Interpretable Machine Learning with Python. Build explainable, fair, and robust high-performance models with hands-on, real-world examples - Second Edition

Serg Masís, Aleksander Molak, Denis Rothman

Interpretable Machine Learning with Python, Second Edition, brings to light the key concepts of interpreting machine learning models by analyzing real-world data, providing you with a wide range of skills and tools to decipher the results of even the most complex models.Build your interpretability toolkit with several use cases, from flight delay prediction to waste classification to COMPAS risk assessment scores. This book is full of useful techniques, introducing them to the right use case. Learn traditional methods, such as feature importance and partial dependence plots to integrated gradients for NLP interpretations and gradient-based attribution methods, such as saliency maps.In addition to the step-by-step code, you’ll get hands-on with tuning models and training data for interpretability by reducing complexity, mitigating bias, placing guardrails, and enhancing reliability.By the end of the book, you’ll be confident in tackling interpretability challenges with black-box models using tabular, language, image, and time series data.

Як я став дурнем

Мартен Паж

Герой роману французького письменника Мартена Пажа 2014 молодий і надзвичайно розумний Антуан. Неабиякий інтелект хлопця не зробив його ані багатим, ані щасливим. Стомившись постійно про щось думати, розумник одного дня вирішує стати2026 дурнем. Нетривіальні спроби Антуана вимкнути власний мозок описані автором хльостко й іронічно. Добряче дісталося і сучасному суспільству, їдкий опис якого можна зачитувати друзям уголос. Дебютний роман письменника перекладений 24 мовами і відзначений літературним призом студентів європейських вишів. А вдячні читачі давно розібрали цю книжку на цитати.

Zapach egzotyczny

Charles Baudelaire

Zapach egzotyczny Kiedy, zamknąwszy oczy — w ciepłą noc jesienną  Czuję twojego łona gorejące wonie,  Jakieś szczęśliwe kraje marzeniami gonię,  Nad którymi lśni księżyc kulą swą promienną.    I widzę jakąś wyspę żyzną i leniwą  Gdzie drzewa są szczególne i owoce słodkie,  Gdzie ciało mężów razem jest silne i wiotkie,  A w czarnych oczach niewiast szczerość widzisz żywą. [...]Charles BaudelaireUr. 9 kwietnia 1821 r. w Paryżu Zm. 31 sierpnia 1867 r. w Paryżu Najważniejsze dzieła: (zbiory wierszy) Kwiaty zła (1857), Sztuczne raje (1860), Paryski spleen (1864); (zbiory pism estetycznych) Salon 1845, Salon 1846, Malarz życia nowoczesnego (1863), Sztuka romantyczna (1868); Moje obnażone serce (1897) Francuski poeta i krytyk sztuki, jedna z najbardziej wpływowych postaci literatury XIX w. Zaliczany do grona tzw. ,,poetów przeklętych". Ostatni romantyk (wyprowadził własne wnioski z wielowątkowego dorobku tej epoki), był jednocześnie zwolennikiem metody realistycznej w literaturze. Bliskie sobie tematy i idee odnajdowali w jego twórczości parnasiści (?sztuka dla sztuki?, ?piękno nie jest użyteczne?), wyznawcy dekadentyzmu (ból istnienia), symboliści, surrealiści czy przedstawiciele modernizmu katolickiego; w jego dorobku za równie istotne jak utwory własne uważa się przekłady wierszy Edgara Allana Poego. W 1841odbył podróż morską odwiedzając wyspy Mauritius i Reunion oraz (być może) Indie, co jako doświadczenie egzotyki wpłynęło na jego wyobraźnię poetycką. Od 1842 r. przez dwadzieścia lat był związany z pół-Francuską, pół-Afrykanką urodzoną na Haiti Jeanne Duval, aktorką i tancerką, której poświęcił wiele ze swoich najsłynniejszych wierszy (m.in. Padlina, Do Kreolki, Sed non satiata, Zapach egzotyczny, Tańcząca żmija). Jej portret w półleżącej pozie stworzył w 1862 r. Manet. Pierwsze publikacje Baudelaire'a dotyczyły malarstwa (zbiory Salon 1845 i Salon 1846) i również później zajmował się on krytyką sztuk plastycznych (w 1855r. wydał kolejny tom szkiców), a jego artykuły poświęcone Delacroix, Ingresowi czy Manetowi (Malarz życia współczesnego) należą do kanonicznych tekstów teoretycznych o sztuce. Choć nie zajmował się muzyką, był pierwszym, który docenił dzieło Wagnera. W 1848 r. Baudelaire włączył się aktywnie w rewolucję Wiosny Ludów ? o epizodzie tym zadecydowały nie tyle poglądy polityczne, ile poryw ducha i osobista niechęć do ojczyma, Jacques'a Aupicka, generała armii francuskiej. Nie najlepiej czuł się w rzeczywistości ustanowionego po upadku rewolty burżuazyjno-konserwatywnego ładu II Cesarstwa; niemal jako osobistą tragedię przeżył zarządzoną przez Napoleona III przebudowę Paryża, w wyniku której wyburzono wiele ze starej, średniowiecznej zabudowy miasta. Z powodu wydanego w 1857 r. tomu poezji Kwiaty zła autor został oskarżony o obrazę moralności, skazany na grzywnę i zmuszony do usunięcia niektórych utworów (pełne wydanie ukazało się dopiero w 1913 r.). Baudelaire obracał się w kręgu najwybitniejszych twórców epoki, takich jak Balzac, Nerval, Flaubert czy Gautier. Zostawił też wiele artykułów (pisanych często na zamówienie do gazet) o współczesnych mu twórcach literatury oraz żywych portretów kolegów po piórze w pamiętnikach Moje serce obnażone czy wydanych pośmiertnie Dziennikach poufnych. Przy tej okazji formułował swój własny system filozoficzno-estetyczny. Pierwsze, powierzchowne wrażenie każe uznać, że Baudelaire epatuje obrazami wszystkiego, co budzi obrzydzenie oraz śmiałą erotyką. Jednak nie zajmował się on obrazoburstwem dla niego samego, ale uznając, że ?świat jest słownikiem hieroglifów?, uważał, że należy dostrzec i zinterpretować wszelkie przejawy rzeczywistości, co pozwoli dosięgnąć piękna będącego absolutem istniejącego poza światem; jego teoria estetyczna naznaczona była mistycyzmem w duchu Swedenborga i platońskim idealizmem. Pierwszy tom jego wierszy charakteryzuje klasyczna forma, w którą wlana została nie poruszana dotąd tematyka, natomiast Paryski spleen jako zbiór poematów prozą stanowi krok w kierunku poezji nowoczesnej. Powszechnie uważa się, że Baudelaire zmarł na syfilis, podobnie jak jego wieloletnia kochanka, był też uzależniony od laudanum i przypuszczalnie od opium, nadużywał alkoholu, przez lata pędził życie kloszarda. W 1866 r. podczas pobytu w Belgii doznał wylewu krwi do mózgu i został częściowo sparaliżowany. Rok później zmarł w klinice w Paryżu i został pochowany na cmentarzu Montparnasse. Wydaniem pozostałych po nim pism zajęła się owdowiała powtórnie matka. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Siostrzyczki

