Gitara i inne demony młodości

Bogusław Chrabota

Historia o młodości i przyjaźni zrodzonej w industrialnych krajobrazach Nowej Huty i mieszczańskim Krakowie. Ta książka to wbrew pozorom pełnokrwista powieść, choć nie ucieka od wszechobecnych na jej stronach wątków biograficznych. Autor wychowywał się na pograniczu dwóch kompletnie różnych wszechświatów Nowej Huty i Krakowa. A jednak w tej książce splatają się w jedną całość. Arka Pana jest przedmurzem Piwnicy pod Baranami i Collegium Novum. Środowisko Tygodnika Powszechnego nie koliduje z obrazami nowohuckiego socrealizmu. Na kartach książki pojawiają się cienie Wisławy Szymborskiej, Kornela Filipowicza, Marka Grechuty, Kory i Manaamu. A wszystko spaja serdeczna przyjaźń kilku nastolatków, ich marzenie o karierze muzycznej i legendarna gitara Defil Carioca. Symbol, marzenia i pamiątka.

Spinster of This Parish

W.B. Maxwell

The romance story of a hearty well-known explorer, who finally, at the age of 62 crosses the Antarctic and the spinster who accompanies him on his journey to the Andes in 1895. Here we have a young Victorian womans unconventional romance with a man, who was already married, had various adventures, was disowned by her family, etc. So, what happened in between? Did their romance end when he left for his next expedition? Will his crazy wife ever die so that they can get married? Find all answers in Spinster of This Parish (1922) novel from a British novelist William Babington Maxwel. Born on June 4, 1866, he was the third surviving child and second eldest son of novelist Mary Elizabeth Braddon.

Marketingowe aspekty zarządzania komunikacją wizualną w sektorze MŚP

Jolanta Staszewska, Piotr Skorus

Na początku pracy autorzy odnieśli się do teoretycznych aspektów komunikacji wizualnej. Następnie przedstawiono miejsce komunikacji wizualnej w działaniach komunikacji marketingowej, jej pozycję określaną przez pryzmat nauk o sztuce, następnie przedstawiono rolę MŚP i wykorzystanie przez sektor MŚP narzędzi komunikacji wizualnej, tak w ujęciu teoretycznym, jak i praktycznym – poprzez wyniki badań. Pracę zwieńczają sugestie dla przedsiębiorców i propozycja algorytmu działania dla sektora, w celu skuteczniejszego wykorzystania polityki realizacji komunikacji wizualnej.

Братья Карамазов (Bracia Karamazow)

Фёдор Михайлович Достоевский, Fiodor Michajłowicz Dostojewski

201eБратья Карамазовы201d 2013 великий роман, в котором испепеляющая страсть, борьба за наследство, поиски Бога переплетены так, что подводят к решению глобальных вопросов о самой сущности человека, о его природе. Загадка, связанная со смертью и кражей, полная накала и страстей любовная история, разворачивающаяся на глазах читателя семейная драма, сложные психологические события, множество дополнительных остросюжетных линий 2013 все это вместилось в роман 201eБратья Карамазовы201d, главной проблематикой которого является вопрос о Боге и бессмертии души. А в центре повествования, как всегда у Достоевского 2013 человек, терзаемый сомнениями, раздираемый страстями, жаждущий любви, власти, денег, мечущийся от добра ко злу и от зла к добру, ищущий свой путь, свою веру, своего Бога.

Tajemniczy Tunel (Tom 2). Skarb Troi

Olaf Fritsche

Podróż w czasie to świetna zabawa! Cykl TAJEMNICZY TUNEL Lilly, Albert i Magnus to paczka przyjaciół, których spotykają niesamowite przygody. Za pomocą magicznego tunelu młodzi odkrywcy cofną się w czasie do starożytności! Potem przeniosą się do XIX wieku, aby pomóc słynnemu archeologowi Heinrichowi Schliemannowi w poszukiwaniu skarbu antycznej Troi. Jakie przygody przeżyją po drodze i czy znajdą zaginiony skarb?

The Piano - With Audio Level 2 Oxford Bookworms Library

Border, Rosemary

A level 2 Oxford Bookworms Library graded reader. This version includes an audio book: listen to the story as you read. Written for Learners of English by Rosemary Border. One day, a farmer tells a farm boy to take everything out of an old building and throw it away. 'It's all rubbish,' he says. In the middle of all the rubbish, the boy finds a beautiful old piano. He has never played before, but now, when his fingers touch the piano, he begins to play. He closes his eyes and the music comes to him - and the music moves his fingers. When he opens his eyes again, he knows that his life is changed for ever . . .

