Nie mijaj murowanego komina

Wacław Potocki

Nie mijaj murowanego komina Jedzie nas trzech z sejmiku imo dwór szlachecki;  Sam stał na grobli, baba w stawie płócze niecki;  Prosi na wstęp. Wstąpimy, bo południe blizko;  Każe wskok do obiadu zakładać ognisko,  A tym czasem do izby prowadzi nas siedzieć,  Chcąc się czego o przeszłym sejmiku dowiedzieć.  Prawimy, ale się nam na żołądku zwija,  Gdzie nie tylko południe, lecz śródwieczerz mija;  Już byśmy po pieczeni w karczmie przy ogórku  Jechali, nie czekając jego podwieczorku;  Dawno by konie obrok zjadły. Ów się boży,  Że owsa nie namłócił. Wolałbym najdrożej  Kupić w karczmie, niżeli siedzieć, jak na szydłach,  Dla kapłona tłustego i gęsi w powidłach,  Choć by i kuropatwa i cukrowe wety.  Jakoż patrząc na obrus i świeże serwety,  Przejźrałby się w talerzu, bo dopiero z szkuty.  Trzy godziny to leży na stole dla buty,  Wielka aparencyja przyszłego obiadu.  Nie byłoby inaczej, pomyślę, do ładu. [...]Wacław PotockiUr. 1621 w Woli Łużańskiej Zm. 1696 w Łużnej Najważniejsze dzieła: Wojna Chocimska, Ogród Fraszek Poeta o wyjątkowo obfitej spuściźnie, najważniejszy przedstawiciel tzw. baroku sarmackiego. Autor fraszek (zebranych w książce, której tytuł rozpoczynał się od słów Ogród, ale nie plewiony, bróg, ale co snop, to inszego zboża; kram rozlicznego gatunku...), pieśni, wierszowanych romansów, dzieł heraldycznych, trenów na śmierć dzieci (przeżył je wszystkie) i poematów. Pochodził z ariańskiej rodziny herbu Szreniawa, w 1658 przeszedł jednak na katolicyzm, by uniknąć przymusowej emigracji po wygnaniu arian z Polski. Pomijając to wydarzenie, wiódł typowe życie szlachcica: gospodarzył, sprawował urzędy (m.in. podczaszego krakowskiego w latach 1678-1685), uczestniczył w walkach z Kozakami i ze Szwedami, procesował się o majątek. Przez historyków literatury oskarżany niekiedy o prymitywizm i ograniczone horyzonty, w istocie Potocki często przywdziewał retoryczną maskę prostaczka i programowo odcinał się od stylu uprawiania poezji dworskiej. Twórczość jego charakteryzuje plastyczność opisu i konkretny charakter metafor - przy jednoczesnym zamiłowaniu do konceptów i odległych porównań (Żywot ludzki do golenia, Nagrobek grobowi). Spora część jego utworów miała charakter moralizatorski. Widać to także w dygresjach z Transakcji wojny chocimskiej - poematu opowiadającego przebieg kampanii wojennej z 1621 roku a opartego m. in. na diariuszu naocznego świadka, Jakuba Sobieskiego. Potocki świadomie zrezygnował z wydania poematu drukiem za życia, zyskując w ten sposób wolną rękę w pisaniu fragmentów krytycznych i polemicznych. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Nie mogę ci powiedzieć

Jakub Bączykowski

Ekskluzywny hotel, tajemnicza przeszłość i przyjęcie, podczas którego wszystko zaczęło iść nie tak, jak powinno Leon, pięćdziesięcioletni dyrektor szkoły, niemalże codziennie odwiedza swojego syna w szpitalu. Damian trafił tam w niejasnych okolicznościach w trakcie weekendu, który spędzał ze swoim partnerem, Łukaszem. W śledztwo włącza się Simona, ciotka Damiana, która mimo toczącej jej ciało choroby uczy się na nowo doceniać życie. Czy każdy rodzic dobrze zna swoje dziecko? Czy osoba, którą darzymy uczuciem, zawsze mówi prawdę? W tej odkrywanej przez autora po kawałku opowieści wspomnienia przeplatają się z rzeczywistością.

