MOCĄ IMIENIA JEZUS

ks. infułat Jan Pęzioł, ks. Rafał Olchawski

Mocą Imienia Jezus. Z ks. infułatem Janem Pęziołem, egzorcystą rozmawia ks. Rafał Olchawski to zapis rozmowy z egzorcystą diecezji lubelskiej, pełniącym tę posługę już ponad piętnaście lat. W wywiadzie Ksiądz Infułat opowiada o swojej rodzinie, dzieciństwie, latach spędzonych w gimnazjum i seminarium duchownym. Pokazuje, jak rodziło się jego powołanie, jaki wpływ miało na niego religijne życie rodziny, co pozostawiła w nim kultura czasów jego dorastania. Wspomina ludzi spotkanych na drodze do kapłaństwa, którzy wnieśli w jego życie duchowe i intelektualne wiele dobra. Opisuje miejsca, gdzie pracował najpierw jako wikariusz, a potem proboszcz. Mówi o najważniejszych wydarzeniach i doświadczeniach duszpasterskich związanych z tymi placówkami. Egzorcysta w swoich wypowiedziach przedstawia podstępne działanie demona i jego taktykę oraz ostrzega, do czego może doprowadzić narażanie się na wpływ szatana. Wymienia przedmioty, zachowania, praktyki, które otwierają złemu duchowi drzwi ludzkich serc, umożliwiając mu wejście w życie człowieka i przysparzanie mu cierpień. Ze słów Infułata wyłania się obraz tego, jak wygląda egzorcyzm i co podczas tej modlitwy się dzieje, oraz prawda, że człowiek odzyskuje wolność dzięki Jezusowi i Jego miłości. Ksiądz Jan mówi też, co jest bronią, która zapewnia bezpieczeństwo. Pancerzem takim są: sakramenty święte, modlitwa, wierność Jezusowi, oddanie swojego życia Maryi. W książce zamieszczono modlitwy z Rytuału rzymskiego, które wierni mogą prywatnie zanosić do Boga, kiedy doświadczają zmagań z mocami ciemności. Rozmowa nie jest rozważaniem teoretycznym. Egzorcysta mówi o konkretnych ludziach nękanych przez demona, ale w publikacji ich imiona są zmienione. Ksiądz Infułat jest kanonikiem honorowym Kapituły Lubelskiej, cenionym duszpasterzem. Święcenia kapłańskie przyjął 20 kwietnia 1958 r. Pracował jako wikariusz w Polichnie, Kumowie, Potoku Wielkim i Kalinówce, gdzie objął funkcję proboszcza 11 maja 1968 r. i pełnił ją do 1972 r. Następnie pracował jako proboszcz w Zagłobie i Turobinie. Czternastego listopada 1978 r. otrzymał nominację na proboszcza parafii Wąwolnica i kustosza sanktuarium. Dwudziestego sierpnia 2001 r. został przeniesiony w stan emerytalny i jako rezydent zamieszkał na plebanii w Wąwolnicy. Jest szafarzem sakramentu bierzmowania w sanktuarium, ojcem duchownym kapłanów archidiecezji i od 2001 r. egzorcystą. Przez długie lata ks. Jan Pęzioł był proboszczem w parafii Wąwolnica, a jednocześnie kustoszem sanktuarium Matki Bożej Kębelskiej. Gdy przeszedł na emeryturę, pozostał w parafii jako rezydent. Podczas rozmowy podkreślił, że owocność swojej posługi zawdzięcza Matce Bożej, której w szczególny sposób poświęcona jest Wąwolnica. Opowiadał też o cudach i łaskach, które otrzymali ludzie modlący się w tym miejscu za wstawiennictwem Matki Bożej. Książkę zamykają fotografie, które przedstawiają ważne momenty z życia Księdza Infułata.

Mocni w Duchu Świętym

Ks. Marek Dziewiecki

Człowiek to poszukiwacz szczęścia. Po grzechu pierworodnym droga prowadząca do niego to rodzaj trudnej wspinaczki, która wymaga dobrej znajomości nie tylko swoich silnych i słabych stron, ale także czyhających na człowieka w jej trakcie zagrożeń. Aby wyjść na szczyt, nie można lekceważyć głosu przewodnika. Dlatego tak ważne jest otwarcie na Ducha Świętego – tylko za Jego sprawą nawet najbardziej stroma droga stanie się dla nas drogą błogosławieństw i prawdziwej radości. Autor tej książki jest księdzem, psychologiem, dyrektorem telefonu zaufania. Rozmawia z młodymi ludźmi w cztery oczy, a także spotyka się z nimi w zatłoczonych salach w szkołach, na uczelniach, w parafiach. W swojej nowej książce mówi o tym, kim jest człowiek i dlaczego nie potrafi kochać dopóty, dopóki nie wypłynie „na głębię” i nie stanie się „mocnym w Duchu Świętym”.

