Powrót Sherlocka Holmesa

Arthur Conan Doyle

Mogło się wydawać, że przygody najsłynniejszego detektywa miały swój tragiczny finał nad wodospadem Reichenbach. Gdy doktor Watson niemal pogodził się ze śmiercią swojego najlepszego przyjaciela, Sherlock Holmes nieoczekiwanie powraca! Dzięki swoim ponadprzeciętnym umiejętnościom sztuki baritsu" ekscentryczny detektyw jedynie upozorował swą śmierć. Tymczasem z ukrycia planował dopaść pozostałych zbrodniarzy z szajki Moriartyego. Po powrocie do Londynu duet z Baker Street ponownie tropi i rozszyfrowuje najbardziej skomplikowane tajemnice przestępczego półświatka.

Tajemnice Zatoki Delfinów

Magda Podbylska

Pasjonujące i zabawne przygody dwóch małych detektywek, które spędzając lato u cioci w Zatoce Delfinów, nieustannie natykają się na zagadkowe zdarzenia. Wszyscy w miasteczku znają dociekliwość i przenikliwość myślenia dziewczynek, chętnie więc dzielą się z nimi swoimi obserwacjami, gdy zachodzi coś niepokojącego – jak zniszczenia w ogródku, włamanie do sklepu z ceramiką, a wreszcie zniknięcie New Yorka, ukochanego psa pani Hayley. Nie ma takiej tajemnicy, która ukryłaby się przed śledztwem małych detektywek! Książka dla dzieci w wieku 6-12 lat   W cyklu o małych detektywkach ukazały się jeszcze: “Tajemnice Świstakowej Polany” “Tajemnice Końskiej Zagrody”  

Tragedia w trzech aktach

Agata Christie

Herkules Poirot nie musi szukać roboty, sama go znajdzie. Ktoś otruł pastora i lekarza mamy ten sam modus operandi i świadków, a jednak śledczy są bezradni. Wśród podejrzanych jest kamerdyner. Uciekł, czyli zabił? W przedstawieniu bierze udział wiele osób, ale sir Charles Cartwright gra główną rolę, konkurując z legendarnym detektywem. Trzeba znaleźć motyw i reżysera zbrodni, a tymczasem Herkules Poirot buduje domki z kart. Wprawdzie pozostaje nieco w cieniu, ale zarzuca przynętę i po mistrzowsku rozgrywa finałową scenę Tragedii w trzech aktach.

The DevOps 2.5 Toolkit. Monitoring, Logging, and Auto-Scaling Kubernetes: Making Resilient, Self-Adaptive, And Autonomous Kubernetes Clusters

Viktor Farcic

Building on The DevOps 2.3 Toolkit: Kubernetes, and The DevOps 2.4 Toolkit: Continuous Deployment to Kubernetes, Viktor Farcic brings his latest exploration of the Docker technology as he records his journey to monitoring, logging, and autoscaling Kubernetes.The DevOps 2.5 Toolkit: Monitoring, Logging, and Auto-Scaling Kubernetes: Making Resilient, Self-Adaptive, And Autonomous Kubernetes Clusters is the latest book in Viktor Farcic’s series that helps you build a full DevOps Toolkit. This book helps readers develop the necessary skillsets needed to be able to operate Kubernetes clusters, with a focus on metrics gathering and alerting with the goal of making clusters and applications inside them autonomous through self-healing and self-adaptation.Work with Viktor and dive into the creation of self-adaptive and self-healing systems within Kubernetes.

