Rzeczpospolita gór jest fascynującą opowieścią o ambicjach i sukcesach polskich wspinaczy oraz ich ucieleśnionym, wielopokoleniowym (roz)poznawaniu górskiego krajobrazu. Jednocześnie to opowieść o tym, czym w polskim dwudziestoleciu międzywojennym była nowoczesność i jak wpisywała się w nią ówczesna elita intelektualna Polski. Wreszcie, książka odsłania zawiłości kolonialnego myślenia w odniesieniu do zdobywania i opisywania odległych, a więc egzotycznych ziem i ludów.

Książka Huberta Wiercińskiego należy do nurtu antropologii historycznej, ale jednocześnie poza nią wykracza. Autor przygląda się źródłom i narracjom o nich nie jak historyk, ale jak antropolog. Znaczy to, że próbuje odpowiedzieć na pytania o zwyczaje, tradycje kulturowe i obrazy świata badanej epoki. Jednocześnie jest etnografem, który doświadcza na sobie - jako wspinacz przygląda się własnemu ciału i jego zmaganiom ze skałami i górami, próbując zrozumieć doświadczenie innych.

Z recenzji Karoliny Bielenin-Lenczowskiej