jako wyraz oddania dla swego mistrza przyjął przydomek - syn Pamfila. Przez współczesnych znany był jako umiarkowany arianin, poparł jednak Credo uchwalone na soborze nicejskim w roku 325.

Obóz świętych

Jean Raspail

Aż trudno uwierzyć! Autor 40 lat temu przewidział wydarzenia w Europie, które dzieją się na naszych oczach. Dziś, na naszych oczach, zaczyna się realizować jej upiorny przekaz. Książka odważna. Niesamowicie wizjonerska i prorocza. Aż do bólu niepoprawna politycznie. I aż do bólu prawdziwa. W nękanych głodem i epidemiami krajach Orientu setki tysięcy ludzi opanowują statki, barki i łodzie. Niepowstrzymaną wściekłą falą ruszają ku Europie. Ów barbarzyński potop powoduje, że Europa umiera. Jej mieszkańcy z nielicznymi wyjątkami są od dawna sparaliżowani duchowo, moralnie i fizycznie przez ideologię permisywizmu, poprawności politycznej, tolerancji i multi-kulti. Są przesiąknięci duchową nędzą i złem, wykastrowani duchowo. Zdominowani przez wypaczony humanizm rodem z epoki Oświecenia. Poddają się więc biernie dzikim hordom. Ostatnie bastiony oporu, wierne ideałom cywilizacji chrześcijańskiej, są bezradne. Niemal już nie ma szlachetnych i mądrych elit. Rozpoczyna się Armagedon. Raspail poszukuje odpowiedzi na pytanie, dlaczego Europa Białego Człowieka biernie poddaje się unicestwieniu. Według niego, winne są przede wszystkim media głównego nurtu, narzucające swój upiorny i demoralizujący przekaz. Uwaga! Powieść tylko dla osób z otwartym umysłem!

Chrystus Król. Podążając za Zbawicielem

Jan Łopuszański

W roku 2016 Polska dokonała Jubileuszowego Aktu przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana. Po raz pierwszy Akt ten odczytany został 15 października na Jasnej Górze w czasie Wielkiej Pokuty Narodowej a już 19 listopada w Łagiewnikach, uroczyście przyjęty w obecności Episkopatu Polski, Prezydenta Rzeczypospolitej i dwustutysięcznej rzeszy Polaków. Następnego dnia, w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata, został powtórzony w diecezjach i parafiach w całej Polsce. Kto jest przeciwnikiem intronizacji? Kto jest wrogiem Chrystusa Króla? Na ogół - niewierzący. Skoro według nich Bóg jest ludzkim wymysłem, nie można mu oddawać władzy nad narodem . Jego kompetencje nie zostały zweryfikowane w wyborach powszechnych. Czy odważymy się stanąć pod sztandarem Chrystusa Króla? Jubileuszowy Akt nie stanowił zwieńczenia, lecz dopiero początek dzieła intronizacji Jezusa Chrystusa w Polsce i w narodzie polskim. Co my, którzy uznajemy w Chrystusie naszego Króla i Pana powinniśmy zrobić, żeby naprawdę podążać za Zbawicielem?