Człowiek i zwierciadła

Ignacy Krasicki

Ignacy Krasicki Bajki i przypowieści Człowiek i zwierściadła W zwierściadło, co powiększa, wspojźrzał człowiek mały: Ucieszył się niezmiernie, że tak okazały. Mniemał już być olbrzymem; gdy się więc nasrożył, Ktoś zwierściadło, co zmniejsza, przed niego położył. Stłukł obydwie i odtąd zwierściadłom nie wie... Ignacy Krasicki Ur. 3 lutego 1735 r. w Dubiecku (Sanockie) Zm. 14 marca 1801 r. w Berlinie Najważniejsze dzieła: Myszeida (1775), Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki (1776), Monachomachia (1778), Pan Podstoli (1778 i 1784), Bajki i przypowieści (1779), Satyry (1779 i 1782), Antymonachomachia (1779), Wojna chocimska (1780) Wybitny polski poeta, prozaik, komediopisarz i publicysta. Kasztelanic chełmski, hrabia, przeznaczony do stanu duchownego ze względu na trudną sytuację materialną rodziny. Od 1766 r. biskup warmiński. Blisko współpracował z królem Stanisławem Augustem w dziele kulturalnego ożywienia kraju. Tworzył w duchu oświecenia (m.in. napisał w latach 1781-83 dwutomową encyklopedię Zbiór potrzebniejszych wiadomości, był twórcą pierwszego pol. czasopisma, (Monitor), ale jego Hymn do miłości ojczyzny (1774) oraz przekład Pieśni Osjana odegrały znaczącą rolę w kształtowaniu polskiego romantyzmu. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Lekcje ciemności

Dariusz Czaja

W nowym, uzupełnionym wydaniu Lekcji ciemności Dariusz Czaja podejmuje antropologiczne rozważania nad obecnością zła: w historii, w naturze, w nas samych. Jego książka działa niczym szczególny rezonator: wzmacnia głos kronikarzy ciemności Leviego, Sebalda, Nowosielskiego, Bacona, Nemesa i wielu innych twórców. Pośród podejmowanych tematów znajdziemy katastrofę wojny, ciemnię Zagłady, cierpienie zwierząt, apokaliptyczne wizje. Słowa i obrazy są dla autora punktem wyjścia do filozoficznej i teologicznej refleksji. A na pytanie, jak to się dzieje, że w zwałach popiołu, można dojrzeć światło, odpowiada za Bernhardem: W ciemności wszystko staje się wyraźne. Lekcje ciemności. Piękna, spójna książka, teksty o wysokiej temperaturze, dramatyczne, osobiste. Ale zarazem dzieło filozofa, jeśli za jedną z najistotniejszych powinności filozofii uznajemy stawianie ciągle od nowa, z uporem, pytań, bodaj nawet bez dobrych widoków na definitywną odpowiedź. Ireneusz Kania Jest w tej książce odwaga spojrzenia w ciemność, odwaga zmierzenia się z tym, co nieprzeniknione, całkowicie inne, niekiedy druzgocąco obce. I być może właśnie ta odwaga jest prawdziwą stawką humanistyki, filozofii, literatury. Odwaga czytania ciemności ciemności świata i ciemności doświadczenia. Odwaga wysłuchania lekcji, jakiej ciemność nam udziela. Odwaga przyznania, że w mroczniejącym powietrzu naszej współczesności wciąż wybrzmiewają pytania, które zostawił nam Nietzsche: Czyż nie pochłodniało? Czy nie nadciąga noc? I coraz więcej nocy?. Paweł Próchniak

Ta druga

Tomasz Betcher

Czy troje to już tłum? Zuzannę, Paulę i Bartka wiążą wspomnienia i wspólnie spędzona młodość. Połączyła ich burzliwa relacja, która potem przerodziła się w coś więcej. Byli nierozłączni. Do czasu... Ścieżki ich życia zaplotły się i rozeszły w skomplikowany sposób. Po ponad dwudziestu latach Paula powraca do rodzinnego Grudziądza, gdzie wszystko wydaje się inne, niż zapamiętała. Małżeństwo Zuzanny i Bartka też nie wygląda tak, jak to sobie wyobrażała. Zwłaszcza że pojawia się ktoś jeszcze. Ta druga.

