Fraszki i aforyzmy

Piotr Skowron

Fraszka - krótki utwór liryczny, zazwyczaj rymowany lub wierszowany, który często kończy się wyraźną puentą. Nazwa fraszki pochodzi z włoskiego "frasca" i oznacza gałązkę, bagatelę, błahostę. Jednak fraszki, pomimo swych niewielkich rozmiarów, niekoniecznie muszą być błahe i bagatenlne. Mogą poruszać bardzo poważne tematy i zmuszać do głębokich przemyśleń. I tak też jest w tym przypadku. Kilkadziesiąt fraszek i aforyzmów dotyka całej gamy tematów, od filzoficzno-refleksyjnych i obyczajowych aż po religijne, a zawarte w nich puenty skłaniają do wnikliwego spojrzenia na otaczający nas świat. Poza tym fraszki są łatwe do zapamiętania i cytowania i mogą być bardzo pomocne w różnych życiowych sytuacjach.   Fraszki  humorystyczne dzięki swojej krótkiej formie i żartobliwym puentom dają gwarancję doskonałej zabawy. Pomagają spojrzeć z uśmiechem na na sprawy, na  które codziennie spogladamy z obojetnością lub w ogóle ich nie zauważamy. Polityka, sport, miłość i seks to tylko nieliczne tematy, którch zabawną stronę odsłania trafna puenta zawarta w każdej pojedyńczej fraszce. Nie wolno również zaponmieć o tym, że podczas spotkań towarzyskich cytowanie humorystycznych fraszek może pomóc w "przełamaniu pierwszych lodów" i w  zawieraniu trwałych znajomości, ponieważ dobry humor zbliża ludzi.

Strategie choreograficzne. Nowe perspektywy

Tomasz Ciesielski, Mariusz Bartosiak

Współcześnie znaczenia i funkcje choreografii niezwykle się rozszerzają i to nie tylko w ramach praktyki artystycznej, lecz także tej wychodzącej poza taniec (choreographing space, choreographing problems czy choreographing empathy). Choreografia to termin pozwalający adekwatnie opisywać zdarzenia kulturowe (ethical choreography, choreography of communication, choreography of consciousness, choreography of multiculture itp.), a nawet zjawiska naturalne (np. choreography of bacteria). Kulturowe, społeczne i polityczne konsekwencje tych metafor są dziś szeroko eksplorowane oraz dyskutowane w przestrzeni praktyk zarówno artystycznych, jak i badawczych. Zebrane w tej publikacji artykuły odsłaniają kilka możliwych obszarów, w których choreografia okazuje się adekwatnym językiem opisu, strategią działania, matrycą poznawczą lub metodą badawczą. Ponadto są dla siebie nawzajem nielinearnym, sieciowym wprowadzeniem – kładą fundament pod nasze współczesne rozumienie choreografii, a także swego rodzaju choreograficzne myślenie, służące zaistnieniu jej w kolejnych kontekstach. Interesuje nas wielopoziomowa i wieloaspektowa interakcja heterogenicznych czynników, która staje się możliwa dzięki obecności w każdej z zamieszczonych tu prac odpowiednich strategii choreograficznych. Są one zatem rozpoznawalne w działaniach artystycznych przytaczanych przez autorów, w przyjętych przez nich interdyscyplinarnych metodologiach i nieoczywistych relacjach, jakie pojawiają się pomiędzy kolejnymi rozdziałami. Ze Wstępu   Teksty dotyczą współcześnie obieranych strategii choreograficznych, nowego podejścia do współczynników tańca i widowiska tanecznego, a także pracy z tancerzem i tworzenia relacji z publicznością. W Polsce publikacja ta jest niezmiernie potrzebna i istotna dla zapoznania się z dokonaniami światowymi oraz przeszczepienia na rodzimy grunt niezbędnych narzędzi badawczych i metodologii do zbadania nowych zjawisk choreograficznych. Głównym kręgiem odbiorców stanie się środowisko polskich tancerzy, performerów, choreografów zajmujących się współczesnymi zjawiskami tanecznymi. Na pewno zainteresują się nią też miłośnicy i krytycy tego typu prezentacji tanecznych. Z recenzji prof. dr. hab. Tomasza Nowaka   Publikacja została zrealizowana we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca w ramach „Programu wydawniczego 2017″.

