Sztuka i życie. Instrukcja obsługi

Kjetil Roed

Jakie jest znaczenie sztuki w naszym życiu? Sztuka jest unikalnym narzędziem badawczym pozwalającym nam szukać odpowiedzi na pytania, kim jesteśmy i czym może być dobre życie. Na kartach tej książki Kjetil Red, odwołując się do dzieł sztuki, analizuje jedenaście różnych cnót uważność, rozwagę, wycofanie, ciekawość, świadomość, nadzieję, współpracę, dwójpatrzenie, rzemiosło, miłość i solidarność jego intencją zaś jest ukazanie, że poprzez kontakt ze sztuką możemy uzyskać głębsze zrozumienie tych wartości. W ujęciu Reda wyszczególnione cnoty i odpowiadające im dzieła nie tylko prowadzą do alternatywnego postrzegania sztuki, lecz także doskonalą umiejętność kształtowania samego siebie i patrzenia na świat zgodnie z wyznawanymi wartościami. ...wspaniałe dzieło pełne refleksji o sztuce i życiu. - Marianne Solberg, Ny Tid Sztuka może pomóc w niekończącym się zadaniu poznawania samego siebie. Oto optymistyczny przekaz mądrej i pięknej książki Kjetila Reda. - Knut Hoem, NRK Książka Kjetila Reda jest zabawna, inteligentna i nie przestaje fascynować. Poprzez śmiały montaż różnych technik Red tworzy zupełnie nieprzewidywalny tekst. - Sinziana Ravini, Kunstkritikk Kjetil Red - ukończył studia z zakresu filozofii i komparatystyki literackiej. Jest redaktorem czasopisma Billedkunst i krytykiem sztuki, współpracuje z dziennikiem Vrt Land, ma też na koncie wiele tekstów dotyczących sztuki współczesnej, opublikowanych między innymi w Aftenposteni na stronie kunstkritikk.no. Red pisze również o filmie, teatrze i literaturze.

Sztuka jako interpretacja. Z problemów dyskursu artystycznego

Ryszard Solik

Czytelnik znajdzie w niniejszej książce inny obraz doświadczenia sztuki niż ten utrwalony tradycją i rozpowszechnionymi w obiegowej opinii przeświadczeniami. W proponowanym ujęciu problemu kulturowa tożsamość obiektu artystycznego kształtowana jest nie tyle przez własności formalne, stylistyczne czy rodzaj plastycznego uformowania, ile w głównej mierze w praktyce dyskursywnej i w interpretacji. W przedstawionej koncepcji Autor rezygnuje z pojmowania przedmiotu artystycznego jako struktury kompletnej, zamkniętej i niezależnej, kwestionuje mit „dzieła samego w sobie”. Podkreśla za to wagę kulturowych uwikłań i relacji, w obrębie których „artystyczność” okazuje się negocjowana i konstruowana, a nie ustalona własnościami obiektu. Interpretacja nie jest tu rozumiana jako aktywność przedmiotu zmierzająca do ujawnienia ukrytego przesłania i sensu, lecz wpisana w dzieło, stanowi jego integralną część. Autor, analizując między innymi przypadek tak słynnego i uznanego obrazu, jak Gioconda, z powodzeniem dowodzi, że sztuka nie może istnieć sama przez się, ale wyłącznie przez swe kolejne interpretacje. Publikacja będzie wartościową pozycją dla odbiorców związanych z różnymi dyscyplinami humanistyki (kulturoznawstwo, estetyka, filozofia sztuki, teoria sztuki, krytyka artystyczna), zajmujących się szeroko rozumianą teorią i interpretacją dzieła sztuki, a także dla twórców, artystów, studentów wielu kierunków humanistyki oraz po prostu – dla uczestników współczesnej kultury artystycznej. Książkę poleca Dziennik Teatralny

