Pod szychtami

Bolesław Prus

Pod szychtami Aj! Rzęsisteż to kobiecisko nasza pani Maciejowa spod szychtów, aj, siarczyste! Choć bez żadnej pretensji odziane. Gębę ma jak cielęca wątróbka; na łbie czepiec, że by się go rak nie chwycił; na grzbiecie koszulinę, chlaśniętą od ramienia do ramienia, a spódnicę... Ach!... schowaj się w kąt, piękna Heleno... Siedzi sobie pani Maciejowa na belce i łata... Ach! Jak łata swój kraciasty, watowany kaftanik. Łata i klnie, klnie a wyśpiewuje, aż ryby uszu nadstawiają: — Bodajżeś ty skisł, paro, nim mi cię Żyd sprzedał!... Bodaj w tobie psy topili, nimeś zaszedł na wielkie utrapienie moje!... Żebyś nie ty, dawno bym już ze dwa śmietniki do góry nogami przewróciła!... Hu! — Ha... Ha... „ Oj! Hojna, hojna, hojna — pod Pińczowem wojna,  Wszystkie krowy jałowice, tylko jedna dojna!...  Hu!... Ha!...”    * Między ulicą Dobrą i nadwiślańskim wałem, między parkanem wodociągu i uliczką Leszczyńską, rozwala się plac obszerny jak ogród Krasińskich, pusty jak wszystkie place i złożony z dwu kondygnacji. Niższa z nich ma postać doliny, wyższa zaś tworzy rodzaj płaskowzgórza, patrzącego ku Wiśle spadzistą i pogiętą ścianą. [...]Bolesław PrusUr. 20 sierpnia 1847 r. w Hrubieszowie Zm. 19 maja 1912 r. w Warszawie Najważniejsze dzieła: Anielka (1880), Powracająca fala (1880), Katarynka (1881), Antek (1881), Kamizelka (1882), Placówka (1886), Lalka (1890), Emancypantki (1894), Faraon (1897), Dzieci (1909) Właśc. Aleksander Głowacki (pseudonim literacki pochodzi od nazwy rodowego herbu Prus); polski pisarz i publicysta, jeden z najwybitniejszych pisarzy okresu pozytywizmu, teoretyk i twórca podwalin realizmu w polskiej literaturze. Twórczość Prusa bywa zestawiana z dziełami Karola Dickensa i Antoniego Czechowa. Wcześnie stracił rodziców, wychowywali go krewni, przez pewien czas w Kielcach pozostawał m.in. pod opieką brata Leona, działacza ?czerwonych?. Zapewne pod jego wpływem przyłączył się do powstania styczniowego; ranny w głowę, trafił do więzienia w Lublinie. Zwolniony, ukończył gimnazjum w Lublinie i zdał na wydz. mat.-fiz. Szkoły Głównej, ale studiów nie skończył. Pracował jako korepetytor, a nawet robotnik w fabryce Lilpopa, nie rezygnując z samokształcenia (szczególnie interesowała go logika, ale ogłosił też np. artykuł o elektryczności). Publikowanie stałych felietonów w ?Niwie? i sławnych Kronik w ?Kurierze Warszawskim? zapewniło mu stabilizację materialną; w 1875 r. ożenił się ze swą kuzynką Oktawią Trembińską. Powieści stawiał za cel dokonywanie rodzaju analizy socjologicznej, wskazywanie istotnych procesów społ. poprzez badanie typów ludzkich ukształtowanych przez aktualne przemiany. Praca literacka miała opierać się na obserwacji, systematyzacji spostrzeżeń i wnioskowaniu. Prus brał aktywnie udział w wielu akcjach oświatowych i społecznych (np. w organizowaniu Kasy Przezorności i Opieki dla Literatów i Dziennikarzy, obywatelskiej pomocy dla robotników pozbawionych pracy po strajkach w 1905 r.). W testamencie ufundował stypendium dla zdolnych dzieci wiejskich - wypłacane do dziś. autor: Iga GawrońskaKupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Media i dziennikarstwo w XX wieku. Studia i szkice

