Hetman

Bartosz Paprocki

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu REPRINT. Zawartość dziełka: Dedykacja Samuelowi Zborowskiemu z Rytwian. Jakiego hetmana obierać trzeba. Jakie ma rotmistrze i dziesiątniki hetman obierać. O radzie albo o sekretarzach hetmańskich. Jako ma hetman wojnę przeciw nieprzyjacielowi ponosić. Jakim sposobem hetman ma z wojskiem na wojnę ruszyć. O stanowieniu obozu. O ćwiczeniu żołnierskiem. O popisowaniu albo okazowaniu wojska. O pustoszeniu ziemi nieprzyjacielskiej. O straży nocnej. Jako się w nocy potajemnie z miejsca ruszać. Jacy posłowie mają bydź do nieprzyjaciela syłani. O zbiegach. O nieprzyjacielskim obozie. W jakiej tajemnicy mają bydź rady hetmańskie. O służbie bożej. O świadomości miejsc i krajów wszelakich. Którego czasu wojsko ma objednywać. O potwierdzeniu i trwożeniu wojska. Jako żołnierza śmielszym do potyczki uczynić. O szykowaniu wojska. Co ma hetman czynić czasu bitwy. Co ma hetman czynić, gdy się wojsko z bitwy wróci. O zwycięstwie, więźniach i zabitych pochowaniu. O przymierzu. O dobrowolnem poddaniu. O dobywaniu zamków i miast. Przypiski.

Strona Guermantów

Marcel Proust

Tłumaczyć język Prousta znaczy zachować zdania w kształcie, w jakim zostały zamknięte, aby ich bukiet nie zwietrzał. Te konstrukcje przywodzą na myśl impresjonistyczne obrazy i działają w równie zaskakujący sposób.  Kiedy w Muzeum d’Orsay spojrzymy z bliska na Huśtawkę Auguste’a Renoira, ujrzymy tylko grę barwnych plam. Szybkie uderzenia pędzla, który zdaje się mieszać farby bezpośrednio na płótnie, zamiast na palecie – żadnych konturów, tylko sąsiadujące z sobą odcienie kobaltu, błękitu pruskiego, żółci, szmaragdowej i oliwkowej zieleni. Patrząc z bliska, podziwiamy dzieło sztuki bezkształtnej, art informel. Dopiero z dystansu widać, że niebieskawe fiolety z lewej to pień drzewa, a zgaszone zielenie i żółcie to cienie na białej kobiecej sukni z kokardami, które malarz zaznaczył niedbale rozbieloną ultramaryną. Podobnie zdania Prousta sprawiają, podczas pierwszego czytania, wrażenie abstrakcyjnych konstrukcji. Urzekają oryginalną muzyką, ale ich sens nam umyka i staje się z wolna jaśniejszy przy ponownej lekturze. To naturalne i z całą pewnością celowe – zdania autora cyklu W poszukiwaniu utraconego czasu są do wielokrotnego czytania. W jednym z esejów zbioru Przeciwko Sainte-Beuve’owi Marcel Proust zaznacza: „Piękne książki są napisane jak gdyby w obcym języku”.   Jacek Giszczak

Gromiwoja

Arystofanes

Komedia Arystofanesa, znana również jako Bojomira lub Lizystrata, napisana została w 411 r. p.n.e, podczas II wojny peloponeskiej. Główną bohaterką jest Gromiwoja, która postanawia zakończyć wojnę peloponeską. Namawia ona inne kobiety do buntu, polegającego na odmawianiu mężczyznom współżycia. Ponadto przejmują one kontrolę nad ateńskim skarbcem, który znajduje się nad Akropolem. Utwór ma silną wymowę pacyfistyczną.

Życie społeczne jako proces praktyki

Andrzej Niesporek

W książce podejmuje się fundamentalne zagadnienia teorii socjologicznej, w tym przede wszystkim rozumienia w socjologii pojęcia społeczeństwa i życia społecznego. Odwołuje się do idei procesu praktyki społecznej w pracach Georga Hegla oraz Karola Marksa, a także różnych sposobów interpretacji myśli Marksa w tym zakresie. Reinterpretuje pojęcie praktyki w perspektywie myślenia systemowego, w tym przede wszystkim teorii chaosu oraz idei systemów autopoietycznych. Ukazuje teoriopoznawcze konsekwencje tak rozumianego myślenia systemowego. Nawiązuje do podstawowych założeń teorii systemu społecznego Niklasa Luhmanna, przykładu socjologicznego zastosowania idei sytemu autopoietycznego. W konsekwencji w książce proponuje się pewne rozumienie procesu praktyki jako kategorii filozoficznej i społecznej.

