Achilleis

Stanisław Wyspiański

„Achilleis” to oparty na motywach Iliady dramat Stanisława Wyspiańskiego, powstały w 1903 roku. Fabuła koncentruje się wokół oblężenia i upadku Troi, konstrukcja jest luźna, oparta na szybkiej zmianie planów i ostro kontrastujących pod względem nastroju scen. Utwór stanowi wyraz kontynuacji młodzieńczych zainteresowań Wyspiańskiego starożytnością.

Achilleis. Sceny dramatyczne

Stanisław Wyspiański

Dramat Stanisława Wyspiańskiego, oparty na motywach Iliady, wydany w roku 1903. Skupia się na wydarzeniach, które rozegrały się podczas oblężenia Troi. Składa się z luźno powiązanych ze sobą scen i stanowi wyraz młodzieńczych zainteresowań autora dotyczących starożytności. Utwór charakteryzuje podkreślenie konfliktu w obu obozach greckim (spór Achillesa z Agamemnonem) oraz trojańskim (konflikt Hektora i Parysa).

Agamemnon

Ajschylos

Agamemnon to utwór Ajschylosa, jednego z najwybitniejszych, obok Sofoklesa i Eurypidesa, tragików ateńskich. Powszechnie uważany za rzeczywistego twórcę tragedii greckiej.   Agamemnon to pierwsza część Oresteji, czyli trylogii starogreckich tragedii autorstwa Ajschylosa. Agamemnon król Myken, wraca po 10 latach do Argos jako zwycięzca z wojny trojańskiej. Królowa Klitajmestra zamierza go jednak zabić, by pomścić złożoną przez niego w ofierze córkę Ifigenię, objąć samodzielnie tron, związać się oficjalnie z wieloletnim kochankiem Ajgistosem.  

Aglawena i Selizetta

Maurice Maeterlinck

„Aglawena i Selizetta” to piękny dramat Maurice’a Maeterlincka, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury oraz czołowego przedstawiciela symbolizmu. „Niema jeszcze tygodnia, jak razem żyjemy pod tym dachem, a mnie trudno uwierzyć, żeśmy nie w jednej kołysce zrodzeni. I zdaje mi się, że nigdy jeszcze nie byliśmy rozłączeni i że cię znałem już, zanim poznałem siebie. Wszystko w tobie zdaje mi się wyprzedzać to, czem jestem; więcej, niż własną, czuję twoją duszę i bliższą mi jesteś, niż wszystko, co jest mną samym; gdyby mi powiedziano: „musisz ocalić swe życie”, abym mógł żyć, musiałbym twoje ocalić…” Fragment

Ajax

Sofokles

Ajax to dramat Sofoklesa, największego obok Ajschylosa i Eurypidesa tragika starożytnej Grecji.   Wielki wojownik Achilles ginie w bitwie. Jako człowiek, którego można teraz uważać za największego greckiego wojownika, Ajax jest przekonany, że powinien otrzymać zbroję Achillesa. Jednak dwaj królowie, Agamemnon i Menelaos, przyznają ją Odyseuszowi. Ajax wpada w furię i postanawia ich zabić.  

Akropolis

Stanisław Wyspiański

„Akropolis” to dramat Stanisława Wyspiańskiego. Wydarzenia dramatu rozpoczynają się o północy, po zakończeniu nabożeństwa rezurekcyjnego w katedrze wawelskiej i trwają do świtu pierwszego dnia Wielkanocy. Dramat „Akropolis” był efektem fascynacji Wyspiańskiego Wawelem jako miejscem symbolicznym, skupiającym w sobie nie tylko istotę polskiej historii i kultury, ale też cywilizacji europejskiej, miejscem łączącym tradycje biblijne i antyczne. Akropolis nie jest dramatem we właściwym tego słowa znaczeniu, lecz poematem scenicznym o paru wątkach, zbiegających się w całość wysoce nowatorską i prekursorską.

Akropolis. Dramat w czterech aktach

Stanisław Wyspiański

Wydarzenia dramatu rozgrywają się w trakcie świąt Wielkiej Nocy w katedrze wawelskiej. Ożywione posągi, dekorujące dotychczas katedrę, wyrażają swoją pewność co do istnienia rezurekcji biologicznej oraz wyższości życia nad śmiercią. Dramat uznawany jest za ideową kontynuację Wesela oraz Wyzwolenia. Łączy polską tradycję z mitologią grecką, która od najmłodszych lat stanowiła fascynację autora.

Akt twórczy jako mimesis. "Dziś są moje urodziny" - ostatni spektakl Tadeusza Kantora

Marek Pieniążek

Monografia ostatniego, nieukończonego spektaklu twórcy Cricot 2. W oparciu o niepublikowane dotąd źródła (zarejestrowane na taśmach wideo próby spektaklu, rękopisy Tadeusza Kantora, rysunki itp.) autor odtwarza proces powstawania przedstawienia, przerwany przez śmierć reżysera. Interpretacje koncentrują się tu wokół cząstkowych ujawnień dzieła, mających miejsce za życia artysty. Książka składa się z sześciu rozdziałów przybliżających skomplikowane zależności między artystą-autorem i dziełem „w toku”. Proces tworzenia inscenizacji „Urodzin” jest ujmowany jako wysiłek poszukiwania pamięciowych śladów i ich powtarzania w scenicznej reprezentacji, a rola Tadeusza Kantora – jako demiurga, który kulminuje i przekracza postawy przyjmowane przez siebie w poprzednich przedstawieniach Teatru Śmierci.