Czarne kwiaty dla wszystkich

Paweł Kozioł

Paweł Kozioł Czarne kwiaty dla wszystkich ISBN 978-83-288-5792-6 Drzwi ja niby wiem żem drzwiami w których stanął gandalf języka i że trzeba go prosić dyktuj na oko na rękę na koniec nawet dukt pisma nawet podpis i ja niby wiem że spór i że wziąć stronę dla siebie choćby czasem otwartą że kiedy wiersz to mnie nie ma tylko wyniesienie głosu na koniec wersu inne żadne pozwólcie jednak żegnać niczym arią arian mylne drogi i progi jak emigrant zbigniew morsztyn najb... Paweł Kozioł Ur. 18 grudnia 1979 r. w Jarosławiu Zm. Najważniejsze dzieła: Czarne kwiaty dla wszystkich (2003), Wpław (2005), Uwaga nie ma takiej fali (2008), Metale ciężkie (2010), Pogańskie morze (2018), Przerwane procesy. Szkice o poezji najnowszej (2011) Poeta, krytyk literacki, badacz literatury średniowiecznej, szachista, grafik i programista. Przez wiele lat związany ze Staromiejskim Domem Kultury w Warszawie; w 2008 uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego na podstawie dysertacji pt. Dwaj kronikarze. Alegoria i typologia w kompozycji dzieł Galla Anonima i Mistrza Wincentego. Jest autorem nie tylko klasycznych tomików poezji, lecz również projektów eksplorujących współczesne granice literackości i interakcji autora z czytelnikiem, czego przykładem są Byliny (https://pkoziol.cal24.pl/byliny/index.htm) zbiór tekstów poetyckich posiadających właściwości roślinne, rozwijających się na oczach użytkownika. Tworzy programy i aplikacje szachowe (program Rodent), a także dzięki swoim unikalnym kompetencjom: głębokiej wiedzy na temat tradycji oraz rozwoju języka połączonej ze świadomością potrzeb nowoczesnego edytorstwa i umiejętnościami z zakresu informatyki programu ułatwiającego automatyzację procesu korekty i uwspółcześniania tekstu (Idyota z kodem udostępnionym na wolnych licencjach GNU GPL 3.0). Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Czarne lato. Australia płonie

Szymon Drobniak

Trzydzieści trzy ofiary śmiertelne, ponad dwa i pół tysiąca spalonych domów, ponad miliard martwych i trzy miliardy poszkodowanych zwierząt. Ponad osiemnaście milionów hektarów buszu i obszarów rolniczych strawionych przez ogień. Straty oszacowano na co najmniej sto miliardów dolarów. Liczby budzą przerażenie, a przecież to, co nadejdzie a nadejdzie na pewno będzie jeszcze bardziej dramatyczne. Tak wygląda katastrofa klimatyczna. Szymon Drobniak na własne oczy obserwował tragiczne skutki czarnego lata w Australii. Jako naukowiec widzi to, czego laicy jeszcze nie dostrzegają. Jako poeta z wielką wrażliwością opowiada o tym, jak ginie świat, który znamy. I ostrzega, że gwałtowne przemiany po tragicznym sezonie pożarów, które dotknęły ludzi i wyjątkowy świat australijskiej fauny i flory, wkrótce będą codziennością w wielu miejscach na świecie.