Magia miłości tom I Szczęście pod aniołem

Ewa Anna Sosnowska

Życie nie rozpieszczało Łukasza. Wszystko się zmieniło, gdy rozpoczął naukę w gastronomiku, a konkretnie, gdy sześcioletnia Sara pasowała go na swojego rycerza. Żadne z nich nie przewidziało, jak zakończy się ta niewinna zabawa, w której dużą rolę odegra anioł z nożem i patelnią na podorędziu... "...są na tym świecie pytania, których nie powinno się zadawać, i takie, na które nie powinno się poznać odpowiedzi". Odważysz się...? Czasem najbardziej szalone decyzje, podjęte wbrew wszystkim i wszystkiemu, powodują, że jesteśmy naprawdę szczęśliwi. Jak rozwinie i zakończy się ta historia? Tego dowiecie się, czytając "Szczęście...". Ja zarwałam dla tej historii noc, jestem przekonana, że Wy zrobicie to samo. Ewelina Górowska, ewelina-czyta.blogspot.com Niektóre słowa działają jak zaklęcia. Nie wie o tym sześcioletnia Sara, gdy mówi do Łukasza: "Zostań moim rycerzem". Mijają lata, aż staje się jasne, że rycerz - nietypowy, bo uzbrojony w nóż i patelnię - pozostaje wciąż pod wpływem czaru. Romans w dobrym, staromodnym stylu, osadzony we współczesnych realiach - kawał dobrej roboty. Polecam! Mad Bartnicka

Mój wyjątkowy tydzień z Tessą

Anna Woltz

Pełna pozytywnej energii powieść o przyjaźni, bliskości, lęku przed samotnością i pewnej szalonej majówce. Wiosenne ferie na wyspie Texel zaczynają się kiepsko starszy brat łamie sobie nogę, ojciec musi jechać z nim do szpitala, matka ma atak migreny. Dziesięcioletni Samuel zostaje sam ze swoimi ponurymi myślami. Wszystko się zmienia, gdy energiczna wyspiarka Tessa wciąga chłopca w brawurowy plan, który wywróci jej życie do góry nogami. To będzie naprawdę niesamowity tydzień. Zwariowana intryga wciąga czytelników w wir wakacyjnych przygód, ale pozwala też postawić ważne, uniwersalne pytania o to, czym jest rodzina, jak radzić sobie z lękiem przed odrzuceniem i czy da się oswoić samotność. Anna Woltz potrafi pisać o takich sprawach nie tylko z niezwykłą empatią, lecz także z błyskotliwym poczuciem humoru. Na podstawie książki powstał wielokrotnie nagradzany (m.in. na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie) film Niezwykłe lato z Tess.