Modlitwa Serca

Ks. Daniel Syjud; Ks. Bartłomiej Wilkosz

Rozważania adwentowe, które przeprowadzą nas przez niezwykły okres Adwentu zawierają sobie zarazem prostotę i wielką mądrość. Napisane przez pełnych pasji do życia kapłanów pokazują jak żyć wiarą i nadzieją w codzienności.

Modlitwa w przekazie biblijnym

red. Ks. Piotr Łabuda

Dwutomowa publikacja, owoc pracy tarnowskich teologów: Modlitwa w przekazie biblijnym i Modlitwa w tradycji Kościoła - niewątpliwie okaże się bardzo pomocna i użyteczna dla wszystkich, którzy pragną poszerzyć swoją wiedzę z zakresu biblijnych i teologicznych podstaw modlitwy, jej rodzajów i form, a także przebogatej tradycji modlitewnej w ciągu dziejów Kościoła. Życzę, aby jej lektura przyczyniła się do kształtowania owej postawy stałego ukierunkowania ku Bogu, do jakiej zachęcał św. Bazyli Wielki, idąc za wezwaniem Jezusa, aby "zawsze się modlić i nie ustawać". Andrzej Jeż BISKUP TARNOWSKI

Modlitwa w tradycji Kościoła

Ks. Piotr Łabuda

Wszystko może być modlitwą, ale pod warunkiem: że to nie jest usprawiedliwienie tego, iż ja w ogóle nie znajduję czasu, aby oddawać chwałę Bogu na modlitwie w sensie ścisłym. Bo prawdopodobnie, gdy ktoś nie będzie miał takich stałych punktów w ciągu dnia czy tygodnia na modlitwę, wtedy ta modlitwa będzie byle jaka. Można się modlić pracując, można się modlić w innych sytuacjach, natomiast to nie może być usprawiedliwienie, że nie mamy czasu na modlitwę w wyciszeniu. Jeśli człowiek żyje Ewangelią, to wszystko, co czyni, jest ewangeliczne" (z rozmowy z ks. bpem Leszkiem Leszkiewiczem)

Moja Msza Święta

ks. Roman Stafin

Ze wstępu: "Pozwólcie, umiłowani Bracia i Siostry, że w świetle waszej wiary i ku jej umocnieniu przekażę Wam to moje świadectwo wiary w Najświętszą Eucharystię. (...) Oto skarb Kościoła, serce świata, zadatek celu, do którego każdy człowiek, nawet nieświadomie, podąża. Wielka tajemnica, która z pewnością nas przerasta i wystawia na wielką próbę zdolność naszego rozumu do wychodzenia poza pozorną rzeczywistość. (...) Pozwólcie że, podobnie jak Piotr po koniec mowy eucharystycznej w Janowej Ewangelii, w imieniu całego Kościoła, w imieniu każdego i każdej z Was powtórzę Chrystusowi. (Jan Paweł II, Ecclesia de Eucharistia)