Sztuka kochania

Owidiusz

"Pornografia", "wyuzdanie", "vademecum sprośności" to tylko kilka określeń, jakimi opatrywano Sztukę kochania jeszcze w XIX wieku. Niewątpliwie do tej opinii przyczynił się cesarz August, który zsyłając Owidiusza na krańce antycznego świata, jako powód relegacji podał właśnie niemoralność tego utworu. W istocie Owidiusz napisał swoje dziełko jako satyrę antycznych poematów dydaktycznych. Wprawdzie poeta uczy Rzymian, jak zdobyć miłość, ale czyni to w sposób humorystyczny, często frywolny i niepozbawiony ironii, a miłość traktuje jak grę, także jako grę literacką. Jego recepta jest prosta: Na nic napój miłosny - po nim obłęd, mania i szał, co mąci rozum... Porzuć więc fortele! Chcesz, żeby cię kochano, bądź godny kochania, bo samą ładną buzią nie zyskasz zbyt wiele. (II 105-108) Poeta uczy więc dobrych manier, kultury, wdzięku, a jego wykład jest elegancki, wyrafinowany, skrzący się dowcipem nasyconym sporą dawką pikanterii. Sztuka kochania może więc uchodzić za antyczny pierwowzór poradnika w sprawach uczuć. Owidiusz w zabawny sposób daje zalecenia i przestrogi nie tylko mężczyznom, ale i kobietom, nie tylko młodym, ale i długo praktykującym w zmaganiach z Amorem. Prawdy, jakie podaje na temat natury ludzkiej, świadczą nie tylko o jego doskonałej znajomości psychologii, ale też zapewniają Sztuce kochania aktualność w każdej epoce. Ewa Skwara - latynistka, literaturoznawczyni, tłumaczka. Profesor w Instytucie Filologii Klasycznej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Zajmuje się komedią rzymską, a jej pracom badawczym towarzyszą obszernie komentowane przekłady sztuk Plauta i Terencjusza, które z kolei inspirują ją do podejmowania tematyki związanej z teorią przekładu. W kręgu zainteresowań pozostają także inne gatunki i dzieła posługujące się komizmem jako kategorią estetyczną, stąd prace nad Amores i Ars amatoria Owidiusza. Za przekład komedii Plauta została uhonorowana nagrodą miesięcznika "Literatura na Świecie" (najlepszy przekład poezji, 2003). Więcej: www.ewa-skwara.pl

Sztuka kochania

Owidiusz

Słynny, frywolny, a także żartobliwy poemat erotyczny. Tekst ten, mimo że powstał ponad dwa tysiące lat temu, nadal zachwyca swobodą podejścia do tematu, oryginalnością, pięknem języka i radością życia, jaka z niego bije. Owidiusz, pisząc ten utwór, zapewne dobrze się bawił. Nastrój ten udziela się też, jego czytelnikom. Lektura tego poematu może też mieć wymiar praktyczny, wszak wiedzy na tematy miłosne nigdy za wiele. Tym bardziej, że spostrzeżenia i rady Owidiusza są, niejednokrotnie zaskakująco aktualne. „Sztuka kochania” została napisana po łacinie nosząc tytuł „Ars amatoria”. Przetłumaczono ją na wszystkie języki świata (ang. „The Art of Love”, niem. „Die Kunst der Liebe”, franc. „L’art d’aimer”). Pod względem popularności, jeśli chodzi o tego typu tematykę, dorównać jej może jedynie „Kamasutra”. Oba teksty są niewątpliwie jednymi z najbardziej popularnych utworów literackich jakie kiedykolwiek napisano. Na język polski „Sztukę kochania” przełożył Julian Ejsmond (pierwsze wydanie ukazało się w roku 1921). Jest to świetne, wręcz mistrzowskie tłumaczenie, które doskonale oddaje ducha tego utworu, a szczególności jego żartobliwy charakter i doskonałą formę. Jest to tłumaczenie dość swobodne, które nie trzyma się niewolniczo oryginału. Dzieło Owidiusza bywało tępione. W roku 1497 Savonarola spalił je, w Wenecji na stosie. Taki sam los spotkał je, na polecenie biskupa Canterbury, w roku 1599 w Londynie. W roku 1564 trafiło na trydencki Indeks Ksiąg Zakazanych. Jeszcze w roku 1929 „Sztuka kochania” znajdowała się na liście książek, których nie wolno było wwozić do Stanów Zjednoczonych. Czy jej treści nadal są kontrowersyjne? Oceńcie sami! Słowo o autorze. Owidiusz, właściwie Publiusz Owidiusz Nazo (łac. Publius Ovidius Naso, ang. Ovid) urodził się w roku 43 p.n.e. – a zmarł w roku 17 lub 18 n.e. Był rzymskim pisarzem i poetą. Jedną z największych postaci w dziejach literatury światowej. Poezja Owidiusza jest w swojej formie jasna i zwięzła. Autor tworzył najczęściej zdania krótkie, lecz pełne treści. Są one gładkie, potoczyste i pełne muzycznej harmonii zdolnej wyrazić różne nastroje. Projekt okładki: Marcin Labus. Na okładce: Harfistka z pijącym mężczyzną, około 510 p.n.e.

