Recepta na miłość opowiadanie erotyczne

Ewa Maciejczuk

No, no... Moja uciekinierka wymruczał, drapiąc się po brodzie i poprawiając stetoskop na szyi. Zapraszam powiedział, wskazując krzesło obok biurka. Stałam, jakbym wrosła w ziemię. Wyglądałam koszmarnie i wszystkich mogłabym się spodziewać tu spotkać, jednak nie moją jednonocną przygodę Rafała". Rafał Przystojny lekarz, obiekt podziwu i plotek pacjentek w przychodni. Przykuwa też uwagę pewnej dziewczyny na imprezie w klubie. Paulina Kobieta porzucona dzień przed ślubem. Chęć rozpoczęcia nowego rozdziału życiowego wpycha ją w ramiona przystojnego mężczyzny poznanego w klubie, z którym umawia się na jednonocną przygodę. Czy pozwoli sobie ponownie się zaangażować?

Był czas

Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Był czas Był czas, że­śmy się ro­zu­mie­li,  ten czas prze­mi­nął i nie wró­ci,  a dziś mnie z wa­mi wszyst­ko dzie­li,  nic wy mnie dziś nie ob­cho­dzi­cie,  nic wa­sze nie ob­cho­dzi ży­cie,  to jed­no bo­li, że­ście sku­ci.    Pieśń mo­ja sta­ła się dziś pie­śnią  wy­łącz­nie tyl­ko mo­ją wła­sną;  nie dbam, czy gdzie się ucie­le­śnią  tak czy ina­czej w czy­jem mło­dem  ser­cu te sło­wa, któ­re w wo­dę-m  rzu­cał -- -- niech pły­ną lub za­ga­sną.    Je­ste­śmy ob­cy. Ma­cie wró­żów,  ma­cie serc wa­szych wy­kła­da­czy,  ma­cie dusz wa­szych czuj­nych stró­żów,  ka­pła­nów wa­szych świę­tych chra­mów,  dzier­żą­cych sza­le prawd i kła­mów,  po­etów dą­żeń i roz­pa­czy.    Jam od wszyst­kie­go uciekł te­go,  żyj­cie, jak chce­cie -- -- czym je­ste­ście? [...]Kazimierz Przerwa-Tetmajer Ur. 12 lutego 1865 w Ludźmierzu Zm. 18 stycznia 1940 w Warszawie Najważniejsze dzieła: Na Skalnym Podhalu (1910), Legenda Tatr (1912); wiersze: Eviva l'arte; Hymn do Nirwany; Koniec wieku XIX; Prometeusz; Lubię, kiedy kobieta; Widok ze Świnicy do Doliny Wierchcichej; Pieśń o Jaśku zbójniku; List Hanusi. Poeta, jeden z czołowych przedstawicieli polskiego modernizmu (Młodej Polski); spośród jego obfitej twórczości poetyckiej najistotniejsze dla historii literatury pozostają wiersze z drugiej (1894), trzeciej (1898) i czwartej (1900) serii Poezji, oddające ducha dziewiętnastowiecznego dekadentyzmu, pesymizmu egzystencjalnego, a także fascynacji myślą Schopenhauera i Nietzschego oraz mitologią i filozofią indyjską, które właściwe było pokoleniu Tetmajera, szczególnie młodopolskiej bohemie. Tetmajer zasłynął ponadto jako autor śmiałych erotyków, a także piewca górskiej przyrody Tatr i popularyzator folkloru podhalańskiego; pisał również dramaty (Zawisza Czarny, Rewolucja, Judasz), nowele i powieści (Ksiądz Piotr; Na Skalnym Podhalu; Legenda Tatr; Z wielkiego domu; Panna Mery). Był przyrodnim bratem Włodzimierza Tetmajera, stanowił prototyp postaci Poety z Wesela Wyspiańskiego. Jego ojciec, Adolf Tetmajer, brał udział w powstaniu listopadowym i styczniowym; matka, Julia Grabowska, należała do tzw. koła entuzjastek, literatek skupionych wokół Narcyzy Żmichowskiej. Podczas studiów na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego (1884-1886) zaprzyjaźnił się z Lucjanem Rydlem, Stanisławem Estreicherem i Ferdynandem Hoesickiem. Zajmował się twórczością poetycką i pracą dziennikarską w "Kurierze Polskim" (współredaktor 1989--93), "Tygodniku Ilustrowanym", "Kurierze Warszawskim" i krakowskim "Czasie". Przez wiele lat pełnił funkcję sekretarza Adama Krasińskiego (wnuka Zygmunta, zajmującego się wydawaniem spuścizny autora Nie-Boskiej komedii) i w tej roli przebywał w Heidelbergu (1895). W czasie I wojny światowej był związany z legionami Piłsudskiego (redagował pismo "Praca Narodowa"); po wojnie wdał się w spór polsko-czechosłowacki o linię graniczną w Tatrach, był organizatorem Komitetu Obrony Spisza, Orawy i Podhala oraz prezesem Komitetu Obrony Kresów Południowych. W 1921 został prezesem Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich, a w 1934 członkiem honorowym Polskiej Akademii Literatury. Drugą połowę życia poety naznaczyła choroba. Powikłania wywołane kiłą doprowadziły najpierw do zaburzeń psychicznych (które ujawniły się już podczas obchodów 25-lecia jego twórczości w 1912 r.), a w późniejszym czasie do utraty wzroku. Pod koniec życia Tetmajer egzystował dzięki ofiarności społecznej, umożliwiono mu mieszkanie w Hotelu Europejskim w Warszawie, skąd został eksmitowany w styczniu 1940 r. przez okupacyjne władze niemieckie. Zmarł w Szpitalu Dzieciątka Jezus z powodu nowotworu przysadki mózgowej oraz niewydolności krążenia. Jest pochowany na Cmentarzu Zasłużonych w Zakopanem; na warszawskich Powązkach znajduje się jego symboliczny grób. Przeczytaj artykuł o autorze w Wikipedii Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Piekło sięgające nieba

