Synteza nadprzestrzeni II

Krzysztof Bonk

W drugiej części Syntezy nadprzestrzeni melduje się pewien kosmiczny szeryf, syntetyczna lady, ludzki dyktator oraz cyber-Bóg. Co z ich dalekosiężnej działalności wyniknie dla Ziemi, planety Alyssia oraz czy Siewcy Śmierci i Zniszczenia pozostaną bierni? Ponadto komuś udaje się rekonstrukcja – ponownie powitamy na scenie półmechanicznego, zacnego żółwia Robina. Nie inaczej tylko w towarzystwie zabójczych oraz kuszących Alfy i Omegi.

Szklana szafa

Mila Piasecka

Szklana Szafa to książka, która mogłaby się zmieścić w kategorii opisanej przez Doris Lessing jako"beletrystyka przestrzeni wewnętrznej". Rzecz jest o śnie i we śnie. O życiu do połowy - życiu w śpiączce. Narratorką jest kobieta "zamknięta w szklanej szafie" swojego uśpionego ciała. Potrafi poruszać jedynie powieką, ale w jej głowie życie toczy się dalej. Postanawia więc ocalić samą siebie za pomocą własnej pamięci. Zapamiętuje swoje sny, które stają się dla niej pretekstem do rozmowy z sobą i swoim ciałem. W snach pojawiają się postaci, które splatają się w mozaikę jej życia. Najważniejszymi elementami tej układanki są: Izaak (pięcioletni filozof), Jakub (mężczyzna, który twierdzi, że jest aniołem), Kobieta w Niebieskiej Podomce, (przywołująca czas dzieciństwa), Sasza (pijak z piętnem pamięci) oraz narratorka - prowadząca dialog z samą sobą lub z kobietą, z którą się utożsamia - Calypso. Postaci zmieniają swe role, a ich obecność jest dla narratorki formą rozliczenia się z sobą, swoim życiem, sensem tego co było i co może nastąpić. Tekst napisany jest przemiennie w drugiej i trzeciej osobie. Książka kończy się niejednoznacznie, zostawiając czytelnikowi furtkę do własnych konkretyzacji i poszukiwań. Zaletą publikacji są fotografie Mili i Marcina Piaseckich.

Historia niedokończona

Grzegorz Majkrzak

Zastanawialiście się kiedyś nad tym co oznacza słowo miłość i jaki jest sens życiowej wędrówki każdego z nas? Czy to wyłącznie my sami mamy możność decydowania o własnym losie lub o tym co stanie się z nami w przyszłości? Myśleliście kiedyś o tym, czy w poszukiwaniu własnego szczęścia jesteście gotowi się dzielić tym szczęściem z innymi?   Wszystkie te pytania i wątpliwości wypełniają duszę głównego bohatera powieści Historia niedokończona. Poznajcie Piotra, który jest młodym, dwudziestoośmioletnim mężczyzną usiłującym ułożyć sobie życie w wielkim mieście. Piotr pozornie jest szczęśliwy - ma stałą pracę w redakcji poczytnego kobiecego magazynu, świetną i ambitną dziewczynę, mieszkanie i wielkie plany na przyszłość. Jednakże nasz bohater nie potrafi docenić tego co ma, a małe codzienne przyjemności nie sprawiają Piotrowi żadnej satysfakcji.   Pewnego dnia Piotr otrzymuje zlecenie odnalezienie i przeprowadzenia wywiadu z onegdaj popularną pisarką, która ukrywa się przed światem gdzieś na południu Polski. To z pozoru zwyczajne dziennikarskie zadanie wkrótce wywróci świat mężczyzny do góry nogami i sprawi, że będzie on musiał sprostać wielu nieoczekiwanym wyzwaniom...   Jeśli cenisz sobie powieści obyczajowe okraszone nutą filozoficznej refleksji przystającej do obecnych czasów na pewno będziesz urzeczony powieścią Historia niedokończona. Książka Grzegorza Majkrzaka łączy w sobie elementy groteski okraszonej dawką surrealistycznego humoru z celną społeczną obserwacją.  

