Nie-Boska komedia

Zygmunt Krasiński

Tytuł, inspirowany dziełem Dantego (Boska komedia), może być interpretowany dwuznacznie: określa historię jako dzieło ludzkości lub ukazuje komedię dziejącą się bez boskiej interwencji, przeczącą planom boskim. Jak uważał autor, działania człowieka są względne i ostatecznie poddane woli Boga. Tak więc dwie skrajnie odmienne racje w utworze tracą na znaczeniu w obliczu interwencji racji uniwersalnej, Absolutu. Najważniejszym problemem poruszanym w dziele Krasińskiego jest konflikt polityczno-społeczny czyli, jak pisał, walka arystokracji i demokracji. W utworze zawarta jest także krytyka typowo romantycznego nastawienia do rzeczywistości. Akcja dramatu rozgrywa się w przyszłości. Autor korzystał z wiedzy o wydarzeniach rewolucji francuskiej: walkach jakobinów, sektach i nowych doktrynach (m. in. saintsimonizm) i in. (za Wikipedią).

Nie-Boska komedia

Zygmunt Krasiński

Nie-Boska komedia „Do błędów, nagromadzonych przez przodków, dodali to, czego nie znali ich przodkowie — wahanie się i bojaźń; — i stało się zatem, — że zniknęli z powierzchni ziemi i wielkie milczenie jest po nich”. Bezimienny „To be, or not to be, that is the question”.    Hamlet Poświęcone Marii [...]Zygmunt KrasińskiUr. 19 lutego 1812 r. w Paryżu Zm. 23 lutego 1859 r. w Paryżu Najważniejsze dzieła: Nie-Boska komedia; Irydion; Psalmy przyszłości; O Stanowisku Polski oraz bloki korespondencji (m.in. do Delfiny Potockiej, Henryka Reeve, Augusta Cieszkowskiego, Bronisława Trentowskiego) Dramatopisarz, poeta i prozaik, przedstawiciel polskiego romantyzmu (jeden z tzw. trójcy wieszczów). Najwybitniejsze dzieło, Nie-Boską komedię, prozatorski dramat romantyczny o rewolucji, przedstawiający racje i winy obu walczących stron, opublikował mając zaledwie 23 lata (1835). Z czasem przeszedł na pozycje ultrakonserwatywne (por. Psalmy przyszłości publ. pod pseud. Spirydion Prawdzicki). Twórca radykalnej odmiany mesjanizmu polskiego. Tytuł hrabiowski rodzina Krasińskiego uzyskała od Napoleona. Trzyletni Zygmunt pełnił funkcję adiutanta następcy tronu Cesarstwa Francji (swego rówieśnika) i na uroczystościach nosił stosowny do tej funkcji mundur. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Niedrukowane dramaty Gabrieli Zapolskiej. T. 1: "Nerwowa awantura" oraz "Pariasy". T. 2: "Carewicz" i "Asystent"

red. Jan Jakóbczyk, współudz. Krystyna Kralkowska-Gątkowska, Krystyna Kłosińska, Magdalena Piekara, ...

T. 1: 298 s. T. 2: 360 s. Do rąk Czytelnika trafia dwutomowe wydanie niepublikowanych nigdy wcześniej w całości czterech dramatów autorki Moralności pani Dulskiej: na tom 1 składają się: Nerwowa awantura i Pariasy, na tom 2 składają się Carewicz i Asystent. Utwory te Zapolska napisała w końcowej fazie swej twórczości. Dają one świadectwo różnorodnych i intensywnych poszukiwań tematycznych Zapolskiej: egzotyki hazardu uprawianego w Monte Carlo i rodzimej nędzy pariasów, cynizmu polityki na dworze cesarskim i romansowych obyczajów w lecznicach promujących (mimo że karykaturalnie) tzw. zdrowy tryb życia. Za podstawę wydania krytycznego przyjęto skrypty pochodzące z teatru lwowskiego (dziś zdeponowane w dziale specjalnym Biblioteki Śląskiej), gdyż te maszynopisy (jak można mniemać) pozostawały pod kontrolą autorki, która współreżyserowała  niektóre spektakle. Warto jednak zaznaczyć, że posiłkowano się również rękopisami przechowywanymi obecnie w Bibliotece Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie. Recenzja książki ukazała się w czasopiśmie „Nowe Książki” nr 6/2012, s. 17.

Noc listopadowa

Stanisław Wyspiański

„Noc listopadowa” to dramat autorstwa Stanisława Wyspiańskiego.  Jest to trzeci z kolei utwór tego autora, po „Warszawiance” i „Lelewelu”, poruszający tematykę powstania listopadowego. Utwór przedstawia obraz pierwszych godzin powstania listopadowego (wydarzenia nocy z 29 na 30 listopada 1830 roku), odważnego zrywu podchorążych i jego przebieg. Akcja dramatu toczy się, z wyjątkiem przeniesionych do śródmieścia Warszawy scen V, VI i VII, w Łazienkach lub w ich bliskim sąsiedztwie.