Piosenka śnieżna żołnierza

Krzysztof Kamil Baczyński

Pio­sen­ka śnież­na żoł­nie­rza Śnieg wie­je -- ci­szy go­łąb --  w miast wy­spy lek­kie.  Szu­mią mięk­kie po­wie­ki,  krę­ci się bia­łe ko­ło.    Za­po­mnia­ne już, za­po­mnia­ne  to, co ko­chać by­ło -- za wie­le:  pan­ny smu­kłe, wia­tru fon­tan­ny,  u je­zio­ra uśpio­ny je­leń.    Prze­że­gna­ne krzy­żem i ogniem  śpiew­ne kra­je, go­tyk na szy­bach,  za­po­mnia­ne te, co szły do mnie,  smo­ki, kwia­ty, świe­cą­ce ry­by.    Za­po­mnia­ne bę­dą i cza­sy,  któ­re mi­łość jak śnieg wy­peł­nia.  Na chmur ciem­nych spię­trzo­ne la­sy  pnie się śnie­gu szu­mią­ca weł­na. [...]Krzysztof Kamil BaczyńskiUr. 22 stycznia 1921 r. w Warszawie Zm. 4 sierpnia 1944 r. w Warszawie Najważniejsze dzieła: Pokolenie, Historia, Bez imienia, Dwie miłości, Z głową na karabinie Poeta, rysownik. Twórczość poetycką rozpoczął już jako uczeń gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie, gdzie w 1939 r. zdał maturę. Związany ze środowiskiem młodzieży lewicowej, m.in. z organizacją Spartakus działającą półlegalnie w szkołach średnich. W czasie okupacji niemieckiej zbliżył się do ugrupowań socjalistycznych, wydających podziemne pisma ?Płomienie? i ?Droga?. Od 1943 r. uczestniczył w tajnych kompletach polonistycznych, w tymże roku wstąpił do Harcerskich Grup Szturmowych, które stały się zalążkiem batalionu AK ?Zośka? oraz ukończył konspiracyjną szkołę podchorążych rezerwy. Uczestnik powstania warszawskiego; poległ w walce przy Placu Teatralnym (Pałac Blanka); w parę tygodni później zginęła w powstaniu żona poety Barbara, którą poślubił w 1942 r. Nie licząc dwóch zbiorków odbitych na hektografie w 7 egzemplarzach w 1940 r. i kilku wierszy w antologiach Pieśń niepodległa i Słowo prawdziwe, zdążył ogłosić, pod pseudonimem Jan Bugaj, dwa konspiracyjne zbiory: Wiersze wybrane (1942) i Arkusz poetycki (1944) wydane nakładem ?Drogi?. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Wypalenie. Jak wyrwać się z błędnego koła stresu

Emily Nagoski, Amelia Nagoski

Przełomowy poradnik, z którego dowiesz się, dlaczego kobiety doświadczają wypalenia inaczej niż mężczyźni, a także poznasz prosty, oparty na wiedzy naukowej plan, który pozwoli ci zminimalizować stres, radzić sobie z emocjami i czerpać więcej radości z życia. Wypalenie doświadcza go wiele z nas. Oczekiwania wobec kobiet mocno rozmijają się z rzeczywistością, w jakiej przychodzi nam dziś żyć, więc zarzynamy się, żeby jakoś zasypać tę przepaść. Jak masz kochać swoje ciało, kiedy na okładce każdego kolorowego magazynu znajdziesz dziesięć nowych cudownych diet? Jak masz włączyć się do gry w pracy, skoro już dajesz z siebie 110 procent, a nikt tego nie docenia? Jak masz żyć zdrowo i szczęśliwie w seksistowskim świecie, który nieustannie powtarza ci, że jesteś zbyt gruba, zbyt roszczeniowa, zbyt głośna, zbyt egoistyczna? Siostry Emily Nagoski i Amelia Nagoski przybywają z odsieczą pomogą ci wyrwać się z błędnego koła zmęczenia. Zamiast namawiać nas do ignorowania realnych przeszkód i presji społecznej uniemożliwiających kobietom szczęśliwe życie, ze współczuciem i optymizmem tłumaczą, z czym musimy się zmierzyć, i pokazują, jak walczyć. Z tej książki dowiesz się: jak przejść do końca cykl reakcji stresowej organizmu i powrócić do stanu relaksu i odprężenia jak panować nad Wskazówką mechanizmem regulującym poczucie frustracji jak Konglomerat Bikini utrudnia kobietom kochanie swoich ciał i jak się przed nim bronić dlaczego odpoczynek, więzi międzyludzkie i zaprzyjaźnienie się z wewnętrznym krytykiem to kluczowe elementy zwalczania i profilaktyki wypalenia Dzięki zaskakującym danym naukowym, rozsądnym poradom oraz praktycznym kartom pracy i propozycjom ćwiczeń każda kobieta znajdzie na kartach tej książki coś dla siebie oraz poczuje moc tworzenia pozytywnej zmiany. Emily i Amelia nie uznają frazesów o (często kosztownym) dbaniu o siebie ani nie każą nam dążyć do niemożliwego spełnienia we wszystkich aspektach życia. Zamiast tego mówią nam, że wystarczy, żebyśmy były takie, jakimi jesteśmy, a dobrostan jest w zasięgu ręki każdej z nas.

