Ksiądz Karol Surowiecki

Bp Michał Nowodworski

W czasach górującego u nas niedowiarstwa i najczynniejszej propagandy wolnomularskiej, jako jedyny prawie obrońca wiary na polu piśmienniczym, występuje ks. Karol Surowiecki, a zasługa prac jego apologetycznych tym jest większa, że walka między wiarą a niewiarą w bardzo nierównych odbywała się wówczas warunkach. Po stronie filozofizmu wolteriańskiego, stali znakomici w narodzie mężowie, po tej stronie były namiętności polityczne, marzenia i nadzieje reformy, a co więcej, po tej stronie była moda, tak zawsze potężna w tych klasach społeczeństwa, które się do oświeconych chcą zaliczać. Wiara miała za sobą głos przeszłości, doświadczenie wieków, miała wierzącą masę ludu, a nade wszystko miała siłę prawdy; ale głos przeszłości mało był słuchanym wśród burz miotających wówczas społeczeństwem, masy zawsze bierne, a do tego mniej niż dzisiaj oświecone, nie mogły mieć znaczenia w tej walce a działanie najsilniejszej potęgi, prawdy, było utrudnione, bo dobijający się ustawicznie panowania filozofizm, zamykał jej usta, a jeżeli zamknąć zupełnie nie zdołał, to przynajmniej rozchodzenie się jej głosu w przeróżny sposób utrudzał. Tak mówi ks. Surowiecki, dobry świadek, bo z własnego doświadczenia mówiący. Wszystkie prawie jego książki, pisane w obronie wiary i porządku społecznego, drukowały się tajemnie, jakby jakie przewrotne rewolucyjne pamflety.

Księga pszczoły. Oryginalny tekst w języku syryjskim przełożony z manuskryptów znajdujących się w Londynie, Oksfordzie oraz Monachium przez sir Ernesta Alfreda Thompsona Wallis Budge'a

Nieznany

Księga pszczoły to oryginalny tekst w języku syryjskim przełożony z manuskryptów znajdujących się w Londynie, oksfordzie oraz Monachium przez sir Ernesta Alfreda Thompsona Wallis Budge'a. Księga pszczoły gromadząc niebiański nektar z kwiatów dwóch Testamentów i świętych ksiąg zawiera takie oto rozdziały: Apologia przede wszystkim; O wiecznym zamyśle Boga w odniesieniu do stworzenia świata; O stworzeniu w ciszy siedmiu natur (substancji); O ziemi, wodzie, powietrzu i ogniu; O Niebie; O Aniołach; O ciemności; O rozlewającym się (wszechokalającym) świetle; O sklepieniu niebieskim; O stworzeniu drzew i roślin oraz o stworzeniu mórz i rzek; O stworzeniu ciał niebieskich; O stworzeniu potworów morskich, ryb, ptactwa skrzydlatego oraz o gadzinach morza zamieszkujących; O stworzeniu potworów i zwierząt lądowych; O uformowaniu Adama; O stworzeniu Ewy; O Raju; O grzechu Adama; O wygnaniu Adama i Ewy z Raju; O poznaniu Ewy przez Adama; O odkryciu instrumentów do pracy z żelazem służących; O Noem i potopie; O Melchizedeku; O pokoleniach Noego i o tym, jak z trzech synów wytrysnęły siedemdziesiąt dwa rody; O kolejnych pokoleniach od Potopu, aż do dnia dzisiejszego; O budowie wieży i pomieszaniu języków; O Abrahamie; O próbie Hioba; O błogosławieństwie Izaaka; O Józefie; O Mojżeszu i dzieciach Izraela; Historia laski Mojżesza; O Jozuem, synie Nuna i krótkie napomnienie o czasach sędziów i królach dzieci Izraela; O śmierci Proroków, jak umarli i (gdzie) każdy z nich został pochowany; O pokoleniach rodu Mesjasza; O ukazaniu się anioła Jônâchîrowi (Joachimowi) i zapowiedzi narodzin Maryi; O ukazaniu się Gabriela Maryi zapowiedzi urodzenia przez nią Pana naszego; O narodzinach Pana naszego z ciała i krwi; O proroctwie Zarâdôszta dotyczącym Pana naszego; O gwieździe, która ukazała się na Wschodzie w dniu narodzin Pana naszego; O przybyciu magów z Persji; O ucieczce Pana naszego do Egiptu; O Janie Chrzcicielu i ochrzczeniu przez niego Pana naszego; O poście Pana naszego, o walce, którą stoczył z diabłem i o wielkich czynach przez niego czynionych; O wieczerzy paschalnej Pana naszego; O Męce Pana naszego; O zmartwychwstaniu Pana naszego; O wniebowstąpieniu Pana naszego; O zesłaniu Ducha Świętego na Apostołów zebranych w wieczerniku; O nauczaniu Apostołów, miejscach pobytu każdego z nich i o ich śmierci; Imiona Apostołów w porządku ważności; O sprawach pomniejszych; Imiona patriarchów ze Wschodu (katolikosów), następców Apostołów Addaja i Mârî; Imiona królów, którzy władali światem od potopu do dnia obecnego; Imiona królów medyjskich, którzy panowali w Babilonie; Lata władców egipskich; Lata cesarzy rzymskich; Królowie perscy od Shâbôra (Szapura), syna Hormizda; Lata, które przeminęły na tym świecie; O końcu czasów i przeobrażeniu królestw. Z księgi Metodego, biskupa Rzymu; O Gogu i Magogu uwięzionych na północy; O nadejściu Antychrysta, syna całkowitej zagłady; O śmierci i oddzieleniu duszy od ciała; O przyspieszeniu i powszechnym zmartwychwstaniu, końcu świata materialnego i początku nowego świata; O sposobie, w jaki ludzie powstaną w dniu zmartwychwstania; O radości sprawiedliwych, męce grzeszników i tym, w jaki sposób będą oni tam przebywali; Czy okazana zostanie łaska grzesznikom i diabelskim istotom w gehennie po tym, jak umęczą się oni, będą cierpieć i zostaną ukarani,czy też nie? jeśli zaś dostąpią oni łaski, to kiedy się to stanie?

