Medytacje na każdy dzień. Ścieżka do spokoju

Jego Świątobliwość Dalajlama

Książka ta zawiera przemyślenia, powiedzenia i przypowieści zaczerpnięte z nauk jednego z największych nauczycieli duchowych świata. Cytaty, przedstawione w formie codziennych refleksji, po jednej na każdy dzień roku, odzwierciedlają całościową wizję świata Dalajlamy. W każdym z nich w ujmująco bezpośredni sposób omawia on niemal wszystkie aspekty ludzkiego życia, rozważając różnorodne zagadnienia: od różnic religijnych do etyki reklamy. Pomimo szczerej akceptacji współczesnego świata Jego Świątobliwość ani na chwilę nie pozwala nam zapomnieć, jak ważna jest zwyczajna dobroć i współczujące serce. Słowa Dalajlamy mądre, inspirujące i przesycone duchem humanizmu przynoszą wszystkim ludziom pełne nadziei przesłanie oraz głęboką, a zarazem łatwą do zrozumienia filozofię współczucia i niestosowania przemocy.

Medytacje o ostatniej filozofii

Marcin Polak

Sokrates balansował pomiędzy wsłuchiwaniem się w głos daimoniona, przekazem wiedzy wyroczni a racjonalną dialektyką, po czym zdał sobie sprawę, że nic nie wie. Podobna ambiwalencja wystąpiła w myśli Heraklita. Filozofia płynąca z tych źródeł oscyluje między biegunami mroku i jasności. Istnieją autorzy (na przykład Friedrich Nietzsche), którzy często formułują przekaz w postaci dekretów niepoprzedzonych argumentacją, właśnie tak, jakby bezczelnie wiedzieli, jakby ich zdania alegoryczne, aforystyczne nadchodziły z niesamowitego krajobrazu, z nadmiernego mroku lub ze świetlistych okolic Delos. Medytacje o ostatniej filozofii przemierzają terytoria myśli heraklitejskiej, sokratejskiej i nietzscheańskiej, angażując umysł postromantyczny w osobiste dociekania. Zapisywałem je głównie nocami. Marcin Polak Wiele mądrych książek ma charakter wykładu mądrych tez. Tutaj mamy do czynienia z dźganiem inteligencji i wyobraźni czytelniczki, by nie unikała zagadnień trudnych i domagających się uczciwej konfrontacji. Tempo szybkie, bez ociągania należy się ustosunkowywać, zastanawiać, udzielać sobie odpowiedzi. Autor pisze językiem niepoddającym się alienacji formalizmów, systematyki, naukowego rejestru. Żywość tego języka odczytuję jako zwiastun zmian zachodzących w pisaniu filozoficznym, niewygaszającym pulsu myślenia. Przezwyciężenie rozpaczy nihilizmu zostaje tutaj ziszczone za pomocą szeregu upodmiotowień: siebie jako autora, czytelniczki, myślenia wyzwolonego z iluzji „ja myślę”, a nawet języka, którym zostajemy wprowadzeni w trans filozoficzny. Z recenzji dr hab. Marii Kostyszak, prof. UWr