Mów lepiej po angielsku. Unikaj typowych błędów Polaków mówiących po angielsku

Matt Hammond

This ebook was written by a native speaker of English to help Poles avoid the typical mistakes they always tend to make when they speak English. The author collected these mistakes over a 20 year period of teaching English in Poland. The mistakes, a result of thinking in Polish, are presented in the context of light-hearted, humorous dialogues between Graham, an English guy visiting Poland, and the various people he encounters whilst there. After each dialogue, the reader gets the opportunity to provide a corrected version of each mistake, and is then presented with a detailed explanation of why Poles make these mistakes and how to avoid them. The author still hears these mistakes on a daily basis - even from advanced students - so eliminating them will make you stand out from the crowd and improve the impression you make considerably.   Ebook został napisany przez rodowitego Anglika mieszkającego w Polsce, chcąc pomóc Polakom uniknąć typowych dla nich błędów w języku angielskim. Błędy pochodzą z obserwacji autora, w czasie jego 20 letniej kariery jako nauczyciel języka angielskiego. Każdy przykład zawarty w książce, przedstawiony został w formie dialogu pomiędzy Grahamem, Anglikiem z wizytą w Polsce, a różnymi ludźmi, których napotyka na swojej drodze. Po każdym dialogu, czytelnik dostaje możliwość samodzielnego poprawienia błędów, które następnie zostają szczegółowo wyjaśnione przez autora, razem ze wskazówkami jak ich uniknąć. Jeśli ty również chcesz uniknąć tych błędów i sprawiać coraz większe wrażenie poziomem swojego angielskiego, jest to książka dla ciebie.

Mowy nie ma!

Żaneta Pawlik

O życiowych zakrętach i nowych początkach Małgorzata to kobieta spełniona. A przynajmniej tak by się wydawało na pierwszy rzut oka. Żona, matka, nauczycielka w liceum, lubiana przez uczniów. Mało kto domyśliłby się, że jej małżeństwo przechodzi kryzys. W świąteczny wieczór Małgorzata przyłapuje męża na zdradzie. Świadkiem kłótni jest nowy sąsiad Adam, który cudem unika uderzenia iPadem, wyrzuconym w afekcie z trzeciego piętra. Na szczęście Małgorzata może liczyć na swoją przyjaciółkę i dość nieoczekiwanie na nowego sąsiada. Niespodziewanie wracają demony przeszłości. Małgorzata będzie musiała odpowiedzieć sobie na kilka ważnych pytań