Czarne łabędzie

Alicja Filipowska

Poruszająca opowieść o sile dziecięcej przyjaźni i beztrosce, która nagle zostaje przerwana Lato 1993 roku. Dziesięcioletni Paweł wraca z kolonii pełen ekscytacji nie może się doczekać spotkania z przyjaciółmi. Jest przekonany, że przed nimi wspaniałe wakacje, kto wie, może najlepsze w życiu! Ale coś jest nie tak. Nad rzeką i w domku na drzewie nikogo nie ma. Krzysiek, Dawid i Anka zachowują się dziwnie. A Leon Leon zniknął. I nikt nie chce powiedzieć dlaczego. Osamotniony Paweł zaczyna szukać odpowiedzi. Za wszelką cenę chce ocalić swoją paczkę. Ale są rzeczy, których nie da się cofnąć. I tajemnice, które zmieniają wszystko. Ten dziesięcioletni Paweł jeszcze tego nie wie, ale ten dorosły, wracający w rodzinne strony, już tak. Czarne łabędzie to druga powieść Alicji Filipowskiej, autorki Ani słowa o rodzinie. Akcja obu powieści rozgrywa się w Kamionce.

Czarne niebo

Paweł Leśniak

W świecie pogrążonym w wiecznym mroku, gdzie jedyne światło pochodzi ze sztucznych źródeł, każda chwila staje się walką o przetrwanie. Trwający od kilkunastu miesięcy mrok, prawie niemożliwy dostęp do wody i przerażające zło czające się poza bezpiecznym schronieniem, stały się codziennością niewielkiej grupy ludzi, którzy muszą opuszczać swoją kryjówkę w poszukiwaniu jedzenia. Każde wyjście na powierzchnię zbliża jednak nasz gatunek do zagłady. Nieznane zagrożenie, które nadeszło wraz z czarnym niebem, wabi nielicznych ocalałych głosami ich bliskich, by wyszli z ukrycia na pewną śmierć. Grzegorz, żyjący w ruinach tunelu pod Ursynowem, zmaga się z utratą kontaktu ze swoją rodziną. Niespodziewana wiadomość daje mu nadzieję, że jego żona i dzieci wciąż żyją. By ich odnaleźć, wyrusza w ryzykowną podróż przez spowitą czernią Polskę, stawiając opór temu, co czai się w ciemności. Czy wiara w ocalenie ukochanych osób utrzyma go przy życiu? Czy głos córki, wzywający go z najmroczniejszych głębin, przekona go do tego, by wszedł w ciemność, z której nie ma powrotu? Czy pragnienie przetrwania może usprawiedliwić najgorszą zbrodnię?

Czarne oceany

Jacek Dukaj

WOJNY EKONOMICZNE I WOJNY MEMETYCZNE NOWA ETYKIETA I NOWA INTYMNOŚĆ INŻYNIERIA GENÓW, UMYSŁÓW I CYWILIZACJI A NICHOLAS HUNT ZUPGRADEOWAŁ SOBIE MÓZG Rzecz dzieje się w Stanach w kręgach kompleksu wojskowo-przemysłowego. Trzonem armii są wojska ekonomiczne, chroniące gospodarkę przed wrogimi wpływami. Establishment oddzielił się biologicznie i społecznie od nieprzekształconego genetycznie plebsu. Większość funkcji państwa podległa prywatyzacji. W tym świecie jak ryba w wodzie czuje się Nicholas Hunt, polityk i lobbysta. Jacek Dukaj pokazuje - z sukcesem - świat nieliniowy, świat gdzie ważna nie jest zmiana, ale ma-tematyczna pochodna zmiany: przyspieszenie zmian. Świat, w którym wpływają na siebie częstości pojawiania się morderczych millenarystycznych sekt i przemiany technologiczne w telekomunikacji. Janusz A. Urbanowicz, Esensja Świat Czarnych oceanów jest światem, w którym nikt z nas nie chciałby się chyba znaleźć, ale jednocześnie do niego szybko zdążamy. Wojciech Orliński, Gazeta Wyborcza Czarne oceany ukazują cywilizację w ślepym zaułku, miotającą się w spazmach boleści, które sama sobie sprokurowała. Marek Oramus, Nowa Fantastyka Jacek Dukaj (ur. 1974) - jeden z najciekawszych współczesnych prozaików polskich. Premiery jego książek to każdorazowo wydarzenia literackie. Autor Xavrasa Wyżryna, Czarnych oceanów, Extensy, Córki łupieżcy, Innych pieśni, Perfekcyjnej niedoskonałości, Lodu oraz licznych opowiadań w tym zekranizowanej przez Tomasza Bagińskiego Katedry - zgromadzonych . w tomie W kraju niewiernych. Pomysłodawca antologii pt. PL+50. Historie przyszłości. Wielokrotny laureat nagród im. Janusza A. Zajdla (również za Lód), trzykrotnie nominowany do Paszportu Polityki, a w tym roku także do nagrody literackiej Nike, Nagrody Mediów Publicznych Cogito i Angelusa; laureat nagrody Kościelskich, laureat Europejskiej Nagrody Literackiej 2009.