red. Michał Kaczmarczyk, Magdalena Boczkowska

"(...) Oddajemy do rąk Szanownych Czytelników pracę zbiorową Media i dziennikarstwo w XX wieku. Studia i szkice, poświęconą dziejom komunikacji społecznej w minionym, jakże ważnym dla rozwoju mediów, stuleciu. Autorzy, którzy opracowali poszczególne rozdziały, dokonali analizy owych dziejów w dwóch, równoległych perspektywach: historii poszczególnych mediów (prasy, radia, telewizji, filmu, Internetu) oraz ogólnej historii komunikacji. Założeniem książki, w której znalazły się artykuły naukowe i komunikaty przygotowane przez badaczy reprezentujących ośrodki akademickie z całej Polski i wiele różnych dyscyplin naukowych (m.in. historię, politologię, socjologię, językoznawstwo), jest przedstawienie problematyki historycznoprasowej w ujęciu interdyscyplinarnym (...)".

Moment, czyli po nitce do kłębka

A. K. Sar

Jak bardzo jeden dzień może zmienić życie człowieka? Spełniający aspiracje swojej matki lekarz psychiatra, znudzony pokrętnymi tłumaczeniami pracownika szef, zawiedziona synem matka, niezadowolona z małżeństwa żona. Co łączy wszystkie te osoby? Ich losy ściśle wiążą się z losem bohatera tej książki, którego życie pewnego poranka wywraca się do góry nogami. Być może okaże się, że dosłownie kilka chwil, podczas których tracimy wewnętrzną równowagę, jest w stanie na zawsze przekreślić to, co budowaliśmy przez lata... Jak bardzo oczekiwania, osądy i decyzje innych osób wpływają na naszą codzienność? I czy da się nie zwariować w świecie pełnym powierzchownych opinii i krzywdzących stereotypów? A.K. Sar (RASKA) autorka powieści obyczajowej pod tytułem Moment, czyli po nitce do kłębka opublikowanej po raz pierwszy w 2019 roku.

Pożegnanie jesieni

Stanisław Ignacy Witkiewicz (Witkacy)

Stanisław Ignacy Witkiewicz Pożegnanie jesieni ISBN 978-83-288-5569-4 Motto: Czymże jest, o naturo, twych pocieszeń mowa Wobec żądz, które budzisz twym mrocznym obszarem. Antoni Słonimski Poświęcone Pani Zofii i Tadeuszowi Żeleńskim Przedmowa Wobec niespełnienia obietnic zawartych w przedmowie pierwszej, to jest napisania tego, co nazywam powieścią metafizyczną, piszę drugą tylko parę słów. 1) Z góry odpieram zarzut, że powieść ta jest pornograficzna. ... Stanisław Ignacy Witkiewicz (Witkacy) Ur. 24 lutego 1885 w Warszawie Zm. 18 września 1939 w Jeziorach na Polesiu Najważniejsze dzieła: W małym dworku dramat, 1921), Wariat i zakonnica (dramat, 1923), Janulka, córka Fizdejki (dramat, 1923), Matka (dramat 1924), Szewcy (dramat, 1934), Pożegnanie jesieni (powieść, 1927), Nienasycenie (powieść, 1930), Nowe formy w malarstwie i wynikające stąd nieporozumienia (1919), Pojęcia i twierdzenia implikowane przez pojęcie Istnienia (1935), Niemyte dusze (1936; wyd. 1975). Pseudonim Witkacy. Polski awangardowy malarz, dramaturg, pisarz i filozof. Malarstwo studiował na krakowskiej ASP (u J. Stanisławskiego i J. Mehofera). W czasie I wojny światowej zaciągnął się do armii carskiej, ranny w 1916 r., pojechał kurować się do rodziny w Moskwie, gdzie był świadkiem wybuchu rewolucji październikowej. Bezpośrednie doświadczenie historii ukształtowało katastroficzną historiozofię Witkacego. W 1918 roku wrócił do Polski i osiadł w Zakopanem. Pracował zarobkowo jako portrecista (w latach 30. stworzył jednoosobową "Firmę portretową"), tworzył teoretyczne teksty z zakresu estetyki, był członkiem krakowskiej grupy formistów, głosząc teorię Czystej Formy w sztuce, mającej odwoływać się u odbiorcy bezpośrednio do uczuć metafizycznych. Z czasem stworzył własny system filozoficzny. W 1935 r. odznaczony prze Polską Akademię Nauk. Po wybuchu II wojny światowej, nie przyjęty jako ochotnik do wojska, udał się w kierunku wschodniej granicy Polski. Zginął śmiercią artystyczno-samobójczą, zażywając weronal wraz ze swą ówczesną kochanką oraz podcinając sobie żyły na wieść o agresji Związku Radzieckiego na prowadzącą wojnę z hitlerowskimi Niemcami Polskę. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Щасливі не плачуть