Maski

Katarzyna Szewczyk, Jacek Skowroński

  Zbiór opowiadań grozy, thriller, horror   „Maski” to zbiór siedmiu przesyconych grozą historii, w których prawda i fałsz grają z czytelnikiem w ciuciubabkę. Nic nie jest oczywiste, zdrowy rozsądek może okazać się zdrajcą, a szaleństwo – błogosławieństwem. Po lekturze czytelnik zastanowi się sto razy, nim sięgnie po lukrowane pączki, nie zmruży oka, nocując w hotelu, i dowie się, do czego potrafi być zdolny człowiek kochający literaturę... ponad życie.   Z recenzji czytelników:   „Czuję się tak, jakby Autorzy przewieźli mnie naprawdę szybkim autem. Przejażdżka była super”.   „Czyta się szybko, sprawnie (może miejscami aż za gładko), ale to jest to, co w tego typu opowiadaniach lubię najbardziej – proste słowa, a treść sama przesuwa się przed oczami”.   „Od początku do końca przemyślane. Wciąga, a w momencie gdy akcja spowalnia, nagle jest solidny kopniak w goleń, który znowu pobudza”.     O Autorach:   Kasia Szewczyk i Jacek Skowroński − jedyny w swoim rodzaju duet autorski − pierwsze zbrodnie literackie popełnili w roku 2008 i do dziś nie mogą przestać. Publikowali w magazynach: QFANT, SFFiH, „Lśnienie”, „Coś na progu”; wydali też zbiór opowiadań bizarrocrime „Toast za Temidę” (2012). Kasia Szewczyk pisała również felietony dla Wydawnictwa Fu Kang; krążą plotki, że hoduje nietoperze w dzwonnicy i że to ona odpowiada za literackie ekscesy duetu. Jacek Skowroński jest autorem powieści sensacyjno-kryminalnych: „Był sobie złodziej” (2009), „Mucha” (2010), „Zabić, zniknąć, zapomnieć” (2013).

Elementarz katolika

Sławomir Zatwardnicki

Co tak naprawdę wyznaje tzw. niedzielny katolik? Elementarz katolika to ilustrowane i pogłębione kompendium wiedzy o fundamentalnych prawdach wiary, zawartych w Credo i obowiązujących chrześcijanina na każdym etapie życia. Czy warto jeszcze wierzyć w Stworzyciela? Co kryje się w tajemniczym sformułowaniu zstąpił do piekieł? Dlaczego cierpimy z powodu upadku Adama i Ewy? Jak pogodzić wszechmoc i dobroć Boga z istnieniem zła? Skarbnica wiedzy, błyskotliwych cytatów i trafionych w punkt argumentów. Warto mieć Elementarz zawsze przy sobie. To książka ważna i pożyteczna. Wpisuje się w ponad stuletnia tradycje powracania do fundamentalnych twierdzeń chrześcijaństwa w epoce zaniku wiary i zwątpienia w gwarancje prawdy. Czynili to wielcy teologowie i pasterze XX wieku: Romano Guardini, Karl Adam, Joseph Ratzinger, Bruno Forte, Christoph Schönborn, Jan Paweł II. W tę potrzebę i tradycję wpisuje się teraz polski teolog i publicysta Sławomir Zatwardnicki. I czyni to z pasją człowieka wierzącego i kompetentnego. ks. dr hab. Robert Skrzypczak, wykładowca teologii dogmatycznej na Papieskim Wydziale Teologicznym i w seminarium duchownym w Warszawie.

Życie codzienne w Delhi

Maria Skakuj-Puri

Książka stanowi doskonałe, bogato ilustrowane fotografiami wprowadzenie do historii, topografii i kultury współczesnego Delhi. Opowiada o najróżniejszych aspektach życia codziennego jego mieszkańców i problemach, z którymi się borykają. Autorka, znająca Delhi od podszewki, kreśli fascynującą panoramę jego różnorodności społecznej, wyznaniowej i obyczajowej, starając się pokazać, jak wszechobecność wielu religii wpływa na charakter miasta i światopogląd delhijczyków. Barwny język, w którym pobrzmiewają osobiste nuty, sprawia, że "Życie codzienne w Delhi" to lektura, od której trudno się oderwać. Maria Skakuj-Puri (ur. 1955) jest absolwentką indologii na Wydziale Orientalistycznym Uniwersytetu Warszawskiego i islamistyki na Wydziale Islamistyki uniwersytetu Dźami’a Millija Islamija w New Delhi. Jej zainteresowania naukowe obejmują religie Indii, a także współczesną literaturę indyjską. Od ponad dwudziestu lat mieszka w Delhi.