Czarne okna

Tadeusz Gajcy

Czar­ne okna W kan­ty­le­nie ma­cie­rzan­ki za­pach  uśmiech­nię­tych no­cą wo­dził chłop­ców,  jak w le­gen­dzie cho­dzi­li w za­świa­tach  pod okna­mi czar­ny­mi dla oczu.    Nad gło­wa­mi no­cy zło­ty jeż,  księ­życ w wło­sy się wto­pił jak wia­nek,  nie wie­dzie­li -- czy noc to czy wiersz --  gu­biąc gło­sy jak trzci­ny roz­chwia­ne.    A w la­tar­niach z tru­dem się cho­dzi  w ja­kimś in­nym roz­ło­ży­stym świe­cie,  pod okna­mi czar­ny­mi mło­dzi  w za­słu­cha­nia je­dwa­bi­stej sie­ci.    Wę­zły po­wiek tak bo­lą za­ci­śnię­te moc­no,  na­wet nie wiem -- czy sen jest czy próż­nia pod ni­mi  i wy­ra­stał na no­wo wę­dru­ją­cym chłop­com  za­pach kwia­tów na oczach pod okna­mi czar­ny­mi.    Uśmie­chów rzew­nych sze­lest  za­pa­dał w nich jak w ot­chłań,  jesz­cze śpie­wu by­ło za wie­le,  by się mil­cze­niem spo­tkać.    Za­wi­kła­ny po­wie­trza de­seń  roz­dzie­ra­li rę­ko­ma ślep­ców,  jak­że mo­gli ina­czej prze­zeń,  jak­że mo­gli go nie czuć? [...]Tadeusz GajcyUr. 8 lutego 1922 r. w Warszawie Zm. 16 sierpnia 1944 r. w Warszawie Najważniejsze dzieła: Wczorajszemu, Kolęda, Widma, Do potomnego, Homer i orchidea pseud. Karol Topornicki, Roman Oścień Poeta, prozaik, dramatopisarz, krytyk literacki. Ukończył gimnazjum i liceum księży marianów na Bielanach. Od 1941 r. studiował filologię polską na podziemnym UW. Członek organizacji Konfederacja Narodu; współzałożyciel (1942), a od 1943 r. redaktor konspiracyjnego czasopisma tej organizacji ?Sztuka i Naród?. Żołnierz AK; brał udział w akcji składania wieńca pod pomnikiem Kopernika (25 maja 1943 r.). Zginął w powstaniu warszawskim wraz z Zdzisławem Stroińskim na Starym Mieście. Otrzymał nagrodę na podziemnym konkursie czasopisma ?Sztuka i Naród? za wiersz Wczorajszemu (1942), włączony później do antologii Słowo prawdziwe (1942). Nagrodzony także przez czasopismo ?Kultura i Jutro? (1943) za wiersz Rapsod o Warszawie. Wyraziciel ideowego i artystycznego grupy ?Sztuka i Naród?; w artykule Już nie potrzebujemy (?SiN? nr 11, 12 z 1943 r.) i O wawrzyn (wyd. ?Kierunki? 1967, nr 19) polemizował z literackimi poprzednikami, zarzucając poetom ?Skamandra? bezideowość i koniunkturalizm, a Awangardzie Krakowskiej ? ?ekwilibrystykę intelektualną?; poetów swojej generacji uważał za kontynuatorów katastrofizmu. Sam rolę poety widział w byciu odkrywcą tajemnicy bytu i wychowawcą narodu. W poematach Z dna nawiązującym do przeżyć z wojny obronnej 1939 r. oraz Widma wyd. w debiutanckim tomie z 1943 r. (będącym poetycką odpowiedzią na cykl poetycki Borowskiego pt. Gdziekolwiek ziemia...) zawarł wizję apokaliptycznej zagłady. W śpiewogrze Misterium niedzielne (1943) podjął próbę przezwyciężenia własnego katastrofizmu, przedstawiając świat czasu wojny jako groteskę i nawiązując do folkloru warszawskich przedmieść. W ostatnim tomie zwraca uwagę jego testament poetycki Do potomnego. Często posługiwał się konwencją snu, wizji, sięgał po formy ballady, kolędy, piosenki.Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Czarne orchidee