Kto zabił Jezusa?

Paweł Lisicki

Spór o Mękę Zbawiciela ma znaczenie tyleż historyczne, ile współczesne. Wraz z radykalnym przewartościowaniem swojego stosunku do judaizmu katoliccy teologowie musieli bowiem przyjąć nowe rozumienie tego, co wydarzyło się na Golgocie. Uciekając przed oskarżeniem o antysemityzm, wielu z nich dokonuje coraz bardziej radykalnej reinterpretacji tekstów ewangelicznych. Ich wysiłek ma doprowadzić do jednego celu: w jak największym stopniu ograniczyć winę władz żydowskich i ludu żydowskiego i przenieść ją na starożytnych Rzymian. Wszystko to po to, żeby jedynymi winnymi śmierci na Golgocie okazali się rzymscy przywódcy - prefekt, jego żołnierze, w ostateczności kolaborujący z nimi żydowscy arystokraci skupieni wokół świątyni. W całej tej pozornie historycznej debacie chodzi wyłącznie o to, żeby zminimalizować, wbrew oczywistym przekazom pierwszych świadków wydarzeń - odpowiedzialność żydowską, żeby za wszelką cenę usunąć zmazę winy z ludu żydowskiego. Oto jak na ołtarzu współczesnej politycznej poprawności i dobrych relacji katolicko-żydowskich, szerzej: chrześcijańsko-żydowskich, kładzie się prawdę historyczną. Ze wstępu Pawła Lisickiego Ta książka musiała powstać, bo jej brak stawał się coraz bardziej dotkliwy. Propagowanie i nagłaśnianie tuzinów publikacji napisanych po linii politycznej poprawności doprowadziło do relatywizowania, wypaczania i stawiania poza nawiasem chrześcijaństwa tego, co stanowi jego fundament i sedno, czyli Nowego Testamentu. Skalę zamieszania i dezorientacji powiększa to, że w sukurs autorom otwarcie antychrześcijańskim przychodzą badacze chrześcijańscy, wśród nich historycy oraz egzegeci i teologowie. Nagromadzenie domysłów, wątpliwości i podejrzeń, a nawet pomówień i bzdur, podnoszonych pod adresem pism nowotestamentowych osiągnęło takie rozmiary, że dalsze tolerowanie owego stanu rzeczy grozi rozsadzaniem chrześcijaństwa, tym groźniejszym, że dokonywanym od środka. Paweł Lisicki rzetelnie - i odważnie - zdiagnozował to, co stanowi pożywkę dla antychrześcijańskich ataków. Bazują one, w zgodzie z regułami narzucanej od pół wieku politycznej poprawności, na zwalczaniu antysemityzmu, traktując go jako nieprzejednanego i najgroźniejszego wroga. Ks. Prof. Waldemar Chrostowski