Medytacje uzdrawiające sufich. 33 lekcje na duchowej ścieżce

Maciej Wielobób, Agnieszka Wielobób

Listen to "Odcinek 43. Duchowe uzdrawianie na ścieżce sufich (Agnieszka Wielobób, Maciej Wielobób)" on Spreaker. Dusza, która jest boskim oddechem, oczyszcza, ożywia i uzdrawia narzędzie, poprzez które funkcjonuje Hazrat Inayat Khan Przez uzdrowienie ducha do uzdrowienia ciała Całe dziesięciolecia, a może lepiej napisać - całe stulecia, zachodnia medycyna oddzielała ściśle sprawy ciała od spraw ducha i umysłu. Inaczej medycyna i myślenie Wschodu. W tradycjach wschodnich od zawsze widzi się człowieka jako całość; dostrzega się korelację diady ciało - umysł, równocześnie jednak podkreśla, że proces uzdrawiania ciała poprzez umysł rozpoczyna się ponad nimi. Z poziomu przekraczającego soma i psyche. Siła osoby, która uzdrawia, bierze się z odpowiednio skoncentrowanej życiowej energii, a ta pochodzi od istoty wyższej. Ojcem praktyk medytacji uzdrawiających sufich był Hazrat Inayat Khan, muzyk i mędrzec z Indii, który na początku XX wieku odwiedził Europę. Dla mieszkańców naszej części świata stał się ważny jako propagator metody uzdrawiania wywodzącej się ze starożytnych tradycji mistycznych, bazującej na duchowości wedyjskiej, indomuzułmańskiej i sufickiej. W tej metodzie zakłada się, że zdrowie ciała i zdrowie ducha są ze sobą ściśle powiązane. By zachować fizyczny dobrostan, trzeba się skupić po pierwsze na psychice ?- praktykować specjalnego rodzaju medytacje, wymagające akurat tyle samopoświęcenia i dyscypliny, że pozostają dostępne praktycznie dla każdego chętnego. Ta książka przeprowadzi Cię przez 33 praktyczne lekcje ścieżki uzdrawiającej indyjskich sufich - tradycyjnej metody leczenia ciała, umysłu i ducha.

Mefisto z Auschwitz. Śladami Józefa Mengele z Oświęcimia do Ameryki Południowej

Mirosław Olszycki

Reporterskie śledztwo podążające "ścieżką szczurów" znaną z "Akt Odessy". Autor poszukując związków pomiędzy III Rzeszą a dyktaturami południowoamerykańskimi, staje w progu bezpiecznej kryjówki jednego z najbardziej poszukiwanych i nigdy nieodnalezionych, niemieckich nazistów, Josefa Mengelego - zwanego "Aniołem Śmierci" lub "Mefisto z Auschwitz". Lekarz w mundurze SS przeprowadzający najbardziej zbrodnicze eksperymenty na więźniach, wiedzie spokojny żywot w rajskiej krainie, nie zmieniając nawet wyglądu ani tożsamości. Ilu podobnych do niego, choć mniej znanych uniknęło sprawiedliwości po II wojnie światowej? Ilu powróciło do Niemiec ze złotem zrabowanym ofiarom hitlerowskiego terroru? Historia stanowiąca materiał na zapierający dech w piersiach serial telewizyjny. Mirosław Olszycki Olsensis, znany podróżnik (członek elitarnego Explorers Club), autor filmów i książek o Ameryce Łacińskiej, opisuje działanie zorganizowanej siatki przerzucającej hitlerowskich zbrodniarzy do Ameryki Południowej. Tropy wiodą do Watykanu. A korzenie systemowej współpracy pomiędzy Niemcami a latynoskimi dyktaturami sięgają nawet kilkudziesięciu lat przed II wojną światową. Co łączy te wszystkie wątki?

Meijin - mistrz go

Yasunari Kawabata

Kanwą powieści Meijin – mistrz go (1954) jest rozegrana w czasie sześciu miesięcy 1938 roku pożegnalna partia gry go pomiędzy dwudziestym pierwszym Honinbō – szanowanym i niepokonanym dotychczas mistrzem Shūsai, a młodszym i utalentowanym pretendentem do tytułu Ōtake. Pełen napięcia pojedynek, który odbywają w gustownych salach pensjonatów położonych wśród pięknej przyrody, toczy się wedle odwiecznego ceremoniału i uświęconych tradycją zasad, podlegających jednak nieuchronnej ewolucji. Narastająca rywalizacja, odgadywanie strategii i kolejnych posunięć przeciwnika pochłaniają uwagę nie tylko zawodników, ale też zgromadzonych członków ich rodzin, asystentów, sędziów, a dzięki relacjom prasowym również czytelników tokijskiej gazety. Z pozoru tylko kronikarsko opisana historia pożegnalnej rozgrywki starego mistrza go jest w istocie metaforą życia, opowieścią o konflikcie pokoleń i wypieraniu tradycji przez nowoczesność. Proza Yasunariego Kawabaty (1899–1972), oszczędna i elegancka, w której autor utrwalił pejzaż, kulturę i ducha swojej dawnej Japonii, spotkała się ze światowym uznaniem.  W 1968 roku Kawabata, jako pierwszy Japończyk, otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury, a jego utwory zostały przetłumaczone na wiele języków. Powieścią Meijin – mistrz go rozpoczynamy w Czytelniku serię dzieł tego wybitnego pisarza.   W nowej serii dzieł Yasunariego Kawabaty ukażą się: Tancerka z Izu. Opowiadania Piękno i smutek