Sztuka kochania

Owidiusz

„Sztuka kochania” to słynny frywolny poemat napisany przez rzymskiego poetę Owidiusza. Zarówno forma, jak i daleka od moralizatorstwa treść tej poezji ściągnęła na autora niełaskę cesarza Augusta, który być może właśnie z jej powodu skazał Owidiusza na wygnanie. Dziś, po upływie dwóch tysięcy lat, po rewolucji seksualnej lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, poemat nadal zachwyca swobodą podejścia do tematu, pięknem języka i radością życia, jaka z niego bije.

Sztuka kochania

Owidiusz

Sztu­ka ko­cha­nia Księ­ga pierw­sza I Je­że­li ktoś z was, Rzy­mia­nie,  nie wie, co mi­ło­ści sztu­ka  do­ka­zać jest dzi­siaj w sta­nie,  niech w tej książ­ce wie­dzy szu­ka.    Nie­chaj uważ­nie od­czy­ta  utwo­ru te­go stro­ni­ce,  a po­tem nie­chaj sto­su­je  prze­pi­sy mo­je w prak­ty­ce.    Sztu­ką jest kie­ro­wać okręt  przez oce­anu ot­chła­nie.  Sztu­ką -- jaz­da na ry­dwa­nie.  Sztu­ką jest też mi­ło­wa­nie...    Nie Ty sztu­ki tej ta­jem­nic  na­uczy­łeś mnie, Fe­bu­sie.  Nie zdra­dzi­ły ich swym śpie­wem  le­śne pta­szy­ny mi­lu­sie...    Nie zja­wi­ła mi się Klio  ani jej sio­stry-bo­gi­nie,  jak He­zjo­do­wi, gdy sta­do  pasł on­gi w Askry do­li­nie. [...]OwidiuszUr. 43 p.n.e. w Sulmo Zm. 17 lub 18 n.e. w Tomis Najważniejsze dzieła: Metamorfozy, Sztuka kochania, Tristia (Żale) Właśc. Publius Ovidius Naso. Poeta z epoki Augusta, wybitny autor elegii cechujących się wytwornym stylem. Na rzecz kariery literackiej porzucił sprawowanie lukratywnych urzędów. Wygnany z Rzymu w 8 roku n.e. przez cesarza Augusta. O powodach tego wygnania pisał enigmatycznie, iż spowodowała je "carmen et error", tj. "pieśń i błąd". Ani August, ani następny cesarz Tyberiusz nie odwołali tego wyroku, skazującego Owidiusza na funkcjonowanie z daleka od wszelkich centrów kultury. Najambitniejszym dziełem Owidiusza są z pewnością Metamorfozy, czyli poemat opowiadający mity zawierające motyw przemiany. Budzącym najwięcej emocji - Tristia, wyrażające żal z powodu wygnania. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Sztuka kochania... siebie w 15 aktach