Liliowa dolina

Tomasz a Kempis

„Liliowa dolina” jest niezbyt obszernym traktatem duchowym, który wyszedł spod pióra Tomasza a Kempis, najbardziej chyba znanego jak autor wybitnego dzieła traktującego o duchowości O naśladowaniu Chrystusa, jednej z najbardziej rozpowszechnionych (po Piśmie Świętym) ksiąg chrześcijańskich, zwięzłej w formie a głębokiej w treści. Mniej znana „Liliowa dolina” również może zostać uznana za jedną z najpiękniejszych pereł zachodniochrześcijańskiej literatury ascetycznej. Prezentowana książka to zawiera tekst nieokrojony, nieocenzurowany przez współczesnych duchownych modernistycznych. Jest to więc nienaruszona i kompletna edycja, przy której nie grzebali współcześni „specjaliści” od poprawiania tego, co Kościół podawał do wierzenia przez blisko 2 tysiące lat. Wydanie to posiada Imprimatur z 1855 roku.

Listy do siedmiu Kościołów. Apokalipsa św. Jana

ks. prof. Waldemar Chrostowski

Kryzys w Kościele nie jest niczym nowym. Od zaistnienia chrześcijaństwa wiara zmaga się z niewiarą, prawda z obłudą, pewność z wątpliwościami, wierność ze zdradą, świętość z grzechem. Ponieważ te wszystkie zjawiska mają precedensy w dziejach i wierze biblijnego Izraela, dlatego drogi wyjścia z kryzysów, wobec których staje współczesny Kościół, trzeba wypatrywać w Piśmie Świętym, w obu jego częściach Starym i Nowym Testamencie. Wyjątkowe miejsce zajmują umieszczone w drugim i trzecim rozdziale Apokalipsy św. Jana Listy do siedmiu Kościołów Azji: w Efezie, Smyrnie, Pergamonie, Tiatyrze, Sardes, Filadelfii i Laodycei. Pod koniec I wieku, składając świadectwo Jezusowi Chrystusowi, zmagały się one z wrogością, prześladowaniami i napięciami, również wewnętrznymi. Znajdowały się blisko siebie, jednak każda wspólnota miała także własne problemy i stawała wobec specyficznych wyzwań. Mimo różnic współtworzyły jeden Kościół. Listy św. Jana zawarte w Apokalipsie nawiązują do starożytnych realiów, jednak mając za punkt wyjścia śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, odkrywają również sens ludzkich dziejów. Dzisiaj mają nam do powiedzenia tak samo wiele jak wtedy, kiedy zostały napisane. Stanowią niezmienne przesłanie dla Kościoła wszystkich czasów. Zwłaszcza naszych. Ekskluzywne wydanie komentarzy do Listów do siedmiu Kościołów autorstwa najbardziej zasłużonego polskiego biblisty, ks. prof. Waldemara Chrostowskiego. Porywający tekst, któremu towarzyszą kolorowe zdjęcia z miejsc opisywanych w książce, a także reprodukcje dzieł sztuki i mapy.

Literaci pogańscy w pierwszych wiekach chrystianizmu

Bp Michał Nowodworski

Pojawienie się chrześcijaństwa pogańscy literaci przyjęli z obojętnością lub pogardą. Tym się też tłumaczy, dlaczego w ich pismach, w których drobne owego czasu notowane są fakty, albo żadnej, albo też zaledwie pobieżną znajdujemy wzmiankę o fakcie pierwszorzędnego dla ludzkości znaczenia. Milczenie to chciano objaśnić inaczej, a mianowicie twierdzeniem, że liczba chrześcijan wówczas była nieznaczną i że chrystianizm był tajemnicą kryjącą się przed oczami ogółu. Ale wyraźne świadectwa historii nie pozwalają na to drugie tłumaczenie. Patrzyli raczej literaci na nową wiarę, jako na jeden z mnogich zabobonów ludowych, jakimi wówczas żyło pospólstwo rzymskie, mieszając do swoich pojęć religijnych, pojęcia z całego świata tam napływające. Nie uważali więc ci ludzie wyżsi za odpowiednie swojej godności, zwracać uwagę, na jakiś nowy, palestyński zabobon.

