Już nie uciekam

Anna Sakowicz

Joanna potrafi zaskakiwać zarówno siebie, jak i najbliższych. Jest narzeczoną Artura, iskrzy między nią a Jaromirem, w dodatku pojawia się kolejny zagadkowy mężczyzna. Pomimo wątpliwości, bohaterka zaczyna urzeczywistniać swoje marzenia. Przeprowadza się na Kociewie i podejmuje decyzję o uruchomieniu kawiarni w lokalu, z którym wiążą się pewne tajemnice. Nadal pracuje jako wolontariuszka w hospicjum dla dzieci. Pisze dla nich bajki. Wkrótce zgłasza się poważny wydawca, który chce je opublikować, ale stawia warunki... Nowa powieść Anny Sakowicz jest historią o dojrzałej, potarganej przez życie kobiecie, która pragnie stworzyć prawdziwy dom z właściwym partnerem.

Już nie wiem, co poza mną było

Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Już nie wiem, co poza mną było... Już nie wiem, co poza mną było —  czy żyłem kiedy?... czy kochałem?...  Zda mi się, stoję za mogiłą —  cóż w tej mogile pochowałem?    Czy pochowałem jakie kwiaty?  Czy pochowałem złote rzeczy?  Nie wiem — to jakieś dawne światy,  stracone z mego serca pieczy. [...]Kazimierz Przerwa-Tetmajer Ur. 12 lutego 1865 w Ludźmierzu Zm. 18 stycznia 1940 w Warszawie Najważniejsze dzieła: Na Skalnym Podhalu (1910), Legenda Tatr (1912); wiersze: Eviva l'arte; Hymn do Nirwany; Koniec wieku XIX; Prometeusz; Lubię, kiedy kobieta; Widok ze Świnicy do Doliny Wierchcichej; Pieśń o Jaśku zbójniku; List Hanusi. Poeta, jeden z czołowych przedstawicieli polskiego modernizmu (Młodej Polski); spośród jego obfitej twórczości poetyckiej najistotniejsze dla historii literatury pozostają wiersze z drugiej (1894), trzeciej (1898) i czwartej (1900) serii Poezji, oddające ducha dziewiętnastowiecznego dekadentyzmu, pesymizmu egzystencjalnego, a także fascynacji myślą Schopenhauera i Nietzschego oraz mitologią i filozofią indyjską, które właściwe było pokoleniu Tetmajera, szczególnie młodopolskiej bohemie. Tetmajer zasłynął ponadto jako autor śmiałych erotyków, a także piewca górskiej przyrody Tatr i popularyzator folkloru podhalańskiego; pisał również dramaty (Zawisza Czarny, Rewolucja, Judasz), nowele i powieści (Ksiądz Piotr; Na Skalnym Podhalu; Legenda Tatr; Z wielkiego domu; Panna Mery). Był przyrodnim bratem Włodzimierza Tetmajera, stanowił prototyp postaci Poety z Wesela Wyspiańskiego. Jego ojciec, Adolf Tetmajer, brał udział w powstaniu listopadowym i styczniowym; matka, Julia Grabowska, należała do tzw. koła entuzjastek, literatek skupionych wokół Narcyzy Żmichowskiej. Podczas studiów na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego (1884-1886) zaprzyjaźnił się z Lucjanem Rydlem, Stanisławem Estreicherem i Ferdynandem Hoesickiem. Zajmował się twórczością poetycką i pracą dziennikarską w "Kurierze Polskim" (współredaktor 1989--93), "Tygodniku Ilustrowanym", "Kurierze Warszawskim" i krakowskim "Czasie". Przez wiele lat pełnił funkcję sekretarza Adama Krasińskiego (wnuka Zygmunta, zajmującego się wydawaniem spuścizny autora Nie-Boskiej komedii) i w tej roli przebywał w Heidelbergu (1895). W czasie I wojny światowej był związany z legionami Piłsudskiego (redagował pismo "Praca Narodowa"); po wojnie wdał się w spór polsko-czechosłowacki o linię graniczną w Tatrach, był organizatorem Komitetu Obrony Spisza, Orawy i Podhala oraz prezesem Komitetu Obrony Kresów Południowych. W 1921 został prezesem Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich, a w 1934 członkiem honorowym Polskiej Akademii Literatury. Drugą połowę życia poety naznaczyła choroba. Powikłania wywołane kiłą doprowadziły najpierw do zaburzeń psychicznych (które ujawniły się już podczas obchodów 25-lecia jego twórczości w 1912 r.), a w późniejszym czasie do utraty wzroku. Pod koniec życia Tetmajer egzystował dzięki ofiarności społecznej, umożliwiono mu mieszkanie w Hotelu Europejskim w Warszawie, skąd został eksmitowany w styczniu 1940 r. przez okupacyjne władze niemieckie. Zmarł w Szpitalu Dzieciątka Jezus z powodu nowotworu przysadki mózgowej oraz niewydolności krążenia. Jest pochowany na Cmentarzu Zasłużonych w Zakopanem; na warszawskich Powązkach znajduje się jego symboliczny grób. Przeczytaj artykuł o autorze w Wikipedii Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Już nie zapomnisz mnie. Opowieść o Henryku Warsie