Moje życie w bliskości Ojca Pio. Tajemny dziennik duchowy

Cleonice Morcald

Dziennik napisany przez Cleonice Morcaldi to jedno z najcenniejszych źródeł poznania niezwykłej osoby św. Ojca Pio z Pietrelciny. Ich bezpośrednia znajomość rozpoczęła się od listu Cleonice do Ojca Pio z prośbą o pomoc w sprawdzianie z pedagogiki, potem przerodziła się w głęboką więź duchową. Choć nie należała do grona pierwszych córek duchowych, Ojciec Pio uważał ją jednak za swoją „pierworodną”, darzył szczególnymi względami, mówił, że jest jego odbiciem i że wybrał ją, by go zrozumiała. O ile uboższe byłoby nasze poznanie tajemnicy misji i duchowego ojcostwa św. Ojca Pio bez tych zapisków jego umiłowanej córki! Barwna i żywo napisana opowieść, która naprawdę wciąga. Warto popatrzeć na Ojca Pio „od kuchni”. Ta książka wywoła wiele emocji. Cleonice Morcaldi powierzyła się Ojcu Pio całkowicie i we wszystkim: w życiowych wyborach, relacjach z innymi, myślach, uczuciach, na drodze do Boga. On: doskonały nauczyciel, mistrz, ale także brat, przyjaciel, ojciec. Ona: doskonała uczennica, która chciała tylko tego, czego on chciał. Zawsze mu towarzyszyła i we wszystkim bez zastrzeżeń była posłuszna. Wiedział, że może na nią liczyć. Prowadził ją od maleńkości, poprzez studia, pracę pedagogiczną (była nauczycielką w szkole), w każdej codziennej aktywności. Dbała o codzienne potrzeby Ojca Pio jak siostra. Troszczyła się o jego bieliznę i ubrania, opiekowała się nim, gdy źle się czuł. Zastępowała mu najbliższą rodzinę, której troski Ojciec Pio bardzo potrzebował, choćby ze względu na swoją kondycję zdrowotną. Cleonice Morcaldi - urodziła się w San Giovanni Rotondo 22 stycznia 1904 roku – dokładnie w dniu, w którym Ojciec Pio składał pierwsze śluby zakonne. Jej ojciec Filippo zmarł w 1915 roku, gdy Cleonice miała zaledwie jedenaście lat. Matka, Carmela Fiorentino, odeszła z tego świata 2 kwietnia 1937 roku. Cleonice była przedostatnim z dziewięciorga ich dzieci: czterech chłopców, którzy zmarli w dziecięcym wieku, i pięciu dziewcząt. Gdy miała dwanaście lat, poznała Ojca Pio i została jego córką duchową, oddając się we wszystkim jego duchowemu kierownictwu. Każde jego słowo, każdą myśl zapamiętywała i zapisywała w zeszytach, których z czasem było coraz więcej. Kopiowała je i przekazywała czcicielom Ojca Pio: dzieciom duchowym, pielgrzymom, kapłanom. Tak pojmowała swoją misję: upowszechnić naukę Jezusa zawartą w słowach Ojca Pio, których stała się depozytariuszką dla dobra duchowego wszystkich ludzi. Zadanie to wykonywała aż do końca swoich dni. Zmarła 23 lutego 1987 roku, w wieku osiemdziesięciu trzech lat. Jej ostatnie słowa brzmiały: „Jezu! Moja piękna Matko! Mój Ojcze!”.

Na początku był sens

Ks. Krzysztof Grzywocz

Mówiąc o duchowości chrześcijańskiej, ks. Grzywocz pozostaje bliski konkretom życia i wyraża swą myśl w zrozumiałych i prostych słowach. Stara się odpowiedzieć na żywotne problemy współczesnego człowieka, takie jak: zabieganie, brak czasu na odpoczynek, trudność z ustaleniem hierarchii spraw, podejmowanie się zbyt wielu zadań, zachowania kompensacyjne. Lektura książki może przynieść wiele cennych podpowiedzi, pomocnych w lepszym rozumieniu siebie, naszej ludzkiej natury, jej przemiany i rozwoju, w uporządkowaniu naszego codziennego życia, a także relacji z Bogiem i ludźmi. Znajdziemy w niej także cenne przemyślenia i uwagi dotyczące głębi myśli papieża Franciszka zawartej w adhortacji "Amoris laetitia". Mogą się one przyczynić do jej odczytania i realizacji zarówno w układaniu życia małżeńskiego, jak i w posłudze pasterzy na rzecz dobra i rozwoju współczesnych małżeństw i rodzin. (Bp Andrzej Czaja, Słowo wstępne)

Nasz Dante

Andrzej Dobrowolski (RED.)

Nasz Dante jest zbiorem oficjalnych wypowiedzi papieży na temat Dantego i pokazaniem drogi odzyskiwania Dantego dla Kościoła - od autora, którego nazwisko znajdowało się na indeksie ksiąg zakazanych, do autora cytowanego w dokumentach papieskich (m.in. Franciszka).

