Miasto cierni. Największy obóz dla uchodźców

Ben Rawlence

Dadaab oznacza miejsce twardego kamienia. Jednak dla mieszkańców Rogu Afryki to przede wszystkim nazwa jednego z największych obozów dla uchodźców na świecie. Założony w 1992 roku miał chronić osoby uciekające przed wojną domową w Somalii od głodu, nędzy, a później również od terrorystów z Asz-Szabab. Niewielki i tymczasowy azyl z biegiem lat przekształcił się w ogromną, otoczoną drutem kolczastym metropolię, kuszącą tysiące ludzi wizją lepszego jutra i darmową opieką organizacji pomocowych. Dziennikarz i wieloletni współpracownik Human Rights Watch Ben Rawlence zebrał historie osób, które wskutek niesprawiedliwości losu znalazły się w sytuacji bez wyjścia. W jego książce głos mają rodzice, którzy zostawili za sobą całą przeszłość, ich dzieci pokolenie 92 nieznające rzeczywistości innej niż obóz, i ich wnuki, często umierające z powodu niedożywienia i szerzących się w Dadaab chorób. Gwałty i wymuszenia, obławy, wewnętrzny terror i klanowy ostracyzm, a wszystko pod czujnym okiem ONZ i kenijskiej policji. Miejsce, które wydawało się rajem, dość szybko okazało się gettem, z którego ucieczka graniczy niemal z cudem. Jedna z 10 najważniejszych książek 2016 roku według Los Angeles Times oraz książka roku 2016 według The Economist. Polecając tę książkę, mam powody osobiste. Byłam w wielu obozach, w tym też w Dadaab. PAH pracuje w Somalii i w Sudanie Południowym. Znam losy ludzi, którzy żyją w nędzy i upokorzeniu, marząc o lepszym świecie. Te historie warto poznać, żeby zobaczyć również ów drugi świat i uświadomić sobie, jak wiele mamy i że stać nas na bycie solidarnymi. Janina Ochojska Dla nas są wyłącznie liczbami, plagą, która dotknęła nasze piękne życie. Jednak uchodźcy, azylanci i migrujący z przyczyn ekonomicznych to imiona, istnienia, synowie, córki, ukochane osoby, ludzie pełni nadziei i wytrwałości. To ofiary polityki globalnej i wojen, a zarazem jednostki, zarówno te dobre, jak i złe. W swej książce Ben Rawlence ukazał złożony obraz uchodźczego życia, nie idealizując go. To jakby przedstawić obraz Brueghela za pomocą słów. Tę pozycję powinni przeczytać najbardziej wpływowi ludzie świata, jednak nie zrobią tego, ponieważ wiązałoby się to ze spojrzeniem na prawdy nie do zniesienia. Wymowne świadectwo pisarza o ogromnym sercu. Yasmin Alibhai-Brown To najlepsza książka o obozach dla uchodźców, jaką czytałem. Rawlence ukazuje twarze tych, którzy do tej pory byli anonimowi, enigmatycznie określani jako uchodźcy. Kreśli historię dziewięciu mieszkańców ośrodka, dzięki czemu z bezosobowych ofiar stają się ludźmi z krwi i kości, a gorące i zakurzone Dadaab przeistacza się w coś więcej niż zwykły ośrodek pomocowy w żywe, choć osobliwe miasto. Howard French, The Wall Street Journal W świetle dzisiejszego kryzysu imigranckiego Miasto cierni może służyć jako przestroga dla zachodnich rządów. Rawlence opisuje losy dziewięciu mieszkańców obozu Dadaab, oddając głos tym, którzy na co dzień są pomijani w dyskusji. Niezwykle ważna książka, zwłaszcza w dobie narastającej polityki antyimigranckiej. Minneapolis Star Tribune Świetna książka szczegółowo opisująca codziennie życie mieszkańców Dadaab ogromnego ośrodka dla uchodźców prowadzonego przez ONZ, w którym znajdują schronienie uciekinierzy z Somalii. Chicago Tribune Rawlence stworzył książkę niezwykłą stając w opozycji do anonimowych statystyk podawanych przez media, ukazuje rzeczywistość dzisiejszych obozów dla uchodźców. Opisywane przez niego historie są fascynujące i szokujące zarazem. Następnym razem, kiedy usłyszycie bezmyślną krytykę imigrantów, koniecznie podarujcie krzykaczowi tę książkę. The Sunday Times Rawlence z niezwykłą delikatnością ukazuje pełnowymiarowe człowieczeństwo tych, których media już dawno odczłowieczyły. Ponura rzeczywistość i walka o przetrwanie w przeludnionym obozie jest zatrważająca dla zachodniego czytelnika. Ważna, uniwersalna i przygnębiająca opowieść o tym, jak wysoką cenę płacą niewinni ludzie za pogłębiający się światowy kryzys. Kirkus Reviews Podczas gdy zachodnie media pokazują niezliczoną liczbę zdjęć uchodźców przybijających na łodziach do Europy, a rządy walczą o zaostrzenie polityki antyimigracyjnej, książka Rawlencea przypomina, jak wielu uciekinierów nie dociera do brzegów bezpiecznego świata. Ich wędrówka kończy się w takich miejscach jak Dadaab miejscowościach-próżniach, gdzie żyje się w strachu, ubóstwie i poczuciu zapomnienia. Niezwykle ważna książka.  The New York Times Book Review