Ryszard Wolański

Biografia Henryka Warsa (właściwie Henryka Warszawskiego, po wojnie Henryego Varsa), jednego z największych polskich twórców muzyki filmowej okresu międzywojennego. Jego piosenki śpiewały ówczesne gwiazdy ekranu, m.in. panie: Loda Halama, Hanka Ordonówna, Tola Mankiewiczówna, Zula Pogorzelska, oraz panowie: Eugeniusz Bodo, Andrzej Bogucki, Adolf Dymsza i Aleksander Żabczyński. Podczas II wojny światowej prowadził The Polish Parade polski teatr rewiowy, utworzony przy armii gen. Władysława Andersa, z którym przeszedł cały szlak bojowy II Korpusu. Zdemobilizowany we Włoszech w 1947 r. wyjechał do USA. Skomponował tam muzykę do kilkudziesięciu filmów kinowych i telewizyjnych, realizowanych przez Columbię, Universal Picture, Warner Brothers, United Artists, 20th Century Fox i Metro-Goldwyn-Mayer. Największą sławę przyniosła mu muzyka do nakręconego w 1963 r. filmu Flipper (wyświetlanego w Polsce pod tytułem Mój przyjaciel delfin). Popularność jego muzyki zaowocowała wieloma kontaktami towarzyskimi i artystycznymi. Poznał Henryego Manciniego, zaprzyjaźnił się z Polą Negri, jego piosenki śpiewali Bing Crosby, Jimmie Rodgers, Doris Day, Brenda Lee i Mel Thorme, a Over and Over and Over w wykonaniu Margaret Witting stała się w USA wielkim przebojem lat 60. W 1967 r. odwiedził Warszawę. Jest także kompozytorem muzyki symfonicznej i licznych utworów kameralnych. Równolegle z premierą e-booka choć niezależnie od niego ukazał się w Złotej Kolekcji wytwórni Pomaton dwupłytowy album CD z przebojami Henryka Warsa pt. Miłość ci wszystko wybaczy/Jak za dawnych lat. Zawiera 39 największych przebojów kompozytora w postaci przedwojennych oryginałów (śpiewanych m.in. przez Eugeniusza Bodo, Tadeusza Faliszewskiego czy Adama Astona) i powojennych coverów (w wykonaniu m.in. Ireny Santor, Anny Dereszowskiej czy Andrzeja Zauchy). Płytę opracował dla wytwórni autor naszej książki, Ryszard Wolański.