Mówmy do siebie jak ludzie. Komunikacyjny detoks

Ewa Błaszczak

Detoks komunikacyjny zaczyna się od świadomości – wywiad z Ewą Błaszczak -> PRZECZYTAJ Wywiad z Autorką -> PRZECZYTAJ Komunikacja (nie)toksyczna Nikt nie żyje w społecznej próżni. W każdym razie nikt nie powinien w niej żyć. Człowiek to istota społeczna, która do zdrowego, pełnego, szczęśliwego funkcjonowania potrzebuje innych ludzi. Spotykania się z nimi, spędzania czasu, rozmów. Niestety, relacje często są podszyte pewnym podstawowym lękiem. Mózg człowieka niczego nie boi się tak bardzo, jak odrzucenia. To naturalne - skoro odpowiednie kontakty społeczne są tak ważne dla przeżycia, wizja ich utraty musi budzić strach. I prowokować do samoobrony. A samoobroną ludzkiego mózgu są toksyny komunikacyjne. Jak każdy "odruchowy" system obronny, toksyny komunikacyjne mają pewne dobre cele, ale... bardzo często przynoszą negatywne konsekwencje. Sączone dzień po dniu, stają się główną przyczyną nieporozumień i konfliktów między ludźmi. W biznesie są powodem nieefektywności spotkań, braku podejścia określanego jako "gra do jednej bramki" i spadku zaangażowania. Zabijają poczucie partnerstwa, niszczą zaufanie, osłabiają kreatywność. To, co mózg jednego człowieka może w danej chwili uznać za właściwą reakcję na toksynę wysłaną przez mózg drugiego, w efekcie przynosi rezultaty odwrotne do oczekiwanych. Działa negatywnie dla obu stron - czy to współpracowników przy sąsiednich biurkach, czy rozmówców przy stole negocjacyjnym. Na szczęście wobec własnych i cudzych toksyn informacyjnych nie pozostajemy bezradni. Skorzystaj z najświeższej wiedzy neurobiologicznej, psychologicznej, socjologicznej i biznesowej i przekonaj się, że jesteś w stanie zneutralizować toksyny komunikacyjne. A nawet więcej - zaprząc je do pracy przy budowie dobrych, trwałych i efektywnych relacji. W pracy i w domu.

Jean Of The Lazy A

B.M. Bower

This was B. M. Bowers 15th novel, and like her The Phantom Herd a year later, it draws on her knowledge of the movie business. Sixteen-year-old Jean Douglas, the title character, is a no-nonsense daughter of a Montana rancher, Aleck Douglas, who in the opening chapters is wrongly found guilty of murder and sent to prison. With the help of a ranch hand, Lite Avery, she spends the rest of the novel finding the real killer. B. M. Bower, was an American author who wrote novels, fictional short stories, and screenplays about the American Old West. This is one of her stories.

Fałszywi bogowie

Timothy Keller

Puste obietnice pieniędzy, seksu i władzy oraz jedyna nadzieja. która naprawde się liczy. Timothy Keller konfrontuje priorytety ludzkości, ukazuje błędne mniemanie, że to dobre, przyjemne rzeczy są najważniejsze. Autor przedstawia czytelnikom nową ścieżkę w kierunku nadziei, która ciągle trwa. Sukces, prawdziwa miłość i życie, którego zawsze pragnąłeś. Wielu z nas pokładało wiarę w tych sprawach, wierząc, że to klucz do szczęścia, mając przy tym wątpliwość, czy możemy to osiągnąć. Nic dziwnego, że czujemy się zagubieni, samotni, rozczarowani i urażeni. Jest tylko jeden Bóg, który może całkowicie zaspokoić nasze pragnienia - i teraz jest idealny czas, aby spotkać Go ponownie lub po raz pierwszy. W Fałszywych bogach Timothy Keller pokazuje, w jaki sposób właściwe zrozumienie Biblii objawia nieosiągalną prawdę o ideałach społecznych i naszych sercach. To potężne przesłanie wzmacnia reputację autora jako krytycznego myśliciela i pastora i przychodzi w decydującym momencie - zarówno dla wiernych, jak i sceptycznych. Timothy Keller urodził się i wychował w Pensylwanii, a wykształcenie zdobył w Bucknell University, Gordon-Conwell Theological Seminary i Westmnister Theological Seminary. Służbę pastorską rozpoczął w Hopewell w stanie Virginia. W 1989 roku, wspólnie z żoną i trzema synami, założył w Nowym Jorku wspólnotę Prezbiteriański Kościół Odkupiciela. Razem z rodziną mieszka w Nowym Jorku.