Mariages daventure

Émile Gaboriau

Pourquoi Pascal Divorne donna sa démission moins de quinze jours apres sa sortie de lécole des ponts-et-chaussées, dont il était un des éleves distingués, on ne la jamais su au juste. Il ne prit pas la peine dexpliquer, et ne donna aucune raison, peut-tre parce quil nen avait pas des bonnes donner. Jentends de ces raisons admirables, basées sur un intérét certain et un égosme prudent, seules admissibles et conculantes pour des judes payant patente.

Ekundayo albo Droga

Anna Szpakowska-Kujawska

Ekundayo w języku Joruba to imię, a znaczy "Po smutku przychodzi radość". Tak Anna Szpakowska- Kujawska nazwała także jeden z pierwszych kalabaszy. Słowo „Ekundayo” pojawia się nie tylko w książce. Zostało również użyte jako tytuł obrazu olejnego z 1979 r., przedstawiającego uśmiechniętego, radośnie rozbrykanego stworka na jaskrawoszmaragdowym tle. Ekundayo jest udziałem każdego człowieka. Twórczości autorki niezmiennie towarzyszy droga do wewnątrz – penetracja własnych doznań. Jak sama mówi, siedem lat zajęło jej dojrzewanie do pisania o Afryce. Dało wspaniałą wewnętrzną przestrzeń, pełną myśli, kolorów, wspomnień, wzmacniających twórcze siły i nadających życiu blask. W artystycznym świecie Anny Szpakowskiej-Kujawskiej nie ma chaosu. Jest za to wspaniała różnorodność form, kolorów, technik i olśniewających asocjacji, które nadają jej twórczości poetycką aurę.     Kiedyś w Polsce nadawano serial telewizyjny o słonicy, która wciąż wpadała w tarapaty, bo za dużo chciała. Garnęła się też do rzeczy i spraw nieodpowiednich dla siebie. Była właśnie słoniem w składzie porcelany, wchodząc ze swą ciekawską trąbą tam, gdzie nie trzeba; śmieszna, galopująca wszędzie, gdzie coś się działo, z niczego nie chciała zrezygnować, łapczywa na wszystko, co było życiem. Przy tym była tak bardzo płcią piękną, a więc i tonęła we łzach, gdy było jej smutno, kochała koraliki i wszelkie ozdóbki. Chichotałam, oglądając; tak, to jasne, taka była i ta, i tamta... Mój Boże, taka byłam i ja... Gorzej, ja lubiłam siebie w tej słonicy. Bywałam nią, gdy mi pozwalano na to, gdy byłam (byłam?) sobą. Sobą prawdziwą. A gdy nie mogłam być szczera? Pewnie bywałam okropna; nudna i znudzona. Sobą i innymi. To przez chłód ludzkich oczu, którym byłam obca. Stranger? Ja. Mną. Nic beze mnie. Chcę, chciałabym, tak mocno chcę. Po prostu chcę. Tak było zawsze. Nie mieli racji ci, którzy myśleli o mnie źle tylko dlatego, że chciałam. Z tym chceniem zapala się światełko we mnie, a gdy gaśnie, gasnę ja. Gdy zgaśnie całkiem, to przecież i mnie nie będzie... Moje światełko jest też w tym, co robię. W moich pracach to wszystko tam jest: i te pragnienia, i gaśnięcia, i rozbłyski. Huśtawki od scalania do rozpadu. I dalejże! Z kawałków znów w całość! Scalam się! Uwaga! Chcecie mnie całą? Taką ze wszystkim? Jak każdy człowiek? Proszę bardzo! Ja wiem, czego chcę. Oczka? Już są. Trochę ich dużo? Potrzebne. Ja muszę dużo widzieć, dużo więcej niż wy. Rączki? Rączki są. Jest ich dużo. Te do machania, te do pracy, tamte do tłumaczeń... Uszy. Kiepsko z moim słuchem, więc może ilość pomoże. To mój kontakt ze światem w tej pustelnej czasem ciszy, choć przyznam się, że nie najlepszy. Ale gorliwy. Łowię dźwięki, staram się zrozumieć. Zabrakło ciała? Otóż to; co z ciałem? Scalam się, scalam, turlam się w swoich częściach jak kula w śniegu. Trochę to wszystko nie na miejscu? Nóżki też są. Wiele ich, tyle chcę przecież chodzić, tu iść, tam lecieć, gdzieś dążyć, kierować się, oddalać, płynąć, sunąć; wszystkiemu muszą sprostać. Kto wie najlepiej, co ma u mnie być na jakim miejscu? Jestem Narcyzem. Wypatruję więc siebie w każdej kałuży. Poszukuję siebie wszędzie. Coraz gwałtowniej. W kałużach zaczyna mnie nie być... Jest mnie coraz mniej. Ta glątewka, co spogląda na mnie z wodnego lusterka, ma coraz bardziej zamazane oblicze. Za nią tłumy; też chcą się wpatrzyć w siebie. Każdy. Każda. Pchają się. Rozpychają. Przywalają ją sobą. Znika. Ale istnieje! Ejże! Nie zasłaniać mnie! Tak. Zaczynało mnie być coraz mniej. Słonica, ta ciekawska, ta wścibska, ta nosy, ta, która chciała wszystkiego dotknąć, zobaczyć, przestawała istnieć. Cywilizowałam się. Niestety. Już nie było sensacji, przestałam być fun, nie drażniłam wymachem swojej trąby. Przysiadłam i słuchałam. Stawałam się taka, jaką chcieli mnie mieć inni. Stwarzali mnie sobie. Kształtowali. Stałam się elastycznością: wszystko mogłam, wszystko rozumiałam. 259 W rysunkach wracałam do siebie. Gorączkowo szukałam też w nich własnego kształtu. Tu mogłam być szczera. Z chwilą założenia jej wędzidła, z chwilą prowadzenia tej słonicy we mnie na pasku – gaśnie ogień, święty ogień pragnienia wszystkiego. Staję się słonicą z zoo. Właśnie. Very civilised woman...?