Już świt

Tadeusz Miciński

Już świt Już świt... Purpury są na niebie.  Już świt... wciąż nocne straszą mary.  Sen to? czy zjaw? czy jakie czary?  Dusza mogiłę własną grzebie.  Dusza ma blada z przerażenia  jako te zimne mgły na polu —  dusza się lęka swego cienia —  ten cień czerwony jest od bolu.  Ptaki się budzą — lecz ja słyszę:  coś w moim sercu łzami rosi —  w dół się przechylam — w wielką ciszę —  serce się moje w dal unosi —  serce się moje w dal wydziera —  i już się stroi w kij pątniczy —  w kamienną czarkę łzy swe zbiera,  gdy będzie konać — Bóg policzy. [...]Tadeusz MicińskiUr. 9 listopada 1873 w Łodzi Zm. w lutym 1918 pod Czertykowem na Białorusi Najważniejsze dzieła: W mroku gwiazd, Kniaź Patiomkin, W mrokach złotego pałacu czyli Bazylissa Teofanu, Nietota. Księga tajemna Tatr, Xiądz Faust Prozaik, poeta, dramaturg, publicysta; zafascynowany gnozą, mistycyzmem, towianizmem, głosił idee panslawistyczne i mesjanistyczne. Urodził się w rodzinie inteligenckiej w Łodzi, ukończył szkołę średnią w Warszawie, następnie studiował w Krakowie (UJ, literatura polska, historia) oraz w Berlinie i Lipsku (filozofia i psychologia). Był członkiem radykalnych ugrupowań studenckich; pracował jako nauczyciel domowy. W 1896 r. debiutował poematem ,,Łazarze" i otrzymał drugą nagrodę krakowskiego ,,Czasu" za opowiadanie Nauczycielka (1896). Podczas studiów zagranicznych zaprzyjaźnił się ze Stanisławem Przybyszewskim i Wincentym Lutosławskim, filozofem i mesjanistą, propagatorem abstynencji, wówczas wykładającym w Hiszpanii; tam też ożenił się (1897) z Marią Dobrowolską, pochodzącą z zamożnego ziemiaństwa, co zabezpieczyło jego byt materialny i pozwoliło poświęcić się pracy intelektualnej i twórczej. Po powrocie do kraju osiadł w Krakowie, często przebywał też w Zakopanem, gdzie przyjaźnił się ze Stanisławem Witkiewiczem (ojcem), współpracował z krakowskim ,,Życiem". W 1902 r. wydał swój jedyny tom poezji W mroku gwiazd, później pisał jedynie poematy, często wplecione w większe całości. W 1906 r. opublikował tom artykułów Do źródeł duszy polskiej oraz dramat Kniaź Patiomkin, a w 1909 r. ukazał się kolejny dramat historyczny, tym razem z dziejów Cesarstwa Bizantyńskiego, W mrokach złotego pałacu (...). Następnie związał się z Warszawą. Wydał dwie ważne powieści Nietotę (1910) i Xiędza Fausta (1913), do których krytyka odniosła się z pełnym zastrzeżeń dystansem. Publikował m.in. w ,,Tygodniku Ilustrowanym", a w 1914 r., podczas wybuchu konfliktu bałkańskiego wyjechał do Sofii jako korespondent tygodnika "Świat". W latach 1915--1918 przebywał w Rosji, w Moskwie współpracował z czasopismami ("Gazeta Polska", "Russkoje słowo", "Russkije wiedomosti") oraz kołem literacko-artystycznym przy Domu Polskim, był oficerem oświatowym w korpusie polskim Józefa Dowbora-Muśnickiego. W drodze powrotnej korpusu do kraju, Miciński zginął w przypadkowym starciu czy napadzie, zabity przez chłopów lub żołnierzy Gwardii Czerwonej; dokładna data śmierci nie jest znana. Z pozostałych rękopisów wydano pośmiertnie m.in. dramat Termopile, powieści Wita, Mene-Mene-Thekel-Upharisim oraz poemat Niedokonany. Będąc twórcą Młodej Polski, Miciński kształtuje odrębny styl, oparty na odrębnym również światopoglądzie. Przedstawiał wizję świata jako pola walki dobra ze złem (manicheizm), opowiadając się zarazem za moralnym obowiązkiem doskonalenia siebie, własnego narodu i świata (realizacja idei wolności). Jego symbolizm przechyla się niekiedy w kierunku surrealizmu, jego twórczość dramatyczna, określana jako ekspresjonistyczna, wykracza w kierunku misteriów filozoficznych; operując poetyką snu, strumienia świadomości, Miciński nie wahał się przeplatać te wysokie tony mistyczne analizą społeczną i groteską. Zafascynowany nim Witkacy czerpał wiele inspiracji artystycznych z twórczości Micińskiego, ponadto zadedykował mu Nienasycenie oraz sportretował w jednej z postaci z młodzieńczej powieści 622 upadki Bunga. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Już świt