Marta Lewandowska

Książka zaskakuje swoją niecodzienną formą; krótkich opowiadań lirycznych, pełnych emocji i gry słów, zanurzonych w subtelnych, czarno białych aktach Mariusza Nasieniewskiego. Autorka stawia czytelnikowi nie lada wyzwanie; ukazując kalejdoskop emocji i nastrojów, pozwala mu odnaleźć się w swoich emocjach, utożsamić się z nimi, a dzięki temu także zaakceptować i... pokochać siebie. Sztuka kochania … siebie. Prowokacyjne czy skandalizujące opowiadania? Powiem tak, ani jedno, ani drugie. Przez okres kilku tysiącleci istnienia literatury w publicznej przestrzeni na ten temat powiedziano wszystko co tylko można było powiedzieć, wyrazić w taki czy w inny sposób. Wynosząc sztukę kochania na szczyty Parnasu i totalnym jej strywializowaniem. Przy obecnym „zalewie” rynku wydawniczego tak zwaną literaturą kobiecą, opowiadania jawią się jak krynica życiodajnego źródła literackiej uczty. Autorka z wielkim pietyzmem i wręcz boskim oddaniem traktuje s ł o w o. Słowo nie jest jedynie znakiem graficznym, symbolem, skupiskiem przypadkowych liter, przypadkowych słów. Słowa waży, celebruje, napełnia je magią. Roztacza wokół wręcz pole energii, które wynosi czytelnika na wyższe poziomy. Czy tego chce, czy nie, jest to poza jego percepcją. Tajemniczość, przewrotność, prowokacja wyzierają z każdego kąta naszej – jej podświadomości. Perełki toczą się niczym magiczne chochliki z białych kart przeczytanych stron. Strony stają się ponownie białe, bo treść wchłoniecie. Jednak uczciwie uprzedzam, nie dajcie się zwieść tytułowi. To nie ekshibicjonistyczna wiwisekcja autorki. To nie „Pięćdziesiąt twarzy Greya”. Tomik ten to perwersyjna intelektualna uczta. Wiesław Hawełko-Wizo   Marta Lewandowska Jej miłość do języka zaczęła się zgodnie z przysłowiem: „cudze chwalicie, swego nie znacie” – czyli od filologii angielskiej. Kilka lat po ukończeniu studiów okazało się, że ojczysty język stał się jej szczególnie bliski. Bawiąc się jego wieloznacznością, grą słów, metaforami i neologizmami zaczęła tworzyć obrazy wielowymiarowej rzeczywistości, których możesz doświadczyć na www.dotykemocji.pl. Obecnie pracuje nad powieścią „Róża i ludzie- miasta”, której fragment można przeczytać na www.dotykemocji.pl/roza. Lubi chodzić kilka centymetrów nad ziemią w akompaniamencie muzyki i niedomówień.

Sztuka kodowania. Sekrety wielkich programistów

Peter Seibel

Zajrzyj bezkarnie programiście przez ramię! Czym naprawdę jest programowanie? Jak swoją przygodę rozpoczynali wielcy tej branży? Czy istnieje bezbłędny program? Programiści to tajemnicze osoby, które potrafią zmusić komputery do wykonywania karkołomnych zadań, wymyślanych przez zwykłych użytkowników. Spędzają cały dzień przed komputerem, a ich świat to monitor, klawiatura i hektolitry kawy. Czy to prawda? Na to pytanie odpowiada książka, którą trzymasz w rękach. Dzięki niej spojrzysz na ten zawód z zupełnie innego punktu widzenia. Jej autor przeprowadza wywiady z najbardziej rozpoznawalnymi osobami z tej branży. Mówią one o swoich pierwszych krokach w świecie programowania, opowiadają, jak nauczyły się swojego pierwszego języka oraz jak widzą tę gałąź wiedzy w przyszłości. Czym naprawdę jest programowanie? Rzemiosłem, sztuką, a może nauką? Te pytania stawia autor we wprowadzeniu i ma nadzieję, że wypowiedzi jego gości choć trochę zbliżą go do znalezienia odpowiedzi. Ta unikalna książka pozwoli Ci poznać bliżej wybitne osoby, od lat związane z informatyką. Anegdoty, ciekawe opowieści, wiele przykładów to tylko niektóre z proponowanych przez nią atrakcji. Zagłębiając się w kolejne wypowiedzi, przekonasz się, jak często przypadek decyduje o sukcesie lub porażce. W trakcie lektury będziesz mieć okazję zapoznać się z wypowiedziami takich sław, jak: Jamie Zawinski — wybitny programista Lisp, pracujący przy pierwszych wersjach przeglądarki Netscape Brad Fitzpatrick — najmłodsza osoba w gronie, programista "od zawsze" Douglas Crockford — starszy architekt JavaScript w Yahoo!; pomysłodawca formatu JSON Brendan Eich — twórca języka JavaScript Joshua Bloch — szef Java Architect w Google; w trakcie pracy w Sun Microsystem był kierownikiem zespołu projektującego i implementującego Java Collections Framework Joe Armstrong — autor języka programowania Erlang Simon Peyton Jones — rozpoczął projekt, którego efektem było powstanie języka Haskell Peter Norvig — dyrektor działu badań w Google, wcześniej pracujący dla NASA Guy Steele — znawca języków; Cobol, Fortran, PDP-10, Java, Haskell to tylko niektóre z jego repertuaru Dan Ingalls — współtwórca języka Smalltalk L. Peter Deutsch — programista od końca lat pięćdziesiątych; zaczynał w wieku jedenastu lat Ken Thompson — współtwórca systemu UNIX Fran Allen — przez czterdzieści pięć lat pracował dla firmy IBM; instruktor języka Fortran Bernie Cosell — współautor oprogramowania wykorzystywanego w pierwszych węzłach sieci ARPANET Donald Knuth — autor jedynego najprawdopodobniej bezbłędnego programu — TeX Poznaj tajemny świat programistów, hakerów i wybitnych specjalistów!

