Czuła i poetycka interpretacja mitu o Dedalu i Ikarze. Ojciec i syn żyją razem w labiryncie. Dedal dostrzega, jak bardzo syn różni się od niego naturą i sposobem myślenia. Ikar podpatruje śpiącego ojca i zamiast majestatycznego twórcy widzi pociesznego starca. W rozmowach przejawia się ich odmienny stosunek do labiryntu, który Ikar traktuje jak własny dom. Narastające różnice znajdują swoją kumulację w akcie ucieczki na skrzydłach skonstruowanych przez Dedala.