Tadeusz Miciński

Tadeusz Miciński Ur. 9 listopada 1873 w Łodzi Zm. w lutym 1918 pod Czertykowem na Białorusi Najważniejsze dzieła: W mroku gwiazd, Kniaź Patiomkin, W mrokach złotego pałacu czyli Bazylissa Teofanu, Nietota. Księga tajemna Tatr, Xiądz Faust Prozaik, poeta, dramaturg, publicysta; zafascynowany gnozą, mistycyzmem, towianizmem, głosił idee panslawistyczne i mesjanistyczne. Urodził się w rodzinie inteligenckiej w Łodzi, ukończył szkołę średnią w Warszawie, następnie studiował w Krakowie (UJ, literatura polska, historia) oraz w Berlinie i Lipsku (filozofia i psychologia). Był członkiem radykalnych ugrupowań studenckich; pracował jako nauczyciel domowy. W 1896 r. debiutował poematem ,,Łazarze" i otrzymał drugą nagrodę krakowskiego ,,Czasu" za opowiadanie Nauczycielka (1896). Podczas studiów zagranicznych zaprzyjaźnił się ze Stanisławem Przybyszewskim i Wincentym Lutosławskim, filozofem i mesjanistą, propagatorem abstynencji, wówczas wykładającym w Hiszpanii; tam też ożenił się (1897) z Marią Dobrowolską, pochodzącą z zamożnego ziemiaństwa, co zabezpieczyło jego byt materialny i pozwoliło poświęcić się pracy intelektualnej i twórczej. Po powrocie do kraju osiadł w Krakowie, często przebywał też w Zakopanem, gdzie przyjaźnił się ze Stanisławem Witkiewiczem (ojcem), współpracował z krakowskim ,,Życiem". W 1902 r. wydał swój jedyny tom poezji W mroku gwiazd, później pisał jedynie poematy, często wplecione w większe całości. W 1906 r. opublikował tom artykułów Do źródeł duszy polskiej oraz dramat Kniaź Patiomkin, a w 1909 r. ukazał się kolejny dramat historyczny, tym razem z dziejów Cesarstwa Bizantyńskiego, W mrokach złotego pałacu (...). Następnie związał się z Warszawą. Wydał dwie ważne powieści Nietotę (1910) i Xiędza Fausta (1913), do których krytyka odniosła się z pełnym zastrzeżeń dystansem. Publikował m.in. w ,,Tygodniku Ilustrowanym", a w 1914 r., podczas wybuchu konfliktu bałkańskiego wyjechał do Sofii jako korespondent tygodnika "Świat". W latach 1915--1918 przebywał w Rosji, w Moskwie współpracował z czasopismami ("Gazeta Polska", "Russkoje słowo", "Russkije wiedomosti") oraz kołem literacko-artystycznym przy Domu Polskim, był oficerem oświatowym w korpusie polskim Józefa Dowbora-Muśnickiego. W drodze powrotnej korpusu do kraju, Miciński zginął w przypadkowym starciu czy napadzie, zabity przez chłopów lub żołnierzy Gwardii Czerwonej; dokładna data śmierci nie jest znana. Z pozostałych rękopisów wydano pośmiertnie m.in. dramat Termopile, powieści Wita, Mene-Mene-Thekel-Upharisim oraz poemat Niedokonany. Będąc twórcą Młodej Polski, Miciński kształtuje odrębny styl, oparty na odrębnym również światopoglądzie. Przedstawiał wizję świata jako pola walki dobra ze złem (manicheizm), opowiadając się zarazem za moralnym obowiązkiem doskonalenia siebie, własnego narodu i świata (realizacja idei wolności). Jego symbolizm przechyla się niekiedy w kierunku surrealizmu, jego twórczość dramatyczna, określana jako ekspresjonistyczna, wykracza w kierunku misteriów filozoficznych; operując poetyką snu, strumienia świadomości, Miciński nie wahał się przeplatać te wysokie tony mistyczne analizą społeczną i groteską. Zafascynowany nim Witkacy czerpał wiele inspiracji artystycznych z twórczości Micińskiego, ponadto zadedykował mu Nienasycenie oraz sportretował w jednej z postaci z młodzieńczej powieści 622 upadki Bunga. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Już zawsze będę sobą