Nie ma wiary bez pytań

Damian Jankowski, Ks. Andrzej Pęcherzewski

Czy księżom przydałoby się przygotowanie psychologiczne? Czy psychoanaliza zastąpi spowiedź? Skąd popularność mszy o uzdrowienie i egzorcyzmów? Czy religia jest źródłem cierpień? Co zrobić, by Kościół był wspólnotą, a nie korporacją? Czy Bóg jest wszechmocny? Gdzie kończy się przypadek, a zaczyna cud? - odpowiedzi na te i inne trudne pytania szuka ks. Andrzej Pęcherzewski, psychoterapeuta i proboszcz nadmorskiej parafii, w osobistej rozmowie z redaktorem "Więzi" Damianem Jankowskim.

NIE TAK, JAK U ZBÓJCÓW - ROZMOWA Z KRÓLEM - KOMENTARZ BIBLIJNY

Ursula Marc

Wyjątkowa pomoc w duchowym wzrastaniu i głębszym zrozumieniu Bożych Prawd zawartych w książce "Nie Tak, jak u zbójców". Polecamy dla dorosłych i starszej młodzieży. Rozmowa z królem to komentarze i pytania do każdej przygody opisanej w bestsellerowej książce NIE TAK, JAK U ZBÓJCÓW. Uzupełnieniem są konkretne cytaty z Pisma Świętego. Książeczka świetna: do samodzielnego rozważania do prowadzenia spotkań w grupkach biblijnych jako inspiracja do kazań

Nie umarłam. Od krzywdy do wolności

Tośka Szewczyk

Porażająco szczere i głębokie wyznania kobiety skrzywdzonej przez księdza. Potężna jest ta opowieść! Wiele musiało kosztować jej powstanie. Autorka jest większa niż złość, smutek i rezygnacja, które czuje. Z delikatnością prowadzi nas przez swoje cierpienie i walkę o siebie, o Kościół i wiarę. Jest tu pragnienie podmiotowości, poczucie odrzucenia i nadzieja mimo wszystko. Zadając trudne pytania Kościołowi, a nawet Bogu, pisze wstrząsającą katechezę dla Kościoła w kryzysie, czyli dla nas wszystkich. Zuzanna Radzik Są książki, które ściskają gardło, wyciskają łzy, niemal tak jak spotkania. Ta jest właśnie taka. Jeśli nie spotkaliście nigdy osoby skrzywdzonej w Kościele, nie zetknęliście się z ranami wykorzystania seksualnego i wtórnej stygmatyzacji, koniecznie przeczytajcie te strony. Autorka w niezwykły sposób prowadzi przez doświadczenie skrzywdzenia, wściekłości i bezsilności, pozwala doznać swojego losu. Ostrzegam jednak, że po tej lekturze trudno będzie patrzeć na świat i Kościół tak samo jak wcześniej. I tylko wielkie pragnienie zmiany, nawrócenia, nowego Kościoła przywraca nadzieję. Tomasz Terlikowski Tośka jest jak linoskoczek przechodzący po cienkiej linie rozciągniętej między dwoma drapaczami chmur. Tyle że on robi to dobrowolnie. A ją sprawca wykorzystania wstawił na linę bez pytania i bez żadnego zabezpieczenia. Tośka balansuje, nie umarła, udaje się jej iść po tej linie. Poznajcie jej życie, poznajcie nasze życie. Robert Fidura, twórca określenia "nieumarli" Przerażająco boleśnie brzmią słowa Tośki, jej droga krzyżowa, dokrzywdzanie na kolejnych etapach szukania sprawiedliwości w Kościele. Wstyd mi za to... Jednocześnie po latach moich osobistych wątpliwości znalazłam dzięki niej odpowiedź na pytanie, dlaczego warto być w Kościele. Ta książka daje nadzieję nam wszystkim - Osobom Skrzywdzonym, pracującym w systemie ochrony, stojącym z boku, sprawcom. Tośka bierze za rękę i prowadzi przez swoją krzywdę do Prawdy. A prawda jest tam, gdzie są ofiary, bo Jezus był Ofiarą. Dla mnie Tośka zdecydowanie nie jest - cytując jej słowa - "zwykłą kartką papieru, na której spisano zeznania". Jest przewodniczką po bólu, który odczuwam razem z nią i z każdą stroną jej książki. Marta Titaniec, prezeska Fundacji Świętego Józefa

