Kameleon

Anton Czechow

Kameleon Przez rynek idzie przodownik policji Oczumiełow, w nowym płaszczu, z zawiniątkiem w ręku. Za nim kroczy rudy posterunkowy, niosąc sito, po brzegi napełnione skonfiskowanym agrestem... Cicho naokoło... Na rynku ani żywej duszy... Rozwarte drzwi sklepów i szynków spoglądają na świat Boży, jak zgłodniałe paszcze, nawet żebraków nie ma koło nich. — To ty będziesz kąsać, przeklęty! — słyszy nagle Oczumiełow. — Trzymajcie go. Teraz nie wolno kąsać! A... a! Słychać skowyczenie psa, Oczumiełow ogląda się i widzi, że ze składu drzewa kupca Pieczugina, skacząc na trzech łapach i oglądając się, pędzi pies. Za nim goni człowiek w kretonowej krochmalonej koszuli i rozpiętej kamizelce. Biegnie za nim, pochyla się ku przodowi, pada i łapie psa za tylne nogi. Znowu daje się słyszeć skowyczenie i okrzyk: — „Łapaj!”— Ze sklepów wysuwają się zaspane fizjonomie i wkrótce koło składu drzewa, jak wyrosły spod ziemi, zbiera się tłum. — Coś jakby nieporządek, Wasza Wielmożność — mówi posterunkowy, Oczumiełow robi pół obrotu w lewo i kieruje się w stronę tłumu. [...]Anton CzechowUr. 29 stycznia 1860 r. w Taganrogu (Rosja) Zm. 15 lipca 1904 r. w Badenweiler (Niemcy) Najważniejsze dzieła: Śmierć urzędnika (1883), Nieciekawa historia (1889), Sala nr 6 (1892), Wyprawa na Sachalin (1895); Mewa (1896), Wujaszek Wania (1900), Trzy siostry (1901), Wiśniowy sad (1904) Urodzony w rodzinie kupieckiej, lekarz z wykształcenia. Swoje pierwsze utwory publikował w drugorzędnych pismach humorystycznych pod pseudonimami: ?Antosz Czechonte?, ?Człowiek bez żółci?, ?Brat swojego brata?. W początkowej fazie twórczości pisał wiele drobnych utworów, felietonów, humoresek, anegdot. Krytykował bezczynność rosyjskiego społeczeństwa wobec wszechobecnego zła. W 1890 roku odbył podróż na wyspę Sachalin, miejsca zesłania i katorg. Owocem podróży była praca literacko-naukowa. Jako dramaturg zyskał sławę dzięki współpracy z Konstantym Stanisławskim, wybitnym reżyserem i teoretykiem teatru. W 1901 roku poślubił jedną z wybitnych aktorek teatru Stanisławskiego MChaT, Olgę Knipper; była ona odtwórczynią większości pierwszoplanowych ról w jego sztukach. Zasłynął również jako mistrz krótkiej formy ? autor nowel i opowiadań. Zmarł na skutek wyniszczenia gruźlicą. autor: Danuta SzafranKupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Mój Pionowy Świat

