Geneza społeczeństwa polskiego na podstawie kroniki Galla i dyplomatów XII wieku

Michał Bobrzyński

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF. Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu REPRINT. Ciekawą niewątpliwie jest rzeczą dowiedzieć się o tych panujących, którzy państwo i naród polski zbudowali, kto oni byli, według jakiego działali planu, jakich chwytali się sposobów i środków i do jakich doprowadzili wyników. Trudno jednak odpowiedzieć na te wszystkie pytania, jeżeli się nie wie, z jakim materiałem mieli do czynienia ci pierwsi budowniczowie, jaka była ich ludność, którą do złożenia państwa i narodu użyli, jakie były tej ludności społeczne stosunki w ostatnich chwilach przed i w pierwszych chwilach po powstaniu naszego państwa. Analizy stosowne i próby odpowiedzi na te pytania zawarł autor w niniejszej książce jest to publikacja ważna i bez wątpienia ciekawa.

W pośpiechu

Tadeusz Konwicki

"Ja bardzo dużo czytam, moja córka Marysia wygrzebuje dla mnie gdzieś w księgarniach odpowiednie książeczki, i ja tu nawet w rozmowie z panem czasem się posługuję taką pseudowiedzą, że niby coś wiem z zakresu nauki: astronomii, biologii. Tylko że ja mam ułomną pamięć i w szczegółach mogę coś przekręcić, coś przeinaczyć, coś nie tak podać. Ale w tym moim bełkocie przesłanie, to, do czego zmierzam, mnie się wydaje chyba słuszne. Na przykład, panie Przemku, początkowo, jak zacząłem to czytać, doznawałem szoku, gdy panowie astronomowie z lubością podawali odległości w kosmosie. 4 miliardy kilometrów. Mało, 4 miliardy lat świetlnych! Ja tak troszkę byłem w lekkim, nie za silnym, szoku. A potem nagle ten szok zaczął się we mnie uspokajać i ucichł. Dlaczego. Dlatego, że ja uświadomiłem i znowuż może błądzę, ale wolno mi chyba czasem pobłądzić otóż ja uświadomiłem sobie takie być może absolutne prawo: że jak jest jakiś daleki szlak, to wiadomo, że są skróty, że jest zawsze jakaś ścieżka, która to wszystko skraca. Czyli nagle te przerażające odległości przestały mnie straszyć, ponieważ przypomniałem sobie, że mamy pewne obszary mózgu niewykorzystane, o czym medycyna i nauka od lat wie, mamy w naszej duchowości w moim przekonaniu coś, co trudno nazwać, a co daje ogromne, nieprzeniknione jeszcze perspektywy. Czyli skrót jest w nas. Ten nieprawdopodobny niesamowity skrót". (fragment jednej z rozmów) "Każda książka Konwickiego była projektem jakiegoś innego widzenia świata, poszerzenia ram rzeczywistości. Także i ta, ujmująca, choć na pozór jest tylko wspomnieniem życia, jest zarazem kreacją zwróconą w jakąś nieokreśloną przyszłość". Tadeusz Sobolewski, "Gazeta Wyborcza" "Konwicki to 'chytra Litwina'. Niby udzielił wywiadu, ale napisał scenariusz autobiograficznego filmu, a może Teatru TV coś w rodzaju 'Kartoteki rozrzuconej', w której dopowiedział wątki rozpoczęte w poprzednich książkowych rozmowach 'Pół wieku czyśćca' i 'Pamiętam, że było gorąco', zgodnie z różewiczowską zasadą 'zawsze fragment'. Jacek Cieślak, "Rzeczpospolita" "Po lekturze tej książki trudno uwierzyć, że Konwicki od lat nie pisze i uważa się za twórcę, który nie ma już nic do powiedzenia. Bo ma: o litewskim niebie, traumie wojny, uwiedzeniu i przerażeniu komunizmem, naturze ludzkiej, pamięci, miłości, sztuce. Biegiem do księgarni!" Piotr Kofta, "Wprost" "(...) świadome odgrywanie relacji mistrz - uczeń, czy raczej idol - wyznawca, nadaje tym rozmowom specyficzny klimat i mnóstwo uroku". Juliusz Kurkiewicz, "Duży Format" - "Gazeta Wyborcza" "Zgrywa się [Konwicki] w tej książce, pozując na 'strasznego dziadunia', co to 'Przemeczka kochanego' napoi nalewką, poczęstuje herbatnikiem, zagrozi pobiciem, a gdy minie czas kolejnego spotkania, bezceremonialnie wygna do domu. Bardzo to zabawne i bardzo sympatyczne, jak cała ta książka". Jacek Wakar, "Przekrój" "Gdy czyta się W pośpiechu (...) niejednokrotnie ma się ciarki na plecach! Wspaniała książka, swoista 'spowiedź' człowieka, któremu polska kultura zawdzięcza niezwykle dużo. Smutek i powaga przeplatają się tu z ironią, a niebywała inteligencja i trafność spostrzeżeń Konwickiego po prostu porażają czytelnika". Michał Nogaś, "Trójka" "Wszystkich, którzy wydali jęk zawodu, oczekując kolejnej powieści Konwickiego, warto uspokoić publikacja W pośpiechu jest co najmniej równie frapująca co 'prawdziwe' książki tego autora". Maciej Robert, "Uważam Rze" "Książka (...) toczy się tak, jak się zaczyna - gwałtownie, w zmiennym rytmie i pozornym nieporządku. Konwicki zdaje się w tym wywiadzie-rzece mówić o wszystkim i niczym, zahaczając o ważne tematy i prędko od nich odskakując, by potem, w najmniej spodziewanym momencie, znowu wrócić do problemu. Jest więc, faktycznie, dużo nerwów, dużo stresu i dużo niepokoju". Marcin Wilk, "Dziennik Polski" "Przed oczyma czytelników przesuwa się cały teatr, ze scenami dramatycznymi i ze scenami zabawnymi. Spektakl w dwunastu odsłonach. Kaniecki nie upiera się, żeby koniecznie być jego reżyserem. Nie protestuje, kiedy Konwicki demoluje mu plan pytań, nie forsuje własnego scenariusza. I wie, co robi. Pozwala pisarzowi mówić". Elżbieta Sawicka, "Zeszyty Literackie" "Ale i tak tym, co najbardziej mnie w tej lekturze wzięło, urzekło i zafascynowało była polszczyzna Konwickiego. Konwicki kopie dupę nie tylko mnie, prostemu czytelnikowi, lecz i zawodowym literatkom i literatom, którzy ze swoimi wypoconymi frazami ala późny Bernhard czy środkowa Jelinek mogą mu skoczyć". Łukasz Najder, "