Daniel Zimakoff

Mateusz nie należy do klasowej paczki twardzieli. Głównie dlatego, że jego rodzice są chrześcijanami i wszyscy nazywają go świętym. Pewnego dnia idzie za grupą chłopaków w okolice starej fabryki. Widząc go, koledzy rzucają mu wyzwanie. Chcą żeby wspiął się na wysoki komin... Daniel Zimakoff urodził się 20. grudnia 1956 roku w Kopenhadze. Urodził się jako ósme dziecko z dziesięciorga rodzeństwa. Swoją karierę pisarską rozpoczął w wieku trzydziestu lat. Jest autorem książek dla dzieci, młodzieży i dorosłych, za które otrzymał sześć nagród, między innymi Nagrodę Duńskiego Ministerstwa Kultury za powieść "Śmiertelnie chory przyjaciel". Prywatnie jest mężem Idy-Marie Rendtorff, która również jest pisarką i współautorką powieści "Awaria zasilania Sofia i Tobias". Zimakoff ma czterech synów: Petera, Malthe, Markusa i Villadsa.

Pechowa dziewczyna

Weronika Karczewska-Kosmatka

Czy dasz się przekonać, że twoje szczęście czeka tuż za rogiem? Pracująca w restauracji swojej mamy Basia może powiedzieć o sobie wszystko, tylko nie to, że ma w życiu szczęście. Wręcz przeciwnie: od lat towarzyszy jej myśl, że jest pechową dziewczyną. W dniu, w którym otrzymuje od ciężko chorej ciotki ofertę pracy w hotelu na stanowisku menedżera, jej życie diametralnie się zmienia. Rzucona w wir nowych obowiązków, czuje się zagubiona, ale też zdaje sobie sprawę, że właśnie dostała od losu niepowtarzalną okazję, by wyrwać się z domu, spod skrzydeł nadopiekuńczej matki. Bez zastanowienia wyrusza wraz z najlepszą przyjaciółką do Krakowa. Czy jej dotychczasowy pech również podąży za nią? A może w końcu uda się jej przerwać złą passę, odnaleźć receptę na szczęście i znaleźć miłość? W tym momencie odwróciłam się, ukazując do połowy rozpiętą sukienkę. Stałam chwilę w drzwiach, czując się jak kretynka, a on nawet się nie ruszył. Dopiero kiedy poczułam jego oddech na swojej szyi, ręce powoli dociągnęły zamek do końca. Nie wiedziałam, czy się obrócić, zadać pytanie, czy po prostu zamknąć drzwi i wyjść. Muszę coś jeszcze zrobić usłyszałam jego głos tuż przy swoim uchu. Chwycił moje włosy, chciałam zacząć krzyczeć albo dać mu w twarz, ale on złapał gumkę trzymającą włosy i delikatnie ją z nich zsunął. Teraz jest idealnie. Poprawił moje włosy, by efektywnie opadły na plecy. Możemy jechać? Tak odrzekłam, zamykając drzwi.