Jerzy Kukuczka

„Mój pionowy świat” – to autobiograficzna książka autorstwa Jerzego Kukuczki. Jest to pełna pasji, zaangażowania i poświęcenia dla gór, niezwykle osobista historia. Obrazuje nie tylko drogę do zdobycia czternastu ośmiotysięczników, czy emocjonalne podejście do gór i towarzyszy wypraw, ale również rys ówczesnej Polski i sytuacji, w jakiej rozwijał się polski himalaizm. Przede wszystkim jednak kreśli przed czytelnikiem portret psychologiczny najwybitniejszego polskiego himalaisty XX wieku. Daje możliwość „poznania” Jerzego Kukuczki, Jego górskich opowieści, przemyśleń a nieraz także tęsknot. Książka błyskawicznie podbiła serca czytelników. Teraz przyszedł moment, wysłuchania tej wspaniałej, himalajskiej opowieści. W nagraniu narratorowi Jerzemu Kukuczce głosu udzielił Piotr Gulbierz, natomiast przedmowa słuchaczom przeczytała żona himalaisty Cecylia Kukuczka. "Wreszcie najwspanialszy moment w każdej wspinaczce. Chwila, kiedy od szczytu dzieli mnie już tylko kilka kroków, kiedy wiem, że już nic nie stanie mi na przeszkodzie, kiedy wiem, że zwyciężyłem… Zwyciężyłem nie górę czy pogodę, lecz przede wszystkim siebie, swoją słabość i swój strach. Kiedy mogę już podziękować górze, że i tym razem była dla mnie łaskawa. Tych chwil nie oddam nikomu za żadne skarby i jeżeli muszę w drodze do szczytu pokonywać przeszkody i ocierać się o nigdy nie określoną granicę między kalkulowanym ryzykiem a ryzykanctwem, to trudno, zgadzam się... Zgadzam się na walkę ze wszystkimi niebezpieczeństwami, które na mnie czyhają. Zgadzam się na wiatry, które tygodniami biją w ściany namiotów i doprowadzają do granicy szaleństwa. Zgadzam się na drogi prowadzone na granicy wytrzymałości. Zgadzam się na walkę. Nagroda, którą otrzymuje za te trudy, jest niebotycznie wielka. Jest nią radość życia..."

Pimpa i kaczątko Ali

Altan

Z jaj kury wykluwają się kurczęta, ale wśród nich jest jedno kaczątko! Pimpa postanawia pomóc mu odnaleźć mamę, ale wszystkie kaczki zdążyły już odlecieć do Afryki. Na szczęście biało-czerwony piesek znajduje życzliwą chmurę, która zawozi ich na miejsce. Dzięki chmurze kaczątko Ali łączy się ze swoją rodziną!

Cztery rubiny

Magdalena Ludwiczak

CZTERY RUBINY" TO KSIĄŻKA O MIŁOŚCI I RELACJACH MIĘDZYLUDZKICH. Wiek XIX wymaga poświęceń. Losy młodej hrabianki Ireny Wandy Ostrowskiej zakochanej w urzędniku nie toczą się tak, jak by tego pragnęła. Wychodzi więc za mąż za doktora weterynarii. Po jego śmierci Irena sprzedaje dom i wyprowadza się do Poznania. Tam losy matki i córki tworzą kolejną historię... Co tak naprawdę liczy się w życiu? Z pewnością bohaterki jednomyślnie odpowiedzą, że miłość, ale jest coś jeszcze to więź pokoleniowa, to stare fotografie skrzętnie przechowywane na dnie szuflady, to skrywające różne tajemnice rodzinne przedmioty, jak choćby brosza babci Marii, podarowana przez generała w dzień zaręczyn. Cztery rubiny" to pokoleniowa historia niezwykłych kobiet i ich rodzin, która ma uświadomić czytelnikowi, jak ważna jest historia nasza i naszych bliskich