Mein Gott, jak pięknie

Filip Springer

W maju 1787 roku do portu w SwinemUnde przybija statek z sekretnym ładunkiem. Chwilę później szyper Winfried Koschke zdradza pierwsze oznaki obłędu. Krótko po powrocie ze swojej wielkiej podróży do Ameryki Południowej słynny Alexander von Humboldt staje na szczycie Rosengarten i mówi, że roztacza się przed nim jeden z trzech najpiękniejszych widoków na świecie. To nie jest reportaż. To na poły fabularyzowana, na poły dokumentalna opowieść, której głównym bohaterem jest pejzaż. Przemierzając rowerem tereny wschodnich prowincji Prus nazwanych później Ziemiami Odzyskanymi, autor podąża śladami ludzi, którzy - ogarnięci wizją postępu - włączyli się w rewolucję przemysłową, stopniowo przekształcając otaczający ich świat. Część tej historii rozgrywa się nad Odrą - pierwszą uregulowaną wielką rzeką w Europie; część w prakwickich lasach, w których zmagający się z własnymi demonami cesarz Wilhelm II wytępił populację jeleni. Springer przygląda się pejzażowi tak, jak patrzyli na niego dziewiętnastowieczni litografowie, budowniczy pruskiej kolei czy ojciec polskiej fotografii Jan Bułhak. W ten sposób próbuje zrozumieć, skąd w nim to trudne do zignorowania przeczucie, że kiedyś już w tym miejscu był.

Meine Stimme klinge. Сборник детских песен для уроков немецкого

грукова роботае

У цій книжці зібрані відомі німецькі дитячі пісні. У першу чергу вона задумувалась як методичний матеріал для вчителів німецької мови у школі, однак може бути цікавою також усім, хто вивчає німецьку мову та цікавиться німецькою культурою.

Meir Ezofowicz

Eliza Orzeszkowa

Me­ir Ezo­fo­wicz Tom pierw­szy Wszyst­kim ziom­kom mo­im z do­brą wia­rą i wo­lą pra­gną­cym świa­tła i po­ko­ju, bez wzglę­du na to, gdzie i jak od­da­ją oni cześć Bo­gu -- po­wieść tę po­świę­cam. AU­TOR­KA Wstęp U szczy­tów cy­wi­li­za­cji zbie­ga­ją się i zgod­nie łą­czą się ze so­bą róż­no­rod­ne ga­łę­zie wiel­kie­go drze­wa ludz­ko­ści. Oświa­ta naj­lep­szym jest apo­sto­łem po­wszech­ne­go bra­ter­stwa. Wy­gła­dza ona chro­po­wa­to­ści ze­wnętrz­ne i ści­na we­wnętrz­ne wy­bu­ja­ło­ści, do­zwa­la przy­ro­dzo­nym ce­chom ple­mion róż­nych roz­wi­jać się obok sie­bie we wza­jem­nym po­sza­no­wa­niu, sa­me na­wet re­li­gij­ne wie­rze­nia oczysz­cza z na­ro­śli wy­two­rzo­nych przez zmien­ne cza­sy, a spro­wa­dza­jąc je do naj­prost­sze­go ich wy­ra­zu, spra­wia, iż spo­ty­ka­ją się one ze so­bą bez wstrę­tów i szkód. [...]Eliza OrzeszkowaUr. 6 czerwca 1841 r. w Miłkowszczyźnie Zm. 18 maja 1910 r. w Grodnie Najważniejsze dzieła: Nad Niemnem (1888), Cham (1888), Meir Ezofowicz (1878), Gloria victis (1910), Dobra pani (1873), A...B...C... (1873), Niziny (1885), Dziurdziowie (1885) Polska pisarka nurtu pozytywizmu znana pod nazwiskiem męża, Piotra Orzeszko, nazwisko rodowe: Korwin-Pawłowska. Publikowała pod pseudonimami: E.O., Bąk, Wa-Lit-No, Li...ka, Gabriela, Litwinka. Pierwszymi jej tekstami były powieści tendencyjne (Marta 1873); cele swojej wczesnej twórczości przedstawiła w rozprawach: Kilka uwag nad powieścią (1866) i Listy o literaturze (1873). Drugim etapem pisarskim Orzeszkowej był realizm (Nad Niemnem), oscylujący niekiedy w kierunku naturalizmu (Dziurdziowie). Teoretycznoliterackie opracowanie założeń powieści realistycznej znalazło się w rozprawie O powieściach T.T. Jeża z rzutem oka na powieść w ogóle (1879). Późne utwory noszą cechy prozy modernistycznej (tom Gloria victis). Najsłynniejsza powieść Orzeszkowej, Nad Niemnem, dotyczy tematu tożsamości narodowej, będąc jednocześnie uczczeniem powstania styczniowego, w którym autorka czynnie brała udział. Samo powstanie było bardzo ważną częścią jej życia - w swoim domu ukrywała ostatniego dyktatora tego zrywu narodowego, Romualda Traugutta, osobiście też organizowała zaopatrzenie i pomoc lekarską dla powstańców. Pisarka utrzymywała ścisłe kontakty ze środowiskiem literackim: M. Konopnicka była jej bliską przyjaciółką jeszcze z pensji; ożywiona korespondencja łączyła Orzeszkową z L. Méyetem i Z. Miłkowskim; była związana z tygodnikiem Bluszcz. Nominowana do Nagrody Nobla w 1905 r., przegrała jednak z H. Sienkiewiczem. Twierdziła, że literatura powinna odpowiadać za los społeczeństwa. autor: Bartłomiej SandomierskiKupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Meir Ezofowicz