Sztuka komunikacji dla bystrzaków

Elizabeth Kuhnke

Dowiedz się, jak: zostać mistrzem komunikacji, łatwo nawiązywać kontakty, umiejętnie prowadzić negocjacje, komunikować się z ludźmi, wykorzystując do tego nowoczesną technologię. Słuchaj, buduj więź i toruj drogę do sukcesu Twoja zdolność do komunikowania się z odwagą, zaangażowaniem i w sposób zrozumiały dla odbiorcy jest kluczem do sukcesu w pracy i w życiu prywatnym. Ten przyjazny poradnik pomaga wyzbyć się nieśmiałości w kontaktach z ludźmi i pokazuje krok po kroku, jak mądrze dobierać słowa i używać mowy ciała podczas ważnych dla nas rozmów. W książce: informacje na temat aktywnego słuchania, pomoc w zrozumieniu różnych stylów komunikacji, rady, jak budować sieć kontaktów, żeby odnieść sukces zawodowy, wskazówki, jak negocjować z finezją, sposoby na dyplomatyczne rozwiązanie konfliktu, podpowiedzi, jak wyrażać się w sposób zrozumiały i jednoznaczny, przykłady komunikacji międzykulturowej.

Sztuka kulinarna państw Unii Europejskiej

Maria Szustakowska-Chojnacka

E-book – "Sztuka kulinarna państw Unii Europejskiej" Wydanie I. Seria: książki kucharskie. „To właśnie podróże do różnych krajów świata stały się inspiracją do napisania tej książki. Bo przecież nie można poznać kultury danego narodu, nie znajac jego sztuki kulinarnej kształtowanej na przestrzeni stuleci. Niezmiernie ważne jest poszukiwanie i poznawanie tradycyjnych potraw, które są podstawą kuchni narodowych. Mogą nam one powiedzieć wiele o ludziach, którzy spożywają je obecnie, a także o tych, którzy przyrządzali je od wieków. Te tradycyjne potrawy stanowią symbol danego państwa i są jego znakiem rozpoznawczym, toteż nie wolno nam o nich zapominać i należy je kultywować”. Maria Szustakowska-Chojnacka jest również Autorką książek: „Nasze zdrowie a składniki odżywcze” i „100 roślin w Twojej kuchni”.

Sztuka Kulinarna Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Historia, tradycje, przepisy