Los dzieci zmarłych bez chrztu

Jan Domaszewicz

Każde dziecko urodzone jest skalane zmazą grzechu pierworodnego, która się tylko gładzi i zaciera przez chrzest. A zatem cóż się stanie z dzieckiem, które umiera bez chrztu: schodzi z tego świata w grzechu pierworodnym? Jaka jest w tej sprawie nauka Kościoła: czy ono pójdzie do piekła i czy będzie skazane na męki wieczne? Stąd, dziecko zmarłe w grzechu pierworodnym wyłącza się na zawsze, pomimo iż żadnego grzechu nie popełniło, z królestwa Bożego. Grzech pierworodny odbiera nam to życie łaski, które jest naszym prawdziwym życiem, sprowadza w duszy śmierć, pozbawiając nas świątobliwości i sprawiedliwości, tych głównych żywiołów duszy. Wyzuwa nas ze stanu nadnaturalnego, który według odwiecznych planów Bożych miał być naszym stanem prawidłowym, a razem gościńcem i wstępem do szczęścia niebieskiego: widocznym, przeto, jest, że ten grzech pociąga za sobą koniecznie utratę tego szczęścia, które powinno być naszym udziałem. Nic nie może być logiczniejszego nad taką naukę: dzieci, które umierają bez chrztu, będą usunięte na zawsze z nieba i pozbawione szczęścia, jakie Bóg zgotował dla swych wybranych. Czy jednak te dzieci będą skazane na męki wieczne i zostaną ofiarą kar? Czy będą, ściśle a krótko mówiąc, nieszczęśliwymi? Aby się tego dowiedzieć, należy przeczytać całą tę książeczkę.

Maryja Współodkupicielka

Jan Domaszewicz

Maryja jest Obronicielką zdolną zbawić nas wszystkich, bo jest wszechmocną w ratowaniu grzeszników: co Bóg może potęgą, to Najświętsza Panna Maryja swymi prośbami u Boga; cokolwiek prosi Matka, niczego nie odmawia Jej Syn Boży. W jakimkolwiek opłakanym stanie byłaby dusza człowieka, nie powinien obawiać się upaść do stóp Tej, która nie odpycha od siebie nikogo z uciekających się pod Jej opiekę: Maryja nieustająca, najgorliwsza, Obronicielka, Sama przedstawia Bogu modlitwy do Niej się uciekających; jedyna ucieczka zatraconych, nadzieja nieszczęśliwych, Obronicielka wszystkich największych grzeszników, garnących się do Jej miłosierdzia; a nawet cieszy się z tego, iż jest Matką grzeszników, których pragnie z Bogiem pojednać. Po Jezusie, Maryja zbawieniem naszym. Chroni od piekła tych, co Jej cześć należną oddają; ratuje sługi swoje w czyśćcu zatrzymane, i wiedzie swych czcicieli do Raju.

Matka Boża Dobrej Rady. Z dodatkiem modlitw do Najświętszej Maryi Panny

Ks. Marian Nassalski

Czasy nasze nie pojmują z wielu stron rzeczy nadzmysłowych i nadprzyrodzonych: w tej dziedzinie gotowe są zawsze z odpowiedzią, chociaż ta istoty zagadnienia nie dotyka. Duch, unoszący się nad rodzajem ludzkim, nie jest Duchem Bożym, ale duchem świata. Stoją więc ludzie bezradni przed wielu pytaniami, gdyż stosunki ich i potrzeby może tylko prawdziwa mądrość ocenić i wobec napotykanych trudności skierować na właściwe tory. Innymi słowy, jeżeli pragniemy osiągnąć prawdziwą mądrość, powinniśmy wziąć udział w radzie Bożej. Gdzie zaś mamy tej rady szukać i uczyć się mądrości? Papież Leon XIII, szukając sam rady w wielu kwestiach zawiłych, przy schyłku życia swojego wskazał nam na Matkę dobrej Rady, jak bowiem wiadomo dekretem z d. 22 kwietnia 1903 wezwanie takie dołączył do Litanii loretańskiej.

Mądrości Proroka

Mahomet

Prorok islamu Mahomet (570-632) przekazał ludzkości objawienie zawarte w Koranie; był autorem licznych maksym, aforyzmów i przypowieści, które muzułmanie nazywają hadisami. Są one źródłem wiedzy o islamie i  podstawach prawa muzułmańskiego: pozwalają zrozumieć, jak kształtowała się myśl muzułmańska i co leży u podstaw wydarzeń w dzisiejszym świecie islamu.