Eliza Orzeszkowa

Powieść opisująca dzieje rodziny Ezofowiczów. Główny bohater tytułowy Meir Ezofowicz jest prawym i uczciwym chłopcem o dobrym sercu. Sprzeciwia się zacofaniu i niesprawiedliwości, jakie na co dzień spotyka w rodzinnym Szybowie. Podważa opinie uznanych autorytetów i broni słusznych poglądów mieszkańców, co doprowadza do tragedii. Opowieść o moralnym zwycięstwie okupionym utratą miłości.

Meir Ezofowicz

Eliza Orzeszkowa

Wilgotne mgły podnosiły się z błotnistych ulic miasteczka i ciemnym czyniły przezroczysty gdzie indziej zmierzch gwiaździstego wieczora. Marcowe powiewy wraz z wonią świeżo zoranych gruntów leciały nad niskimi dachami, lecz nie mogły rozegnać mętnych i dusznych par kłębiących się u drzwi i okien domostw. (Fragment)

Meir Ezofowicz

Eliza Orzeszkowa

„Meir Ezofowicz” to powieść autorstwa Elizy Orzeszkowej, jednej z najważniejszych pisarek polskich, epoki pozytywizmu. Utwór ukazuje socjologiczny obraz małego żydowskiego miasteczka w Polsce. Powieść posiada cechy sagi – opowieść skonstruowana jest wokół rodzinnej legendy. Co parę pokoleń w rodzinie Ezofowiczów rodzi się człowiek sprawiedliwy, o sercu przepełnionym miłością do rodzaju ludzkiego. Akcja utworu dzieje się w fikcyjnym żydowskim miasteczku – Szybowie. Mieszkają tam dwie wpływowe rodziny: ród Ezofowiczów i ród Todrosów. Ród Todrosów od wieków kojarzony był z głęboką religijnością i tradycją, natomiast ród Ezofowiczów słynął z wybitnych jednostek, próbujących zreformować społeczność żydowską. Powieść koncentruje się na losach młodego Meira Ezofowicza (reprezentanta stanu kupieckiego), który pragnie kontynuować szlachetne tradycje rodu. Drażni go zacofanie otaczającego go środowiska oraz fanatyzm religijny. Meir poprzez swoje zachowanie i poglądy, nieustannie naraża się społeczności żydowskiej.  