Зоряна Лешко

Мія 2014 модна письменниця, що працює над зйомками фільму за своїм романом. Яким же було її здивування, коли на головну роль у фільмі погодився він 2014 столична зірка Роман Звягівський. Але між чоловіком та Мією спалахує неприязнь. Колеги вдаються до радикального кроку: зачиняють обох у готельному номері на ніч. Та очікуваного примирення не відбулося. Мію дратує кожен Романів крок. Що може знати про життя цей балуваний мазунчик? Хіба він пережив би те, що сталося колись з Мією? Кілька років тому вона втратила коханого, репутацію та... дитину. І тепер хоче повернути втрачене. Але Роман зовсім не той, ким видається на перший погляд.

Nantas

Emil Zola

"Nantas" to dzieło wybitnego francuskiego pisarza Emila Zoli, uznawanego za jednego z czołowych przedstawicieli nurtu naturalizmu. Zola jest niezwykłym autorem, który w swojej noweli ukazuje życie młodego mężczyzny o imieniu Nantas, który pełen wiary w siebie, stara się odnieść sukces w Paryżu, choć walczy z ubóstwem. To historia, która porusza poważne kwestie, takie jak miłość, bogactwo, bieda - duchowa i materialna, konwenanse, moralność oraz indywidualna etyka każdego człowieka. Zola doskonale zna ludzi i potrafi ich psychologię oddać w sposób autentyczny. Pokazuje, jak ludzie często oszukują samych siebie, a Zola obnaża tę prawdę w sposób, który wciąga czytelnika. Warto zaznaczyć, że choć Zola może czasem wydawać się rozwlekły, to właśnie ta umiarkowana długość jego opowieści pozwala mu przekazać tak wiele treści. "Nantas" to nie tylko opowieść o pewnym człowieku, to także socjologiczny portret społeczeństwa, które wciąż balansuje między moralnością a własnymi interesami.