Metafizyka komunizmu a mądrość Chrystusowa

Ks. Dr Aleksander Żychliński

Metafizyka komunizmu a mądrość Chrystusowa: W poszukiwaniu prawdziwej mądrości życia. Od zarania dziejów człowiek dąży do mądrości, zwłaszcza tej życiowej, która prowadzi do szczęścia i spełnienia. Książka "Metafizyka komunizmu a mądrość Chrystusowa" autorstwa księdza dra Aleksandra Żychlińskiego to głęboka refleksja nad tą odwieczną tęsknotą człowieka. Autor stawia fundamentalne pytanie: Czy można odnaleźć prawdziwą mądrość życiową poza Bogiem? Czy komunizm, obiecując raj na Ziemi i pełnię szczęścia bez Boga, może zaspokoić ten głód duchowy? Żychliński analizuje ideologię komunistyczną z metafizycznego punktu widzenia. Pokazuje, jak żądza władzy i egoizm prowadzą do upadku człowieka i niszczą prawdziwe wartości. Przeciwstawia to mądrości Chrystusowej, która opiera się na miłości, pokorze i służbie Bogu i bliźnim. Książka "Metafizyka komunizmu a mądrość Chrystusowa" to nie tylko krytyka komunizmu. To przede wszystkim drogowskaz ku prawdziwej mądrości życiowej. Autor ukazuje, że tylko w Bogu możemy odnaleźć prawdziwe szczęście i sens życia. Lektura tej książki skłania do refleksji nad własnym życiem i wartościami, którymi się kierujemy. Jest to pozycja obowiązkowa dla wszystkich, którzy szukają odpowiedzi na fundamentalne pytania o sens życia i drogę do prawdziwego szczęścia.

Miłosierdzie. Próba spojrzenia interdyscyplinarnego

red. Przemysław Sawa

Publikacja pt. Miłosierdzie. Próba spojrzenia interdyscyplinarnego ukazuje zagadnienie miłosierdzia w wielu płaszczyznach: teologicznej, filozoficzno-religioznawczej, literackiej, etycznej oraz ekonomicznej. Stanowi ciekawy materiał do refleksji nad tym, co papież Franciszek obrał za główny motyw swojego pontyfikatu – miłosierdzie. Czym ono jest? Jakie ma znamiona? Co można o nim powiedzieć? Na ile możliwe jest realizowanie ideałów miłosierdzia? Jak kształtuje się życie w oparciu o miłosierdzie? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdują się w niniejszej publikacji. Autorami zebranych artykułów są przedstawiciele kilku ośrodków akademickich. Wśród dzieł samodzielnych pracowników naukowych oraz adiunktów znajdują się następujące przedłożenia: Kult i doświadczenie Miłosierdzia Bożego w Eucharystii (ks. dr hab. Stanisław Zarzycki SAC, prof. KUL); Koncepcje miłosierdzia Bożego w soteriologiach średniowiecza (ks. dr hab. Jacek Kempa); Miłosierdzie w nauczaniu papieża Franciszka (ks. dr Przemysław Sawa); Miłosierdzie w poglądach św. Cypriana (dr Stanisław Ciupka); Sakrament miłosierdzia w refleksji ks. Tadeusza Fedorowicza (kierownika duchowego/spowiednika bpa Karola Wojtyły) (ks. dr Adam Raczkowski); Dobroczynność a miłosierdzie. Stanowisko wybranych teologów niepełnosprawności (dr Anna Maliszewska); JHWH jako Bóg miłosierny na przykładzie Księgi Wyjścia 34,6 (ks. dr Sebastian Smolarz); Natura miłosierdzia na podstawie relacji o spotkaniu Jezusa z celnikiem Zacheuszem (Łk 19, 1-10) (ks. dr Tomasz Kusz); (Nie)ograniczoność Bożego miłosierdzia w świetle Koranu (dr Bożena Prochowicz-Studnicka) oraz Znaki miłosierdzia w dziełach polskich pozytywistów (dr hab. Beata K. Obsulewicz, prof. KUL). Z kolei zbiór publikacji doktorantów obejmuje następujące teksty: Miłosierdzie względem ubogich w nauczaniu Jana Chryzostoma i aktualność jego przesłania dzisiaj (mgr Angelika Maria Małek); „Jezus Opuszczony” jako objawienie miłosiernego oblicza Boga: refleksja w świetle pism Chiary Lubich (mgr Katarzyna Wasiutyńska); Miłosierny Samarytanin w refleksji teologicznej Josepha Ratzingera/Benedykta XVI (mgr lic. Andrzej Lwowski) oraz Miłosierdzie drogą do pokoju w kontekście objawień maryjnych Królowej Pokoju z Medziugorja (mgr Marek Baron); Transplantacje organów w wybranych dokumentach Kościołów, jako ostatni akt miłosierdzia dawcy, a kwestia wyrażania zgody na pobranie narządów (mgr Krzysztof Śledziński) oraz Kilka uwag na temat charakteru i statusu miłosierdzia w nauce prawa finansowego (mgr Mateusz Langer). Prezentowana publikacja może zainspirować do dalszej refleksji nad szeroką rzeczywistością miłosierdzia.