Nie mogę cię (nie) kochać. Tom 1

Mariola Lorek

Reed DiLaurentis przez całe swoje siedemnastoletnie życie pragnęła jedynie szczęścia ukochanej mamy, bez wahania więc zgadza się na przeprowadzkę do domu przyszłego ojczyma. Adam Hale jest dobrym człowiekiem, dlatego dziewczyna polubiła go od pierwszego spotkania. Niestety nie może powiedzieć tego samego o jego zbuntowanym, gburowatym osiemnastoletnim synu... Bardzo przystojnym synu. Archer z jakiegoś powodu nienawidzi Reed, a ona, ignorując krążące plotki, uparcie próbuje się dowiedzieć dlaczego. Prawda o chłopaku jednak niczego nie ułatwia, a Reed trafia w sam środek świata, którego zasad nie rozumie. Gdy obydwoje znajdą się w niebezpieczeństwie, odkryją coś, co nigdy nie powinno wyjść na jaw. Ich życie zmieni się na zawsze, a Reed będzie zmuszona zmierzyć się z pytaniem: czyje szczęście jest ważniejsze?

Nie mogę cię (nie) kochać. Tom 2

Mariola Lorek

Reed przekonuje się na własnej skórze, jak mroczny potrafi być świat jej chłopaka. Splot tragicznych wydarzeń sprawia, że Archer i jego przyjaciele z The Kings rozpoczynają walkę o przetrwanie. Jakby tego było mało, dziewczyna musi się zmierzyć z nowymi problemami. Ślub jej matki i Adama zbliża się nieubłaganie, to zaś oznacza, że osobiste szczęście nastolatki u boku Archera jest zagrożone. W jej sercu toczy się pojedynek między lojalnością wobec ukochanej mamy a tym, co sama czuje. Reed będzie zmuszona postawić wszystko na jedną kartę. Czas pokaże, komu powinna zaufać, a kto jedynie udawał przyjaciela. Czy miłość wystarczy, żeby w jej życiu nareszcie zapanował spokój?

Nie mogę cię zapomnieć

Monika Bartnik

Kornelia wiedzie ustatkowane życie. Ma zaradnego męża, perfekcyjnie urządzone mieszkanie i spodziewa się dziecka. Szczęście nigdy nie trwa wiecznie, a los bywa wyjątkowo okrutny. Kornelia traci dziecko, a w efekcie również męża, dach nad głową i środki do życia. Poronienie wpędza ją w głęboką depresję, z którą jednak podejmuje walkę w desperackiej próbie odzyskania kontroli nad własnym życiem.   Mija rok i zdaje się, że młoda rozwódka otrząsnęła się po traumatycznych przeżyciach. Jej życie staje się ponownie uporządkowane, choć pozbawione konkretnego celu. Wszystko to zmienia się, kiedy poznaje bogatego biznesmena, który okazuje się być kimś zupełnie innym niż się jej wydawało.   Śmiertelne niebezpieczeństwo, mroczne tajemnice i dzikość jej kochanka wywołują burzę uczuć, której nie da się oprzeć. Życie Kornelii w świecie mafii, choć w niczym nie przypomina jej starego i spokojnego, daje jej więcej szczęścia.     Rynek zalewają powieści pisane według schematu, który najzwyczajniej w świecie już mi się znudził. Na szczęście pojawiają się wciągające debiuty, takie jak „Nie mogę cię zapomnieć”. Jest miłość, mafia, ale również coś więcej — trudna historia kobiety, która po destrukcyjnych wydarzeniach ma okazję poznać coś, o czym wcześniej nawet nie myślała. Jedno jest pewne — to powieść, której po przeczytaniu długo nie zapomnisz... Magdalena Jarząbek, Czytam w pociągu   „Nie mogę Cię zapomnieć” to powieść pełna emocji, tajemnic oraz uczuć. Autorka z każdą kolejną stroną pokazuję nam przeogromny wachlarz przeżyć. Obok tej historii nie da się przejść obojętnie to jeden wielki rollercoaster emocji. Karolina Gliniecka @czekoladowystworek   Czasami droga, którą obieramy na samym początku, nie jest tą, którą dane nam będzie kroczyć przez resztę życia. Niekiedy los potrafi z nas zadrwić. Coś się kończy, by mogła się zacząć nowa przygoda, jak to miało miejsce w przypadku Kornelii, głównej bohaterki debiutanckiej książki Moniki Bartnik, której nie było dane zbyt długo pożyć w spokoju... Tajemnice. Namiętność. Skrajne uczucia. Życie, które z uporządkowanego w mgnieniu oka może zmienić się w rozgardiasz. Między innymi to odnajdziesz, drogi czytelniku, jeśli zdecydujesz się sięgnąć po „Nie mogę cię zapomnieć”. Katarzyna Ewa Górka @katherine_the_bookworm   "Nigdy cię nie zapomnę" to debiut, od którego nie można się oderwać i który koniecznie trzeba przeczytać! Gwarantowany istny rollercoaster zarówno pod względem emocji jak i wydarzeń w powieści. Polecam! Grażyna Wróbel, Czytaninka   Los bywa totalnie nieprzewidywalny. Zobaczcie sami, co zgotował Kornelii i jaki wpływ na nią będzie miał przystojny biznesmen. Jednak Liam nie jest tym, za kogo się podaje… To pełna ognia i pasji relacja, nad którą kontrolę sprawuje ten, który pewnego dnia zagościł w życiu głównej bohaterki. Czeka Was ostra i niebezpieczna jazda bez trzymanki. Polecam serdecznie. Agnieszka, @zlotowlosa.i.ksiazki