Pokolenia. Wiek deszczu, wiek słońca

Katarzyna Droga

"Pokolenia. Wiek deszczu, wiek słońca" - Nad Narwią W małym domku nad brzegami cichej czasem, innym zaś razem niespokojnej rzeki, zapomniany przez mieszkańców, stoi Wiluś. Wiluś jest zdobioną szafką z czasów cesarza Wilhelma — stąd nazwa. Odsunięty w kąt, skrywa rodzinne papiery: zdjęcia, notatki, dokumenty. Pamiątki po ludziach, którzy byli, żyli, a teraz już ich nie ma. Jednak Wiluś wiernie przechowuje w swym wnętrzu świadectwo istnienia. Sięga po nie Katarzyna Droga, by spełnić dawne marzenie: opisać historię swojej rodziny i urodę Podlasia… Wszystko zaczyna się od pamiętnika Janki, dziewczyny zaledwie pięć lat młodszej od odzyskanej, niepodległej Polski. Janka rodzi się i mieszka w niewielkiej wiosce Stokowo nad Narwią. Wiedziona potrzebą zachowania dla przyszłych pokoleń wiedzy o tym, co było, spisuje losy swych bliskich od początku dwudziestego wieku. Cała opowieść o pokoleniach osnuta jest wokół jej osoby, bo życie Janki upływa w najbardziej burzliwym okresie naszych najnowszych dziejów. Czas wojny i to, co po niej, mocno odbił się na losach rodziny, raz na zawsze odmieniając stabilny dotąd świat. "Pokolenia. Wiek deszczu, wiek słońca" to książka o pewnej polskiej rodzinie i jej historii w dwudziestym wieku. Równocześnie jest to opowieść o wielu rodzinach. Niejeden Czytelnik znajdzie tu bowiem ślady własnych przodków. W końcu wielu z nas wywodzi się z takich maleńkich wiosek przycupniętych nad spokojnymi wodami przyjaznych rzek… Polecamy także książki o rozwiązywaniu problemów dostępne w naszej ofercie.   Katarzyna Droga - absolwentka Wydziału Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, urodziła się na Podlasiu, w Zambrowie, w roku 1965. Jej przodkowie pochodzą z małej wsi nad Narwią i tu, w podlaskich miejscowościach, upłynęło jej dzieciństwo. Po ukończeniu studiów pracowała jako nauczycielka języka polskiego, potem jako dziennikarz i redaktor w prasie edukacyjnej i kobiecej, była także wydawcą czasopism młodzieżowych. Obecnie jest redaktor naczelną magazynu „SENS. Rozwój zdrowie piękno” Wydawnictwa Zwierciadło. Mieszka z rodziną w Warszawie, ma dwa psy, wielki sentyment do Pragi Południe i Krakowskiego Przedmieścia, które są jej codziennością, ale w każdej wolnej chwili powraca do rodzinnego domu nad Narwią. Patroni medialni:       Książka Katarzyny Drogiej sprawiła, że zapomniałam o obiedzie, pracy, wieczornym filmie. To mój ulubiony gatunek — wspomnienia, w dodatku napisane prostym, ładnym językiem, bez tak modnych dzisiaj udziwnień. Zaplecione wątki dawniejsze i nowsze rzucone są na szerokie tło Podlasia i Mazur. Ciekawe postacie, ciepłe, wielowymiarowe, sprawiają, że podczas czytania wsiąkamy w ich dzieje i chcemy być z nimi, nie bacząc na odłożone obowiązki. Taki czar mają wspomnienia! Może dlatego, że dzisiejszy świat pędzi, media szaleją, a tu, w opowieści Katarzyny-Marianny, świat zatrzymał się i możemy w nim tkwić, ciekawi dalszych losów bohaterów… choć dotarliśmy do ostatniej strony i wiemy, że to już koniec! Bardzo serdecznie polecam, świetna lektura!   