Jolanta Mikołajczyk

Jak upiec domowe lawasze, samodzielnie zrobić hummus, przyrządzić pasztet z daktyli i co jest najważniejsze przy robieniu sałatki tabbouleh? Emirackie przepisy, czerpiące zarówno z rodzimej kuchni, jak i zwyczajów kulinarnych mieszkających w ZEA imigrantów, pozwolą ci przygotować zdrowy posiłek na co dzień, umilić sobie czas oryginalnym deserem lub zaskoczyć gości niezwykłym, pysznym daniem, którego z pewnością wcześniej nie jedli!   Kuchnia emiracka to zarówno proste, beduińskie potrawy, ekskluzywne rarytasy oprószone złotem, jak i mnóstwo dań wywodzących się z różnych stron świata, które przybyły tu wraz z migrantami. Skąd się wzięła kulinarna mieszanka prostych potraw z daktyli i nabiału, przepisów indyjskich, pakistańskich i libańskich? Jakie potrawy Emiratczycy przygotowują na specjalne okazje? Z książki tej dowiesz się, jak gotowały i tworzyły przepisy Emiratki, oraz jak dzisiaj wyglądają emirackie restauracje, w których można odkryć lokalne wersje potraw pochodzących z różnych stron świata.   Jolanta Mikołajczyk ukończyła studia na kierunku Informacja Naukowa i Bibliotekoznawstwo na UW ze specjalizacją biblioterapia. W czasie pracy w warszawskich bibliotekach i czytelniach naukowych pisała artykuły do „Poradnika bibliotekarza”. Należała do polskiej sekcji IBBY. Od 17 lat mieszka w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, gdzie zajmuje się odkrywaniem tajników tradycyjnej kultury i sztuki użytkowej. Była m.in. autorką artykułów do czasopisma „Psychologia Sukcesu” i korespondentką Informacyjnej Studenckiej Agencji (ISA). Jej hobby to szeroko rozumiana kultura świata arabskiego, celtyckiego i genealogia.

Sztuka latania

Marcin Mielcarek

Czekałem na nią w pokoju. Byłem spokojny i szczęśliwy. W końcu wróciła, weszła przez uchylone drzwi. Spojrzałem na nią. Zmyła z siebie cały makijaż, związała włosy, zrzuciła wieczorowy strój. Wyglądała zwyczajnie i naturalnie, ale nadal, tak samo przecież, pięknie. Weszła powoli na łóżko, a ja usiadłem obok. Przykryłem ją kołdrą i zacząłem gładzić włosy. Dopiero teraz dostrzegłem ich miedziany odcień przy skroniach. Zamknęła oczy i powoli zapadała w sen. Patrzyłem na nią w ciszy, na jej kamienną twarz, nie mogąc nasycić się tym obrazem. Potem, kiedy już zasnęła, wyszedłem z pokoju, wyszedłem z mieszkania, wyszedłem przed blok. Nie wsiadłem do auta, poszedłem pieszo. Chłód wstającego dnia wydawał się przyjemny, jak nigdy wcześniej. Miejska dżungla zaczynała cicho mruczeć. Półprzytomni ludzie niemrawo zmierzali w kierunku przystanków i aut, niebo było bezchmurne. W oddali widziałem wysokie wieżowce centrum. Coś się budziło. We mnie. *** MARCIN MIELCAREK urodzony 18 grudnia 1996 roku w Kaliszu, od kilku lat mieszkający w Zielonej Górze. Absolwent filologii polskiej na Uniwersytecie Zielonogórskim, drukowany w wielu czasopismach o zasięgu ogólnopolskim. Pełnoprawny debiut opowiadaniem Wszystkie nasze Boginie-Matki w numerze 05/2020 czasopisma literackiego „Twórczość”. Od tamtego czasu publikowany także w internetowym miesięczniku „KREATYWNI”, w czasopiśmie „Akant”, zielonogórskim „ProLibris”, jak również w kwartalniku „Fabularie” i w „Tekstualiach” oraz ponownie w „Twórczości”. Ponadto autor wydanego w 2021 roku zbioru opowiadań pod tytułem Parada myśli nocnych. Prowadzi literackiego bloga, na którym zamieszcza swoje teksty poświęcone szarej egzystencji człowieka.  Cały czas pisze i nie wygląda na to, że miałby przestać.

Sztuka lepszego samopoczucia. Jak zadbałam o swoje zdrowie psychiczne (i jak ty też możesz to zrobić)