Ewa Lange

Gdy miłość i nienawiść przybierają ten sam kolor Rok 1945. Na Ziemiach Odzyskanych zaczynają się brutalne wysiedlenia niemieckiej ludności. Maria Wilczkiewicz jest świadkiem przemocy, której dopuszczają się jej rodacy w imię zemsty i minionych krzywd. W świecie pełnym gniewu i rozpaczy czarne orchidee stają się dla niej symbolem nadziei i miłości rodzącej się w trudnych powojennych czasach. Wiele lat później jej córka Anna Sobota stopniowo odkrywa przeszłość matki i znaczenie tajemniczego kwiatu przewijającego się w rodzinnych opowieściach. Z przerażeniem dowiaduje się także, że symbol ten został przejęty przez szerzącą nienawiść organizację, która wypaczyła jego pierwotny sens. Czarne orchidee to opowieść o nadziei i uprzedzeniach oraz bolesnym dziedzictwie wojny. Echa tej traumy rozbrzmiewają w kolejnych pokoleniach, pokazując, jak cienka bywa granica między miłością a nienawiścią. "Powieść Ewy Lange udowadnia, że wojna zraniła wiele pokoleń. Autorka ocaliła od zapomnienia rodzinną historię, pokazując niszczącą siłę uprzedzeń. Ta opowieść zaczyna się tam, gdzie inne się kończą. Po wojnie. Nie spodziewałam się tak przejmującej lektury!" Justyna Chaber, @ONACZYTA "Czarne orchidee to przejmująca powieść, w której echo przeszłości nie pozwala milczeć teraźniejszości. Gdzie miłość ściera się z nienawiścią, a stare rany ropieją pod powierzchnią pozornego spokoju. Autorka pokazuje, jak uprzedzenia, zaszczepione niczym trucizna, potrafią zniszczyć wszystko, co ludzkie Polecam!" Joanna Wolf, @NIEnaczytana "Historia o międzypokoleniowych traumach, uprzedzeniach i odwadze, by zacząć mówić na głos to, co przez lata było przemilczane. Powieść o tym, jak trudno uwolnić się od dziedzictwa minionych pokoleń, które wciąż kształtuje nasze wybory i relacje." Anna Jurga, @Aannaa_czyta "Jeśli chcesz poznać tajemnicę czarnej orchidei, przeczytaj poruszający debiut Ewy Lange. Znajdziesz tu odpowiedź na pytania, gdzie jest granica wolności, godności i poświęcenia się dla innych. Ta opowieść złamie Ci serce!" Beata Owczarczyk, @Lubie i polecam_polskich autorów "Fascynująca opowieść, która łączy przeszłość z teraźniejszością. Rodzinna tajemnica staje się pretekstem do ukazania ponadczasowych problemów związanych z przemocą i rasizmem. Jest tu też miejsce na wzruszenia i inteligentne poczucie humoru. Trudne połączenie, ale autorce się to udało!" Beata Igielska, Grupa FB ksiazkowzieci