Przymrużonym okiem. Radość czytania satyryków

Izabela Mikrut

Satyra jest bez wątpienia rodzajem sztuki. Cechuje się wewnętrznym zdynamizowaniem, bezustannie się zmienia, stanowi formę otwartą i niegotową, lecz i zadziwiająco trwałą, jeśli weźmie się pod uwagę jej odłam obyczajowy. Utwory, w które wpisana została funkcja agitacyjna, dezaktualizują się błyskawicznie, nie imponują też z reguły warsztatem – powstają jako szybka odpowiedź na bieżące wydarzenia, pozbawione nieliterackiego kontekstu natychmiast giną. Tym ciekawszy okazuje się czysty humor, któremu trwałość zapewnia oddalenie od efemerycznych realiów i zwrócenie się w stronę absurdu czy intertekstualności, a nawet – satyry społecznej. Na przestrzeni ostatniego stulecia pojawiło się w polskiej literaturze wielu interesujących satyryków, którym warto poświęcić uwagę. Piętnaście esejów, składających się na tę książkę ma prezentować piętnastu niebanalnych twórców (począwszy od dwudziestolecia międzywojennego po dziś dzień), a zatem i różne rodzaje humoru. Pojawią się tu znakomici przedstawiciele piosenki humorystycznej (Hemar) i aluzyjnej (Młynarski), mistrzowie słowa (Przybora), skrótu (Sztaudynger) i felietonu (Grodzieńska), ale znajdzie się również miejsce dla autorów, którzy z twórczością rozrywkową pozostawali zwykle na drugim planie – satyrę lingwistyczną reprezentuje Marek Piechota, Jan Brzechwa przedstawiony jest od strony satyry zaangażowanej, a Marcin Wolski – kojarzony niemal wyłącznie z tekstami agitacyjnymi i użytkowymi – jako ciekawy humorysta. Powrócą artyści znani, choć niekoniecznie dzięki działalności satyrycznej (Tadeusz Różewicz) i zapomniani – Marian Załucki – mistrz obserwacji, Andrzej Waligórski – autor piosenek przechodzących do obiegu anonimowego. Przeglądu gatunków dopełnią natomiast recyclingowe wierszyki Artura Andrusa i poetyckie utwory Andrzeja Poniedzielskiego, czarny humor Macieja Zembatego czy kraina wyobraźni kabaretowej Władysława Sikory. Zestaw szkiców oczywiście nie jest kompletny: brakuje Barańczaka, Tuwima, Leca, Laskowika. Można by pokusić się o przedstawienie Gałczyńskiego, Swinarskiego, Jurandota, Minkiewicza, Kleyffa, Górskiego, Osęki, Samozwaniec, Marianowicza, Dymnego, Mrożka czy Kerna, brakuje Olgi Lipińskiej, którą raczej kojarzymy jako reżyserkę i realizatorkę telewizyjną, a nie autorkę tekstów wielu piosenek i dialogów do jej autorskiego Kabaretu. Nie ma Marii Czubaszek, która w ostatnich latach stała się niemal satyryczną celebrytką (po błyskotliwym występie w serialu improwizowanym Spadkobiercy, a także za sprawą Artura Andrusa i wydawnictwa Prószyński i S-ka). Przy doborze nazwisk kierowałam się przede wszystkim chęcią prezentacji różnych odmian satyry, ale i wyraźnymi związkami między pewnymi rodzajami twórczości humorystycznej. Oczywiście lista pominiętych jest na tyle długa, że warto by pokusić się o kolejne tomy. W tej publikacji przyjęty został układ alfabetyczny. Intertekstualne relacje stanowią bowiem rodzaj siatki – o ile Wojciech Młynarski czerpał inspirację z Hemara, o tyle już w działalności Andrzeja Poniedzielskiego widać wpływy Harrymanna przefiltrowane przez spojrzenie Młynarskiego i Przybory. Sikora w konstruowaniu kabaretowego świata odwołuje się do Starszego Pana B i Mariana Załuckiego, ale kieruje się również ku nonsensowi lingwistów. Tak, że układ chronologiczny nie zapewniłby pożądanej przejrzystości. Nie ma tu również biografizowania: informacje życiorysowe znaleźć można stosunkowo łatwo, a nie przydają się one w eksponowaniu tego, co interesuje mnie w tomie najbardziej: sedna humoru.