Matilda Heindow

Zasługujesz na to, żeby czuć się lepiej! Każdemu z nas czasami trudno jest zachować pozytywne nastawienie. Oto książka, w której autorka zabierze cię w podróż ku uzdrowieniu, prezentując własną drogę. Począwszy od pierwszej wizyty terapeutycznej przez codzienne zmagania i problemy po dzień, w którym ponownie obudziła się z radością w sercu. Autorka w przyjazny i ciepły sposób dzieli się swoimi doświadczeniami. Piękne autorskie ilustracje i inspirujące cytaty dodają otuchy i motywują do działania. Znajdziesz tu wiele praktycznych wskazówek i technik, które pomogą ci: zmienić negatywny sposób myślenia; rozpoznać i wyeliminować szkodliwe nawyki; radzić sobie z trudnymi emocjami; zaprosić do swojego życia więcej radości. Ta pocieszająca książka przypomni ci, nawet w najciemniejszych chwilach, żeby traktować siebie jak osobę, o którą warto się troszczyć. Matilda Heindow jest artystką i rzeczniczką zdrowia psychicznego mieszkającą w Sztokholmie. Założyła uwielbianą stronę na Instagramie @crazyheadcomics, wykorzystując ją jako kreatywne miejsce do publikowania ilustracji, które pokazują zupełnie inne oblicze zbiorowego doświadczenia dotyczącego zdrowia psychicznego. Matilda udostępniła swoim obserwatorom na całym świecie ponad 700 unikalnych dzieł, których liczba wynosi obecnie ponad 500 tys., a jej prace są często wykorzystywane przez specjalistów zajmujących się zdrowiem psychicznym i szkoły. W 2021 r. Matylda wygłosiła wykład TEDx pod tytułem Sztuka wspierania zdrowia psychicznego.

Sztuka ma znaczenie

Dagmara Rode, Marcin Składanek, Maciej Ożóg

Tom ofiarowujemy Panu Profesorowi Ryszardowi W. Kluszczyńskiemu jako Jego uczniowie i uczennice, współpracownicy i współpracownice, przyjaciele i przyjaciółki. Książka ta stanowi formę podziękowań za intelektualne stymulacje, motywacje do eksplorowania twórczych działań oraz nade wszystko za naukowe inspiracje, jakie Mu zawdzięczamy. Trudno bowiem znaleźć osobę badającą filmową awangardę, sztukę wideo, a szczególnie sztukę nowych mediów i kulturę cyfrową, która nie odnosiłaby się do zaproponowanych przez Profesora ujęć, konceptualnych schematów i teoretycznych konstruktów lub w inny sposób nie czerpała z Jego dorobku - bogatego i ważnego dla współczesnych dyskursów kulturoznawczych. Tematyczne zróżnicowanie publikacji dowodzi, iż analizy sztuki i kultury nowych mediów - jakkolwiek ustanawiają węzłowy i najbardziej doniosły obszar refleksji Profesora - nie wyczerpują Jego zainteresowań oraz poszukiwań badawczych. Ze Wstępu Sztuka ma znaczenie jest tomem o charakterze jubileuszowym, ale to przeznaczenie nie zdominowało konceptu całości publikacji, którą można określić jako bardzo interesującą, przekrojową lekturę na temat sztuki współczesnej. Niezwykle cenne jest to, iż książka stanowi wyraz nie tylko rozmaitych powinowactw intelektualnych z Profesorem Kluszczyńskim, lecz także ciekawy zapis aktualnego stanu polskich badań nad kulturą wizualną, audialną, literacką, audiowizualną, popularną. Znajdują się w niej bowiem teksty o różnej randze i różnorodnym charakterze, w których podejmowane są zagadnienia z rozmaitych kręgów szeroko pojętej sztuki. Autorzy dali wyraz swych zainteresowań, niejednokrotnie zbieżnych z pracami Profesora Kluszczyńskiego albo inspirowanych nimi, jak również zaprezentowali obecnie prowadzone przez siebie badania lub po prostu, w sposób niemal osobisty, spisali własne przemyślenia na tematy, które często nie znajdują swego miejsca w licznych publikacjach, a czasem czekają na odpowiedni moment, by ujrzeć światło dzienne. Z recenzji dr hab. Barbary Kity, prof. UŚ

