History of Margaret of Anjou, Queen of Henry VI of England

Jacob Abbott

Jacob Abbotts biography of Margaret of Anjou is written in simple manner, making it digestible for the reader who dislikes the stuffy story. Margaret of Anjou was remembered as one of the most unfortunate queens that I could not love the people. She was not afraid to do what it took to keep her throne. Surprisingly, the author is still trying to portray Margaret of Anjou as a hero.

Miarka za miarkę

William Shakespeare

Miarka za miarkę Williama Szekspira to utwór odwołujący się do wątków biblijnych skąd autor wywiódł m.in. tytuł i w ich kontekście przedstawiający kontrast pomiędzy władzą polityczną a sprawiedliwością. Wybory bohaterów sytuują ich po określonych stronach odwiecznego sporu, a czytelnika skłaniają do refleksji nad kwestiami winy, kary i nagrody za czyny.

The Firm of Girdlestone

Arthur Conan Doyle

John and Ezra Girdlestone, father and son, run a British merchant company trading to the African coast with several sailing ships, all dangerously ill-maintained. Their small office is in London, their business is quite personally run, and the firm and its owners are well respected in the City by the 1870s. John Girdlestone is deeply and ostentatiously religious, to the cynical amazement of his son. The senior Girdlestone also is the tightly-controlling guardian of an heiress not quite of age, Kate Harston. This young lady is a cousin of Tom Dimsdale, college-age son of a physician. The story is filled with a fun, varied cast. Besides John, Ezra, and Kate, theres Captain Miggs, Major Tobias Clutterbuck, and the Dimsdale family. These families and their impingement are at the center of A. Conan Doyles psychological-adventure novel The Firm of Girdlestone.

Dziennik dobrego życia

Magdalena Czmochowska, Karolina Nawój

Dobre życie to Twoje życie! Twoje dobre poranki, popołudnia, wieczory. Twoje spokojne noce i czyste sumienie, które pozwala zapaść w dobry, spokojny sen. Dobre życie to rzeczywistość jednocześnie uporządkowana i utkana ze spontanicznych impulsów. Dobre życie to każdy wschód słońca, który jest Ci dane oglądać; to pochwała szefa, czuły uścisk siostry, brata czy rodziców. To pulchne dziecięce rączki oplecione wokół Twojej szyi, ciepły psi język na Twojej dłoni, aromatyczna herbata w kubku. Twoje dobre życie to spełnione oczekiwania, jasno skrystalizowane plany i umiejętność budowania domu z kłód, które los rzuca Ci pod nogi. Dobro jest wokół Ciebie; buduje Twoje ja, Twoje poczucie szczęścia, jest źródłem zadowolenia, które odczuwasz. Dobro jest także w Tobie: to Twoje emocje, głupie i poważne myśli, działania, które podejmujesz. To Twoja miłość do samej siebie, do bliskich i do świata. To świadomość, że życie jest sinusoidą, a Ty przyjmujesz te wahania z mądrością i pokorą, ale zawsze z planem B, gotowym do wdrożenia w razie kryzysu. Dobre życie jest przewagą Twoich małych radości nad smutkami, dobrobytem duchowym, snuciem marzeń zamiast poddawania się strachowi przed rzeczywistością. Nie bój się uczynić swojego życia lepszym. Daj sobie prawo do bycia szczęśliwą. Spełniaj marzenia, planuj, rysuj, kochaj nie tylko swoich bliskich, ale przede wszystkim siebie. Tańcz, śmiej się, płacz i kop w ścianę, kiedy tylko poczujesz taką potrzebę. Nie bój się być sobą całkowicie. Zawalcz o swoje dobre życie. Magdalena Czmochowska i Karolina Nawój Wrażliwość jest Twoją siłą, pamiętaj o tym piękna kobieto! My, kobiety, powinnyśmy łączyć się w naszym cieple, miłości, troskach i rozczarowaniach. Podnosić się i iść dalej. Każdego dnia, niezmienne na nowo. Otulać się swoją radą, doświadczeniem, dobrym sercem i empatią. Nawet kiedy jesteśmy daleko od siebie, ten dziennik potrafi nas łączyć, bo przecież wszystkie mamy wspólne cele, marzenia, wartości i kobiecą duszę. Kobieta Absolutna, @kobietabsolutna.pl Planner jest odpowiedni dla każdego, kto troszczy się o planetę. Wszyscy wspierający inicjatywę zero waste będą usatysfakcjonowani tym, że daje nam on totalną wolność dzięki temu, że możemy zacząć korzystać z kolejnych 365 dni w każdej chwili. To biblia dla minimalisty, który wie, że mniej znaczy więcej. Karolina Pruchniewicz, We & Waste Booknieci.pl: Aleksandra Nawój: Związek to najcięższa relacja na świecie Booknieci.pl: Karolina Nawój: Chcę mieć prawo do popełniania swoich błędów, a nie cudzych Kobieta.interia.pl: Straty życiowe, smutek, samomiłość Psychologiaprzykawie.pl: Generator szczęścia Psychologiaprzykawie.pl: Rachunek wystawiony przez życie  