Programowanie asynchroniczne i równoległe w C#. Kurs video. Poziom podstawowy

Obierz kurs na programowanie skalowalne Słowem kluczem w dzisiejszym świecie jest czas. A właściwie nieustanny niedoczas — dlatego oczekujemy, że wszystko, a z pewnością komputery, telefony i inne urządzenia elektroniczne, będzie pracować szybciej, sprawniej i wydajniej. Stąd standardem stały się procesory posiadające wiele rdzeni — co oczywiście pozytywnie wpływa na ich wydajność, gdy pracuje się na kilku programach równocześnie. Niestety, prędkość działania pojedynczego rdzenia nie rośnie tak szybko, jakbyśmy sobie tego życzyli, więc poszczególne aplikacje, dostępne za pośrednictwem urządzenia i operujące na pojedynczym rdzeniu, wcale nie pracują sprawniej. Podobnie rzecz ma się z oprogramowaniem dostępnym online — o ile staje się modne, szybko pada ofiarą własnej popularności i zawiesza się, kiedy wielu użytkowników chce z niego równocześnie skorzystać. Jak można temu zaradzić? Pisząc lepszy, bardziej skalowalny kod. Od dłuższego czasu jest to możliwe w aplikacjach tworzonych w środowisku .NET. Od niedawna Microsoft udostępnia wiele udogodnień, które sprawiają, że pisanie takiego kodu jest dziś prostsze, przyjemniejsze i łatwiejsze do zrozumienia. Tworzenie kodu asynchronicznego, znajomość sposobów synchronizacji między wątkami, umiejętność optymalizacji obliczeń przez wykorzystanie obliczeń równoległych — to umiejętności wymagane w codziennej pracy, właściwie niezależnie od dziedziny biznesu, w której operuje programista. Co Cię czeka podczas naszego profesjonalnego szkolenia? W trakcie niniejszego kursu video: nauczysz się programowania asynchronicznego; przyjrzysz się mechanizmom pozwalającym dokonywać równoległych obliczeń na wielu wątkach; dowiesz się, jak synchronizować dostęp do zasobów. Co więcej... poznasz sposoby na korzystanie z wbudowanych i zoptymalizowanych kolekcji wielowątkowych. Uczestnik szkolenia Programowanie asynchroniczne i równoległe w C#. Kurs video. Poziom podstawowy zdobędzie wiedzę i umiejętności na poziomie podstawowym. Oznacza to, że będzie w stanie pisać proste rozwiązania asynchroniczne i wielowątkowe i opanuje teorię dotyczącą problemów, które z dużym prawdopodobieństwem napotka na swojej drodze, a tym samym znajdzie inspiracje do tego, jak można je rozwiązywać. By usprawnić działanie aplikacji... Ambicją niemal każdego programisty jest to, by napisana przez niego aplikacja stała się popularna — by była użyteczna, rozwiązywała prawdziwe problemy i by użytkownicy chcieli z niej korzystać. Niestety, im popularniejsze staje się dane oprogramowanie, tym częściej się zawiesza... Kto jest winien? Oczywiście — programista, który nie potrafił napisać odpowiednio sprawnego kodu! Dlatego podczas pracy nad kolejnym projektem warto zawczasu pomyśleć o kodzie skalowalnym, czyli takim, w którym poszczególne operacje będą mogły być wykonywane równolegle. Rzecz jasna nigdy nie będzie to dotyczyło aplikacji jako całości — programista musi wiedzieć, które obliczenia na sobie bazują, a które są od siebie niezależne. Trzeba precyzyjnie określić, które części programu mogą korzystać z tych samych zasobów, inaczej będą się one wzajemnie blokować i aplikacja się zawiesi. Dziś prawie każdy programista .NET (i nie tylko!) spotyka się na co dzień z zagadnieniami asynchroniczności i równoległości obliczeń. Wiedza ta powoli staje się obowiązkowa na rynku pracy; podczas rozmów kwalifikacyjnych często pojawiają się pytania o tematy poruszane w tym kursie — zainwestowany w niego czas z pewnością nie będzie stracony! Sześć rozdziałów, czterdzieści pięć lekcji Trwających w sumie niemal sześć godzin — tak proponowany przez nas kurs wygląda od strony organizacyjnej. Jeśli chodzi o poruszane w nim zagadnienia, zaczniemy od teorii dotyczącej zagadnienia SynchronizationContext — dowiemy się, co to jest. Następnie przejdziemy do zajęć praktycznych, czyli tego, jak uruchamiać obliczenia w nowym wątku, jak korzystać z tasków (Task Parallel Library) oraz puli wątków. W dalszej kolejności będziemy synchronizować dostęp do interfejsu użytkownika (WinForms, WPF), zapoznamy się z pętlą zdarzeń i uruchomimy kod asynchroniczny (Async/await). Dowiemy się, jak pracować ze starszymi modelami asynchronicznymi (BeginExecute/End/Execute). Będziemy asynchronicznie pracować z bazą danych (Entity Framework, ADO.NET) i synchronizować kolejność wykonywanych działań. Poznamy sposoby na długo trwające zadania. Nauczymy się, co to jest deadlock, będziemy pisać kod obliczający zadania równoległe, synchronizować zasoby między wątkami i procesami, przyspieszymy też synchronizację aplikacji wielowątkowych. Na koniec dowiemy się, jakie kolekcje wbudowane można wykorzystać do prostszej pracy z kodem równoległym.