Małgorzata Kalicińska, autorka sagi rodzinnej Dom nad rozlewiskiem Są książki, które czytam jednym tchem - często szybko o nich zapominając - i takie, których lekturę przeciągam, nie chcąc się z nimi rozstać. Pokolenia to książka, którą chce się żyć jak najdłużej - bogactwem jej postaci, ich charakterów i losów. Historia Janki i jej rodziny, choć bardzo osobista, jest niezwykle uniwersalna. Polecam! Katarzyna Montgomery, Zwierciadło, Mała Czarna „Pragnę, aby czytelnicy pokochali bohaterów mojej książki” — powiedziała mi Katarzyna. Trudno ich nie kochać! Żyją pełnią życia w niełatwym świecie, z siłą i odwagą mierzą się z losem. To książka pisana każdą komórką ciała, w rytmie serca. Sprawdźcie! Renata Arendt-Dziurdzikowska, dziennikarka „Zwierciadła”, trenerka rozwoju osobistego, coach, Mistrz NLP, autorka książek Tym, którzy mają dość krzykliwego miasta, pragną na chwilę uciec od współczesności w nastrojowy początek minionego stulecia, nad rozległe łąki i brzeg cichej Narwi, polecam wyprawę w Wiek deszczu, wiek słońca Kasi Drogiej. Chwila ucieczki może się przedłużyć, bo opowieść rodzinna o miłości, przyjaźni, tajemnicach i dramatach kilku pokoleń nie jest krótka, lecz zajmująca i zmienna jak burzliwy wiek XX. Wzrusza i bawi, czasem przeraża, ale losy bohaterów dowodzą, że po smutku jednak nadchodzi szczęście. Jak słońce po deszczu. Edyta Jungowska, aktorka Książkę Katarzyny Drogiej Pokolenia. Wiek deszczu, wiek słońca czyta się jak powieść, bo też jest w niej wszystko, co potrzebne dobrej powieści: bohaterka, która budzi sympatię, uwikłana w zdarzenia ważne dla całej epoki, wzloty i upadki, nagłe zwroty akcji, dramaty i cudowne spełnienie. Autorka chwyta szczegóły, w których rozpoznajemy skrawki własnych rodzinnych wspomnień i dzięki którym widzimy wielką przemianę świata, zachodzącą w ciągu jednego życia. I jeśli wziąć pod uwagę, że jest to historia prawdziwych osób, których życiorys podobny jest w zarysach do innych życiorysów, lecz zachowuje pewne znaki szczególne, to już wiadomo, że to książka niezwykła. Lekka, chwilami żartobliwa, ciepła opowieść rodzinna, w której — jak przy wigilijnym stole — pozostawiono miejsce na uczucia czytelników. Bo jeśli tak wygląda zwyczajne życie, to naprawdę warto je przeżyć. Hanna Samson, psycholożka, pisarka, dziennikarka Ładnie napisane Pokolenia wpisują się w nurt literatury zawsze chętnie czytanej. Można ją nazwać „zwierciadłem czasu”. Opisuje najciekawsze ludzkie historie — bo prawdziwe. Katarzyna Miller, psychoterapeutka, filozofka, poetka, pisarka Pokolenia to jedna z tych książek, które tworzą korzenie polskiego lasu. Korzenie rodzinne. A bez takich korzeni jesteśmy ułomnym społeczeństwem i narodem. Ta książka zręcznie i wdzięcznie łączy dokument, relację, pamiętniki z fabularyzowana narracją. Jak na dłoni widać tu polski dramat na przestrzeni XX wieku, odzyskanie niepodległości, dwie światowe wojny, opresję nowego ustroju. W wędrówce przez pokolenia widzimy okrucieństwa okupacji, tragedie żydowskich sąsiadów, nawet dramat wysiedlanych po wojnie Niemców. I w końcu zwykłe życie. To świadectwo rodzinne z mocną wkładką społeczną i moralną, czasami poetycka opowieść o przeszłości, opowieść sprawiedliwa — co niełatwe tam, gdzie było tyle zła. Tomasz Jastrun, poeta, pisarz, publicysta

