„W palarni opium„ to opowiadanie Władysława Reymonta, pisarza, prozaika i nowelisty, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.

„ Statek znowu skoczył tak raptownie, jak koń, uderzony niespodziewanie ostrogą; kilku podróżnych z wyższego pomostu I-ej klasy zleciało z trzcinowych foteli na sąsiadów, ja uderzyłem głową jakiegoś jasnowłosego olbrzyma, schowanego w żółty waterproof.

 — Do djabła! — zaklął po polsku.

 Odpowiedziałem również energicznie, bo jednocześnie uderzyłem ramieniem w poręcz fotelu.

 — O, rodak! — zawołał, pomagając mi wrócić do równowagi.

 — Tak!

 Zajrzeliśmy sobie w oczy zbliska, bo tylko jedna latarnia, przyczepiona do masztu, słabo oświetlała pomost.

 — Widziałem obywatela w Paryżu, na Łuku Triumfalnym.

 — Istotnie, byłem… — ale nie mogłem sobie przypomnieć jego twarzy. — Obywatel z Królestwa? — zapytałem, aby coś powiedzieć.

 — Ze świata! — odpowiedział zimno.

 Nie pytałem się więcej, i siedzieliśmy w milczeniu.”

Fragment książki „W palarni opium”