"Iudaica Russica" 2019, nr 2 (3)

red. Mirosława Michalska-Suchanek

W ciągu ostatnich dwóch wieków miało miejsce kilka fal masowych wyjazdów rosyjskich Żydów z Rosji. Ludność pochodzenia żydowskiego stanowiła osiemdziesiąt procent emigrantów, którzy w latach 1971–1986 opuścili Związek Sowiecki. Po roku 1990 (masowa alija 1990–1991) z Rosji wyjechało pokolenie „szestidiesiatników”, głównie intelektualistów i ludzi kultury. Obecnie w Izraelu niezwykle dynamicznie rozwija się rosyjskojęzyczna twórczość literacka pokolenia urodzonego w latach 70. Ważny wpływ na kształt „rosyjskiego Izraela” ma przywiązanie do tradycji, kultury i języka kraju pochodzenia (Rosji), a także charakter i ewolucja procesów aklimatyzacyjnych. Rosyjskojęzyczne życie literackie w Izraelu, biorąc pod uwagę zarówno liczebność jego przedstawicieli, jak i wartość interpretacyjną pisanych przez nich tekstów, stanowi istotną część kultury rosyjskiej. Tematyka ta niestety traktowana jest w polskiej rusycystyce marginalnie. Nie ma zwartych opracowań, opisujących rozmiary i złożoność zjawiska, a przede wszystkim brakuje forum, na którym owe zagadnienia byłyby podejmowane. Lukę tę wypełnia czasopismo „IUDAICA RUSSICA”. W czasopiśmie podejmowana jest tematyka najnowszej literatury rosyjsko-izraelskiej — jej ewolucji, obecnego miejsca, roli i statusu, jej odmian, charakteru oraz poetyki. Na jego łamach obecne są również badania dotyczące tematyki żydowskiej (motywów żydowskich) w twórczości rosyjskich klasyków, a zwłaszcza twórców późniejszej epoki, zwłaszcza tych o żydowskich korzeniach. Zamieszczane są również teksty poświęcone bardziej szeroko pojętej tematyce żydowskiej. W czasopiśmie „IUDAICA RUSSICA” obok artykułów naukowych publikowane są recenzje naukowe, omówienia, sprawozdania, ale także przekłady dzieł (lub ich fragmentów) rosyjskojęzycznych żydowskich twórców lub przekłady znaczących rosyjskojęzycznych tekstów (esejów, szkiców) poświęconych tematyce żydowskiej.