Niebezpieczna idea C.S. Lewisa. Filozoficzna obrona argumentu z rozumu

Victor Reppert

Kogo powinno się uważać za autora najbardziej niebezpiecznej idei – Karola Darwina czy C.S. Lewisa? Zdaniem darwinistów teoria ewolucji pozwoliła wyjaśnić istnienie naszego świata i wszystkich jego zjawisk jako efekt niekierowanego, niecelowego systemu oddziaływań fizycznych i chemicznych. Ale czy samo racjonalne wnioskowanie, którym posługują się naukowcy, można rzeczywiście wyjaśnić w kategoriach wyłącznie naturalistycznych? C.S. Lewis twierdził, że nie można, gdyż jeśli próbuje się wytłumaczyć rozumowanie jako produkt uboczny zasadniczo niecelowego systemu, to ostatecznie opisuje się coś, czego w rzeczywistości nie można nazwać rozumowaniem. Victor Reppert w swojej książce przedstawia staranne i umiejętne rozwinięcie tej niebezpiecznej idei C.S. Lewisa, zwanej argumentem z rozumu. Zdaniem autora argumentacja ta była zbyt często odrzucana, tymczasem jest w stanie wytrzymać najpoważniejsze ataki filozoficzne. Tym, których być może dotknął filozoficzny snobizm, Reppert pokazuje, że potężny instynkt filozoficzny C.S. Lewisa pozwala umieszczać go wśród takich myślicieli, jak Sokrates, Platon, Arystoteles i św. Tomasz z Akwinu, którzy według współczesnych im standardów również byli amatorami.   Książka Victora Repperta jest znakomita z dwóch powodów. Po pierwsze, to wyrafinowane i erudycyjne omówienie poświęcone C.S. Lewisowi oraz jego argumentom apologetycznym, obalające niektóre rozpowszechnione mity i pokazujące, że jako filozof C.S. Lewis miał istotne rzeczy do powiedzenia. Po drugie, co być może nawet ważniejsze, Reppert oddaje hołd Lewisowi, broniąc jednego z jego głównych argumentów przeciwko naturalizmowi i rozwijając go w sposób, który jest zarówno zgodny z rygorami naukowymi, jak i ciekawy dla czytelnika. Autor odpowiada nie tylko na zarzuty podniesione przeciwko C.S. Lewisowi przez Elisabeth Anscombe, lecz także nawiązuje do współczesnych debat filozoficznych. To sprawia, że jego książka sama w sobie jest ważnym i oryginalnym wkładem do chrześcijańskiej apologetyki. C. Stephen Evans, profesor filozofii i nauk humanistycznych, autor książki „Dlaczego wiara chrześcijańska wciąż ma sens”   Reppert przedstawia swoim czytelnikom świeżą, klarowną i umiejętną obronę „niebezpiecznej idei C.S. Lewisa” głoszącej, że czysto naturalistyczny opis świata nie może wyjaśnić rzeczywistości ludzkiej racjonalności. I robi to znakomicie – jego książka jest dobrze napisana, charakteryzuje się wciągającym stylem i świadczy o umiejętności wnikliwego myślenia. Jest to prawdziwy postęp w apologetyce, w szczególności w badaniach nad C.S. Lewisem. Bardzo polecam to dzieło wszystkim zainteresowanym. R. Keith Loftin, Christian Scholar's Review   Według standardowego ujęcia rozdział trzeci „Cudów” C.S. Lewisa, zawierający jego argument przeciwko naturalizmowi, jest filozoficzną kompromitacją, czarującym domkiem z kart, który rozpada się pod wpływem rygorystycznej krytyki. Victor Reppert w „Niebezpiecznej idei C.S. Lewisa” z pewnością dowodzi, że to standardowe ujęcie jest błędne. Ale robi coś więcej: pogłębia i rozszerza argumentację Lewisa przeciwko naturalizmowi i sam przedstawia intelektualnie ekscytujący i przekonujący argument. Książka Repperta jest filozoficznym rewizjonizmem w najlepszym wydaniu. Peter J. Kreeft i Ronald K. Tacelli, autorzy „Podstaw apologetyki chrześcijańskiej" Jednym ze znaków wielkiego apologety jest to, że jego główne argumenty są z pożytkiem przyswajane i udoskonalane przez późniejszych myślicieli. Cechą wybitnego chrześcijańskiego filozofa jest umiejętność wykonywania swojej pracy w sposób, który spełnia współczesne wymagania argumentacji filozoficznej. Victor Reppert udowodnił, że opanował tę umiejętność, w swojej jasnej, przekonującej i trafnej obronie argumentu z rozumu. Potraktujmy to jako jeszcze jeden gwóźdź do trumny naturalizmu. Douglas Groothuis, profesor filozofii w seminarium w Denver i autor książki „Truth Decay”   VICTOR REPPERT Profesor filozofii w Glendale Community College w Glendale w Arizonie. Najbardziej znany z rozwinięcia argumentu z rozumu autorstwa C.S. Lewisa. Aktywnie działa w kilku towarzystwach poświęconych jego myśli. Jest autorem artykułów na temat apologetyki C.S. Lewisa, opublikowanych w czasopismach „The Christian Scholar's Review”, „Philosophia Christi” i „International Journal for Philosophy of Religion”.   C. S. Lewis. Rozum i Wiara „Wierzę w chrześcijaństwo tak samo jak we wschodzące słońce - nie tylko dlatego, że je widzę, ale także dlatego, iż dzięki niemu widzę wszystko inne.” (C.S. Lewis) Seria wydawnicza „C. S. Lewis. Rozum i Wiara” to zbiór publikacji dotyczących twórczości i życia Clive’a Staplesa Lewisa, uznawanego za największego współczesnego chrześcijańskiego apologetę. Prezentuje intelektualne walory teizmu oraz argumentację na rzecz tezy o racjonalności przekonań teistycznych, a w szczególności chrześcijaństwa. Choć Lewis zmarł w roku 1963, jego twórczość jest wciąż aktualna. Do jego argumentów i analiz dotyczących moralności oraz społeczeństwa wciąż odwołują się zawodowi filozofowie i teologowie, a także liczni przedstawiciele obu stron filozoficzno-teologicznego sporu ateizmu z teizmem. Na język polski zostało już przełożone wiele prac C.S. Lewisa, które cieszą się niesłabnącą popularnością. Wciąż jednak brakuje opracowań biograficznych i krytycznych oraz pogłębionych analiz jego poglądów. Seria „C. S. Lewis. Rozum i Wiara” ma wypełnić tę lukę. Publikowane w niej teksty odznaczają się naukową wnikliwością, a jednocześnie są przystępne dla szerokiego grona czytelników, tak jak twórczość samego C.S. Lewisa, który przekonywał, że dzięki chrześcijaństwu wszystko inne nabiera sensu.  

