Tkanina nieba to zbiór wierszy, w których ogromną rolę odgrywa przyroda, a nadzwyczaj wrażliwy na piękno i mający niezwykłą zdolność do zmysłowego odbierania natury i kosmosu podmiot liryczny snuje refleksje na temat życia, śmierci, przemijania, samotności, smutku, miłości i bliskości z drugim człowiekiem.

Uczuciowość, zmysłowość opisów, niedomówienia i szczerość zawarte w lirykach sprawiają, że ich treść przejmuje odbiorcę do głębi, a słowa wnikają w jego duszę, poruszają jej najczulsze struny oraz skłaniają do podjęcia rozważań na temat tego, co doczesne, i tego, co wieczne.

Ton emocjonalny wpisany w wiersze sprawia, że odbiorca daje się wprowadzić w wyobrażoną krainę pełną łagodności, spokoju i ciepła, miłosnego oddania. Postawa ja lirycznego wydaje się być bardzo atrakcyjna na tle współczesnej poezji polskiej.

Joanna Ślósarska, profesor Katedry Teorii Literatury Uniwersytetu Łódzkiego