Zwyczajny szpieg. Wspomnienia

Filip Hagenbeck

Nazywam się Hagenbeck Filip Hagenbeck. Kim jestem? Szpiegiem. Zupełnie zwyczajnym. Przelanie moich wspomnień na papier byłoby dawniej zupełnie nie do pomyślenia. Wpajana nam od początku szkolenia zasada poufności skłaniała do pozostawania w cieniu. Pamiętam ten wykład w Kiejkutach. Swego czasu usłyszałem żale pewnej badaczki z IPN, że oficerowie wywiadu z niesłusznych lat nie palą się do pisania wspomnień. A przecież są ważnymi świadkami historii. Zaśmiałem się wtedy gromko. Ale kiedy bez skrupułów ujawniono Zbiór Zastrzeżony IPN, nie było mi już do śmiechu. Postanowiłem więc sam opowiedzieć swoją historię. Nie jest to praca naukowa. Nie jest to historia wywiadu cywilnego. Nie jest to też analiza polityczna ówczesnych realiów. Nie wszystko mogę ani chcę opowiedzieć. Zobaczycie, jak zwyczajny absolwent wpada w łapy mafii zwanej wywiadem. Pokażę wam szkolenie wywiadowcze, szczegóły pracy Departamentu I MSW i funkcjonowania Centrali wywiadu. Uchylę też rąbka tajemnicy na temat moich przygód na Czarnym Lądzie. Przygotowując się do przelania na papier swoich memuarów, zorientowałem się, że nie zbawiłem świata, nie zapobiegłem trzeciej wojnie światowej, nie zdziałałem cudów. Byłem trybikiem w pewnej specyficznej machinie, jaką każde rozsądne państwo powołuje, aby widzieć i słyszeć to, czego jego rywale nie chcą ujawnić publicznie. Historia pełna jest niezwykłych postaci. Zarówno oficerów, jak i agentów. Szpiegów. Zawodowców i amatorów. Złodziei tajemnic. Zapraszam do mojego świata, świata zwyczajnych szpiegów. Nie będziecie rozczarowani. Filip Hagenbeck oficer wywiadu. Weteran długoletnich misji poza granicami kraju. Na terenach trudnych i gorących, także w warunkach wojennych. Ponoć urodził się 1 kwietnia, ale nie wyciągajcie z tego zbyt daleko idących wniosków. Do niedawna myślał, że resztę swego życia spędzi jak wszyscy szpiedzy w cieniu. W kapciach, przy kominku, z ukochanym psem, głaszcząc siwiejącą brodę. Pomylił się.

A to historia Opowiadania z dziejów Polski

Kazimierz Szymeczko

Historynek, Wierszynek i Militarek lubią się kłócić. A mają o co z końcu jest wiele faktów w historii Polski (od pradziejów po współczesność), naszej sztuce i literaturze, o które można się spierać do rana. A że bystre z nich mole książkowe, złośliwe i dowcipne to dobrze się tych utarczek słucha.

Paul Campenhaye, Specialist in Criminology

J.S. Fletcher

These are great detective stories. Campenhaye solves secrets, at first he tries to understand who ukarl jewels, and then solves the mysterious murder. Every story has the least stress. The most interesting is the ending, it really will be unexpected.

Monachium i Bawaria. Travelbook. Wydanie 1

Monachium to miasto wspaniałych zabytków, znakomitych kolekcji muzealnych, słynnego klubu piłkarskiego, koncernu samochodowego BMW i doskonałego piwa, obficie lejącego się w czasie trwania Oktoberfestu. To wielka europejska metropolia - dumna ze swej przeszłości, z pomysłami na przyszłość. Bawaria zaskakuje różnorodnością. Tu znajdują się piękne średniowieczne miasta i miasteczka, a tradycje ludowe są wciąż żywe. Tu rozbrzmiewa muzyka Ryszarda Wagnera, którą - w kamieniu - próbował uwiecznić szalony Ludwik II Bawarski. Tu wreszcie na Turniej Czterech Skoczni przyjeżdżają fani skoków narciarskich. Travelbook to Twój niezastąpiony towarzysz podróży. Wskaże najważniejsze atrakcje, podpowie, czego szukać poza głównymi szlakami, i wprowadzi w świat miejscowych obyczajów. Znajdziesz w nim opisy najciekawszych regionów i miast, a sprawdzone informacje praktyczne ułatwią zaplanowanie podróży. Przewodnik uzupełniają czytelne mapy, starannie dobrane zdjęcia i liczne ramki z ciekawostkami. Wszystko to w połączeniu z poręcznym formatem i atrakcyjną szatą graficzną sprawia, że Travelbook to najlepszy wybór dla ciekawych świata.

Dick Merriwell Abroad

Dick Merriwell Abroad is a book about the exciting adventures of a young guy. He did not just set off on adventures, but discovered the world from a new side. The main character is bold and persistent, since he went abroad without a doubt. This book will appeal to everyone, especially adventure hunters.

