„Jaśkowe ambicje„ to opowiadanie Władysława Reymonta, pisarza, prozaika i nowelisty, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.

“Dzwonek brzęczał coraz niecierpliwiej.

 Ale Jasiek ani drgnął; wyglądał oknem na szarą drogę, obsadzoną wierzbami, a wlekącą się wskroś ogromnych pól, poznaczonych kępami drzew.

 — Jasiek, jaśnie pan dzwoni! — wrzasnęła przelatująca pokojówka.

 Nie odwrócił się nawet, zapatrzony w dalekoście zawarte obręczą lasów.

 — Jasiek, głuchu jeden, dzwonek! — znowu ktoś krzyknął przez uchylone drzwi.

 — A niech se dzwoni... — odburknął gniewnie i porwał się naraz od okna, wyciągnął z kąta zielony kuferek i zaczął gorączkowo pakować swoje rzeczy. Potem cisnął o ziemię liberyjną kurtę i już zabierał się do dalszego ciągu, gdy wpadła sama gospodyni, rozczapierzona złością niby indyczka i wsiadła na niego:

 — Jaśnie pan dzwoni, a ty, wałkoniu, ani się ruszysz! Leć prędko...

 — Ja go ta więcej ubierał nie będę i woził go nie będę, i służył mu nie będę! — cisnął.”

Fragment