Zapach irysów

Helena Pasławska

Marta, młoda i atrakcyjna florystka z Krakowa traci nagle sens życia, cały świat wali się w gruzy. W wypadku ginie jej matka a ojciec ciągle tkwi w żałobie nie mogąc poradzić sobie z stratą żony.W dodatku została porzucona przez  narzeczonego. Z tymi wszystkimi problemami stara się sama zmierzyć, czasem tylko pozwalając na pomoc jedynej przyjaciółce, Natalii.Jednakże dopiero spotkanie i rozmowa z niesamowitym mężczyzną zmienia całkowicie jej życie.Teraz dopiero każdy jej dzień był pełen treści i wartości.Kogo spotkała Marta i jak to wpłynęło na jej życie- to wszystko w tym uroczym pamiętniku.

Filmowe skandale i skandaliści

Jan Kochańczyk

W Hollywood każdy kradnie, żeby nie być okradzionym. Charlie Chaplin Kto powiedział, że noce są do spania? Marilyn Monroe Jeżeli film będzie za krótki, to dołożę sen! Luis Bunuel Dlaczego dwaj najpotężniejsi ludzie Ameryki, szef FBI John Edgar Hoover i magnat prasowy Hearst, wypowiedzieli bezwzględną wojnę sympatycznemu Chaplinowi? - Dlaczego ścigali go zaciekle także agenci Hitlera? - Dlaczego Stalin z kolei wzruszał się i płakał na filmach Chaplina? Dlaczego Ronald Reagan, który donosił na kolegów-aktorów podczas hollywoodzkiego polowania na czarownice, mimo wszystko... cieszył się ich sympatią? Dlaczego późniejsze szaleństwa prezydenta-kowboja zostały uznane za najlepszą rolę Reagana, odegraną po mistrzowsku, wedle precyzyjnego scenariusza? Jak to się stało, że surowy filozof kina Ingmar Bergman stał się skandalistą, a na jego film waliły tłumy podnieconych uczniaków? Urocza, uczciwa, serdeczna Sophia Loren zamieszana w skandal stulecia... Historia kina była jednocześnie historią przemian obyczajowych i politycznych XX wieku. Taśmy utrwaliły świadomość i podświadomość Homo Sapiens w naszym nowym, wspaniałym świecie. Artyści, którzy wywoływali (programowo lub bezwiednie) skandale, pokazywali względność norm obyczajowych i przyczyniali się do ich zmian. Polityczne skandale ujawniały sprzeczności interesów grup społecznych, narodów czy ras. W kinowym zwierciadle odbijały się twarze Prospera, Ariela, ale także i rozmaitych Kalibanów współczesnej cywilizacji. Niekiedy to były tylko maski. Zerwanie maski kończyło się skandalem. Często nieprzyjemnym - na ogół jednak bardzo pouczającym. Najciekawsza jest prawda bez makijażu. Także w kinie. Spis treści: Wstęp 8 David Wark Griffith Rasista! 10 Rudolph Valentino Milion złamanych serc 16 Luis Bunuel Brzytwą po oczach 21 Mae West Nieprzyzwoita kobieta 26 Orson Welles Od arcydzieła do prostytucji 31 Marlena Dietrich Anioł w łóżku 37 Leni Riefenstahl Dotknięcie zła 41 Walt Disney Wyzyskiwał świnki? 47 Sergiej Eisenstein Lekcja historii u Stalina 54 Charlie Chaplin Zemsta Hitlera 59 Alfred Hitchcock Człowiek, który wiedział za dużo? 65 Ronald Reagan Przyjazny świadek 71 Brigitte Bardot Być symbolem... 76 Marilyn Monroe Pluskwa w każdej ścianie 81 Liz Taylor Ideał piękna 86 Gualtiero Jacopetti Pieski świat 91 Ingmar Bergman Milczenie i cenzura 96 George C. Scott Oscar wzgardzony 101 Francis Ford Coppola Tylko koni żal! 105 Stanley Kubrick Zbrodnia na jawie 110 Bernardo Bertolucci Ostatnie tango w Paryżu 115 Marco Ferreri Wielkie żarcie 120 Pier Paolo Pasolini Sodoma i Gomora 125 Roman Polański Krótka rozkosz, pokuta długa... 130 Tinto Brass Kaligula płaci 136 Pedro Almodovar Hiszpan potrafi! 140 Aleksander Ford Samobójstwo wielkiego mistrza 144 Jodie Foster Mroczny obiekt pożądania 149 Sophia Loren Gwiazda za kratkami 155 Nicholas Meyer Banda liberałów! 