Meksyk. Jukatan i Chiapas. Travelbook. Wydanie 3

Ewa Pytel-Skiba, Pawel Skiba

Meksyk bez wątpienia należy do najpiękniejszych krajów na świecie. Zobaczymy tu pozostałości po wielkich cywilizacjach prekolumbijskich, zabytki kolonialne, dziewicze dżungle, głębokie kaniony, wypełnione wodą studnie krasowe cenote, rajskie plaże, rafy koralowe, wysokie fale Pacyfiku i turkusowe wody Morza Karaibskiego... To jeszcze nie wszystko, bowiem Meksyk to przede wszystkim ludzie. Indianie, Metysi czy biali mieszkańcy tego kraju zarażają wszystkich swoim optymizmem, wyrażonym niewymuszonym uśmiechem i pozytywnym nastawieniem do życia. Ślady starożytnych cywilizacji Zabytki kolonialne Cenote – cud natury Rajskie plaże i rafy Bogactwo fauny i flory

Meksyk od kuchni. Od Azteków do Adelity

Susana Osorio-Mrożek

Książka opowiada o meksykańskiej historii z perspektywy kulinarnej, ponieważ gastronomia to jedna z najbardziej charakterystycznych cech kultury Meksyku i zwierciadło jego historii. Meksyk to kraj różnorodny zarówno geograficznie – pustynie, doliny, lasy, selwy, góry i wybrzeża  – jak i etnicznie; to tej różnorodności zawdzięcza swe kulinarne bogactwo. Dawne cywilizacje osiadłe na terenach dzisiejszego Meksyku udomowiły indyka, podjęły uprawy wielu gatunków roślin, takich jak kukurydza, pomidor, fasola, chili, dynia, orzeszki ziemne, awokado, kakao, wanilia , które dziś goszczą na stołach całego świata. W wyniku hiszpańskiej konkwisty meksykańska kuchnia wzbogaciła się o elementy europejskie i nadal, nie tracąc swego charakteru, czerpie inspiracje z całego świata.   Susana Osorio-Mrożek (ur. w Mexico City, Meksyk) - studiowała historię na Universidad Nacional de Mecxico (Mexico City) i archeologię na Uniwersytecie Veracruz. Pracowała w teatrze jako aktorka, reżyser, następnie jako kierownik swojej własnej grupy teatralnej. Jest także specjalistą, teoretykiem i praktykiem w zakresie gastronomii, dietetyki i żywienia. Uczestniczyła w programie badań nad produkcją żywności dla diabetyków w ramach National Association for Diabetic Children od Mexico. W roku 1986 była szefem kuchni dwu czołowych restauracji w Oslo i Stavanger (Norwegia), specjalności meksykańskie i międzynarodowe. W latach 1987-1989 mieszkała w Paryżu, od 1996 do 2008 prowadziła restauracje w Krakowie. Od 2009 mieszka w Nicei.

Meksykanin

Jack London

Trzymająca w napięciu opowieść o brutalności świata i walce o sprawiedliwość. Meksyk, rok 1911. W kraju czuć zbliżającą się rewolucję. Wojskowi spiskują przeciwko dyktatorskim rządom prezydenta Porfifria Díaza. Dołącza do nich młody chłopak, o którym niewiele wiadomo. Widać jednak, że w całości oddany jest sprawie. Sam znajduje sposób, by zdobywać pieniądze potrzebne na wsparcie rewolucji. Jakie wydarzenie z jego życia sprawiło, że w oczach osiemnastolatka pojawiła się nienawiść i chęć mordu? Jeśli znasz rewolucjonistyczną twórczość Mariano Azulei, z pewnością spodoba Ci się "Meksykanin".

Melancholia

Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Melancholia to wspaniały poemat wybitnego polskiego twórcy okresu Młodej Polski. A oto fragment utworu: „Stało się konającemu bardzo ciemno w oczach i czuł, że śmierć się zbliża – więc począł patrzeć wstecz, poza siebie, chcąc raz jeszcze zobaczyć życie. I przechodziły mu przed oczyma różne twarze, cichym i długim szeregiem, a każda twarz niosła wspomnienie boleści lub rozkoszy. Że zaś wspomnienia boleści przeważały o wiele, umierający myślał, że nie warto żałować, iż więcej twarzy tych już nie zobaczy.  Ale nagle, z tłumu, błysnęło ku niemu dwoje oczu, pełnych łez – poznał je, i odpędziwszy resztę mar, patrzeć w nie począł...”