Czarne owce. Opowieść o kobietach wiernych sobie

Natasza Socha

Czarne owce są wśród nas. Buntują się, łamią stereotypy, znoszą oceniające spojrzenia. Wszystko po to, by być w zgodzie ze sobą. Znasz jakąś? A może ta historia jest właśnie o tobie? Dziewiętnastowieczna Warszawa. Emilia nie może się doczekać, kiedy zostanie żoną. Jednak rzeczywistość weryfikuje jej wyobrażenia o idealnym małżeństwie. Czy odważy się na rozwód w czasach, gdy taki krok niesie ze sobą olbrzymie piętno? Połowa lat siedemdziesiątych. Iwona ucieka sprzed ołtarza. Wie, że nie będzie umiała żyć w małżeństwie, bo jej serce należy do kogoś innego. Cena miłości do drugiej kobiety w czasach PRL będzie jednak bardzo wysoka. Czasy współczesne. Sandra również musi zmierzyć się z oczekiwaniami rodziny. Bliskim trudno zrozumieć, że nie planuje zostać matką. Czy znajdzie w sobie wystarczająco dużo siły, by pokierować własnym życiem? Trzy kobiety, trzy historie, trzy rozczarowania i jedno pragnienie: wziąć los w swoje ręce. Spotykamy je każdego dnia, przyjaźnimy się z nimi, razem pracujemy i często tak samo jak one nie chcemy podporządkowywać się innym. Natasza Socha po wielu rozmowach dołącza też autentyczne wyznania kobiet idących pod prąd. Historie czarnych owiec pokazują, ile może dać nam zburzenie skostniałych zasad. Choć miejscami zaboli, zapewni jedno prawdę.

Czarne sekundy

Karin Fossum

Ida Joner jest pełną uroku dziewczynką. Niedawno otrzymała nowy rower. Teraz beztrosko pędzi na nim, by jak najszybciej kupić słodycze. Wygląda na to, że nic złego nie może się stać. Ida nie wraca jednak do domu. Jej matka wpada w panikę i wydzwania po znajomych. Niestety – córka przepadła bez śladu. Nikt niczego nie widział, nikt niczego nie słyszał. Policja rozpoczyna skomplikowane śledztwo. Także wolontariusze angażują się w poszukiwanie dziewczynki, ale ich starania nie przynoszą oczekiwanego skutku. Media nagłaśniają sprawę, a rodzina Idy nie potrafi zapanować nad strachem. Tylko inspektor Sejer wydaje się spokojny, choć od zaginięcia dziecka minęło czterdzieści osiem godzin. Czy Sejerowi uda się rozwiązać zagadkę?

Czarne serce

Janusz Anderman

Rozliczenie z ostatnim 30-leciem naszej historii. Janusz Anderman powraca! Dzień po katastrofie smoleńskiej przed Pałacem Prezydenckim zbierają się tłumy. Dziennikarz francuskiego tygodnika, z pochodzenia Polak, przyjeżdża do Warszawy, by opisać protesty, które ogarnęły miasto. W przeszłości był dziennikarzem radiowym. Za przynależność do antysocjalistycznej organizacji studenckiej został internowany i trafił na Białołękę. Teraz, po latach, z okna hotelu obserwuje wydarzenia i przeżywa déj vu. Demony z przeszłości powróciły. Nowa powieść Andermana to mieszanka wybuchowa, a jej najważniejsze składniki to świetny słuch i rytm, wyczulenie na wszelkie fałsze obecne w społecznym dyskursie i ostrze ironii. W Czarnym sercuceniony prozaik bezwzględnie i szczerze opowiada o swoim pokoleniu, uwikłanym w traumatyczną , zagmatwaną historię i jak zwykle nie pozwala zapomnieć o czarnej stronie naszej rzeczywistości.