Dzieje lisowczyków. W czterech tomach: tom I

Maurycy Dzieduszycki, Wojciech Dębołęcki

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu Dzieje lisowczyków. W czterech tomach. Lisowczycy, lisowczyki (początkowa nazwa straceńcy, również chorągiew elearska) formacja lekkiej jazdy polskiej o charakterze utrzymującego się z łupów wojska najemnego. Oparta na wzorach ustrojowych konfederacji wojskowych, sformowana została w 1614 roku pierwotnie jako konfederacja żołnierska pod wodzą pułkownika Aleksandra Józefa Lisowskiego herbu Jeż. Zawiązki tej formacji powstały już jednak w czasie służby Lisowskiego u Dymitra II Samozwańca w latach 16071611. Dwutysięczny oddział lisowczyków brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej 16091618. Od śmierci Lisowskiego w 1616 r. dowodzeni byli przez pułkownika Stanisława Czaplińskiego. Od 1619 r. ich dowódcą był Walenty Rogowski[2]. W czasie wypraw moskiewskich przeprowadzili szereg operacji zaczepnych na terytorium Carstwa Rosyjskiego, rozbijając w grudniu 1617 r. pod Kaługą wojska rosyjskie kniazia Dymitra Pożarskiego. Ich łupiestwo spowodowało m.in. obłożenie tej formacji klątwą, która jednak po pewnym czasie została zdjęta. Celem utworzenia oddziałów lisowczyków było odciążenie skarbu Rzeczypospolitej od obowiązku wypłacania im żołdu. Werbowano ich, zapewniając im pełną swobodę zagarniania łupów wojennych, które były ich jedynym wynagrodzeniem za służbę. Formacja była złożona z najemników różnej narodowości, głównie Polaków, Litwinów i Rusinów. Dowódców obierali sobie sami za pomocą głosowania. Podobnie jak cała jazda narodowego autoramentu, dzielili się na towarzyszy, pocztowych oraz czeladź ciurów, tworzących oddzielne chorągwie, które brały udział w manewrach, a czasami w boju (co było nowością w wojskach polskich). Pułk lisowczyków (zazwyczaj ponad 1000 ludzi) dzielił się na chorągwie, z czego dwie (czarna i czerwona) podlegały bezpośrednio dowódcy. Pułki dowodzone były przez pułkowników z pomocą oboźnego, sędziego i strażnika. Chorągwie prowadzone były przez rotmistrzów z pomocą porucznika i chorążego. Specjalizowali się w zagonach na terytorium wroga, walczyli bez taborów, zaopatrując się w terenie, na którym operowali. Poruszali się podobnie jak Tatarzy, komunikiem, tzn. nie mieli wozów, tylko po kilka koni do jazdy wierzchem, a wyposażenie i żywność przewozili na koniach jucznych. Specyficzny był sposób dosiadania przez nich koni stali w strzemionach, pochylając się nad koniem, aby maksymalnie mu ulżyć i wykorzystać jego możliwości (podobnie jeżdżą dzisiejsi dżokeje). Powodowało to również zwiększenie siły zamachu bronią sieczną lub obuchową (cios z przysiadu), ułatwiało obracanie się w celu wystrzelenia pocisku, jak również przesiadanie się na innego konia w biegu. Ich siodła były niewielkich rozmiarów. Charakteryzowali się błyskawicznym przemieszczaniem, wynikającym ze sposobu jazdy, stosowaniem podstępów i forteli wojennych, niezwykłą odwagą oraz straszliwym pustoszeniem i rabowaniem terenów, na których przebywali. Ich wyszkolenie jeździeckie i bojowe wzbudzało podziw cudzoziemców. Wyróżniali się dzielnością, ale także okrucieństwem i szczególnym zamiłowaniem do rabunku, który został na stałe przypisany do zasad działania tej formacji (np. mieli zwyczaj zabijać każdego napotkanego przechodnia, żeby nie pozostawiać świadków). Cieszyli się wielką sławą w Europie jako niezrównana w szybkości jazda (pokonywali dziennie do 150 km). Ich uzbrojenie i ubiór były niemal całkowicie dowolne i zależne od stopnia zamożności konkretnego żołnierza. Nosili pełniące funkcję miękkiej zbroi pikowane żupany, baczmagi (skórzane buty), czapki typu kołpak i charakterystyczne obcisłe spodnie. Nie używali metalowych zbroi, niektórzy nosili misiurki lub kolety, korzystali też ze zdobycznych kałkanów. Uzbrojenie zaczepne składało się z szabli (obowiązkowo), łuku refleksyjnego chowanego w sajdaku (pokrowiec na łuk z kołczanem), ewentualnie krótkich pik lub rohatyn. Zamiennie z łukami czasami używano pistoletów, rusznic, arkebuzów lub bandoletów. Oficerowie posiadali dodatkowo nadziak bądź czekan i niekiedy koncerz lub pałasz troczony przy siodle, zazwyczaj pod lewym kolanem. (za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Lisowczycy).