Amber Smith

W wyczekiwanej kontynuacji bestsellera New York Timesa Już nie ma dawnej mnie, która z bolesną szczerością przedstawia proces radzenia sobie z traumą, Eden i Josh postanawiają dać swojemu związkowi kolejną szansę. Nigdy nie mieli możliwości zbudowania zdrowego związku. Kiedy spotykali się w liceum, każde z nich borykało się z własnymi problemami, które przeszkadzały im w nawiązaniu głębokiej więzi. Eden dźwigała brzemię wyniszczającej napaści, o której Josh nie miał pojęcia, on sam natomiast zmagał się z własnymi demonami. Kilka miesięcy po tym, jak Eden i dwie inne dziewczyny publicznie oskarżyły swojego napastnika, Eden rozpoczyna studia, a jej sprawa trafia do sądu. Wydaje się, że Eden i Josh w końcu znaleźli się we właściwym miejscu i czasie, aby ich związek miał szansę się udać. Ale czy ich miłość jest wystarczająco silna, aby sprostać wyzwaniom i chaosowi związanymi z nauką w collegeu oraz druzgocącym realiom procesu, który zadecyduje o tym, czy sprawiedliwości stanie się zadość? Odważna i skomplikowana podróż prowadząca do uzdrowienia, zbudowania relacji i odkrycia życia po traumie.

Już,już!

Katarzyna Wasilkowska

Lula to prawdziwa prymuska, świetnie się uczy, nie zaniedbuje obowiązków, a przy tym jest miła, życzliwa i ma tak sprytne palce, że chyba zostanie rzeźbiarką. Miejmy nadzieję, że tak właśnie będzie, bo na razie coś stanęło jej na drodze. Coś, co obudziło w niej bestię Znakomity, zaangażowany tekst o problemach ludzi bardzo młodych i wrażliwych ,którzy zanurzeni w świecie cyberprzestrzeni, najnowszych technologii, powszechnej komputeryzacji- rujnują swoje życie psychiczne i osobowość

K jak Klara 21 Chodzisz umalowana?

Line Kyed Knudsen

Klara i jej koleżanki uważają, że makijaż jest fajny. Choć nie wolno im się malować, dobrze wiedzą, że z makijażem człowiek czuje się trochę dorosły, a to przecież przyjemne uczucie. Malou nie ciągnie do kolorowych kosmetyków i czuje się przez to wykluczona. Tak bardzo chciałaby być częścią grupy, że posuwa się do zrobienia czegoś, czego wkrótce gorzko pożałuje!

K jak Klara 22 Jesteś w tym dobra

Line Kyed Knudsen

Klara uwielbia rysować i ma do tego talent. Ale gdy zaczyna chodzić na lekcje rysunku, na które uczęszcza wielu innych zdolnych rysowników, nagle zaczyna jej się wydawać, że nie jest wystarczająco dobra. Ulubione zajęcie przestaje jej się wręcz podobać. Klara to jednak nie jedyna osoba, która ma wątpliwości co do swoich uzdolnień.