Mistyczne Ciało Chrystusa a charaktery sakramentalne

Włodzimierz Piątkiewicz

Nie jest prawdą, żeby teologia tylko dla teologów była. Tylko teolog pisać o niej może, ale każdy wykształcony chrześcijanin może zrozumieć z niej wszystko, co mu się w sposób odpowiedni wyłoży. Każdy też chrześcijanin może być święcie ciekaw wielkich rzeczy, których teologia uczy. Jeżeli tak pozytywny myśliciel, jak Arystoteles, zrobił tę uwagę, że wiadomość choćby tylko prawdopodobna o zagadnieniach wyższych, więcej człowieka zadowala, niż najpewniejsza wiedza o rzeczach poziomych o ileż bardziej obchodzić człowieka może, i umysł i serce jego pociągać, przedmiot cieszący się w głównych swych zarysach pewnością absolutną a tak wysoki, że aż do zetknięcia z Bogiem dochodzi a przy tym nie abstrakcyjny, lecz silnie i wielorako z życiem związany.

Modernizm i moderniści

Andrzej Dobroniewski

˝Oto w pokoju gorzkość moja największa˝ (Izaj. 38, 17). Tymi słowy wskazał i określił po raz pierwszy Pius X w alokucji, wypowiedzianej dnia 17 kwietnia 1907 do nowokreowanych kardynałów smutne położenie i niebezpieczeństwo, grożące wierze i Kościołowi ze strony tzw. modernizmu. Wobec tego wroga wewnętrznego maleją w swej grozie zdaniem Ojca Świętego nawet zdarzenia wywołane we Francji prześladowaniem rządu; bolesne one, lecz nagrodzone sowicie niejedną pociechą... ˝Wiadomo przecież, że nie lękał się wówczas Kościół, gdy szły edykta cezarów przeciw pierwszym chrześcijanom, by wybierali między śmiercią lub służbą Chrystusa, ponieważ krew męczenników była nasieniem nowych wyznawców wiary. Ale bolesna walka, która każe Kościołowi powtarzać: Oto w pokoju gorzkość moja największa, to walka pochodząca ze zboczenia umysłu, zapoznającego jego nauki i wznoszącego w świecie okrzyk owego buntu, który wygnał buntowników z nieba. A właśnie takimi buntownikami są ci, którzy wyznają i rozszerzają podstępnie potworne błędy o rozwoju dogmatu, o powrocie do czystej ewangelii, tj. wolnej, jak powiadają, od tłumaczeń teologii, od orzeczeń soborów i zasad ascetycznych, o uwolnieniu się spod wpływu Kościoła sposobem jednak nowym, bo bez buntu, aby nie być od niego odciętym, a bez poddania się mu, aby pozostać przy własnych przekonaniach, wreszcie o przystosowaniu się do czasów we wszystkim w mówieniu, w pisaniu i w głoszeniu jakiejś miłości bez wiary˝. Chodzi tu jak łatwo osądzić nie o jedną herezję, ale o zbiór wszystkich herezji, zmierzający do obalenia fundamentów wiary i zniszczenia chrześcijaństwa. ˝Tak do zniszczenia chrześcijaństwa˝ powtarza z naciskiem Papież ˝albowiem Pismo święte nie jest dla tych nowożytnych heretyków żywym źródłem wszelkich prawd wiary, lecz książką zwyczajną, jak każda inna; natchnienie odnosi się tylko do nauk dogmatycznych, rozumianych wszakże według ich tłumaczenia i prawie się nie różni od poetyckiego natchnienia Eschyla i Homera; Kościół jest prawowitym tłumaczem Biblii, ale poddanym prawidłom tzw. wiedzy krytycznej, która rządzi teologią i czyni ją swą niewolnicą. Na koniec w tradycji wszystko jest względne i podległe zmianom, a stąd powaga Ojców bez znaczenia. A te wszystkie i inne niezliczone błędy wykładają w dziennikach, pismach periodycznych, ascetycznych książkach, a nawet w powieściach, osłaniając je dwuznacznymi wyrazami i mglistymi formami, aby mieć zawsze otwartą furtkę do obrony, aby ujść oczywistego potępienia i chwytać w swe sidła niebacznych˝.

