Te wiersze są jak woda tak lodowata, że aż parzy. Precyzyjnie poruszające i poruszająco precyzyjne. Ból został najpierw pocięty laserem, potem obejrzany pod mikroskopem, aż wreszcie zostały z niego ułożone słowa.

Autorka doskonale zna Krainy Bólu i Morza Bezsenności. A my – czytelnicy możemy tylko stanąć na ich skraju. I poczuć coś, czego się nie zapomina.

mam w sobie

skazę nieludzką

skazę nieczłowieczeństwa

niestety

nie jestem też

zwierzęciem

ani rośliną

ani maszyną

ani (och

jaka szkoda!)

kamieniem

jestem tylko

sobą

skazaną

na skazę