Poeta (bez)religijny. O twórczości Tadeusza Różewicza

Przemysław Dakowicz

Pisarską biografię Różewicza otwierają młodzieńcze wiersze religijne publikowane w miesięczniku Związku Sodalicji Mariańskich Uczniów Szkół Średnich w Polsce „Pod Znakiem Marji”, zamykają zaś prośba o chrześcijański pochówek, stwierdzenie przynależności do Kościoła katolickiego oraz ekumeniczne wezwanie do zgody między „rozdzielonymi wyznaniami” i do przezwyciężania różnic dzielących „kultury i narody”. Między tymi biegunami rozciąga się wielowątkowa twórczość poetycka, prozatorska i dramaturgiczna Różewicza, który przez wiele lat przedstawiany był przez badaczy literatury jako apostata, ateista lub ‒ w najlepszym razie ‒ agnostyk. Do takiego postrzegania autora Głosu Anonima przyczyniły się jego własne dzieła, ze słynnymi wierszami Lament i Ocalony na czele, oraz specyficzny kształt powojennego życia społeczno-kulturalnego, którego komunistyczni inżynierowie wyjątkowo ochoczo akcentowali wątki w kulturze i sztuce współbrzmiące z bliską im ideologią. Na niniejszą książkę złożyły się artykuły z kilku ostatnich lat. Punktem wyjścia jest tu późny wiersz nauka chodzenia, którego bohaterem uczynił Różewicz protestanckiego teologa Dietricha Bonhoeffera, twórcę koncepcji „chrześcijaństwa bezreligijnego”, wedle którego chrześcijanin współczesny musi zanurzyć się w „bezbożny” świat, by – w jedności ze Zbawicielem – doświadczyć ostatecznego opuszczenia i ogołocenia. W dwóch tekstach otwierających książkę autor stara się udowodnić, że teologia autora Naśladowania skłoniła Różewicza do ponownego przemyślenia problemu wiary i stała się podstawą rozwiązania elementarnej sprzeczności sformułowanej w słynnym wierszu bez: „życie bez boga jest możliwe / życie bez boga jest niemożliwe”. Od czasu opublikowania nauki chodzenia nie sposób mówić o Różewiczu inaczej niż jako o „poecie (bez)religijnym”. W kolejnych artykułach ukazano związek twórczość Różewicza z katastrofizmem Dwudziestolecia, przede wszystkim z myślą Stanisława Ignacego Witkiewicza i poddano szczegółowej analizie i interpretacji trzy redakcje wiersza ***[Czas na mnie…] z przełomowego tomu Płaskorzeźba, próbując dowieść, że w przestrzeni międzytekstowej ujawnia się tu procesualna i dynamiczna świadomość człowieka „(bez)religijnego”, który „nie wierzy w Boga, ale jest człowiekiem… wierzącym”. W aneksie znajdzie Czytelnik zapis rozmowy z Janem Stolarczykiem, długoletnim wydawcą dzieł Różewicza, do której doszło latem 2011 r. w Nowym Sączu. Jej przedmiot stanowi biograficzno-pisarskie tło relacji łączącej Tadeusza Różewicza i Czesława Miłosza.  