Mowa błazna

Os Guinness

W erze globalizmu niemal wszyscy zajmują się autopromocją - prezentują się, tłumaczą, bronią bądź dzielą przemyśleniami i emocjami w sposób wcześniej niespotykany. To dlatego, jak pisze Os Guinness, można powiedzieć, że żyjemy w wielkiej świeckiej erze apologetyki. Co ta epoka apologetyki oznacza dla nas, wyznawców Jezusa? Czy jako chrześcijanie jesteśmy do niej przygotowani? Globalizacja daje nam przecież największą - od czasów Jezusa i apostołów - możliwość składania świadectwa. Autor zwraca uwagę na istotny brak - zatraciliśmy umiejętność perswazji, sztukę przemawiania do ludzi, którzy z różnych powodów są obojętni lub oporni na nasze słowa. Odchodzimy od ewangelizacji, a skupiamy się na argumentowaniu. Staramy się wygrywać spory, zamiast zjednywać serca i umysły tych, do których chcemy dotrzeć z Dobrą Nowiną. Os Guinness Os Guinness, prapraprawnuk Arthura Guinnessa, założyciela i właściciela browaru Guinness Breweries, urodził się w Chinach podczas II wojny światowej, gdzie jego rodzice brali udział w misjach medycznych. Kształcił się w Anglii; ukończył studia licencjackie na Uniwersytecie Londyńskim, uzyskał doktorat z nauk społecznych w Oriel College Uniwersytetu Oksfordzkiego. Guinness, krytyk społeczny, założyciel Trinity Forum, organizacji chrześcijańskiej, prowadził liczne seminaria dla przywódców na całym świecie, był częstym mówcą i liderem seminariów na konferencjach politycznych i biznesowych zarówno w Europie, jak i w Stanach Zjednoczonych. Jest autorem lub redaktorem ponad trzydziestu książek, m.in. The Call, Time for Truth, A Free People's Suicide, The Global Public Square. Mieszka z żoną Jenny w pobliżu Waszyngtonu. W obliczu mnóstwa wyzwań współczesności, od technologii, przez globalizację i polityczny marketing, po relatywizm moralny, czujemy pokusę rozwijania odosobnionej, bezpiecznej, reakcyjnej metody - dziesięć kroków do z góry przyjętego wniosku. Guinness robi coś zgoła przeciwnego. Podobnie jak G.K. Chesterton we wcześniejszej epoce, przypomina nam, że prawda jest raczej niewiarygodna, to znaczy podejrzana dla niewspomaganego rozumu. Autor opowiada się za szerokim spektrum argumentów, które mają twórczy charakter i prowadzą do zaskakującej prawdy - nieprzewidywalnej miłości Boga. William Edgar, profesor apologetyki, Westminster Theological Seminary Mowa błazna to bezpośrednia prezentacja wewnętrznej logiki i retoryki perswazyjnej, która ukazuje, jak przenieść słuchaczy od niewiary i wątpliwości do przekonania co do prawdy wiary chrześcijańskiej. Guinness skupia się nie tylko na naturze efektywnej argumentacji, ale też na charakterze, etyce i wierze apologety. Ta doniosła pod względem intelektualnym i do głębi praktyczna książka zachwyciła mnie. Zachwyci też Ciebie. James W. Sire, pisarz, The Universe Next Door, Echoes of a Voice oraz Apologetics Beyond Reason W czasach, gdy apologetyka chrześcijańska zdaje się wygrywać bitwy, ale przegrywa wojny, Kościoły porzucają ewangelizację i strategie biblijne są ignorowane, Mowa błazna Osa Guinnessa wydaje się niezbędna i nadzwyczaj ważna. Wnikliwy autor prowadzi nas z humorem i głębią refleksji, przywraca też sztuce opowiadania o Chrystusie jej uwodzicielski urok. [...] Nazywa siebie dłużnikiem Petera Bergera, C.S. Lewisa, Francisa Schaeffera, G.K. Chestertona i wielu innych, czytelnicy zaś będą jego dłużnikami za sprawą syntezy i mądrości, właściwych dla Guinnessa, który ze świeżością i odkrywczością odnosi się do dobrodziejstw z przeszłości. Wszyscy ludzie powinni się dowiedzieć, że Bóg ich kocha i że Bóg wybacza. Mowa błazna przygotuje nas lepiej do głoszenia tej wiedzy. Polecam tę książkę z całego serca. Jerry Root, profesor nadzwyczajny z dziedziny ewangelizacji, Wheaton College Summa Nazwa serii nawiązuje do tytułu dwóch wielkich dzieł świętego Tomasza z Akwinu, który koncentrował się na tym, że chrześcijaństwo nie podważa wartości poznania intelektualnego. Proponujemy czytelnikowi publikacje, których autorzy nie boją się rzeczowej dyskusji prowadzącej do wykazania prawdziwości chrześcijaństwa. Mamy nadzieję, że będzie to doskonała lektura i nieocenione źródło wiedzy dla tych, którzy szukają argumentów na rzecz chrześcijaństwa oraz wszystkich wątpiących, a nawet niewierzących. Ci ostatni znajdą okazję, by wypróbować swoją niewiarę.