Waligóra, tom trzeci

Józef Ignacy Kraszewski

Józef Ignacy Kraszewski Waligóra Powieść historyczna z czasów Leszka Białego ISBN 978-83-288-2447-8 Tom III I Wstał nazajutrz Jaszko do dnia, w błogiej nadziei doczekania się sądu na Odrowążu i wyroku, a potem zawiezienia wiadomości o wypadku tym do Krakowa. Zdało mu się że sama Opatrzność mści się na wrogim rodzie za to co poczytywał krzywdą Jaksów. Był to jakby znak z nieba dla niego że teraz przewaga nienawistnego plemienia zachwieje się, a Jaksowie pójdą ... Józef Ignacy Kraszewski Ur. 28 lipca 1812 w Warszawie Zm. 19 marca 1887 w Genewie Najważniejsze dzieła: Stara baśń (1876), Chata za wsią (1854), Ulana (1842), Dziecię Starego Miasta (1863), Zygmuntowskie czasy (1846), Barani Kożuszek (1881), Hrabina Cosel (1873), Brühl (1874), Poeta i świat (1839), Latarnia czarnoksięska (1844), Wspomnienia Wołynia, Polesia i Litwy (1840) Niezwykle płodny pisarz, autor przede wszystkim powieści historycznych i obyczajowych, publicysta, działacz społeczny, badacz starożytności słowiańskich, popularyzator źródeł historycznych. Do najpopularniejszych dziś powieści Kraszewskiego należy Stara baśń. Wśród inspiracji do niej znalazło się kilka wydanych wcześniej tekstów literatury pięknej. Po pierwsze Rzepicha (1790) Franciszka Salezego Jezierskiego, jednego z jakobinów warszawskich, który wyjaśniał przyczynę nierówności społecznych tezą o podboju rolniczej ludności słowiańskiej przez plemię, które przekształciło się w szlachtę (a właśc. magnaterię). Po drugie, Lillę Wenedę (1840) Juliusza Słowackiego, obrazującą podobną tezę oraz pokazującą dwuznaczną rolę chrześcijaństwa jako religii najeźdźców. Po trzecie dramat Mieczysława Romanowskiego Popiel i Piast (1862), w którym dodatkowo nacisk położony został na zagrożenie dla Słowiańszczyzny ze strony państw niemieckich, zaś kościół ukazany został ostatecznie jako gwarant zażegnania konfliktu społecznego między szlachtą a ludem (tj. też między państwem jako systemem instytucji a funkcjonowaniem społeczności połączonej więzami rodowymi i sąsiedzkimi). Ponadto Kraszewski czerpał ze źródeł historycznych (najwidoczniejsze są ślady adaptacji legend zapisanych w Historii Polski Jana Długosza), z własnych badań nad kulturą materialną dawnych Słowian i Litwy (wydał m.in. dzieła pionierskie: Litwa. Starożytne dzieje 1847 oraz Sztuka u Słowian 1860, zajmował się obyczajowością Polski piastowskiej, pracował nad projektem encyklopedii starożytności polskich dla Akademii Umiejętności w 1875 r.), z opracowań współczesnych mu historyków: Lelewela, Szajnochy, Roeppla i in. Pewien wpływ na treść powieści wywarły również prelekcje paryskie Mickiewicza na temat literatury słowiańskiej, skąd zaczerpnął np. przekonanie o zachowaniu w religii Słowian śladów dziedzictwa praindoeuropejskiego (swoisty panteizm, niektóre bóstwa tożsame z hinduistycznymi). Do swoich źródeł i inspiracji dodał Kraszewski również rzekomo średniowieczny Królodworski rękopis. Zbiór staroczeskich bohatyrskich i lirycznych śpiewów (1818) wydany, a jak się później okazało, również spreparowany przez Vaclava Hankę. Przeczytaj artykuł o autorze w Wikipedii Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Czarny adept

Stanisław Wotowski

"Czarny adept" zaczyna się interesująco: piękna kobieta zwraca się do prywatnego detektywa z prośbą o pomoc w rozwiązaniu problemu tajemniczego zachowania własnej siostry, którą podejrzewa o związki z sektą religijną. Podczas badania sprawy bohaterowie wpadają w liczne tarapaty. Detektyw daje się prowadzić swej pięknej rozmówczyni prawie za rączkę i popełnia błąd za błędem. Wikła się w działania ryzykowne bez uprzedniego rozeznania miejsc i ludzi, jest łatwowierny i pozwala się oszukiwać, przyjmuje za dobrą monetę każdą podsuniętą wskazówkę, szczególnie jeśli podsuwa ją dama, choć nie tylko. Ba, wybiera się nawet na rekonesans do siedziby przeciwnika, nie zaopatrzywszy się w żadne stosowne narzędzia. Czytelnik w efekcie zaczyna trzymać kciuki nie tyle za powodzenie misji, ile za ocalenie detektywa - amatora z różnych opresji. Tekst pełen magii, symboli, znaków i rytuałów. "Obszedłem willę parokrotnie na palcach dokoła. Żaden szczegół nie zdradzał czegoś podejrzanego czy tajemniczego. Zdawało się, iż stoi próżne domostwo, od szeregu tygodni pozbawione lokatorów, rzecz zwykła i normalna w letniskowej miejscowości..."