Alina Szczygieł

Co zrobisz, gdy los zadrwi z twoich planów? Luiza szykuje się do ślubu z Jackiem. Jej młodsza siostra Estera też właśnie się zaręczyła i zaczyna planować nowe życie, a najmłodsza Karina zawsze rozpieszczana przez rodziców, nie zdradza nikomu swoich planów i robi tylko to, na co ma ochotę. Jeden tragiczny wypadek sprawi, że wkrótce każda z nich będzie musiała przygotować się na nieoczekiwane zmiany, które wywrócą ich życie do góry nogami. Los bowiem bywa przewrotny i za nic ma nasze marzenia, choćby te wydawały się być na wyciągnięcie ręki Siostrzyczki to wzruszająca opowieść o zagmatwanych relacjach rodzinnych i o tym, że zawsze mamy szansę naprawić nasze błędy trzeba tylko odważyć się i z niej skorzystać Przyrzekli sobie wrócić tu kiedyś, na wymarzony miesiąc miodowy. Wracali do domu w znakomitych nastrojach, od czasu do czasu całując się w pośpiechu. Wyobrażam sobie minę mamy! Przez sekundę patrzyli sobie w oczy i nie zauważyli nadjeżdżającej z przeciwka ciężarówki. Alina Szczygieł autorka powieści obyczajowej pod tytułem Siostrzyczki opublikowanej po raz pierwszy w 2022 roku.

Przygody Piotrusia Pana

James Matthew Barrie

Przygody Piotrusia Pana to podróż w niezwykły, bajkowy świat. W tym świecie rzeczy zwyczajne i powszednie nabierają nowego, magicznego życia. Każdy kwiat może stać się elfem, sowa mędrcem, zwykły patyk rzucony na wodę okrętem żeglującym po wzburzonym morzu. Wystarczy jedynie na codzienne, zwykłe rzeczy umieć spojrzeć oczami dziecka, które mają ten dar kreacji i niewinności. W oczach dzieci zwykły park, oczko wodne, klomb stają się areną niezwykłych i magicznych wydarzeń. W taki świat Piotrusia Pana zabiera nas James Mathew Barrie. Sięgając po tę książkę pozwalamy zabrać się w magiczną podróż do źródeł skąd każdy z nas się wywodzi. Każdy był dzieckiem, każdy ubierał otaczający świat w niezrozumiałe dla dorosłych barwy, kształty, relacje. Jeżeli zdecydujesz, że to książka dla Twojej pociechy, lepiej nie mogłeś trafić. Ta jedna z tych książek, której dzieciom nie trzeba objaśniać, ani tłumaczyć. Ona została napisana w języku, nie wymagającym tłumacza.