Tydzień u rodziny

Janusz Brzozowski

Małżeństwo Piotra i Anny Balickich opuszcza odległą Australię, by spędzić Boże Narodzenie u ciotki Zofii w uroczej leśniczówce Jeleni Róg. Para chce w gronie rodziny nacieszyć się polską zimą i ma zamiar porządnie odpocząć, choć właścicielka leśnego domku uprzedza, że w Jelenim Rogu ostatnio dochodzi do serii osobliwych zdarzeń i słychać dziwne odgłosy z piwnicy. Co skrywa stare przejście tunelem do lasu w pobliżu leśniczówki? ,,Tydzień u rodziny" to debiutancka powieść autora na stałe mieszkającego w Australii, przebija z niej ukryta tęsknota za świętami Bożego Narodzenia w Polsce. Książka idealna dla miłośników wciągających kryminałów sensacyjnych - ze szczyptą historii w tle.

Przypadek

Zuzanna Ginczanka

Przy­pa­dek Rzecz jest w tym, że miesz­kam wy­god­nie:  pięć po­koi -- no i tak da­lej,  że nie poj­mę, co to wy­głod­nieć,  co to zmar­z­nąć (noc słoń­cem wsta­je);  rzecz jest w tym, że obok ko­min­ka  chwi­le są awe­ma­rią drżą­ce,  że mój trud się to­pi w spo­czyn­kach --  jak miód w ustach (noc wsta­je słoń­cem).  Ja  mam szes­na­ście lat --  wy­rzeź­bi­ła mi cia­ło har­mo­nia,  wy­rzeź­bi­ła mi ry­sy du­ma.  Moż­na mi­łość zdo­być jak świat  w roz­ma­rze­niach, w dzwon­nych za­du­mach  i w kwit­ną­cych wio­sną ja­bło­niach,  gdy za kwia­tem opa­da  kwiat./    Czyż cy­fry sta­ty­styk po­wie­dzą:  jak gra­nicz­ną mie­dzą,  chod­ni­kiem z desz­czu­łek,  prze­dzie­lił za­ułek  mnie  i  ją?    Ona ma szes­na­ście lat.  Wy­ko­śla­wił jej cia­ło try­per,  wy­po­kra­czył jej ry­sy  sy­fi­lis.  Na­wet nie wiem, ja­ki jest świat,  (za­to­pio­na w dzwon­nych za­du­mach  i kwit­ną­cych wio­sną ja­bło­niach,  gdy za kwia­tem opa­da  kwiat. [...]Zuzanna GinczankaUr. w 1917 r. w Kijowie Zm. w 1944 r. w Krakowie Najważniejsze dzieła: Non omnis moriar, Futro Poetka okresu dwudziestolecia wojennego i czasu wojny; pierwotne nazwisko: Sara Ginsburg. Po ukończeniu gimnazjum w Równem studiowała od 1935 roku na wydziale humanistycznym UW, biorąc jednocześnie udział w życiu literackim. Wraz z W. Iwaniukiem, Janczarskim i in. tworzyła grupę literacką ?Wołyń?; należała do najmłodszych współpracowników ?Skamandra?; utwory swe ogłaszała w ?Wiadomościach Literackich?, ?Sygnałach? i ?Szpilkach?. Wydała tom wierszy O centaurach (1936), stanowiący poetycką pochwałę biologicznej, zmysłowej strony życia. W późniejszych jej wierszach pojawia się niepokój światopoglądowy, krytyka społeczna. Ginczanka jest autorką ostrych i celnych satyr politycznych, przede wszystkim o charakterze antyfaszystowskim (Łowy, Prasa, Praczki) oraz m.in. satyry środowiskowej Ballada o krytykach poezję wertujących. Została wydana przez szmalcowników i zamordowana przez hitlerowców; wstrząsający wiersz Non omnis moriar z 1942 r. zawiera gorzką wizję jej przyszłego losu.Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Rozmowa kwalifikacyjna dla bystrzaków. Wydanie III