Niepokalane zwierciadło skalanej ludzkości

Ks. Józef Stanisław Adamski SJ

Pięknością duszy jest jej niepokalaność; stąd też styl, charakter czysty, nazywany pięknym. Maryja tą niepokalanością nie tylko w całym swym życiu, ale i w pierwszym istnienia swego świecie ponad wszystkich jaśniała – i dlatego Ją Duch Święty nazywa całą ″piękną″, wykończonym piękna Bożego odbiciem: wszystka jesteś piękna Przyjaciółko moja. Że w Maryi nie masz zmazy w samym istnienia zaczątku, to niewzruszony naszej wiary dogmat. Kiedy jest mowa o grzechu, św. Augustyn żąda, żeby ze względu na cześć Boga Syna, o Maryi nie było nawet wzmianki. Toteż Sobór Trydencki w swym dekrecie o grzechu pierworodnym wyraźnie wyjmuje z niego Maryję. Za nim wielki czciciel Niepokalanej – Pius IX, ogłoszeniem tego dogmatu przydał najwspanialszy klejnot do korony Maryi, poprzednio już cały świat chrześcijański uwieńczył Ją tym niepokalaności wieńcem, obchodząc z największą radością i okazałością uroczystość Niepokalanego Poczęcia.

O BOGU I O NAS. Homilie na niedz C

o Andrzej Napiórkowski OSPPE

Homilie na niedziele i święta zamieszczone w zbiorze "O Bogu i o nas" - jak wyjaśnia we wstępie autor, o. Andrzej A. Napiórkowski ze zgromadzenia ojców paulinów - to "próba odkrywania woli Jezusa. Jego wolą było przecież, abyśmy poznali Trójjedynego Boga". Podejmując refleksję nad przedstawionym na kartach Biblii obrazem Boga, poznajemy także prawdę o nas samych i o bosko-ludzkiej wspólnocie, którą jest Kościół. Rozważania zawarte w niniejszym tomie są zapisem homilii na niedziele i święta roku liturgicznego C, które autor głosił w ostatnich latach w bazylice św. Michała Archanioła i św. Stanisława Biskupa i Męczennika na Skałce.