Nauka i jej granice. Nauki przyrodnicze z perspektywy chrześcijańskiej

Del Ratzsch

 Nauka, szczególnie nauki przyrodnicze, znalazła się ostatnio pod ostrzałem. Nie cieszy się już takim szacunkiem jak niegdyś. Z prawej strony pojawiają się nowe ataki na darwinizm i argumenty na rzecz teorii inteligentnego projektu. Z lewej − teoretycy postmodernizmu atakują samą ideę obiektywnej prawdy naukowej i w ogóle jakiejkolwiek obiektywnej prawdy. Del Ratzsch w całej tej wrzawie zachowuje spokój i jednocześnie pokazuje, jak zmieniały się poglądy na naukę. Pyta: Czym jest nauka? Co może nam powiedzieć? Jakie wyzwanie stawia wierze chrześcijańskiej? Jak chrześcijanie powinni na nią odpowiedzieć? Nauka i jej granice dostarcza czytelnikowi całościowej perspektywy pozwalającej przyjrzeć się współczesnym trendom w dyskusji nad problemem relacji wiary i nauki oraz pokazuje, jak z tym problemem się zmierzyć.  Pierwszorzędne wprowadzenie, które jednocześnie stanowi ważny wkład do dyskusji między nauką a religią. Richard Purtill, Western Washington University Del Ratzsch stara się zaprezentować obraz nauki, który dobrze pasuje do wiary chrześcijańskiej. Zdecydowanie mu się to udaje. Alvin Plantinga, University of Notre Dame   O autorze: Del Ratzsch jest profesorem filozofii w Calvin College. Doktorat z filozofii uzyskał na University of Massachusetts. Jest autorem kilku książek, m.in. The Battle of Beginnings. Ratzsch podejmuje w nich temat relacji między nauką a religią (a ostatnio spór kreacjonizm-ewolucjonizm). Choć jest optymistą, jeśli chodzi o możliwość uniknięcia przez teorię inteligentnego projektu dawnych błędów, jakie pojawiły się w dyskusji kreacjonizmu z ewolucjonizmem, podkreśla, że w obszarze tym wciąż pozostaje wiele do zrobienia. O serii: Summa Nazwa serii nawiązuje do tytułu dwóch wielkich dzieł świętego Tomasza z Akwinu, który koncentrował się na tym, że chrześcijaństwo nie podważa wartości poznania intelektualnego. Proponujemy czytelnikowi publikacje, których autorzy nie boją się rzeczowej dyskusji prowadzącej do wykazania prawdziwości chrześcijaństwa. Mamy nadzieję, że będzie to doskonała lektura i nieocenione źródło wiedzy dla tych, którzy szukają argumentów na rzecz chrześcijaństwa oraz wszystkich wątpiących, a nawet niewierzących. Ci ostatni znajdą okazję, by wypróbować swoją niewiarę.