159 Martin Scorsese Grzesznik bez winy? 163 Eddie Murphy Pomysł własny? 169 Drew Barrymore Zagubiona dziewczynka 174 Klaus Kinski Kocham wszystkie kobiety! 179 Sharon Stone 4 minuty grzechu! 184 Spike Lee Czarne i białe w kolorze 188 Macaulay Culkin Urodzony morderca? 192 Abel Ferrara Po upadku 197 Brandon Lee Ręka przeznaczenia? 203 River Phoenix Balansowanie na linie 207 Federico Fellini Niewierny mąż! 211 Keanu Reeves Nie był na własnym ślubie! 215 Tom Cruise Zwycięska walka wampira 219 David Cronenberg Zabójcza rozkosz 226 Milosz Forman Pornograficzna wolność 230 Lew Rywin Zwycięstwo telewizji 235 Mel Gibson Tak było? 239 Michael Moore Prywatna wojna z Bushem 245 Na zakończenie: Sensacja, której nie było! 250 Gerard Philipe Zaproszenie na egzekucję? 250 Bibliografia: 266 Jan Kochańczyk Dziennikarz. Absolwent Uniwersytetu Śląskiego (polonistyka). Od roku 1975 redaktor ogólnopolskiej gazety Sport (Katowice). Droga zawodowa: od korektora do zastępcy sekretarza redakcji, kierownika działu publicystyki i szefa redakcji dodatków kolorowych. Publikacje dotyczące głównie sportów lotniczych, lekkoat-letyki, pływania i problemów ruchu olimpijskiego. Nagrody dziennikarskie i literackie miedzy innymi Grand Prix prezesa koncernu prasowego RSW (Warszawa) za cykl publikacji dotyczących sportu zawodowego w krajach socjali-stycznych (1989). Polskie opinie i dyskusje odbiły się wtedy echem także w Związku Radzieckim (epoka pieriestrojki Gorbaczowa) i przyspieszyły reformy ruchu olimpijskiego po naradzie na Kubie. Nagrody w konkursach na artykuły i opowiadania sportowe. Od 1991 roku zastępca redaktora naczelnego tygodnika filmowego Ekran, przeniesionego w tym czasie z Wars-zawy do Katowic (Grupa Fibak Noma Press). Od 1994 zastępca redaktora naczelnego tygodnika Panorama. Współpraca z katowickimi redakcjami Dziennika Śląskiego, Wieczoru, Integracji Europejskiej i in. Wydania książkowe m. in. Filmowe skandale i skandaliści (Twój Styl, 2005) oraz Ścigany Roman Polański (część biograficzna). W Hollywood każdy kradnie, żeby nie być okradzionym. Charlie Chaplin Kto powiedział, że noce są do spania? Marilyn Monroe Jeżeli film będzie za krótki, to dołożę sen! Luis Bunuel Dlaczego dwaj najpotężniejsi ludzie Ameryki, szef FBI John Edgar Hoover i magnat prasowy Hearst, wypowiedzieli bezwzględną wojnę sympatycznemu Chaplinowi? - Dlaczego ścigali go zaciekle także agenci Hitlera? - Dlaczego Stalin z kolei wzruszał się i płakał na filmach Chaplina? Dlaczego Ronald Reagan, który donosił na kolegów-aktorów podczas hollywoodzkiego polowania na czarownice, mimo wszystko... cieszył się ich sympatią? Dlaczego późniejsze szaleństwa prezydenta-kowboja zostały uznane za najlepszą rolę Reagana, odegraną po mistrzowsku, wedle precyzyjnego scenariusza? Jak to się stało, że surowy filozof kina Ingmar Bergman stał się skandalistą, a na jego film waliły tłumy podnieconych uczniaków? Urocza, uczciwa, serdeczna Sophia Loren zamieszana w skandal stulecia... Historia kina była jednocześnie historią przemian obyczajowych i politycznych XX wieku. Taśmy utrwaliły świadomość i podświadomość Homo Sapiens w naszym nowym, wspaniałym świecie. Artyści, którzy wywoływali (programowo lub bezwiednie) skandale, pokazywali względność norm obyczajowych i przyczyniali się do ich zmian. Polityczne skandale ujawniały sprzeczności interesów grup społecznych, narodów czy ras. W kinowym zwierciadle odbijały się twarze Prospera, Ariela, ale także i rozmaitych Kalibanów współczesnej cywilizacji. Niekiedy to były tylko maski. Zerwanie maski kończyło się skandalem. Często nieprzyjemnym - na ogół jednak bardzo pouczającym. Najciekawsza jest prawda bez makijażu. Także w kinie. Spis treści: Wstęp 8 David Wark Griffith Rasista! 