Cuda dzieją się po cichu. O jasnogórskich cudach i łaskach

Anita Czupryn

Anita Czupryn, była korespondentka Polska The Times, w 300-lecie koronacji Cudownego Obrazu Jasnogórskiego wybiera się w podróż do Częstochowy, żeby to sprawdzić. Autorka dociera do nigdy nieopublikowanych jasnogórskich dokumentów - z właściwą sobie dociekliwością i wnikliwością - przeprowadza szereg rozmów z kronikarzem na Jasnej Górze, Ojcem Melchiorem Królikiem OSPE, zwanym również Strażnikiem Cudów. Książka zawiera spis największych oraz najbardziej spektakularnych cudów, które miały miejsce na Jasnej Górze w latach 1929-2016. To była środa, 15 sierpnia 1951 roku. Wielka uroczystość Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny. Tam, dziękując za wszystkie łaski, żegnając się z Matką Bożą i własnym życiem, kobieta, nie prosząc o nic, otrzymała uzdrowienie. Do domu wróciła jak nowo narodzona. Gdy zgłosiła się do kliniki, lekarze oniemieli. Kto cię leczył, gdzie ty byłaś? Na Jasnej Górze, u Matki Bożej. Lekarze do karty leczenia wpisali: Pacjentka ozdrowiała w niewytłumaczalny sposób. Ludzie, o których piszę - tłumaczy we wstępie autorka - choć często przedstawieni jedynie za pomocą inicjałów, są prawdziwi. Historie, które się wydarzyły, są prawdziwe. Ale nade wszystko prawda, jaką starałam się tu zawrzeć, wyraża jedno: wiele jest dowodów na to, że cuda wciąż się wydarzają. Fragment Przedmowy: () Chcemy sławić naszą Królową, wychwalać Jej dobroć, dawać świadectwo Bożej potęgi i miłosierdzia. I temu właśnie ma służyć książka, którą trzymają Państwo w ręku. Zawiera opisy niezwykłych zdarzeń mających miejsce w życiu zwykłych ludzi, za którymi orędowała Pani Jasnogórska. Ufamy, że historie te wzmocnią wiarę w moc wstawiennictwa Maryi oraz na nowo ukażą Jej żywą obecność w naszym jak mówił św. Jan Paweł II Sanktuarium Narodu.() Marian Waligóra OSPPE przeor klasztoru OO. Paulinów na Jasnej Górze Książka posiada rekomendację Jasnogórskiej Rodziny Różańcowej.

Lonesome Land

B.M. Bower

Pioneering Western writer Bertha Muzzy Bower was herself the wife of a Montana rancher for a time, so she brings a wealth of personal experience and psychological insight to this gripping narrative that follows protagonist Valeria as she enters into marriage and struggles with the often-harsh reality of rural life. Val is cast into circumstances that test her temper, strength, and sanity. One of her few contacts with the outside world is a friend of her husbands whom she despises. Their relationship gradually changes as her husbands true character is slowly revealed to her. Kent watches Val very closely as she struggles with poverty and a drunken husband. He knows Val is worthy of more than her husband can give. Is he the man to do it?

Dwa bieguny

Eliza Orzeszkowa

Wspaniała, aktualna w swej wymowie powieść. Narratorem jest pochodzący z warszawskich elit dekadent, który poznaje „dziką” (taki zresztą powieść pierwotnie miała tytuł), młodą kobietę, Sewerynę. Przyjechała do Warszawy po dobre rady – przekonana, że zamieszkujący stolicę pisarze i dziennikarze staną się dla niej drogowskazem. Chce wiedzieć, jak prowadzić, realizując cele dobra publicznego, majątek, który otrzymała po śmierci brata (zginął  –  w domyśle – w powstaniu styczniowym). Okazuje się jednak, że elity intelektualne czas spędzają głównie na zabawach salonowych. Nie w głowie im praca od podstaw, a tym bardziej ograniczanie własnego życia. Narrator coraz bardziej fascynuje się Seweryną, ale są przecież tak odlegli, jak dwa bieguny. Przyciągają się i odpychają jednocześnie. Powieść ta jest w prozie Orzeszkowej wyjątkowa. Autorka chlaszcze wielkomiejską inteligencję ironią subtelną, ale celną. Ówczesne emancypantki (wcale nieodległe w myśleniu od dzisiejszych feministek) to w jej opisie najwartościowsza część narodu. Tylko one potrafią zmienić otaczający je świat, co uważają za swoją misję i powinność. Eliza Orzeszkowa jest jedną z najważniejszych pisarek polskich epoki pozytywizmu. Jej utwory cechuje ogromne wyczucie problemów społecznych — w mowie pogrzebowej Józef Kotarbiński nazwał ją „czującym sercem epoki”.