Mistrz marionetek

Grzegorz Skorupski

Mistrz marionetek Tutaj śmierć pociąga za sznurki... Wydawało się, że Grzegorz Skorupski umie pisać tylko kryminały retro... Ale nie. Pociąga za współczesne sznurki jak nikt. Narastające napięcie, stopniowane emocje. Wybitne! Robert Ostaszewski, autor serii z podkomisarzem Rowickim, juror Kryminalnej Piły W sieci znajdziesz dzisiaj wszystko. Także śmierć. Grono pedagogiczne szacownego II LO im. Adama Mickiewicza to niebanalne osobowości: historyczka Klaudia zainteresowana prawami kobiet, procesami o czary i zdrowym trybem życia, nieustannie buszująca w archiwalnych materiałach; fizyk, który kandyduje na radnego; tolerancyjny i otwarty ksiądz Krzysztof; polonistka Olga, po rozwodzie mieszkająca z nastoletnią córką w dużym domu otoczonym lasem i wdająca się w słowne utarczki z katechetą... Na lekcjach polskiego obecny jest też praktykant Marek wrażliwy, lekko odjechany chłopak, zainteresowany wiarą i religią. Kiedy historyczka nie przychodzi do szkoły i nikt nie wie, co się stało, Olga przegląda wiadomości w jej laptopie i, idąc tym tropem, znajduje ciało Klaudii w parku. Poczucie zagrożenia narasta, gdy w miejskim archiwum zostaje zamordowana kolejna kobieta... Grzegorz Skorupski Historyk, regionalista, pisarz, twórca scenariuszy gier miejskich. Autor książek historycznych i serii kryminałów retro z prokuratorem Adamem Karskim. Jeden z inicjatorów Festiwalu Kryminału Retro Kryminalny Magiel. Człowiek tak niejednoznaczny, jak różne są jego gusta muzyczne: stoner, doom, jazz i death metal. Pierwsza powieść z cyklu retro Smak błękitu otrzymała w 2018 roku wyróżnienie jury Kryminalnej Piły, a opowiadanie Gra o Rewolucję zdobyło trzecie miejsce w kategorii retro ogólnopolskiego konkursu literackiego Stulecie Polskiego Kryminału. Mistrz marionetek jest jego pierwszą książką osadzoną we współczesnych realiach. Fragment Trzęsącą się ręką podniosła odłamany suchy konar i zaczęła bez przekonania odgarniać liście. Piramida znajdujących się u góry gałęzi nagle się załamała i zsunęła w stronę Olgi. Odskoczyła w ostatniej chwili, wpadając na drzewo. Część osuwiska zasypała jej nogi. Ze wstrętem strząsnęła z butów śmierdzące szczątki roślin. Widocznie liście musiały już długo leżeć, a proces gnilny wytworzył warstwę, po której ześlizgnęła się górna część kopca. Fetor z wnętrza był zaskakująco silny. Olga ponownie próbowała strząsnąć z nóg część jakiegoś większego konara, który, zakotwiczony gdzieś głęboko, uparcie nie chciał opuścić jej buta. Klnąc na siebie za swój głupi pomysł, zrobiła większy zamach. Miała już dosyć tej przyprawiającej o ciarki na plecach eskapady. Uderzyła i... konar nie odleciał, jak liczyła, a dźwięk zderzenia jej martensa z potencjalnym kawałkiem drzewa zdecydowanie odbiegał od tego, na co była przygotowana. Przyświeciła latarką i krzyk zamarł jej na ustach. Spod sterty liści wystawała kobieca dłoń! Cofnęła się przerażona i skierowała wątły snop światła na to, co wyłoniło się w minikataklizmie, który spowodował osunięcie kopca. Leżały tam zwłoki kobiety. (...) Do twarzy, na której zastygł wyraz zdziwienia zmieszanego z bólem, groteskowo przyklejone były złotobrązowe liście. Lewa część głowy stanowiła zastygły, zdeformowany kształt z wystającymi kawałkami sterczących w niebo białych kości. W masie zastygłej krwi żwawo ruszały się jakieś białe robaczki. Lewa ręka zaciskała się na drewnianym kołku wbitym w klatkę piersiową. Olga poczuła, że zbiera jej się na wymioty. Rzuciła się biegiem w stronę bramy parku.