O BOGU I O NAS. Homilie na niedziele i święta. ROK LITURGICZNY A

o Andrzej Napiórkowski OSPPE

Homilie na niedziele i święta zamieszczone w zbiorze "O Bogu i o nas" - jak wyjaśnia we wstępie autor, o. Andrzej A. Napiórkowski ze zgromadzenia ojców paulinów - to "próba odkrywania woli Jezusa. Jego wolą było przecież, abyśmy poznali Trójjedynego Boga". Podejmując refleksję nad przedstawionym na kartach Biblii obrazem Boga, poznajemy także prawdę o nas samych i o bosko-ludzkiej wspólnocie, którą jest Kościół. Rozważania zawarte w niniejszym tomie są zapisem homilii na niedziele i święta roku liturgicznego A, które autor głosił w ostatnich latach w bazylice św. Michała Archanioła i św. Stanisława Biskupa i Męczennika na Skałce.

O BOGU I O NAS. Homilie na niedziele i święta. ROK LITURGICZNY B

o Andrzej Napiórkowski OSPPE

Homilie na niedziele i święta zamieszczone w zbiorze "O Bogu i o nas" - jak wyjaśnia we wstępie autor, o. Andrzej A. Napiórkowski ze zgromadzenia ojców paulinów - to "próba odkrywania woli Jezusa. Jego wolą było przecież, abyśmy poznali Trójjedynego Boga". Podejmując refleksję nad przedstawionym na kartach Biblii obrazem Boga, poznajemy także prawdę o nas samych i o bosko-ludzkiej wspólnocie, którą jest Kościół. Rozważania zawarte w niniejszym tomie są zapisem homilii na niedziele i święta roku liturgicznego B, które autor głosił w ostatnich latach w bazylice św. Michała Archanioła i św. Stanisława Biskupa i Męczennika na Skałce.

O Bóstwie Chrystusowym

O. Paolo Segneri

Czyż Chrystus nie używał wszelkich środków, aby okazać, że jest Bogiem prawdziwym? Do tego zmierzał zawsze i wszędzie, to położył sobie za cel, tego słowami i czynami dowodził. Nauka, cuda i cierpienia Jego były skierowane głównie do tego celu. Najwyższymi godnościami obdarzał tych, którzy otwarcie, jak Piotr św., wyznawali Jego Bóstwo; ganił tych, którzy o tym powątpiewali, jak Tomasz niewierny; to oświadczył Natanaelowi i wszystkim pytającym. W publicznych i prywatnych rozmowach czynami i słowami tego dowodził, jak to wyznają sami Jego nieprzyjaciele: ˝Ty, będąc człowiekiem, czynisz się sam Bogiem˝ (J 10, 33).

O mocy chrześcijańskiej

Ks. Zygmunt Golian

Moc jako cnota, jest najprzód darem, a potem jest prawem. Bóg pierwej daje, a potem się upomina. Zobaczmy najprzód, co Bóg daje, potem zobaczmy, czego żąda, jakie są prawa i warunki mocy danej, jaką jest istota mocy nakazanej? Nie sądzę, aby ta kwestia mogła się wydawać zbyteczną. Im bardziej czujemy brak rzeczywistej mocy, tym sumienniej powinniśmy się wpatrywać w drogi, które nas do niej same tylko doprowadzić mogą. Im łatwiej nędzę i bezsilność sądzimy być siłą, tym się pilniej istocie rzeczywistej siły przypatrywać mamy.

O modernizmie. Przysięga antymodernistyczna

Abp Józef Teodorowicz, Ks. Alojzy Starker SJ

Jeżeli system modernistyczny przedstawię człowiekowi wierzącemu, to od razu dostanę jego odpowiedź: przecież ten system zabiera mi całą wiarę! Istotnie tak jest; modernizm zmienia samo pojęcie aktu wiary, modernizm mówi człowiekowi wierzącemu i praktykującemu: ˝tyś dotąd w sakramentach szukał łaski uświęcającej: wiedz odtąd, że to są tylko znaki, symbole twego uczucia religijnego; tyś dotąd w Ewangelii widział księgę natchnioną – wiedz jednak, że jej natchnienie niczym się nie różni od natchnienia wieszczów twoich; tyś w Kościele widział Chrystusa nauczającego i rozkazującego – wiedz jednak, że Kościół jest tylko emanacją historycznej ewolucji i uczuć wierzących, że autorytet w ścisłym tego słowa znaczeniu nie istnieje...