Nie mogę milczeć

Lew Tołstoj

„Nie mogę milczeć” to traktat Lwa Tołstoja, jednego z najwybitniejszych przedstawicieli realizmu w literaturze europejskiej. „Nie mogę milczeć” jest swojego rodzaju sprzeciwem, protestem, tego wybitnego autora i myśliciela, względem kary śmierci.

Nie moje niebo

Dorota Ostrowska

„Nie moje niebo” to trzecia część przygód szalonej księgowej z powieści „Gdzie diabeł nie może”. Duszyczka, rozdzielona z ukochanym diabłem Azazelem, musi walczyć o przetrwanie w pełnym przemocy mieście Ameryki Południowej. Uciekając przed nieznanym przeciwnikiem, ma do pomocy tylko piekielnego komandosa niskiej rangi i psychopatycznego diabła. Czy i tym razem uda jej się uniknąć mordercy? Książka zaskakuje, bo zło okazuje się nie do końca złe, a dobro ma sporo paskudnych domieszek. Poza warstwą romansową, jest to jedna wielka pogoń i ucieczka, przygoda i niespodziewane zwroty akcji, a Duszyczce udaje się postawić na nogi całe piekło. Lekka, dowcipna powieść, napisana z polotem i fantazją, doskonała na poprawę nastroju, składa się z dwóch tomów pod wspólnym tytułem „Gdzie diabeł nie może” i trzeciego zatytułowanego „Nie moje niebo”.     "Połknęłam" trzecią część w jeden dzień, podobnie jak poprzednie. To była czysta przyjemność!!! (Kinga Stańczyk)

Nie módlcie się!

Adam M-ski

Nie mó­dl­cie się! Nie mó­dl­cie się wy za mną, tu mo­dłów nie po­trze­ba,  Bym jesz­cze mło­dą pier­sią ode­tchnąć mógł głę­bo­ko  By duch mój śmia­ły, dziel­ny, uno­sił się do nie­ba  I stam­tąd ku swej zie­mi mi­ło­śne zwra­cał oko!    Je­że­lim ja nie umarł, je­że­li to mo­żeb­ne,  Mu­szę się jesz­cze zbu­dzić, jak ogień w ło­nie skał,  I wul­ka­nicz­ną pie­śnię w kra­iny śląc pod­nieb­ne,  Wy­po­wiem ból wul­ka­nu i pier­si ludz­kiej szał.    Ży­cia mi tyl­ko daj­cie! Daj­cie sze­ro­kie po­le  I drob­nych trosk co­dzien­nych ze­rwij­cie twar­dą sieć;  Puść­cie w świat, gdzie na czo­łach my­śli się skrzą so­ko­le,  By dźwi­gnąć trud ol­brzy­mi, coś ko­chać, cze­goś chcieć!    Wten­czas ja sam po­wsta­nę i wstrzą­snę mym wez­gło­wiem  I jak po­tęż­ny mo­carz dźwi­gnę po­ezji ber­ło,  I wspo­mnień się prze­szło­ści oprzę­dę zło­to­gło­wiem  I ku przy­szło­ści bły­snę za­klę­tą pie­śni per­łą,    Gdy cierń na dro­gę pad­nie -- ja cier­ni nie po­czu­ję;  W spiż twar­dy się za­mie­nię od skro­ni aż do stóp;  Lud ca­ły za­mknę w ło­no, z łez je­go broń uku­ję  Zwy­cię­ską -- lub zwy­cię­żon jak głaz za­le­gnę grób. [...]Adam M-skiUr. 1847, Dorohowica na Białorusi Zm. 7 października 1911, Dorohowica na Białorusi Najważniejsze dzieła: Jeden z wielu (poemat, 1890), Przebrzmiałe akordy (zbiór wierszy), Pieśni dorohowieckie Właśc. Zofia Trzeszczkowska Poetka i tłumaczka. Nigdy nie publikowała pod własnym nazwiskiem, korzystała z pseudonimu Adam M-Ski (skrót od nazwiska jej ojca Adama Mańkowskiego) i dopiero po śmierci jej tożsamość została ujawniona. Kontakty ze środowiskiem literackim i redakcjami pism utrzymywała jedynie listownie, a poza czasem spędzonym w stolicy po ślubie w 1863 r., nie bywała w Warszawie. Prowadziła intensywną korespondencję z Zenonem Przesmyckim (Miriamem), w której pisała o sobie w formie męskiej. Jej wiersze ukazywały się łamach licznych czasopism. Była żoną Wacława Trzeszczkowskiego, oficera w wojsku carskim, i towarzyszyła mu w wyprawach służbowych. Częste i dalekie wyjazdy były jednym z powodów, dla których po ślubie na 10 lat zaniechała twórczości literackiej. Zaczęła pisać na nowo w latach 1877-78 pod wpływem doświadczeń z wojny rosyjsko-tureckiej, na którą zdecydowała się pojechać z mężem. Przeżycia i przemyślenia z tamtego okresu ujęła w wierszach zebranych w cykl Z teki żołnierza. Największe uznanie przyniosła jej nie własna poezja, ale przekłady, do dziś uznawane za niezwykle udane. Tłumaczyła m.in. dzieła lorda Byrona, A. de Lamartine?a i F. Mistrala. Razem z A. Langem przełożyła z francuskiego Kwiaty Zła Ch. Baudelaire?a. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Nie mów do mnie mamo