Melancholia

Kazimierz Przerwa-Tetmajer

"Melancholia" Kazimierza Przerwy-Tetmajera to wyjątkowa kolekcja krótkich form literackich, w których autor mistrzowsko oddaje subtelne stany ducha i nastrojowość charakterystyczną dla epoki Młodej Polski. Tetmajer, łącząc poetycką wrażliwość z precyzją wyrazu, stwarza intymną przestrzeń refleksji nad życiem i jego ulotną naturą. To lektura idealna dla tych, którzy cenią sobie subtelność literackiego wyrazu i głębię psychologicznego spojrzenia.

Melancholia

Józef Czechowicz

melancholia rosły  sztywne łodygi anten  dźwięczący na dachach wykres  w godzinach wyniosłych  burzą układał się dzień ten i tamten  i cóż pomogły tu  obrazy nikłe  chęć najdłuższego snu  ach tak  serce serdeczne stuka  ach tak  serce czerwone jak kwitnie lak  odwieczna karuzela  a jeśli nie  niedziela  może zaróżowi mnie  jeśli tak  wiem  nieszczęście kipi i mgła  pod wodą ciemnego dnia  a przecież był złoty krzak  był radością  był tym    pani marii maćkowskiej [...]Józef CzechowiczUr. 15 marca 1903 r. w Lublinie Zm. 9 września 1939 r. w Lublinie Najważniejsze dzieła: ballada z tamtej strony, żal, nic więcej, nuta człowiecza, tomy wierszy: Kamień (1927), Dzień jak co dzień (1930), Ballada z tamtej strony (1932), W błyskawicy (1934), Nic więcej (1936), Nuta człowiecza (1939). Polski poeta dwudziestolecia międzywojennego, w latach trzydziestych związany z grupą literacką Kwadryga, przedstawiciel tzw. drugiej Awangardy, której twórczość cechował katastrofizm. Jako ochotnik jeszcze przed zdaniem matury wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. Z wykształcenia, zamiłowania i zawodu nauczyciel (ukończył też studia w zakresie pedagogiki specjalnej). Redaktor m. in. czasopism dla dzieci "Płomyk" i "Płomyczek". Współpracował z wieloma pismami: "Reflektorem" (tu debiutował jako poeta w 1923 r.), Zet, Głosem Nauczycielskim, Pionem i Kameną, w Polskim Radiu pracował w dziale literackim, pisał słuchowiska radiowe. Zginął tuż po wybuchu II wojny światowej, podczas bombardowania. Charakterystyczną cechą wierszy Czechowicza jest niestosowanie wielkich liter i znaków interpunkcyjnych, co decyduje o poetyckiej wieloznaczności tekstów. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Melancholia

Krzysztof Kamil Baczyński

Krzysztof Kamil Baczyński Juwenilia II Melancholia Szary pejzaż tętni kroplami w rzeki gęste, lśniące jak ołów, noc przepędza do pustych obór czarne chmury, stada bawołów. Po wądole nakisłym zmierzchem pełznie szumem chmur szarych liszaj, przez zasiane w ugorach cisze dzień brzeziną schodzi przez pole. 193... Krzysztof Kamil Baczyński Ur. 22 stycznia 1921 r. w Warszawie Zm. 4 sierpnia 1944 r. w Warszawie Najważniejsze dzieła: Pokolenie, Historia, Bez imienia, Dwie miłości, Z głową na karabinie Poeta, rysownik. Twórczość poetycką rozpoczął już jako uczeń gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie, gdzie w 1939 r. zdał maturę. Związany ze środowiskiem młodzieży lewicowej, m.in. z organizacją Spartakus działającą półlegalnie w szkołach średnich. W czasie okupacji niemieckiej zbliżył się do ugrupowań socjalistycznych, wydających podziemne pisma Płomienie i Droga. Od 1943 r. uczestniczył w tajnych kompletach polonistycznych, w tymże roku wstąpił do Harcerskich Grup Szturmowych, które stały się zalążkiem batalionu AK Zośka oraz ukończył konspiracyjną szkołę podchorążych rezerwy. Uczestnik powstania warszawskiego; poległ w walce przy Placu Teatralnym (Pałac Blanka); w parę tygodni później zginęła w powstaniu żona poety Barbara, którą poślubił w 1942 r. Nie licząc dwóch zbiorków odbitych na hektografie w 7 egzemplarzach w 1940 r. i kilku wierszy w antologiach Pieśń niepodległa i Słowo prawdziwe, zdążył ogłosić, pod pseudonimem Jan Bugaj, dwa konspiracyjne zbiory: Wiersze wybrane (1942) i Arkusz poetycki (1944) wydane nakładem Drogi. W 2018 roku został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Melancholia