Vivian - opowiadanie erotyczne

Camille Bech

Zaczęło się jak w romantycznym filmie. Ona, samotna, piękna dojrzała kobieta. On przystojny, dobrze zbudowany student prawa. Ona ląduje pod kołami jego samochodu. On postanawia się nią zaopiekować i odwieźć do domu. Romantyczny początek stał się wstępem do zmysłowego romansu. Tyle tylko, że bajkowy początek zamienił się w luźny układ. Dla Vivian był on nieograniczoną rozkoszą i... cierpieniem. Młody Alexander obudził w niej namiętność, o której nie miała pojęcia. Czuła, że leci z nim w przepaść, z której trudno będzie się jej wydostać. Vivian. Zawsze gotowa, by na niego czekać. By dać mu to, czego pragnie... Jednak nie każda bajka ma szczęśliwe zakończenie.

Czasopismo Logistyka 1/2020

Praca zbiorowa

Czasopismo Logistyka to nowoczesny dwumiesięcznik popularno-naukowy, który w nowej odsłonie z powodzeniem wszedł na rynek biznesu. Inspiruje przedsiębiorców i dostarcza praktycznych rozwiązań w oparciu o innowacyjne rozwiązania, aktualne trendy i unikatową wiedzę. Z uwagi na biznesowy charakter pisma, odbiorcami naszych mediów są głównie managerowie odpowiedzialni za zarządzanie firmą i łańcuch dostaw. Pismo skierowane jest przede wszystkim do średnich i dużych przedsiębiorstw. W tym wydaniu odpowiadamy na pytania: O czym warto pamiętać, tworząc koncepcję robotyzacji procesów intralogistycznych? Jakie będą trendy w robotyce magazynowej w najbliższych latach? Od czego zacząć automatyzację transportu bliskiego? Dlaczego rynek cobotów (robotów współpracujących) gwałtownie rośnie? Jak e-commerce wpływa na krajobraz magazynowy w naszym kraju? Oprócz tego: przykłady wdrożeń, eksperckie opinie i wiele praktycznych porad od: Jungheinrich, Cushman&Wakefield, CoRobotics, Baumalog, Datapax, VersaBox, Siemens, Dematic i innych! 