Energetyczne aspekty procesów technologicznych. Wybrane zagadnienia aplikacyjne

Tomasz P. Olejnik

Z recenzji prof. dr. hab. inż. Krzysztofa Gaski, Politechnika Śląska w Gliwicach: "Monografia reprezentuje bardzo wysoki poziom naukowy. […] Stanowi cenny wkład w rozwój  zaawansowanych metod badawczych w zakresie opracowania modeli matematycznych opisujących wybrane zjawiska fizykochemiczne i ich utylitarnego zastosowania, co jednoznacznie potwierdza wybitne osiągnięcie naukowe podsumowujące wieloletnie badania Autora. Praca jest efektem trudnych i złożonych analiz wykorzystujących wiedzę z zakresu reologii, przemian fazowych oraz zagadnień związanych  z optymalizacją procesów technologicznych pod kątem minimalizacji nakładów energetycznych oraz ograniczenia ubytków masy przetwarzanego surowca." Z recenzji prof. dr. hab. inż. Pawła Ocłonia, Politechnika Krakowska "Praca stanowi rzetelne opracowanie przedstawiające zagadnienia związane z optymalizacją technologii w aspektach możliwości odzysku i wykorzystania energii w wybranych zakładach przetwórczych. […] Opisane prace badawcze i proponowane rozwiązania mogą stanowić podstawę do wprowadzenia zmian  w przedsiębiorstwach produkcyjnych. Nowatorskim zagadnieniem […] jest opisanie wykorzystania  symulacji komputerowych oraz modeli, [których] zastosowanie umożliwi […] nowoczesne zarządzanie przedsiębiorstwem pod kątem minimalizacji strat energii i przetwarzanego surowca, a maksymalizacji zysku – co nawiązuje bezpośrednio do jednego z obszarów (ekonomicznego) zrównoważonego rozwoju."

Sztuka kochania

Owidiusz

Słynny, frywolny, a także żartobliwy poemat erotyczny. Tekst ten, mimo że powstał ponad dwa tysiące lat temu, nadal zachwyca swobodą podejścia do tematu, oryginalnością, pięknem języka i radością życia, jaka z niego bije. Owidiusz, pisząc ten utwór, zapewne dobrze się bawił. Nastrój ten udziela się też, jego czytelnikom. Lektura tego poematu może też mieć wymiar praktyczny, wszak wiedzy na tematy miłosne nigdy za wiele. Tym bardziej, że spostrzeżenia i rady Owidiusza są, niejednokrotnie zaskakująco aktualne. „Sztuka kochania” została napisana po łacinie nosząc tytuł „Ars amatoria”. Przetłumaczono ją na wszystkie języki świata (ang. „The Art of Love”, niem. „Die Kunst der Liebe”, franc. „L’art d’aimer”). Pod względem popularności, jeśli chodzi o tego typu tematykę, dorównać jej może jedynie „Kamasutra”. Oba teksty są niewątpliwie jednymi z najbardziej popularnych utworów literackich jakie kiedykolwiek napisano. Na język polski „Sztukę kochania” przełożył Julian Ejsmond (pierwsze wydanie ukazało się w roku 1921). Jest to świetne, wręcz mistrzowskie tłumaczenie, które doskonale oddaje ducha tego utworu, a szczególności jego żartobliwy charakter i doskonałą formę. Jest to tłumaczenie dość swobodne, które nie trzyma się niewolniczo oryginału. Dzieło Owidiusza bywało tępione. W roku 1497 Savonarola spalił je, w Wenecji na stosie. Taki sam los spotkał je, na polecenie biskupa Canterbury, w roku 1599 w Londynie. W roku 1564 trafiło na trydencki Indeks Ksiąg Zakazanych. Jeszcze w roku 1929 „Sztuka kochania” znajdowała się na liście książek, których nie wolno było wwozić do Stanów Zjednoczonych. Czy jej treści nadal są kontrowersyjne? Oceńcie sami! Słowo o autorze. Owidiusz, właściwie Publiusz Owidiusz Nazo (łac. Publius Ovidius Naso, ang. Ovid) urodził się w roku 43 p.n.e. – a zmarł w roku 17 lub 18 n.e. Był rzymskim pisarzem i poetą. Jedną z największych postaci w dziejach literatury światowej. Poezja Owidiusza jest w swojej formie jasna i zwięzła. Autor tworzył najczęściej zdania krótkie, lecz pełne treści. Są one gładkie, potoczyste i pełne muzycznej harmonii zdolnej wyrazić różne nastroje. Projekt okładki: Marcin Labus. Na okładce: Harfistka z pijącym mężczyzną, około 510 p.n.e.

Kim jesteś Czarny?