Stare miasto

Alter Kacyzne

Sta­re mia­sto Kie­dyś ten la­bi­rynt wą­skich uli­czek prze­bie­ga­ją­cych mię­dzy wy­so­ki­mi, sza­ry­mi ka­mie­ni­ca­mi był ser­cem War­sza­wy. Obec­nie jest już tyl­ko pe­ry­fe­ryj­ną dziel­ni­cą mia­sta. Przy­wo­dzi na myśl ja­kąś na­rośl na zdro­wym cie­le. Na cie­le no­wo­cze­sne­go mia­sta, w któ­re­go ży­łach ja­koś ina­czej pły­nie krew i ser­ce bi­je ina­czej. Ży­dzi na­zy­wa­ją to miej­sce Sta­rym Mia­stem. Ma ono so­bie tyl­ko wła­ści­wą spe­cy­ficz­ną at­mos­fe­rę. Na­wet po­wie­trze w nim jest zu­peł­nie in­ne niż w po­zo­sta­łych dziel­ni­cach War­sza­wy. I lu­dzie tu­taj ina­czej wy­glą­da­ją. [...]Alter KacyzneUr. 31 maja 1885 w Wilnie Zm. 7 czerwca 1941 w Tarnopolu Najważniejsze dzieła: Der Gajst der mejlech (1918, Duch-król, poemat), Arabeskn (1922, Arabeski) Sztarke un szwache (1929-1930, Silni i słabi, powieść) Dzieła przełożone na język polski: Chore perły i inne opowiadania (przeł. Michał Friedman, Wydawnictwo Dolnośląskie ? seria Biblioteka Pisarzy Żydowskich, Wrocław 1999, fragm. także [w:] ?Literatura na świecie? nr 12(161)/1984; opowiadanie Nasturcje (przeł. Karolina Szymaniak [w:] Warszawska awangarda jidysz. Antologia tekstów, red. Karolina Szymaniak, Gdańsk 2005); Fragmenty powieści Silni i słabi: Stare miasto, przeł. Michał Friedman, ?Midrasz? nr 13(45) 2001; Dziwny Żyd, przeł. Michał Friedman, ?Midrasz? nr 3 (59)2002; Remedium dla literatów, przeł. Michał Friedman, ?Midrasz? nr 5(73) 2003. Dramaturg, poeta, autor opowiadań. Pochodził z ubogiej wileńskiej rodziny robotniczej ? jego ojciec był murarzem, a matka krawcową. Alter początkowo uczył się u mełameda, potem uczęszczał do rosyjsko-żydowskiej szkoły podstawowej. Przez cały ten czas samodzielnie pogłębiał też swoją wiedzę z różnych dziedzin. Po śmierci ojca postanowił przerwać naukę i wyjechał do wuja mieszkającego w Jekaterynosławiu (obecnie Dniepropietrowsk), od którego nauczył się zawodu fotografa. Debiut literacki Altera Kacyzne przypada na rok 1909, kiedy to Szymon An-ski wydrukował w swoim periodyku ?Jewrejski mir? dwa jego opowiadania napisane w języku rosyjskim. W 1910 Kacyzne wyjechał do Warszawy, gdzie założył swoje, legendarne potem, atelier fotograficzne. Bezpośrednim impulsem do przeprowadzki była osoba mieszkającego w Warszawie Icchoka Lejbusza Pereca. Pod jego wpływem Kacyzne zaczął pisać w języku jidysz (choć oprócz rosyjskiego doskonale znał też: polski, niemiecki, francuski i hebrajski), a przez krytyków obwołany został pierwszym uczniem ?szkoły Pereca?. W roku 1915, po śmierci Pereca, Alter Kacyzne napisał wspomnienie o swoim Mistrzu, które było pierwszym opublikowanym przez niego tekstem w języku jidysz. Jego debiutem literackim w tym języku, był z kolei fragment poematu Der Gajst der mejlech (Duch-Król) wydany w 1918 roku w Kijowie. Tytuł nawiązywał do poematu historiozoficznego Król-Duch autorstwa Juliusza Słowackiego. Po śmierci Preca, Kacyzne odnowił znajomość z przebywającym w Warszawie od 1918 An-skim, z którym dawniej intensywnie korespondował wymieniając poglądy i nowiny z żydowskiego życia kulturalnego. Po śmierci An-skiego (8 listopada 1920) Kacyzne, zgodnie z ostatnią wolą pisarza, dopisał trzeci akt niedokończonej sztuki Dzień i noc, która potem z powodzeniem grana była na deskach europejskich teatrów żydowskich. W latach 20. na zamówienie nowojorskiego dziennika ?Forwerts?, Alter Kacyzne fotografował życie w żydowskich miasteczkach Europy Środkowo-Wschodniej. Jednocześnie współpracował także z działającą w Warszawie awangardową grupą artystyczną Chaliastre (nigdy nie został jednak jej oficjalnym członkiem). Był współzałożycielem literackiego pisma ?Literarisze Bleter?, współredagował także periodyki: ?Di Tejwe?, ?Di Glokn?, ?Literatur?, ?Der Frajnd?. W ?Bicher welt?, ?Ilustrirte welt?, ?Folkscajtung? i in. publikował wiersze, ballady ludowe, fragmenty utworów dramatycznych, eseje o literaturze, sztuce i teatrze. Ten szeroki wachlarz wybieranych przez niego form literackich dobrze pokazuje ciągłą potrzebę do eksperymentowania, testowania możliwości literatury, szukania najbardziej odpowiedniej formy wyrazu dla treści, które chciał przekazać. Jednoczesna działalność na polu fotografii i literatury znalazła swoje odbicie w charakterystycznym dla Kacyzne sposobie opisu ? obrazowości, wrażliwości na barwy, a także umiejętność ?kadrowania? obrazów literackich. Inspirację czerpał zarówno z tradycji żydowskiej jak i kultury europejskiej próbując połączyć je ze sobą w swojej twórczości. W 1939 roku wyjechał wraz z żoną i córką do Lwowa, gdzie przez jakiś czas pracował w miejscowym radio i teatrze. Po wejściu Niemców do Lwowa ucieka do Tarnopola. 7 lipca 1941 roku został zamordowany przez Ukraińców podczas pogromu w Tarnopolu. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