Sztuka mediów. O świadomości gatunkowej dziennikarzy prasowych

Magdalena Ślawska

Książka jest próbą opisu świadomości gatunkowej współczesnych dziennikarzy prasowych. Jest także próbą odpowiedzi na pytania dotyczące dziennikarskiego warsztatu: procesu powstawania tekstów, wyboru gatunku czy postrzegania czytelnika. Autorka definiuje świadomość gatunkową nie tylko jako wiedzę o gatunkach, ale przede wszystkim jako umiejętność przełożenia gatunkowego wzorca na tekst. Zakłada, że przejawia się ona w wyborze tematu, struktury czy językowego stylu. Ale jest przede wszystkim pewną indywidualną strategią, interpretacją rzeczywistości, w której podstawowym mechanizmem jest osobowość autora. Przyjęta w opisie zagadnienia perspektywa sztuki jako umiejętności, która jednocześnie pełniła funkcję doprecyzowania omawianych gatunków: wywiadu, felieton i reportażu, pokazała dziennikarstwo jako sztukę mediów. Zaprezentowane badania pewnego wycinka dziennikarskiej społeczności są świadectwem, że mimo kryzysu dziennikarstwa, jaki obserwujemy w mediach, jest wciąż miejsce na dziennikarstwo wysokie i profesjonalne. Ujęcie komunikacji w perspektywie scenograficznej: sceny, widowni i kulis, pokazało, że dziennikarskie opowieści dowodzą płynności tych kategorii oraz tworzą pewien obraz współczesnej kultury. Książka adresowana jest do szerokiego grona badaczy współczesnych mediów, to znaczy językoznawców, medioznawców, komunikologów oraz studentów kierunków humanistycznych, których interesuje perspektywa dziennikarskiego warsztatu.

Sztuka mówienia bez bełkotania i faflunienia

Mirosław Oczkoś

Pliki do książki znajdują się pod adresem: https://upgr.rm.com.pl/oczkos/mp3/ Każdy powinien zdawać sobie sprawę z tego, jak ważna jest poprawna dykcja. Książka przeznaczona jest zarówno dla wszystkich, którzy pracują głosem na co dzień - dziennikarzy, aktorów, prezenterów, nauczycieli - jak i dla wszystkich, którzy chcieliby usprawnić swoją wymowę, od ludzi biznesu po studentów przygotowujących się do egzaminu. Mirosław Oczkoś jest trenerem biznesu, aktorem, specjalistą od emisji głosu. W książce pokazuje, w jaki sposób doskonalić dykcję i pracować nad głosem. Ćwiczenia głosowe poprzedzone są szeregiem ćwiczeń rozluźniających i oddechowych. Jeśli chcesz dobrze i przekonywająco mówić, przemawiać, rozmawiać, dyskutować, prezentować, słowem wywierać wpływ zawodowo i ... prywatnie, musisz mieć tę książkę. I wtedy nawet "rozdefragmentowany defragmentator dysków, który zdefragmentował niezdefragmentowane dyski" nie jest nam straszny. Jest to książka nie tylko dla zawodowców. Chociaż ciężko wzdycham z żalu, że nie miałem jej w 1980 roku, kiedy to 7 razy oblałem egzamin na kartę mikrofonową w Polskim Radiu, no ale wtedy nikt nie pisał takich podręczników. Czytając ją nawet niezawodowcy się uśmiechną. - Grzegorz Miecugow (TVN 24, Szkło kontaktowe). Ta książka powinna być obowiązkową lekturą dla wszystkich bez wyjątku!!! Ćwiczenia fantastyczne, czasami trudne do powtórzenia za pierwszym razem, czasami bardzo zabawne, a ja już widzę u siebie duży postęp i cieszę się jak dziecko! - Urszula Dudziak Od pierwszych stron książki adept sztuki poprawnej wymowy jest prowadzony w ten sposób, by przechodząc kolejne etapy nauki, mógł utrwalać i pogłębiać to, co już osiągnął. Wszystko służy temu, by ten, kto zacznie przygodę ze sztuką retoryki, odkrył w sobie mówcę i doskonale się w tej roli poczuł.- Dr hab. Katarzyna Kłosińska (Instytut Języka Polskiego Uniwersytetu Warszawskiego) Niezadowalający stan współczesnego polskiego "pejzażu fonetycznego" z wielką radością każe powitać każdą próbę jego polepszenia. Praca Mirosława Oczkosia to społeczne zapotrzebowanie wypełnia z nawiązką. Niech zatem służy wszystkim tym, którzy na polu retorycznym już działają, i tym, którzy się do tej roli dopiero przygotowują. - Prof. dr hab. Jan Miodek Dla polityka prawidłowa wymowa jest absolutną koniecznością, biznesmeni powinni z niej korzystać jak z dodatkowego argumentu w negocjacjach, a zwykli ludzie mogą się cieszyć z tego, że mówią ładnie i są chętnie słuchani. - Zbigniew Niemczycki (Curtis Group)