O opatrzności Bożej

Bp Teodoret z Cyru, Ks. Antoni Langer SI

Bogactwo niezmiernie utrudnia pozyskanie cnoty. Przeciwnie ubóstwo jest pomocnikiem prawdziwej filozofii, najłatwiejszą, a ledwie nie jedyną drogą ku moralnemu udoskonaleniu. Namiętności bowiem przy braku nawet istotnych potrzeb muszą ulegać rozumowi; nie pozwala im ubóstwo nadymać się i powstawać przeciw rozumowi, ich panu i rządcy, jak to się zdarza w wypieszczonych zbytkami. Dusza oswobodzona od niepotrzebnych ciężarów, od zbytecznych zabiegów o rzeczy zewnętrzne, używa pokoju i ciszy zupełnej, zwraca się ku sobie, rozważa własną godność, poznaje uległych sobie uczuć służebnictwo, trzyma władzę, przepisuje prawa porządku i umiarkowania, i wszelki rokosz bądź gniewu, bądź jakiej żądzy karze i powściąga. Potrzeby ubóstwa zmuszają do pracy, a praca zajmując myśl i ciało, umniejsza żywioł namiętny, przeszkadza mu się wznosić aż do rzucenia wędzidła rozumu. Czyż to nie ślepota potępiać ubóstwo, które bywa środkiem i narzędziem do wszelkiej cnoty?

O stygmatach, mumiach i innych niezwykłych zjawiskach

Andrzej Sarwa

Zbiór fascynujących historii o niezwykłych przypadkach ludzi naznaczonych szczególnymi darami za życia i po śmierci. Przypadki stygmatyków oraz zjawiska zachowania zwłok w stanie nienaruszonym przedstawione są w charakterystyczny dla Andrzeja Sarwy barwny ale zarazem przystępny sposób.

O świętym Tomaszu z Akwinu

Ks. Jan Bareille

Dotychczas w świętym Tomaszu widziano jeno pobożnego zakonnika albo co najwięcej głębokiego teologa, teologa spekulacji i teorii, który sobie spokojnie dogmatyzuje w celi klasztornej, a z niej nawet wyjrzeć nie raczy na świat, który przemija. Lecz głębiej wejrzawszy w czynności tego żywota, a pisma jego porównawszy z jego działalnością, łatwo rozpoznasz w nim geniusz pełen działalności i siły, który historia wieńczy chwałą i geniusz, jakiego wyglądano w tym czasie, już to, by jego zapędom niebacznym stawił dzielną zaporę, już też, żeby przeciw jego zboczeniom stawił potęgę swego trzeźwego poglądu; już wreszcie, żeby stanąwszy pośrodku swoich, zapanował nad nimi i prawy wskazał wszystkim prawdy gościniec. Dziwny to był jednak geniusz i całkiem odmienny od wielu innych.

O trzech wielkich pobudkach do ciągłego pracowania na zbawienie

Ks. Zygmunt Golian

Mówi św. Eucheriusz, że szaleństwem nad wszelkie szaleństwo, jest zaniedbywać sprawy zbawienia duszy. I w samej rzeczy, o najdrożsi, wy co dla spraw światowych tyle okazujecie rozsądku, zastanowienia, powiedzcie, nie jestże szaleństwem dla jednej życia chwili (bo życie to choćby najdłuższe, jest zawsze chwilą), na niepewne stawiać wieczność. Zważcie te dwa wyrazy: Wieczność na niepewne! Wieczność, którą sobie zapewnić można, jest w ręku naszym. I możnaż nie podejmować wszystkiego, aby ją tylko sobie zapewnić? Możnaż dla jej zapewnienia tak nic nie czynić, owszem wszystko czynić, aby ją stracić? Skąd pochodzi to szaleństwo? Ach! Opiliście się z tego kielicha trucizny, o którym mówi Izajasz, i upojeni zapominacie, kto jesteście? Na co jesteście? Dokąd zdążacie, gdzie i jaki wam koniec? Czy jesteście w samej rzeczy ludźmi lub po prostu zwierzętami jak inne zwierzęta, lub czczymi tylko widmami? Och, Boże! Jakie zapomnienie - jakie szaleństwo!