Дивовижні пригоди в країні Часу. Хочу бути маленькою. Дивовижні пригоди в країні Часу. Хочу бути маленькою.

Ніна Мацебула

Книга чудової дитячої письменниці Ніни Воскресенської «Дивовижні пригоди Наталки в країні Часу» поєднала в собі повість з такою ж назвою та три чарівно-повчальних казки «Скринька бажань», «Заповітна мрія», «Розповідь однієї плями». Головна героїня повісті дівчинка-школярка Наталка, як і більшість її однолітків, мріє якомога швидше подорослішати. Адже дорослим так легко живеться: ні в кого не треба питати дозволу, щоб купити іграшок, можна дивитися телевізор скільки заманеться, а найголовніше 2013 уроки. Їх теж не потрібно робити. Яким же чином прискорити плин часу, щоб оминути усі негаразди дитинства? Авторка дає такий шанс героям книги і переносить їх у країну Часу, де кожен зможе обрати собі пригоду за смаком. Книга для дітей молодшого та середнього шкільного віку.

Piotr Zamojski Edukacja jako rzecz publiczna Raport z próby budowania sfery publicznej wokół edukacji w Polsce

Piotr Zamojski

Edukacja jest dobrem, które leży w zasięgu naszej mocy i za które jesteśmy odpowiedzialni. Jest rzeczą publiczną, jest sprawą, która powinna nas obchodzić, jest częścią naszego wspólnego świata, która domaga się naszej troski. Jest to [...] książka niemożliwa. Niemożliwa na wielu poziomach: dlatego właśnie, że podjęte badanie w działaniu [...] przekracza horyzont krytycznej samoświadomości, by wytworzyć rzeczywistość kontrfaktyczną, "nie z tego świata" [...] Wychodząc od rozpoznań Hannah Arendt, wzbogaconych i zmodyfikowanych przez niezwykle szerokie odniesienia do dorobku filozofii politycznej, Zamojski buduje punkt wyjścia dla swojego badania w działaniu: Ranciere'owskiego praktykowania niemożliwej czy kontrfaktycznej równości, urzeczywistnienia, poprzez debatę o edukacji, sfery publicznej, w której nie ma Niewolnika. [...] Przedstawiony w książce Zamojskiego eksperyment badawczy prowadzony był przez dekadę, co samo w sobie wprowadza kolejny wymiar niemożliwego [...] Właśnie dlatego, że w tak wielu planach urzeczywistnia się w niej niemożliwe, jest to książka zarazem wybitna i niesamowita. [...] Dostajemy w niej swoisty przewodnik po utopii - utopii chwilowo urzeczywistnionej, dynamicznie stającej się, niedomkniętej, co sprawia, że i przewodnik zyskać musi specyficzną formę: starannego opisu nietrwałych punktów orientacyjnych. Fragment recenzji Piotra Laskowskiego Wprowadzenie (fragmenty) Odwołując się w niniejszej książce do figury Niewolnika, czynię to zawsze z pełną świadomością, że jej obecność w naszym myśleniu politycznym jest prologiem do horroru niewolnictwa, rasizmu, antysemityzmu czy jakiejkolwiek innej formy odbierania ludziom ich godności, wolności i równości, których ostatecznym spełnieniem jest ludobójstwo. Robię to, chociaż książka ta dotyczy czasów i sytuacji, których nie sposób zestawiać z okrucieństwem prawdziwego niewolnictwa. W posługiwaniu się filozoficzną (czy też metafizyczną) figurą Niewolnika absolutnie nie chodzi o neutralizację (czy rozmywanie) pojęcia niewolnictwa z całą jego historyczną ostrością i brutalnością potwornych praktyk, które nazywamy tym właśnie pojęciem. Wręcz przeciwnie, w zabiegu tym idzie o wskazanie, gdzie niewolnictwo się zaczyna i dlaczego wciąż tak trudno się nam od niego uwolnić. . Należy raczej traktować użycie tej figury jako ostrzeżenie niż rozmycie. Nie idzie bowiem o poszerzanie znaczenia