Ponadczasowe historie miłosne Barbary Cartland (#17). Zew miłości - Ponadczasowe historie miłosne Barbary Cartland (#17)

Barbara Cartland

Valda prowadzi luksusowe życie z matką i ojczymem w pięknym francuskim zamku. Wykształcona w Paryżu żyje beztrosko aż do dnia, w którym jej ojczym deklaruje, że planuje dla niej małżeństwo w stylu francuskim. Dziewczyna jest przerażona na myśl o poślubieniu zupełnie obcego człowieka. Wie, że to niemożliwe, żeby spełniła życzenia ojczyma. Valda marzy o prawdziwej miłości i deklaruje, że zamierza poślubić tylko z miłości. Walczy przeciwko tradycjom, które niszczą jej nadzieje i marzenia. Zdeterminowana chce udowodnić ojczymowi, że umie podejmować własne decyzje. Postanawia więc wyruszyć w podróż swojego życia. Chce zostać fotografem. Kradnie z koleżankami cygański powóz i wyrusza na południe Francji, która zachwyca ją pięknem ptaków i koni. Nagle przystojny nieznajomy przykuwa jej uwagę. Wówczas zaczyna zdawać sobie sprawę, że miłość jest warta o wiele więcej niż pieniądze.

A jak ja urosnę

Maria Konopnicka

A jak ja urosnę I już duży będę, To wezmę książeczkę, W kąciku usiądę, I będę przewracał Po jednej karteczce, I wszystko wyczytam, Co tylko w książeczce! () Któż nie pamięta z dzieciństwa pięknych wierszyków Marii Konopnickiej, natchnionych polską przyrodą, obyczajami i tradycjami ludowymi. Kogo nie wzruszały poranne śpiewy skowronka, złoty żuczek wygrzewający się w słońcu, pszczółki uwijające się nad łączką czy gąski skubiące świeżą trawę albo kukułka szukająca sobie gniazda oraz mrówki idące zwartym szykiem i odpierające ataki bąków. Przeczytajmy zatem naszym dzieciom tę książeczkę, bez której byłyby uboższe nasze wspomnienia.

Aerumnarum plenus

Cyprian Kamil Norwid

Aerum­na­rum ple­nus Cze­mu mi smut­no i cze­mu naj­smut­niej,  Mam­że ci śpie­wać ja -- czy świat i czas?...  Och! bo mi wid­nym strój tej wiel­kiej lut­ni,  W któ­rą wplą­ta­ny duch każ­de­go z nas.    I wiem, że każ­da ra­dość tu ma dru­gę.  Po­ni­żej sie­bie, prze­ciw-ra­dą łzę,  I wiem, że każ­dy byt ma swe­go słu­gę,  I wiem, że nie­raz, bło­go­sła­wiąc, klnę.    Cze­mu mi smut­no? -- bo nie­rad bym smu­cić,  Ani przed so­bą kłam­stwa rzu­cać cień,  By skryć, jak cze­go nie moż­na od­rzu­cić,  By uczcić, cze­go wy­ciąć trud­no w pień.    Więc to mi smut­no -- aż do ko­ści smut­no,  I to -- że nie wiem, czy ten lu­dzi stek  Ma już tak zo­stać ko­me­dią-okrut­ną,  I spać, i nu­cić, śpiąc: ,,To -- ta­ki wiek! [...]Cyprian Kamil NorwidUr. 24 września 1821 w Laskowie-Głuchach Zm. 23 maja 1883 w Paryżu Najważniejsze dzieła: Vade-mecum (1858-1866), Promethidion. Rzecz w dwóch dialogach z epilogiem (1851), Bema pamięci żałobny rapsod (1851), Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie (styczeń 1856), Do obywatela Johna Brown (1859), Wanda (1851), Krakus. Książę nieznany (1851), Czarne kwiaty (1856), Białe kwiaty (1856), Quidam. Przypowieść (1855-1857), Cywilizacja. Legenda (1861), Archeologia (1866), Rzecz o wolności słowa (1869), Pierścień Wielkiej Damy, czyli Ex-machina Durejko (1872), Ad leones! (1883) Polski poeta, prozaik, dramatopisarz, eseista, tworzył także prace plastyczne. Jego edukacja miała charakter niesystematyczny, można więc powiedzieć, że we wszystkich uprawianych dziedzinach sztuki był samoukiem. Będąc żarliwym miłośnikiem piękna, służył mu nie tylko jako poeta, ale także jako rysownik, akwarelista, medalier i rzeźbiarz. Zaliczany jest do grona największych polskich romantycznych poetów emigracyjnych: utrzymywał nie tylko osobiste kontakty, ale również literacką wymianę zdań z najwybitniejszymi postaciami z tego kręgu - Z. Krasińskim, A. Mickiewiczem, J. Słowackim, F. Chopinem. Jednakże charakter twórczości Norwida każe historykom literatury łączyć go z nurtem klasycyzmu i parnasizmu. W swojej twórczości stworzył i ukształtował na nowo takie środki stylistycznie jak: przemilczenie, przybliżenie, zamierzona wieloznaczność, swoiste wykorzystanie aluzji, alegorii i symbolu. Teksty Norwida nasycone są refleksją filozoficzną. Jeśli chodzi o postawę ideową, Norwid był tradycjonalistą, ale zarazem wrogiem wszystkiego, co nazywano nieoświeconym konserwatyzmem. Początkowo związany z warszawskim środowiskiem literackim (m. in. z Cyganerią Warszawską), większość swego życia spędził poza krajem. Przebywał w wielu miastach europejskich: Dreźnie, Wenecji, Florencji, Rzymie (podczas Wiosny Ludów), Berlinie, Paryżu, a w 1853 r. udał się do Stanów Zjednoczonych. Zza oceanu wrócił jednak na wieść o wojnie krymskiej (później jeszcze wielkie ożywienie poety wywołał wybuch powstania 1863r.), by zamieszkać w Londynie, a następnie ponownie w Paryżu. Tu też zmarł w nędzy, w przytułku, w Domu św. Kazimierza i został pochowany na cmentarzu w Montmorency. Żył nader skromnie, cierpiał z powodu nasilającej się stopniowo głuchoty i ślepoty, chorował na gruźlicę. Za życia zdołał niewiele ze swych utworów wydać, był twórcą niezrozumianym i niedocenianym, stał się wielkim odkryciem dopiero w okresie Młodej Polski za sprawą obszernej publikacji pism poety przygotowanej przez Z. Przesmyckiego (pseud. Miriam), redaktora Chimery w latach 1901-1907. Wielkie zasługi dla przywrócenia Norwida literaturze polskiej uczynił autor wydania krytycznego Pism wszystkich (1971-1976) J. W. Gomulicki. autor: Marta KwiatekKupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Wpływ łączników zbrojenia z izolacją na właściwości cieplne połączeń konstrukcyjnych. Metodyka oceny z przykładami