Rozwój wiary

Ks. Antoni Langer

Publikacja polecana szczególnie dla katolików tradycjonalistów. Hasłem naszego czasu jest postęp; postęp jest celem, do którego wiek nasz w istocie lub w mniemaniu swoim dąży; postęp jest nagrodą, która wiele usiłowań naszych uwieńcza. Istotnie, nie tylko w dziedzinie materii i siły fizycznej możemy wskazać na postęp dokonany; ale postąpiliśmy też naprzód w dziedzinie umiejętności, na polu czysto umysłowych dążeń i walk, i na to nie potrzeba dowodu. O czymże świadczą te olbrzymie gmachy, w których wiek nasz wystawia od czasu do czasu zdobycze swego przemysłu i sztuki, jeśli nie o tym, że duch ludzki owładnął i ujarzmia coraz więcej dzikie siły natury? Są to zaiste tryumfalne przybytki postępu, który wszędzie i na wszystkich polach zwycięża! Nic przeto dziwnego, że duch ludzki świadomy coraz więcej swej potęgi. Widzi on, jak się rozprzestrzeniają ciasne granice naszej wiedzy, jak coraz nowe widnokręgi otwierają się przed jego badawczym wzrokiem. Tajemnice, które zdawało się, że natura na wieki chce pogrzebać w swym łonie, wychodzą obecnie na światło dzienne i stają się przystępne wszystkim. A dumny tą potęgą zapomina, że ścisłe nieprzekraczalne granice zamykają dziedzinę jego wiedzy, i poczyna sądzić, że nie masz żadnej tajemnicy, której by nie mógł przeniknąć. A tak, oprócz postępu w dziedzinie wiedzy, musimy zaznaczyć jeszcze inny postęp ducha naszego: postęp w ocenianiu duchowej swej siły posunięty aż do przeceniania jej, niestety postęp, który utorował drogę innemu jeszcze postępowi postępowi niewiary...

Ona, on i mózg

Piotr Gałecki, Monika Talarowska

To nie ma prawa się udać. Związek między kobietą a mężczyzną jest bez szans na powodzenie, biorąc pod uwagę tak inny sposób odbierania świata, analizowania, przetwarzania i przepuszczania go przez tryby mózgu. (...) Mózg kobiety i mózg mężczyzny są jak dwa różne pasma górskie przedzielone przepaściami, nad którymi w żaden sposób nie da się zbudować mostu. (...) Czy skazane na tarcia relacje można zmienić? Myślę, że po przeczytaniu tej książki na pewno można spróbować zrozumieć, by łatwiej budować coś razem. A czasem po prostu nie wysyłać nieświadomie sygnałów interpretowanych inaczej, niż nam się wydaje. "Ona, On i mózg" to mapa drogowa relacji damsko-męskich, instrukcja obsługi udanego związku. Marta Kielczyk (dziennikarka telewizyjna)   Dlaczego kobiety wybaczają, a nie zapominają? Dlaczego mężczyzna małomówny jest najbardziej płodny? Dlaczego niewyspane kobiety zakochują się rzadziej? Książka "Ona, On i Mózg" opowiada na te i wiele innych pytań dotyczących różnic w myśleniu kobiet i mężczyzn. Autorzy - duet damsko-męski - z dużym obiektywizmem podchodzą zarówno do mocnych jak i słabych stron obu płci. Zrozumiale i obrazowo tłumaczą, jak funkcjonują te dwa, tak skrajnie różne światy. Żaden nie jest lepszy. Oba tak samo ważne. Przynajmniej w tej książce. Ewelina Lis (Newsweek)   Mózg w samokiwitym sosie Starożytni często umniejszali rolę mózgu, interesując się nim głównie z powodów kulinarnych .(...) Dziś wiemy już, do czego służy. (...) siedzibą naszych myśli, wyborów i emocji jest mózg, a nie przykładowo krew albo serce. Nie powielajmy więc błędu starożytnych. Choć móżdżek wciąż smakuje wyśmienicie, przykładowo wieprzowy zapiekany w kokilkach z pomidorami i czosnkiem, warto zainteresować się nim również z innych powodów. Wiktor Ferfecki (Rzeczpospolita)    

Тіні забутих предків. Intermezzo

Михайло Коцюбинський

До видання увійшли одні з найкращих творів талановитого українського письменника, чудового новеліста, послідовника І. Франка, майстра слова Михайла Коцюбинського 2014 повість «Тіні забутих предків» та новела «Intermezzo». Невеликі за обсягом, проте психологічно напружені твори, в яких письменник зобразив живі й правдиві образи, належать до найвищих досягнень української класичної прози.

Tosia na czacie

Trine Bundsgaard

W skrzynce pocztowej Tosi zaczęły pojawiać się złośliwe wiadomości. Ale kim jest osoba, która tak ją prześladuje? Czy to przypadkowy rozmówca na czacie, czy też ktoś, kogo zna w rzeczywistości? Tosia nie ma najmniejszego pojęcia. Aż nagle zaczynają jej dokuczać również w szkole. Na szczęście ma Sadboya, z którym może porozmawiać na czacie...