Jesteśmy sobą

Małgorzata Koch

Po wybudzeniu z narkozy Marcelina zmuszona jest zmierzyć się nie tylko ze szpitalną rzeczywistością, ale też z licznymi kłamstwami. Okazuje się, że została oszukana zarówno przez ukochanego, jak i przez własną matkę. Prywatne życie pani prokurator Julianny Szafrańskiej jest bowiem bardziej pogmatwane niż niejedna prowadzona przez nią sprawa karna i ściśle wiąże się z postacią tajemniczego Orła. To przez niego matka Marceliny wielokrotnie zmuszona była podejmować trudne i nie zawsze słuszne decyzje. Kontynuacja powieści Jesteśmy inni to nie tylko gorący romans, ale także kawał dobrej sensacji. Małgorzata Koch urodzona w Gdańsku, całe dotychczasowe życie związana z Trójmiastem. Obecnie mieszka w Rumi, małym mieście nieopodal Gdyni. Absolwentka filologii polskiej na Uniwersytecie Gdańskim. W 2022 roku zadebiutowała powieścią Jesteśmy inni. Mężatka i mama dorosłego już syna, Kuby. Właścicielka dwóch kotów, od których towarzystwa jest uzależniona. Podobnie jak od podróżowania i swojego ogrodu. Po siedemnastu latach porzuciła etat urzędnika samorządowego, żeby zostać pisarką, o czym zawsze marzyła. Jej pasja to literatura piękna, poświęca jej cały wolny czas. Jest dowodem na to, że nigdy nie jest za późno, by zakotwiczyć w nowym porcie. Kiedy nie pisze ani nie czyta, rozmyśla nad kolejną fabułą, najchętniej spacerując po orłowskim molo, bo kocha Bałtyk i nie wyobraża sobie żyć z dala od niego.

Wakacje uległej seria erotyczna BDSM

Catrina Curant

Chodź, Mirabell, zobaczymy, na co cię stać. Jego głos jest ciepły, a jednocześnie szorstki i surowy. Po podwórzu kręcą się ludzie, ale się nie zatrzymujemy. Zdaje się, że Tom ma jasno określony plan. Uspokaja mnie to, że ja nie muszę go mieć, nie muszę nic planować, o nic się troszczyć. O nic poza spełnieniem jego poleceń ale to łatwe. Odpoczywam, mimo że moje ciało dostaje w kość, ja odpoczywam. Kątem oka widzę innych, jakiś mężczyzna właśnie batoży przy ogrodzeniu młodego chłopaka, który ucieka spod bata. Głupi, to tylko wywołuje salwę śmiechów i dodaje kolejne ciosy. Chociaż kto go tam wie, może taki był jego cel. Kiedyś, gdy byłam początkującą uległą, też zdarzało mi się prowokować, aby dostać karę, teraz nie pozwalam sobie na takie fortele, teraz wymagam więcej od dominującego i od siebie." Mirabell nigdy nie wie, jaki scenariusz czeka ją na Urlopie. Kim będzie i do czego będzie zmuszona. Ekscytacja miesza się z lękiem. Kim będzie mężczyzna lub kobieta, której będzie musiała się podporządkować? Jak będzie wyglądała jej nietypowa służba? Jakie wymagania zostaną przed nią postawione? Cóż, okazuje się, że tym razem scenariusz jest urozmaicony, a ona staje się klaczką w specyficznej stadninie... Seria zawiera 3 opowiadania erotyczne: Wakacje uległej 1: Pan i Uległa Wakacje uległej 2: Padok Wakacje uległej 3: Wyścig

Raija ze śnieżnej krainy. Czarownica. Tom 8

Bente Pedersen

Po długiej mrocznej zimie, którą Raija spędziła z dziećmi w ziemiance na bezludnym pustkowiu, wiosną nadchodzi czas odmiany. Raija użycza gościny czterem fińskim rybakom i postanawia wraz z nimi ruszyć na wybrzeże. Sprawy się jednak komplikują. Dwóch spośród przybyszy dostrzega w swej gospodyni piękną, godną miłości kobietę, ale nie to jest najgroźniejsze. Oto na horyzoncie złowrogo majaczy twierdza Vardohus, gdzie wciąż skazuje się na śmierć czarownice... "Czarownica" to ósmy tom sagi "Raija ze śnieżnej krainy" opowiadającej o potężnym uczuciu, które pokonuje przeciwności losu. Akcja rozgrywa się w urzekającej surowym pięknem północnej Skandynawii.