Prawie nic. Józef Czapski. Biografia malarza

Eric Karpeles

To pierwsza na polskim rynku rzetelna biografia sensu stricto Józefa Czapskiego, napisana przez zafascynowanego nim Amerykanina. (w 2007 r. Zeszyty Literackie wydały Portet Józefa Czapskiego Wojciecha Karpińskiego.) Józef Czapski żołnierz, postać publiczna, świadek historii, pamiętnikarz, pisarz i malarz. Jego życie objęło niemal cały wiek dwudziesty. W czasie Rewolucji był studentem w Petersburgu, w szalonych latach dwudziestych malarzem w Paryżu. Jako polski oficer rezerwy wróciwszy do ojczyzny walczył z Niemcami na początku II wojny światowej, przez Sowietów został wzięty do niewoli i cudem ocalał z masakry tysięcy jego towarzyszy broni. Potem nie wrócił do Polski, pracował w powojennym Paryżu, zdając relacje z tragicznego położenia swojego kraju niszczonego przez totalitarny ustrój. Wydane tuż po wojnie, choć mniej znane, wspomnienia Czapskiego z sowieckiego obozu Na nieludzkiej ziemi, wyprzedzają Archipelag Gułag Sołżenicyna o ćwierć wieku. Czapski narzucił sobie również ścisłą dyscyplinę jako malarz twórczość ta nadawała sens jego życiu i przez dziesięciolecia zajmował się nią codziennie. Ze wstępu autora: Mój pierwszy kontakt z życiem i twórczością Józefa Czapskiego nastąpił całkowicie niespodziewanie. Do pewnego czerwcowego dnia nigdy o nim nie słyszałem, a nazajutrz byłem nim zafascynowany. Dzięki wspaniałomyślnemu odruchowi starego znajomego, który lubi zaspokajać mój apetyt na krytyczne myślenie, pewnego ranka otrzymałem pocztą z Paryża niewielką francuską książkę na temat Marcela Prousta. Nazwisko autora, Józefa Czapskiego, nie było mi znane. Nie bardzo pamiętam, co się stało po otwarciu paczki. Niczym stworzenie zagrzebujące się w swoim naturalnym siedlisku, opadłem na fotel i zacząłem ją od razu czytać. () Byłem wdzięczny za to nieoczekiwane pojawienie się książki Czapskiego w moim życiu. Następnego dnia wielokrotnie, niemal bezustannie myślałem o tym, co Czapski napisał o Prouście i jak to napisał. () Józef Czapski, postać na ogół nieznana czytelnikom i artystom anglojęzycznym, przeżył swoich dziewięćdziesiąt sześć lat w wielu życiowych rolach jako żołnierz, postać publiczna, świadek historii, pamiętnikarz, eseista i malarz. Jego życie objęło niemal cały wiek dwudziesty. Mimo gorliwego zaangażowania w walkę z totalitaryzmem i pomoc innym Czapski uważał się przede wszystkim za malarza. Malowanie, jak dowie się czytelnik, nadawało sens jego życiu. () Według jednego z przyjaciół Czapskiego bardziej podziwiano go za charakter niż za twórczość malarską. Ci, który kupowali jego prace, robili to głównie z przyjaźni dla tego człowieka. Jego malarstwo pozostaje praktycznie nieznane. I tak jest nadal. Obrazów Czapskiego prawie nie ma w zbiorach publicznych, większość znajduje się w prywatnych kolekcjach w różnych miejscach Europy. Wiele dziesięcioleci temu obrazy Czapskiego zostały zakupione i oficjalne zarejestrowane w narodowych zbiorach w Polsce i Francji, ale ich tytuły pojawiają się jedynie z numerami inwentaryzacyjnymi przyporządkowanymi pracom przechowywanym w magazynach. Tylko nieliczne płótna są wystawiane publicznie. () Zapis w jego dzienniku ukazuje rezultaty kilkudniowej pracy poświęconej rysowaniu różnych kwiatów. Czapski, potrafiący wykraczać poza własne dostrzeżone niepowodzenia, odnotowuje zniechęcenie faktem, że zdołał uchwycić tylko odrobinę ich witalności. Kiedy rysujesz, czujesz każdą kreskę prowadzoną na papierze jako coś żyjącego, nieodwołalnego, i naraz rysunek zaczyna żyć. () Potem dwie jedną kreską notatki tulipanów wydały mi się nagle żywiej istniejące. Dlaczego? Bo je czułem podczas rysowania, czułem ten związek niezdarnego, niepewnego, zdeformowanego trochę rysunku, jakby między końcem mojego ołówka a mną nie było żadnej przerwy. Ja byłem na końcu ołówka. Mam nadzieję ożywić Czapskiego w sposób, w jaki opisuje rysowanie tych tulipanów. On i ja spotykamy się na końcu mojego ołówka.

Liban

Krzysztof Korzeniewski

Autor informatora o Libanie jest lekarzem wojskowym, który przez wiele lat pracował w misjach pokojowych w Libanie (UNIFIL) i innych krajach Bliskiego Wschodu. Książka została napisana właśnie z myślą o polskich żołnierzach i pracownikach służby zdrowia, pełniących misje w tym regionie. Zapoznaje Czytelników z geografią, historią, warunkami życia i strukturą służby zdrowia Libanu, a także kulturą całego świata arabsko-muzułmańskiego. Podręczny słownik libańskiego dialektu języka arabskiego pozwoli polskim żołnierzom i pracownikom służby zdrowia porozumieć się w podstawowym zakresie z Libańczykami.

Iliada

Homer

Poemat o wojnie Greków z Trojanami. Obok Odysei drugi z eposów, których autorstwo tradycja przypisuje Homerowi. Dziesiąty rok wojny trojańskiej. Największy grecki wojownik Achilles w gniewie porzuca walkę z Trojańczykami, po tym gdy Agamemnon odbiera mu brankę Bryzejdę. Trojanie w ten sposób uzyskują przewagę. Patroklos, chcąc dodać otuchy Grekom, wkłada zbroję Achillesa i rusza na czele wojsk greckich przeciwko Trojanom. Sam widok zbroi Achillesa wystarczył, by Trojanie cofnęli się. Jedynie Hektor stawił czoła rzekomemu Achillesowi i zabił Patroklosa. Zrozpaczony po stracie przyjaciela Achilles zapomina o obrazie i po wykuciu przez Hefajstosa nowej zbroi, pragnąc zemsty, rusza w bój pod mury Troi, pod którymi oczekuje go Hektor. Strukturę Iliady cechuje stałe przenikanie się i korespondencja dwóch płaszczyzn fabularnych świata ludzi i świata bogów.