Robert Geryło

Opracowanie zawiera opis zasad określania metodą obliczeniową właściwości cieplnych połączeń konstrukcyjnych, w których są stosowane łączniki zbrojenia z izolacją cieplną. W przykładach przedstawiono podstawowy zakres obliczeń sprawdzających spełnienie wymagania związanego z ochroną przed powierzchniową kondensacją pary wodnej oraz niezbędnych do określenia strat ciepła przez przegrody zewnętrzne.

Romans komisarza

Adam Molenda

Tytułowy komisarz przeżywa trudne chwile. Jego małżeństwo ulega rozpadowi, a na domiar złego, żona wraz z dzieckiem opuszczają kraj, znacząco utrudniając ojcu kontakt z dzieckiem. Nieoczekiwanie w jego życiu pojawia się ktoś nowy jednak on nadal oficjalnie pozostaje w związku małżeńskim...

Misja specjalna I

Janusz Brzozowski

W odległości 231 lat świetlnych od Ziemi w galaktyce Ganzela znajduje się kryształowo lśniąca planeta Wadela. Obywatele tego niezwykłego miejsca od tysięcy lat obserwują Ziemian i sprawują baczną opiekę nad ich planetą. Kiedy okazuje się, że za 23-lata Ziemi grozi powtórna inwazja agresywnych mieszkańców planety Pera, Wadelianie podejmują trudną decyzję o wysłaniu statku kosmicznego po ,,przyszłych Zbawicieli Ziemi" w osobach...16-letnich bliźniąt z Polski. Dlaczego mumia odnaleziona w Egipcie to zapowiedź serii tragicznych dla Ziemian wydarzeń? I kto właściwie jest odpowiedzialny za zaginięcie lub zabójstwo licealistów z Zakola Małego? ,,Misja specjalna I" to pierwsza część powieści Janusza Brzozowskiego z gatunku fantastyki naukowej. Ta powieść to prawdziwa gratka dla miłośników fantasy z wątkami kryminalnymi i dla fanów intrygujących powieści w stylu Juliusza Vernea.

A jeśli nie trzeba się uczyć

Tadeusz Sławek

Seria: Nowa Edukacja (1), ISSN 2720-1112   To esej kulturowy o podróży, jaką jest kształcenie (się) i o tym, jak bardzo o tym zapomnieliśmy.   Ta erudycyjna, meandryczna opowieść o kształceniu (się) będącym od-uczaniem (się), choćby nawyku szkolenia zarówno czyichś, jak i własnych przeświadczeń o świecie, powierza ów proces losowi i indywidualnej ciekawości poznawczej, pielęgnuje afirmację lektury i wielorakich relacji z życiem, skłania do twórczych zwątpień i ćwiczenia się w niezawisłości wobec rządów instytucji. Tadeusz Sławek pisze przy tym tak, że nienarzucająca się maestria jego stylu myślenia, nicująca fałszywy konstrukt mistrza, by odzyskać ideę mistrzostwa, staje się również polem od-uczania się siebie samego.   dr hab. Anita Jarzyna, prof. UŁ

Słońce w kieszeni

Joanna M. Chmielewska

Zmęczona prowadzeniem firmy pogrzebowej Donata zostaje instruktorką jogi śmiechu. Na prowadzonych przez nią warsztatach spotykają się Marta, Janeczka, Paula, Sylwia, Elwira. I Zuzanna, która siada w kącie i obserwuje, nie biorąc udziału w ćwiczeniach. Przychodzi również na kolejne zajęcia i zachowuje się tak samo. Czego szuka Zuzanna? Czy w zastygłych schematach znajdzie przestrzeń na nowe? Słońce w kieszeni to opowieść o przełamywaniu ograniczeń, odkrywaniu nowych ścieżek i wspierającej sile kobiet. Ci, którzy czytali wcześniejsze książki Joanny M. Chmielewskiej, w Słońcu w kieszeni odnajdą znajome postacie.