Czarne sezony

Michał Głowiński

O spisaniu swych doświadczeń z czasów okupacyjnego dzieciństwa myślałem już od wczesnej młodości, nie zabierałem się jednak do pracy, nie byłem ani psychicznie, ani pisarsko do niej gotowy. Bym mógł ją podjąć, musiało minąć półwiecze. Zdałem sobie w pewnym momencie sprawę, że nie zrealizuję projektu, gdybym zamierzał napisać ciągłą opowieść. Pamiętam epizody - i na nich się koncentruję. Musiałem też przezwyciężyć wewnętrzne opory i strachy, od których trudno było się uwolnić. Pomogło mi to, że o swych losach z tamtych lat wielokrotnie opowiadałem różnym osobom. Nie chcę naśladować wielkiego Białoszewskiego ani tym bardziej zarozumiale z nim się równać, nie mogę jednak nie wyznać, że książkę tę najpierw wygadałem, a dopiero potem - napisałem. Tym, którzy chcieli słuchać, dziękuję. Michał Głowiński

Czarne skrzydła 1 - Lenora

Juliusz Kaden-Bandrowski

Pierwsza część powieści nawiązującej do katastrofy w kopalni Reden w Dąbrowie Górniczej w 1923 roku. Głównym bohaterem jest Tadeusz, syn socjalisty i były legionista, który zakochuje się w pracownicy kopalni, Leonorze. Tymczasem rośnie konflikt między górnikami a zarządcami kopalń. Niezadowoleni pracownicy grożą strajkiem. Tadeusz wraz z innymi związkowcami próbuje temu zapobiec. Autor nie opowiada się po żadej ze stron - krytukuje zarówno ideę agresywnego kapitalizmu, jak i ówczesną polską administrację i działaczy Polskiej Partii Socjalistycznej. Ukazuje, że wszelkie spory polityczne czy zmiany ustrojowe uderzają najbardziej w zwykłych ludzi. Kaden-Bandrowski napisał tę książkę w oparciu o obserwacje, których dokonał podczas swojego kilkumiesięcznego pobytu na Śląsku, w Zagłębiu Dąbrowskim. Na podstawie powieści w 1962 roku powstał film pod tym samym tytułem.

Czarne skrzydła 2 - Tadeusz (#2)

Juliusz Kaden-Bandrowski

Tom drugi powieści nawiązującej do katastrofy w kopalni Reden w Dąbrowie Górniczej w 1923 roku. Głównym bohaterem jest Tadeusz, syn socjalisty i były legionista, który zakochuje się w pracownicy kopalni, Leonorze. Tymczasem rośnie konflikt między górnikami a zarządcami kopalń. Niezadowoleni pracownicy grożą strajkiem. Tadeusz wraz z innymi związkowcami próbuje temu zapobiec. Autor nie opowiada się po żadej ze stron - krytukuje zarówno ideę agresywnego kapitalizmu, jak i ówczesną polską administrację i działaczy Polskiej Partii Socjalistycznej. Ukazuje, że wszelkie spory polityczne czy zmiany ustrojowe uderzają najbardziej w zwykłych ludzi. Kaden-Bandrowski napisał tę książkę w oparciu o obserwacje, których dokonał podczas swojego kilkumiesięcznego pobytu na Śląsku, w Zagłębiu Dąbrowskim. Na podstawie powieści w 1962 roku powstał film pod tym samym tytułem.