JavaScript i wzorce projektowe. Programowanie dla zaawansowanych. Wydanie II

Simon Timms

JavaScript przez mnóstwo lat był wykorzystywany głównie jako technika uzupełniania podstawowej funkcjonalności stron internetowych. Dziś to się zmienia: JavaScript należy do najpopularniejszych języków i jest wykorzystywany na wiele sposobów. Wzorce projektowe to jedna z ciekawszych możliwości: dzięki nim programista bierze pod uwagę sprawdzone rozwiązania. Niniejsza książka jest przeznaczona dla osób używających JavaScriptu, które chcą nauczyć się programowania obiektowego w tym języku, a także dobrze poznać standard ECMAScript 2015. Przedstawiono tu wzorce kreacyjne, strukturalne i operacyjne oraz metody ich stosowania. Przeanalizowano wzorce widoku modelu i wzorce do budowy aplikacji internetowych. Obszernie omówiono mikrousługi, a także wzorce do testowania kodu za pomocą atrap obiektów i środowisk atrap obiektów oraz techniki monkey patching. Opisano też kilka wzorców zaawansowanych, w tym wzorzec wprowadzania zależności i przetwarzania końcowego w czasie rzeczywistym. Najważniejsze zagadnienia omówione w książce: czym są wzorce projektowe i jak należy organizować kod poszczególne grupy wzorców projektowych i ich zastosowanie programowanie funkcyjne i reaktywne programowanie aspektowe inne narzędzia zgodne ze standardem ECMAScript 2015/2016 Wzorce projektowe — niezbędne w przyborniku programisty! Simon Timms — jest głównym projektantem oprogramowania w firmie Clear-Measure w Austin, w Teksasie. Jest ekspertem w dziedzinie technologii serwerowych .NET, interesuje się wizualizacjami i przetwarzaniem w chmurze. Angażuje się w rozwijanie metodyki DevOps. Często wypowiada się na jej temat w ramach grupy Calgary.Net, której jest przewodniczącym.

Albertyna odeszła

Marcel Proust

Główną oznaką tego, że Proust nie zdążył dokończyć pracy nad szóstym tomem, jest po prostu nieobecność finału. Gdy spodziewamy się zapowiedzianego parę stron wcześniej wyjazdu narratora w okolicę, w której w pierwszym tomie zaczynała się cała historia, opowieść urywa się nagle w przypadkowym miejscu. W rękopisach Prousta odnaleziono fragment z opowieścią o tym wyjeździe, został więc wklejony jako zakończenie. Ale i w nim brakuje ostatecznej puenty. Jak autor chciał to zakończyć, nigdy się nie dowiemy - z tą myślą mieliśmy pozostać. z posłowia Magdaleny Tulli