10 Rudolph Valentino Milion złamanych serc 16 Luis Bunuel Brzytwą po oczach 21 Mae West Nieprzyzwoita kobieta 26 Orson Welles Od arcydzieła do prostytucji 31 Marlena Dietrich Anioł w łóżku 37 Leni Riefenstahl Dotknięcie zła 41 Walt Disney Wyzyskiwał świnki? 47 Sergiej Eisenstein Lekcja historii u Stalina 54 Charlie Chaplin Zemsta Hitlera 59 Alfred Hitchcock Człowiek, który wiedział za dużo? 65 Ronald Reagan Przyjazny świadek 71 Brigitte Bardot Być symbolem... 76 Marilyn Monroe Pluskwa w każdej ścianie 81 Liz Taylor Ideał piękna 86 Gualtiero Jacopetti Pieski świat 91 Ingmar Bergman Milczenie i cenzura 96 George C. Scott Oscar wzgardzony 101 Francis Ford Coppola Tylko koni żal! 105 Stanley Kubrick Zbrodnia na jawie 110 Bernardo Bertolucci Ostatnie tango w Paryżu 115 Marco Ferreri Wielkie żarcie 120 Pier Paolo Pasolini Sodoma i Gomora 125 Roman Polański Krótka rozkosz, pokuta długa... 130 Tinto Brass Kaligula płaci 136 Pedro Almodovar Hiszpan potrafi! 140 Aleksander Ford Samobójstwo wielkiego mistrza 144 Jodie Foster Mroczny obiekt pożądania 149 Sophia Loren Gwiazda za kratkami 155 Nicholas Meyer Banda liberałów! 159 Martin Scorsese Grzesznik bez winy? 163 Eddie Murphy Pomysł własny? 169 Drew Barrymore Zagubiona dziewczynka 174 Klaus Kinski Kocham wszystkie kobiety! 179 Sharon Stone 4 minuty grzechu! 184 Spike Lee Czarne i białe w kolorze 188 Macaulay Culkin Urodzony morderca? 192 Abel Ferrara Po upadku 197 Brandon Lee Ręka przeznaczenia? 203 River Phoenix Balansowanie na linie 207 Federico Fellini Niewierny mąż! 211 Keanu Reeves Nie był na własnym ślubie! 215 Tom Cruise Zwycięska walka wampira 219 David Cronenberg Zabójcza rozkosz 226 Milosz Forman Pornograficzna wolność 230 Lew Rywin Zwycięstwo telewizji 235 Mel Gibson Tak było? 239 Michael Moore Prywatna wojna z Bushem 245 Na zakończenie: Sensacja, której nie było! 250 Gerard Philipe Zaproszenie na egzekucję? 250 Bibliografia: 266 Jan Kochańczyk Dziennikarz. Absolwent Uniwersytetu Śląskiego (polonistyka). Od roku 1975 redaktor ogólnopolskiej gazety Sport (Katowice). Droga zawodowa: od korektora do zastępcy sekretarza redakcji, kierownika działu publicystyki i szefa redakcji dodatków kolorowych. Publikacje dotyczące głównie sportów lotniczych, lekkoat-letyki, pływania i problemów ruchu olimpijskiego. Nagrody dziennikarskie i literackie miedzy innymi Grand Prix prezesa koncernu prasowego RSW (Warszawa) za cykl publikacji dotyczących sportu zawodowego w krajach socjali-stycznych (1989). Polskie opinie i dyskusje odbiły się wtedy echem także w Związku Radzieckim (epoka pieriestrojki Gorbaczowa) i przyspieszyły reformy ruchu olimpijskiego po naradzie na Kubie. Nagrody w konkursach na artykuły i opowiadania sportowe. Od 1991 roku zastępca redaktora naczelnego tygodnika filmowego Ekran, przeniesionego w tym czasie z Wars-zawy do Katowic (Grupa Fibak Noma Press). Od 1994 zastępca redaktora naczelnego tygodnika Panorama. Współpraca z katowickimi redakcjami Dziennika Śląskiego, Wieczoru, Integracji Europejskiej i in. Wydania książkowe m. in. Filmowe skandale i skandaliści (Twój Styl, 2005) oraz Ścigany Roman Polański (część biograficzna).

