“Resurrecturis” to poemat Zygmunta Krasińskiego, jednego z trójcy wieszczów obok Mickiewicza i Słowackiego, uznawanych za największych poetów polskiego romantyzmu.

“Świat ten cmętarzem z łez, ze krwi i błota!

Świat ten jak wieczna każdemu Golgota! 

 Darmo się duch miota 

 Kiedy ból go zrani! 

 Na burze żywota 

 Niema tu przystani!

 Los z nas szydzi w każdéj chwili!

 Dzielnych strąca do otchłani —

 Giną święci — giną mili —

 Żyją niecierpiani!

Wszystko się plącze — i nierozgmatwanie!

 Śmierć w pobliżu — a w oddali

 Gdzieś na wieków późnéj fali

 Zmartwychwstanie!”

Fragment