Czarne sombrero z orlim piórem

Marek Bahdaj, Adam Bahdaj

Niepublikowana dotąd powieść Adama Bahdaja! Czejeni uwięzieni w rezerwacie Agilar pragną jednego wolności, którą tak trudno wywalczyć, a tak łatwo stracić. Po zrywie i zabiciu pilnujących ich strażników uciekają z rezerwatu. Pomaga im biały Ron Hogan, który wkrótce zakochuje się w Czejence Chmurce i zostaje wyznaczony przez radę plemienia do uzgadniania warunków pokoju ze strażnikami oraz odnalezienia skarbu ukrytego przez Indian. Czy uda mu się odnaleźć skarb? Czy powróci z niebezpiecznej wędrówki, gdy ktoś depcze mu po piętach, a wilki i śnieg utrudniają dotarcie do domu? To opowieść o Dzikim Zachodzie po wojnie secesyjnej, o Indianach głodujących w rezerwatach, ale i o przyjaźni i miłości, które nie zależą od koloru skóry, plemienia czy wyznawanej wiary.

Czarne światło. Analiza zjawiska powojennej traumy społecznej w kulturze Stanów Zjednoczonych Ameryki

Aleksandra Gruszczyk

Wojna jest odrębną dziedziną znaczenia, wyrwaną z codzienności tak dalece, że każde doznanie wojny – i codzienności – stanowi dla poddanej mu jednostki szok poznawczy. Ta nieciągłość doświadczenia powoduje wyrwę w jednostkowej tożsamości, ranę, która zmienia się w traumę. Powojenne traumy jednostkowe – jak również traumy wynikające z powrotu do domu – najczęściej dotyczą całych pokoleń żołnierzy. Weterani połączeni wspólnym doświadczeniem tworzą wspólnoty braterskie, w których zapoczątkowany zostaje proces uspołecznienia traumy. W społeczeństwie stanowią oni szczególne grupy nosicielskie, rozprzestrzeniające narrację o doświadczeniu traumy m.in. za pomocą dzieł kulturowych takich jak filmy, literatura czy dzieła sztuki wizualnej. Uwspólnotowione doświadczenie traumy i winy wywołuje konflikt pamięci społecznej oraz rozbieżne wizje przeszłości. Czarne światło opisuje proces tworzenia się powojennych traum jednostkowych i zbiorowych na przykładzie najnowszej historii Stanów Zjednoczonych. Uważam, że książka P. Aleksandry Gruszczyk może być wydarzeniem wydawniczym. [...]  Czytanie Jej rozważań dostarcza dużo materiału faktograficznego, zmusza do refleksji na temat natury wojny, inspiruje w wielu miejscach. Jest to tekst naprawdę znaczący. Prof. dr hab. Tomasz Żyro

Czarne tango

Régine Deforges

Jaki wyrok czeka nazistowskich zbrodniarzy, których procesy ruszyły w Norymberdze 1945 r.? Czy zbyt wcześnie dojrzała Léa Delmas odnajdzie spokój i szczęście u boku charyzmatycznego przywódcy ruchu oporu, François Taverniera? Piękne marzenia tej pary o wspólnej przyszłości zrujnują działania byłych więźniów obozu w Ravensbrück, którzy tak jak Sara Mulstein - wrażliwa przyjaciółka Léi, pod wpływem cierpień i upokorzeń zmienili się w bestie zaślepione żądzą krwawej zemsty. Oto bowiem Panna Delmas zostaje uwikłana w misję sprzymierzeńców Sary, której jedynym celem jest odszukanie i zgładzenie pozostałych przy życiu nazistów. Na podstawie pierwszych czterech części cyklu w 2000 r. powstał francusko-włoski mini serial telewizyjny w reżyserii Thierryego Binisti. Przed wami czwarta część serii ,,Niebieski rower", można ją uznać za oddzielną historię lub czytać bez zachowania kolejności cyklu. Jeśli szukacie wzruszającej sagi o miłości w powojennych realiach i o kontrowersyjnych wyborach ofiar obozów koncentracyjnych, ta powieść historyczna zasłuży na wasze uznanie. Copyright (C) "Noir Tango" by Régine Deforges Librairie Arthme Fayard, 1993. This audiobook is published by arrangement with Librairie Arthme Fayard, France.