Jestem takim samym człowiekiem

Wiktor Okrój

Tomik "Jestem Takim człowiekiem" to zbiór tekstów piosenek. Jak widzi świat osoba, która  porusza się na wózku, jakie ma marzenia, problemy, czy naprawdę tak bardzo się różni od pełnoprawnymch? Wiktor Okrój - urodzony 18 września 1990 roku w Krakowie. Autor wierszy i tekstów piosenek. Poezję zaczął uprawiać pod wpływem piosenki Tomasza Szweda pt. „Poradnik początkującego kierowcy”, którą usłyszał w programie pierwszym Polskiego Radia w październiku 2006 roku. Uczestnik spotkań Koła Młodych przy Stowarzyszeniu Pisarzy Polskich w Krakowie prowadzonych przez prof. Bogusława Żurakowskiego. Teksty prezentował podczas swoich spotkań autorskich między innymi w klubie Moliere w Krakowie, w Staromiejskim Centrum Kultury Młodzieży w Krakowie, a także w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym dla Dzieci Niewidomych i Słabosłyszących w Krakowie. Od 2011 roku komponuje muzykę. W oparciu o jego teksty i muzykę w 2013 roku został zrealizowany spektakl teatralny pt. „Nie ma jak na wsi” w reżyserii Aleksandry Barczyk. Wiosną 2016 powstał projekt Artystyczny „Nie waż się pisać”. Pomysłodawcą ireżyserką jest Joanna Pawlik, krakowska artystka.

Frank Merriwells Son

Burt L. Standish

This is one of the final stories about Frank Merriwell. It would seem that we still may not know about our hero. We already live his life and know enough. However, Burt L. Standish left the most interesting thing at the end. The intriguing development of the plot. Read to the end.

Serce kobiety (Zbiór)

Jack London

Więc kiedy zesztywniała mi w ramionach, wstałem, podniosłem woreczek z żywnością, uwiązałem narty i powlokłem się naprzód. Lecz słabość omotała moje kolana, głowa bolała, szumiało w uszach, a języki ognia tańczyły przed oczyma. (fragment)

The Wilderness Trek

Zane Grey

Zane Greys big Australian novel. American cowboy, Stirling Haselton, taking the blame for a shooting committed by a friend, is exiled to Australia and with one loyal follower, joins a party of ranchers and drovers making the long wilderness journey to the Elaberleys. Through the eyes of two cowboys, Australia comes alive for the reader the flora, the fauna, the heat, the dust, the water, or lack there of, the strange and the exotic are all displayed. There are rustlers, and stampedes, and romance as well, or it wouldnt be Zane Grey. Along the way there is adventure, friendship, cattle stampedes, fierce weather, tedium, treachory, rustling, murder, and love.

And Still I Cheat the Gallows

E. Phillips Oppenheim

A series of stories telling about the graceful crimes of a high class robber, a forger, a robber, a murderer. Stories in each of which are the same criminal, but under different names travels around the world, assuming new identities, avoiding militias and theft of fate. In one story, he helps the British intelligence in restoring critical documents from a foreign state. In another, he uses his skills to help a servant in trouble. In general, stories are of average quality, but they cover interesting situations. One in Jamaica, several others in Paris and London.

Doktor Proktor i proszek pierdzioszek

Jo Nesboo

Pewnego wiosennego dnia Lisa widzi ciężarówkę z napisem Przeprowadzki podjeżdżającą pod dom sąsiadów. Wprowadza się tam Bulek, chłopiec zupełnie niezwykły. A spotkanie Bulka i Lisy z jeszcze bardziej niezwykłym by nie powiedzieć szalonym doktorem Proktorem daje poczętek zwariowanej historii o okrutnych anakondach, ponurych lochach, a przede wszystkim o najsilniejszym na świecie proszku na prykanie. Jo Nesbo stworzył mistrzowską kombinację humoru, przygód i absurdu, którą pokochają dzieci w każdym wieku. Dorośli też!

Cyganie i przemytnicy

Karol May

"Cortejo siedział nad plikiem papierów i rachunków, które tylko co sprawdził. Odłożywszy pióro, rzekł: Jestem z pana zadowolony. Na moją część przypada trzydzieści tysięcy duros. Nie spodziewałem się tym razem takiego zarobku. / Kapitan zapytał chłodno: Czy mam wypłacić pieniądze zaraz, czy też zostawi je senior w interesie? / Zostawię. / Doskonale. Czy jest tu jeszcze jakaś sprawa? / Czy nie potrzebuje pan marynarza? / Przydałby się. A co to za człowiek? / Taki, którego mógłby pan zgubić po drodze. / Aha, zgubić w wodzie, nieprawdaż? - Landola uśmiechnął się znacząco. / Wszystko jedno gdzie, może go pan zostawić nawet na lądzie. Człowiek ten w żadnym wypadku nie powinien jednak wrócić do Hiszpanii." (fragment) Tagi: klasyka,