Anna Kłodzińska

Major Wichurski z kontrwywiadu zostaje oddelegowany z Warszawy aż na Śląsk, by rozpracować szpiegowską siatkę usilnie próbującą pozyskać wiedzę o najnowszych technikach produkcji w hutach cynku. W najtrudniejszej części misji pomaga mu porucznik Ewa Jasińska. Sprawa okazuje się bowiem piekielnie trudna. Kobieca intuicja i czar muszą posłużyć jako argumenty nie do zastąpienia. Wszystko komplikuje się dodatkowo, gdy okazuje się, że trop wiedzie w okupacyjną przeszłość. Napięcie narasta z każdą chwilą. GRZEGORZ CIELECKI (lubimyczytac.pl): Szpiedzy tym razem upatrzyli sobie polskie huty cynku, a w szczególności hutę „Nadzieja” oraz hutę „Zjednoczenie”, w których to obiektach pracuje się nad tzw. „produkcją specjalną” oraz „asortymentami bardzo ważnymi dla przemysłu państwowego”. Niestety Czytelnik nie dowiaduje się bliżej o co chodzi. I bardzo dobrze. Chodzi przecież o produkcje tajną  i trzeba zachować czujność. W zamian mamy radosne fragmenty produkcyjne. Autorka wspomina o piecach muflowych, pracy szmelcera oraz o rafinacji cynku metodą „New Jersey”. Pasjonujące. I tu powieść milicyjna zbliża się do powieści produkcyjnej. Fabuła „Kim jesteś, Czarny” przebiega zgodnie z jednym z żelaznych schematów milicyjniaka, a mianowicie „ślad prowadzi w przeszłość”, oczywiście w wariancie okupacyjnym. Daje to możliwość wprowadzenia wspomnień kilku postaci oraz poprowadzenia śmiałych scen batalistycznych na Lubelszczyźnie. Milicjant, a już tym bardziej pracownik kontrwywiadu, nie ma czasu na życie prywatne, a jeżeli już, to wrzuca je pomiędzy obowiązki służbowe, a dopiero po wykonaniu zadania wykonuje kilka szybkich ruchów w swoich osobistych sprawach. I właśnie dlatego porucznik Ewa i major Wichurski pozwalają sobie zapałać afektem dopiero po skończonej robocie. Książkę czyta się bardzo dobrze, a pojawiające się czasem przydługie partyzanckie opowieści lub kontrwywiadowcze rozważania autorka wynagradza czytelnikowi w dwójnasób celnymi bonmotami,  np. marzeniem bufetowej:„Nie codziennie trafiał się jej taki ładny chłopiec, w dodatku inżynier”. W kobietach to jest  niepohamowana chuć! Pierwsze, papierowe wydanie tej książki ukazało się nakładem Wydawnictwa Ministerstwa Obrony Narodowej (Warszawa 1963) w serii „Labirynt”. Anna Kłodzińska opublikowała tę książką pod pseudonimem Stanisław Mierzański. Książka wznowiona w formie elektronicznej przez Wydawnictwo Estymator w ramach serii: Kryminał z myszką – Tom 57. Nota: przytoczone powyżej opinie są cytowane we fragmentach i zostały poddane redakcji.

Anyżowe dropsy

Aleksandra Konieczna

Dziś budzę się i coś szepcze mi w głowie: pisz. Tak intrygująco zaczyna się książka Aleksandry Koniecznej. Ale nie jest to biografia, jakich wiele na rynku. Tu dzieje się coś magicznego. Efemeryczne sceny, kadry z życia wybitnej polskiej aktorki, która zasłynęła z niezapomnianych kreacji teatralnych i filmowych. Zaprasza nas do swego świata, ale nie pokazuje wszystkiego. Wprowadza za kulisy teatru, życia i duszy. Intrygujący język, niepowtarzalny styl. Sceny opowiedziane przez wrażliwą i nieodgadnioną kobietę. Spotkanie Oli Koniecznej, to dla mnie, zawsze święto. Oglądanie jej w filmach, jest jak obracanie kolorowego kalejdoskopu. W każdym jest zupełnie inna, z ról drugoplanowych, od niechcenia, robi role pierwszoplanowe, bo ma wielki, widoczny z daleka aktorski talent. Hipnotyzuje nim od pierwszej, do ostatniej chwili filmu. W życiu jest wesołą wiewiórką, w pracy, profesjonalnym kameleonem. Bardzo polecam jej pełną zakamarków, szczerą jak autorka, książkę. Hanna Bakuła Ola, Oleńka... Kobieta kameleon... Wybitna aktorka, wspaniała kobieta... Radością ma jest poznanie Jej bliżej, zarówno zawodowo, jak i prywatnie... Aneta Hickinbotham