Joyce Lain Kennedy

Pożegnaj bezrobocie lub stanowisko, które Ci nie pasuje! Skuteczne i pewne sposoby, by świetnie wypaść na rozmowie kwalifikacyjnej i dostać pracę marzeń! Rozmowa kwalifikacyjna. Czy jest ona dla Ciebie równie przyjemna, jak odwlekana wizyta u dentysty? Stresująca niczym pierwsza randka? Relaksująca podobnie jak wystąpienie na scenie teatralnej? Upragniona jak wysłuchiwanie krytycznych ocen jurorów programu "Mam talent"? A co powiesz na obietnicę, że już po lekturze pierwszego rozdziału tej książki Twoje nastawienie zmieni się radykalnie? Tylko spróbuj! Niezależnie od tego, czy jesteś świeżo upieczonym absolwentem, czy też doświadczonym pracownikiem po pięćdziesiątce, ten przystępny przewodnik pomoże Ci przygotować się do rozmowy kwalifikacyjnej tak, że zakasujesz konkurencję, przezwyciężysz swój lęk i znacząco zwiększysz szanse na sukces. A do kompletu nieźle się uśmiejesz i zrelaksujesz. Warto? Joyce Lain Kennedy jest najbardziej znaną w Ameryce felietonistką, poruszającą tematy związane z karierą. Odpowiadaj bez zająknięcia: na trudne i podchwytliwe pytania; na zadania w teście osobowości; podczas wywiadów prowadzonych za pomocą kamery internetowej; prowadząc negocjacje dotyczące zarobków i warunków zatrudnienia; na pytanie, ile piłeczek golfowych mieści się w szkolnym autobusie (autentyczne pytanie z rozmowy kwalifikacyjnej).

Proces grupowy. Poradnik dla trenerów, nauczycieli i wykładowców

Agnieszka Kozak

Dynamika życia grupy Formowanie się grupy Burze i konflikty Normalizacja w zespole Wreszcie kreatywne działanie Grupa — suma indywidualności czy homogeniczny organizm? Podstawy formowania się grup są różne — zdarza się bezrefleksyjny podział na zespoły dobrane alfabetycznie, czasem członków skupiają wspólne zainteresowania lub wytyczone cele zawodowe, a bywa też, że jest to udział w wyborach parlamentarnych. Jednak bez względu na to, co było czynnikiem uruchamiającym tworzenie się grupy, mechanizm został puszczony w ruch! A Twoim zadaniem jako moderatora jest zadbanie o to, by gładko przeszedł przez kolejne etapy stapiania się pojedynczych "ja" w świetnie funkcjonujące "my". Jednostki tworzące grupę wnoszą do niej bagaż własnych osobowości — kompetencje, cechy, przeżycia i emocje, a także indywidualne oczekiwania. Podejmując decyzję o dołączeniu do powstającego zespołu, chcą współtworzyć nową rzeczywistość. Zaczynają współpracować, komunikują się między sobą, uczestniczą we wspólnych działaniach. Bycie w grupie pozwala na zdobywanie nowych doświadczeń, uruchamianie nieznanych form aktywności i kreatywności. Każda społeczność, niezależnie od przyświecającego jej celu i wieku jej członków, podlega podobnym zjawiskom, które nazwano "procesem grupowym". Głównym zadaniem prowadzącego jest więc zadbanie o to, by ogromny potencjał tkwiący w grupie został optymalnie wykorzystany, przynosząc wszystkim trwałe i satysfakcjonujące korzyści. Główne fazy rozwoju grupy. Najważniejsze elementy, o których należy pamiętać na każdym etapie budowania zespołu. Przykłady i propozycje ćwiczeń, zebrane podczas szkoleń, treningów i wykładów tematycznych. Tworzenie klimatu zaufania i akceptacji. Wyrażanie szacunku, wzmacnianie pozytywne, dostosowanie tempa pracy do możliwości grupy. Odpowiedzialność prowadzącego grupę za własny rozwój.