Nora

Henryk Ibsen

„Nora” to utwór Henryka Ibsena, norweskiego dramatopisarza, uważanego za czołowego twórcę dramatu modernistycznego. „Nora”, znana również jako „Dom lalki”, to piękna oraz słynna sztuka Ibsena. Wyraża ona, wówczas kontrowersyjną, opinię autora w kwestii staroświeckiego małżeństwa oraz roli dwojga ludzi połączonych zaślubinami. Dzieło to zostało wpisane na międzynarodową listę programu UNESCO – Pamięć Świata.

Oresteja

Ajschylos

Ajschylos Oresteja tłum. Jan Kasprowicz ISBN 978-83-288-5357-7 Agamemnon OSOBY DRAMATU: * Agamemnon * Klitajmestra * Ajgistos * Kasandra * Poseł * Stróż * Chór mężów rady argiwskiej * Świta Agamemnona, Klitajmestry i Ajgistosa / Ściana tylna sceny przedstawia zamek Atrydów w Argos. / / Przed zamkiem szereg ołtarzy i posągów bóstw. Na dachu przechylony ku przodowi Stróż. / STRÓŻ Ach, skończcie raz już, proszę, bogowie, tę nędzę! Przez cały rok na da... Ajschylos Ur. ok. 525 p.n.e. w Eleusis, w pobliżu Aten Zm. 456 p.n.e. w mieście Gela na Sycylii Najważniejsze dzieła: Persowie, trylogia Oresteja (Agamemnon, Ofiarnice, Eumenidy), Prometeusz skowany Najstarszy z trójki najwybitniejszych (obok Sofoklesa i Eurypidesa) tragików ateńskich, uważany za rzeczywistego twórcę tragedii greckiej, a równocześnie teatru europejskiego. Pochodził z zamożnej, prawdopodobnie arystokratycznej rodziny, we wczesnej młodości był świadkiem obalenia w Atenach tyranii i wprowadzenia nowego rodzaju ustroju demokracji. Jako 35-latek walczył przeciwko Persom w bitwie pod Maratonem, 10 lat później brał udział w bitwie pod Salaminą. Pierwszą tragedię napisał i wystawił w 499, mając zaledwie 26 lat, w 484 po raz pierwszy wygrał agon tragiczny. Tematy swojej twórczości czerpał z legendarnej i mitycznej przeszłości, dramatyzując opowieści w taki sposób, aby ukazać wielkie, uniwersalne problemy moralne. Zapewne jako pierwszy prezentował swoje tragedie w formie trylogii, w których każda ze sztuk była częścią ciągłej narracji. Od widowisk dawnego typu, statycznych, z przewagą pieśni chóralnych i prostymi dialogami chóru z jednym aktorem, przeszedł w swojej twórczości do monumentalnych, dramatycznych przedstawień z rozwiniętą akcją, z dwójką aktorów i z rozbudowanymi dialogami w podniosłym, archaizowanym stylu. Napisał około 70 tragedii i 20 dramatów satyrowych, z czego do naszych czasów przetrwało zaledwie 7 tragedii, w tym jedyna zachowana grecka trylogia tragiczna, Oresteja. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Orestes

Eurypides

Orestes to tragedia Eurypidesa w mitologii greckiej syn Agamemnona i Klitajmestry, który pomścił ojca, zabijając matkę (jego morderczynię) i jej kochanka. Czy to z rozkazu Apollina, czy to z własnej woli, Orestes musiał pomścić śmierć ojca, zabijając jego morderców. Wraz z Pyladesem i (w niektórych wersjach) swoim wychowawcą z dzieciństwa wrócił do ojczyzny, gdzie złożył ofiarę na grobie ojca. Po pukla włosów, który zostawił w ofierze na grobie, rozpoznała go Elektra. Według wersji Eurypidesa przybył do ojczyzny incognito, przedstawiając się parze królewskiej jako posłaniec, przynoszący wiadomość o śmierci Orestesa. Z poparciem Elektry lub z jej czynną pomocą zabił Ajgistosa i Klitajmestrę, mimo że matka błagała o darowanie jej życia. (Za Wikipedią).

Otello

William Shakespeare (Szekspir)

Otello (ang. Othello) tragedia Williama Szekspira napisana prawdopodobnie ok. 1602-1604 r. Tytułowym bohaterem sztuki jest Maur, który żeni się z córką weneckiego senatora, Desdemoną; choć żona pozostaje mu wierna, Otello, za sprawą intryg, zaczyna podejrzewać ją o cudzołóstwo i daje się ogarnąć obsesyjnej zazdrości. (Wikipedia)