Święta humoru

Janusz Kuklewicz

Święta Humoru - pozycja niezmiernie pożądana w czasie upalnego lata – zawiera bowiem humor inspirowany postaciami bałwanków śnieżnych oraz Mikołajem. Zimą zaś nieodzowna z powodu ciepłego humoru, jakim emanuje publikacja. Janusz Kuklewicz Urodzony 30 maja 1967 roku w Lidzbarku Welskim, z wykształcenia ekonomista, bibliotekarz, plastyk. W latach 1999-2012 dyrektor Ośrodka Kultury w mazurskiej wsi. Żona Halina, syn Szymon. Rysuje od przedszkola, brał udział w kilku międzynarodowych konkursach rysunkowych. Publikacje w wydawnictwach ogólnopolskich, regionalnych i lokalnych. Zajmował się przez 13 lat orkiestrą dętą istniejącą do dziś, twórca teatralny i kabaretowy, na koncie wiele scenariuszy dla amatorskich teatrów dziecięcych i młodzieżowych. Hobby: hodowla winorośli, rysunek satyryczny, grafika i zabytkowa CZ 350. Nagrodzony odznaką Zasłużony Działacz Kultury https://spaknatak.w.interia.pl/kuklewicz.htm 

Etnokryminał (#3). Kamień

Małgorzata Kuźmińska, Michał Kuźmiński

Trzeci etnokryminał Małgorzaty i Michała Kuźmińskich. W romskiej osadzie na Sądecczyźnie znaleziono martwego chłopczyka o jasnej karnacji i włosach koloru pszenicy. Wkrótce policja odkrywa, że mieszka tam blondwłosa dziewczynka Między Romami a ich sąsiadami od lat zbiera się na burzę. Teraz napięcie sięga zenitu. Anka Serafin na prośbę policji próbuje nawiązać kontakt z Romami. Mierzy się z murem milczenia i własnymi wyobrażeniami o roli antropologa. Tymczasem dziennikarz śledczy Sebastian Strzygoń jednym kamieniem porusza medialną lawinę. Narasta lęk, niezrozumienie i wrogość. Jakie jeszcze tajemnice kryje społeczność tej z pozoru sielskiej krainy? Co jest faktem, a co uprzedzeniem? I czy kogoś obchodzi jeszcze prawda, gdy rozkręca się spirala nienawiści?

Archiwa Akaszy

Michał Napora

Marcus ginie potrącony przez samochód. Po śmierci trafia do ponurego świata, w którym lądują ci, którzy umarli czując żal i rozpacz. Okazuje się, że po śmierci nikt nie interesuje się człowiekiem i każdy musi sam zdecydować co chce robić w życiu po śmierci. Zasady panujące w zaświatach wyjaśniają Marcusowi spotkane przez niego barwne postacie: właścicielka gospody Lena, żebrak Arne i rycerz Berengar. Wkrótce nasz bohater dowiaduje się o Labiryncie – najeżonym pułapkami i pełnym potworów miejscu, na końcu którego podobno znajduje się przejście do innego świata. Marcus postanawia przebyć  Labirynt i wydostać się z tego ponurego miejsca. Po wielu nieudanych próbach i utracie nadziei, Marcus w końcu spotyka w Labiryncie tajemniczą Łowczynię demonów. Marcus ginie potrącony przez samochód. Po śmierci trafia do ponurego świata, w którym lądują ci, którzy umarli czując żal i rozpacz. Okazuje się, że po śmierci nikt nie interesuje się człowiekiem i każdy musi sam zdecydować co chce robić w życiu po śmierci. Zasady panujące w zaświatach wyjaśniają Marcusowi spotkane przez niego barwne postacie: właścicielka gospody Lena, żebrak Arne i rycerz Berengar. Wkrótce nasz bohater dowiaduje się o Labiryncie – najeżonym pułapkami i pełnym potworów miejscu, na końcu którego podobno znajduje się przejście do innego świata. Marcus postanawia przebyć  Labirynt i wydostać się z tego ponurego miejsca. Po wielu nieudanych próbach i utracie nadziei, Marcus w końcu spotyka w Labiryncie tajemniczą Łowczynię demonów.

Learning Functional Programming in Go. Change the way you approach your applications using functional programming in Go

Lex Sheehan

Lex Sheehan begins slowly, using easy-to-understand illustrations and working Go code to teach core functional programming (FP) principles such as referential transparency, laziness, recursion, currying, and chaining continuations.This book is a tutorial for programmers looking to learn FP and apply it to write better code. Lex guides readers from basic techniques to advanced topics in a logical, concise, and clear progression.The book is divided into four modules. The first module explains the functional style of programming: pure functional programming, manipulating collections, and using higher-order functions. In the second module, you will learn design patterns that you can use to build FP-style applications. In the next module, you will learn FP techniques that you can use to improve your API signatures, increase performance, and build better cloud-native applications. The last module covers Category Theory, Functors, Monoids, Monads, Type classes and Generics.By the end of the book, you will be adept at building applications the FP way.