Antoni Kępiński

Jest to książka o depresji, smutku, stanach nerwicowych występujących w różnych chorobach psychicznych, ale i towarzyszących codziennemu życiu ludzi w różnym wieku i w różnych życiowych sytuacjach. To, co napisał Kępiński o leczeniu depresji nadal pozostaje w mocy - staranna i wnikliwa analiza treści przeżyć jest jedynym sposobem postępowania zmierzającym do zaproponowania pacjentowi leczenia, dobranego do jego osobowości, a nie choroby. Powstała koncepcja, która nie prowadzi do opisania jeszcze jednego szczegółu, a wręcz przeciwnie - wbrew utracie przez naszą cywilizację wiary w możliwość ogarnięcia całości - podejmuje próbę jej opisania. Autor całe życie poświęcił chorym, darząc ich szacunkiem, współczuciem, oferując przyjaźń i zrozumienie. W ostatnich latach życia, nękany nieuleczalną chorobą, spisał A. Kępiński swoje praktyczne doświadczenia lekarskie, pozostawiając książki ważne dla lekarzy, ale równocześnie, przez swój głęboko humanistyczny stosunek do chorego, czytelne i przystępne dla każdego do dziś niezastąpione.

Melancholia w poezji polskiej po 1989 roku

Alina Świeściak

Książka przedstawia polską poezję najnowszą (powstałą po 1989 roku) z perspektywy melancholii, która wydaje się dzisiaj jedną z najważniejszych kategorii opisu artystycznych reakcji na rzeczywistość. Przedmiotem analizy w poszczególnych rozdziałach jest twórczość: Tadeusza Różewicza, Jarosława Marka Rymkiewicza, Ryszarda Krynic-kiego, Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego, Anny Piwkowskiej i Marzanny Bogumiły Kielar, Tomasza Różyckiego i Dariusza Suski, Jolanty Stefko, Andrzeja Sosnowskiego oraz Julii Fiedorczuk. Każdy z tych przypadków melancholii rozpatrywany jest z innego punktu widzenia, tak by uwyraźnić różnice światopoglądów poetyckich, różnice poetologiczne i pojemność samego pojęcia melancholii.  Mimo iż na podstawie tekstów da się opracować „model” melancholii ponowoczesnej, większość poetów realizuje w swojej twórczości jednak  jej wzór „tradycyjny”, przeżyciowy, egzystencjalny. Ponowoczesna melancholia, w której brak przestał boleć, a stał się czymś naturalnym, przede wszystkim naturalnym stanem języka (opartego właśnie na „źródłowym”, założycielskim braku – Blanchot, Lacan i ich postmodernistyczne „przepisanie” przez Derridę), w polskiej poezji nie wydaje się projektem w pełni przekonującym. Być może dlatego, że sam fenomen ponowoczesnej melancholii jest projektem cokolwiek podejrzanym. Czy „brak, który nie boli”, może być traktowany jako melancholiczny? Melancholia w przypadku poetów sytuujących się po stronie ponowoczesności z jednej strony wydaje się częścią językowo-filozoficznego eksperymentu, z drugiej jednak – może stanowić argument na rzecz tezy, że eksperyment ten nie jest stuprocentowo udany. Przyznanie ponowoczesnej melancholii racji istnienia wymaga przemodelowania tego pojęcia w kierunku „niedeficytowości” braku. Tam natomiast, gdzie brak nadal oznacza deficyt, należałoby uznać, że nie doszło do jego pełnej postmodernizacji. Alina Świeściak – adiunkt w Zakładzie Literatury Współczesnej Instytutu Nauk o Literaturze Polskiej Uniwersytetu Śląskiego, redaktor naczelna Kwartalnika Kulturalnego „Opcje”. Autorka książki Przemiany poetyki Ryszarda Krynickiego (Kraków 2004) oraz artykułów i recenzji poświęconych poezji najnowszej.