tego pojęcia o jakieś formy niebezpośredniej przemocy wykluczania przez demokratyczne i liberalne struktury społeczne i państwowe, ale o to, aby zasygnalizować, że te wykluczenia przechowują w sobie zasadnicze mechanizmy, które są prologiem do niewolnictwa i ludobójstwa. Kluczowy problem polega oczywiście na tym, że te mechanizmy są głęboko zakorzenione w nas samych jako ludziach Zachodu. [...] Czy mamy porzucić drogę oświecenia i odrzucić ideę edukacji? Czyż nie pozostanie nam wówczas jedynie dyskurs "natury ludzkiej", ze wszystkimi jego niebezpieczeństwami? Postaram się dowieść, że każde wyłączenie edukacji z procesu politycznego jest równoznaczne z powtórnym ustanowieniem Niewolnika, czyli apriorycznym określeniem jakiejś grupy ludzi jako nierozumnych, niezdolnych do uczenia się, niezdolnych do edukacyjnej transformacji, którzy jedynie rozpoznają cudze rozkazy jako rozumne i dlatego są przedmiotem społecznego zarządzania, politycznej i pedagogicznej obróbki; ich wola się nie liczy, jest jedynie składnikiem większego projektu, ustanowionego poza nimi, bez ich udziału, przez oświeconych reprezentantów ucieleśnionego Rozumu. Jeśli zatem oświecenie nie jest jeszcze projektem ukończonym, to przede wszystkim dlatego, że edukacja nie musi być transmisją. Nie musi zakładać radykalnego odstępu między rozumnymi i nierozumnymi, wiedzącymi i niewiedzącymi, potrafiącymi i niepotrafiącymi... Edukacja może być pomyślana bez ustanowienia Niewolnika. Po co nam jednak taka edukacja? Czyż jej możliwość nie zakłada, że żyjemy w społeczeństwie rozumnych, w którym nie ma "ciemnych" do oświecania? Dotykamy tu istoty trudności, przed jaką stoimy. Polega ona na zmianie milczących założeń, które rządzą naszą kulturowo-społeczno-polityczną wyobraźnią (w tym także wyobraźnią edukacyjną). Oznacza to - i jest to wiedza niebagatelna - że zmiana hegemonicznej koncepcji edukacji oznacza zmianę polityczną (w szerokim sensie tego słowa), i odwrotnie: każda zmiana polityczna wymaga zmiany dominującej społecznie koncepcji edukacji.

Osobowość i kompetencje wychowawcze oligofrenopedagogów

Szymon Godawa

Monografia w znacznej mierze stanowi relację z badań, które miały na celu diagnozę cech osobowości i kompetencji wychowawczych oligofrenopedagogów, a zarazem sprawdzenie zgodności oczekiwań w tym zakresie ze stanem faktycznym. W pierwszym rozdziale omówione zostały teorie osobowości, sposoby jej badania oraz pożądane cechy oligofrenopedagogów. Drugi rozdział jest poświęcony analizie kompetencji nauczycieli, zwłaszcza kompetencji wychowawczych pedagogów specjalnych. W części metodologicznej opisano problemy badawcze, hipotezy, metody i narzędzia, a także organizację badań. W głównej części książki zaprezentowano przebieg badań fokusowych, analizy ilościowe wybranych cech osobowości i kompetencji oligofrenopedagogów (wyniki badań bezpośrednich), studia przypadków obejmujące cztery nauczycielki, a ponadto opinie rodziców dzieci z niepełnosprawnością intelektualną. Zaletą książki jest interdyscyplinarne spojrzenie na postać oligofrenopedagoga, pozwalające stworzyć jej wielowymiarowy obraz. Publikacja będzie pomocna pracownikom naukowym, a także pedagogom i studentom pedagogiki specjalnej poszukującym odpowiedzi na pytania, w jakim kierunku powinien przebiegać ich rozwój i czym powinien się charakteryzować nauczyciel skutecznie pracujący z podopiecznymi z niepełnosprawnością intelektualną.