K jak Klara (23): Ja się tu przecież urodziłam!

Line Kyed Knudsen

Nadia nowa uczennica w klasie jest trochę nieśmiała. Jednak kiedy Klara lepiej ją poznaje, okazuje się, że Nadia jest miła i zabawna. Problem w tym, że pozostałe dziewczyny z klasy nie starają się, by nowa uczennica poczuła się mile widziana w klasie. Czy to dlatego, że rodzina Nadii pochodzi z innego kraju? Klara musi coś z tym zrobić!

K jak Klara. K jak Klara 1 - Przyjaciółki od serca

Line Kyed Knudsen

Klara i Róża są przyjaciółkami od serca. Mają naszyjniki przyjaźni, i obydwie planowały przebrać się za księżniczki na bal przebierańców w świetlicy. Ale gdy Julia zaczyna chodzić do ich klasy, wszystko w życiu Klary się zmienia.

K jak Klara. K jak Klara 10 - Gwiazdka

Line Kyed Knudsen

Klara ma wziąć udział w przedstawieniu, które przygotowują w klubie. Nigdy wcześniej nie stała na scenie, mimo wszystko nie może się już doczekać. Tak jak Julia. Może Julia cieszy się nawet trochę bardziej, bo jest pewna, że dostanie główną rolę. Ale może Klara też chętnie zagrałaby rolę pierwszoplanową.. Jeszcze jedna z książek o Klarze i jej przyjaciółkach.

K jak Klara. K jak Klara 11 - Zostaniemy przyjaciółmi?

Line Kyed Knudsen

Do klasy Klary dołącza nowy chłopak. Nazywa sięNiklas. Wszyscy od razu go polubili. Klara też uważa, że jest miły. I w dodatku dobrze gra w piłkę nożną, no i nie jest ani trochę nieśmiały. Właściwie to Klara jest prawie przekonana, że jest w nim zakochana. Ale gdy Niklas chce z nią porozmawiać w cztery oczy, wszystko nagle staje się zbyt poważne. Jedenasta książka z serii o Klarze i jej przyjaciółkach. Książki można czytać niezależnie od siebie.

K jak Klara. K jak Klara 12 - W stajni

Line Kyed Knudsen

Klara uwielbia spędzać czas w stajni. Najchętniej codziennie z Julią odwiedzałaby konia Freję. Róża woli jeździć do klubu i szyćapaszki dla trzech przyjaciółek. Klara i Julia próbują namówić Różę, żeby pojechała z nimi. Ciężko ją przekonać. Tymczasem kuzynka Julii obiecuje dziewczynkom, że mogą przejechać się na Freji... Dwunasta książka z serii o Klarze i jej przyjaciółkach. Książki można czytać niezależnie od siebie.

K jak Klara. K jak Klara 13 - Czy jest tu ktoś? (#13)

Line Kyed Knudsen

Klara i jej cała klasa szykują się do nocowania w szkole. Nie mogą się doczekać. Julia proponuje grę Duch w szklance". Twierdzi, że dzięki niej można rozmawiać z duchami. Róża i Malou uważają, że to trochę straszne. A kiedy zaczyna grzmieć, Klara także nie jest pewna, czy ta zabawa jej się podoba. To trzynasta część popularnej serii o Klarze i jej przyjaciółkach. To opowieści o przyjaźni, szkole i dojrzewaniu. Czytelnicy razem z bohaterkami przeżywają przygody. Książki można czytać w dowolnej kolejności.

K jak Klara. K jak Klara 14 - Mamo, czy jestem gruba? (#14)

Line Kyed Knudsen

Julia zaprasza całą klasę na swoje przyjęcie urodzinowe. Spotkają się na basenie. Później zjedzą pizzę. Róża pyta, czy będzie coś innego niż pizza, bo ona nie je śmieciowego jedzenia. Klara nie rozumie. Róża uwielbia pizzę. I jest taka szczupła. A jeśli szczupła Róża myśli, że jest gruba, to może Klara też jest?