Melancholicy

Eliza Orzeszkowa

"Melancholicy" to zbiór nowel jednej z najwybitniejszych polskich powieściopisarek Elizy Orzeszkowej. Nominowana do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1905 roku, kiedy to członkowie Komitetu Noblowskiego uznali iż: "O ile w tekstach Sienkiewicza bije szlachetne polskie serce, to w twórczości Elizy Orzeszkowej bije serce człowieka". "Melancholicy" to zbiór prawie dziesięciu nowel autorstwa Elizy Orzeszkowej. W skład tego zbioru wchodzą takie utwory jak: "Bracia"; "Ascetka"; "Zrozpaczony".

Melancholicy. Nowele

Eliza Orzeszkowa

Melancholicy to dwa tomy opowiadań, w których Eliza Orzeszkowa potępia dekadentyzm Młodej Polski. Jako jego wady wskazuje między innymi pesymizm i amoralność. Lektura ciekawa i godna polecenia.

Melinda in the Forest

Karolina Jekiełek

Melinda in the Forest jest książką na poziomie podstawowym zaadresowaną dla dzieci i dorosłych uczących się języka angielskiego jako obcego. Książeczka opowiada historię Melindy, która pewnego dnia wybiera się ze swoją babcią do lasu. Ta uczy ją o zwierzętach i roślinach. Czego się dowie? Jaki będzie jest stosunek do natury? Przeczytaj koniecznie!     ‘Squirrels like the forest. They live in a forest, but you live in a house. You can’t live in the forest, but I have an idea. We can live in a forest for a short time,’ Granny says. ‘What?’ Melinda asks. ‘Yes, I have a tent. We can go on Friday, we can go with your friend and we sleep in the forest, what do you think?’ ‘Wow!’ says Melinda, ‘That’s great!’     Melinda in the Forest is a short story about a girl and her Granny who go to the forest and learn about the animals. Granny teaches Melinda to respect the animals and to be good for plants too. The story is written in simple English so as to make the story easy for children and foreigners who learn English.

Melodia Litny. Rozdroża cienistego szlaku

Łukasz Jabłoński

Wilczy kieł dla morderców, byczy róg dla gwałtowników, wężowy język dla stręczycieli magiczne tatuaże piętnujące zbrodniarzy wszelkiej maści. Czy odważysz się poznać wyklętych? Wkraczającym na rozdroża cienistego szlaku nie dane jest rozkoszować się sielankową aurą czy towarzystwem śmiałków bez skazy. To przede wszystkim kręgi napiętnowanych morderców, rabowników czy nierządnic. Łgarstwa, spiski i walka o wpływy oto codzienność Bastionu. Tam właśnie trafisz wespół z przywódcą osady, Thoregarem, oraz młodym banitą Malbo. Ostatni z wyklętych zapewne nieraz zająknie się na temat nieodległych czasów, gdy był jeszcze cesarzem Dwóch Oceanów. Czy Malbo zazna w Bastionie odmiany losu? Wsłuchaj się uważnie w historię jego ojca, której echa nawiedzają cienisty szlak, a być może zdołasz przewidzieć odpowiedź. O ile pozostali wyklęci darują Ci chwilę wytchnienia Kiedy staję naprzeciw wspaniałego obrazu, uśmiecham się. To wyraz czystej przyjemności obcowania z pięknem, które wzbudza emocje. Powiem tyle czytając tę książkę, również się uśmiechałam. Marta Krajewska, autorka powieści Idź i czekaj mrozów oraz Noc między Tam i Tu