Dudek i Lodzia

Anna Mikler-Chwastek

Zbiór niezwykłych, krótkich historyjek, którego bohaterami są: mała dziewczynka o imieniu Lodzia oraz jej przyjaciel ptak Dudek. Niesforne zwierzątko zmaga się z pytaniami na temat bezpieczeństwa, przyjaźni i przeżywanych uczuć. Jego towarzyszka wspiera go, pomaga w niezwykle rozsądny i mądry sposób. Nie okazuje przy tym pogardy, lecz w łagodny sposób wyjaśnia tajemnice naszego funkcjonowania. To lektura dla małych dzieci. Anna Mikler-Chwastek Adiunkt w Katedrze Pedagogiki Małego Dziecka Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Zajmuje się dotykowym poznawaniem otoczenia przez niemowlęta i małe dzieci, preferencjami dotykowymi (skonstruowała narzędzie autorskie służące do diagnozy preferencji dotykowych i społecznych niemowląt) oraz kształtowaniem się samodzielności życiowej niemowląt, dzieci w wieku poniemowlęcym i przedszkolnym. Prywatnie pisze bajki dla małych dzieci.

Jun

J.A.Malec

Romans paranormalny. Opowiada historię Jun, upartej kobiety o ostrym języku i równie upartego anioła Davida, który chciał nie chciał znalazł swoją partnerkę. Oboje od samego początku nie za bardzo za sobą przepadają. Ale kto się czubi ten się lubi. Prawda? Los na ich drodze stawia bardzo restrykcyjne prawo i …żonę Davida.