Małgorzata Rosowska

Po traumatycznych przeżyciach Donka stara się odnaleźć w otaczającym ją świecie. Nie jest to łatwe. Na szczęście obok niej zawsze jest ukochany mąż Władysław i córka Jaśmina. Kiedy wszystko zaczyna się powoli układać, w życiu Zawistowskich pojawia się Dorota. Dziewczyna za wszelką cenę próbuje udowodnić, że należy do rodziny. Czy Donka i jej bliscy zaakceptują tę sytuację? Czy bohaterce uda się zapomnieć, zamknąć tragiczny rozdział i wreszcie zacząć spokojne, niczym nie zmącone życie?

Nie mówiąc nikomu

Danuta Awolusi

Prawda jest lepsza od kłamstwa. Powiedział to ktoś, kto nigdy nie musiał łamać nią cudzego życia. Czasem boli jak siarczysty policzek, ale co zrobić, jeśli przypomina ostrze noża, wbite aż po rękojeść? Pozostaje jedno wyjście: udawać, że jej nie ma. Tak się rodzą tajemnice. Niewypowiedziane myśli i pogrzebane nadzieje. Emocje opakowane w milczenie. Złe uczynki. Nawet ból może być sekretem. Cierpienie, którego nie widać w oczach ani kącikach ust, wnika głęboko w człowieka jak nieuleczalna choroba. Lepiej o nim nie mówić, nie wyjmować ostrza z rany, ryzykując, że poleje się za dużo krwi. Nie mówimy jednak wyłącznie o tajemnicach wielkich i dramatycznych, o traumach, które zamieniają ludzką istotę w nieporadne stworzenie. Przecież każdy z nas ma swoje małe, sekretne bolączki, wstydliwe myśli, nieczyste fantazje, kontrowersyjne poglądy. Świat nie musi o tym wiedzieć. Żona też nie, mąż również. Tym bardziej dzieci. Nawet przyjaciele. To, co głęboko ukryte, jest całkiem niewinne. Nikomu nie szkodzi. Też tak uważasz? To poznaj historię Laury i Maksymiliana. Barwna wielowątkowa opowieść. Między innymi znajdziecie w niej odpowiedź na pytanie, czy żyjąc w złotej klatce da się odnaleźć szczęście. Serdecznie polecam sprawne pióro autorki. Izabella Frączyk Danuta Awolusi, rocznik 86 - Ślązaczka, mieszkająca obecnie w Warszawie. Pisarka, autorka tekstów, od kilku lat prowadzi blog recenzencki "Książki Zbójeckie". Absolwentka filologii polskiej na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach.

Nie nasz papież. Pontyfikat zagraniczny Jana Pawła II

Mirosław Wlekły

Jan Paweł II wciąż budzi ogromne emocje w polskim społeczeństwie, choć od jego śmierci minęły już dwie dekady. Publikacje o nim nie tylko polaryzują dyskusje, lecz niestety okazują się również pożywką dla teorii spiskowych wykorzystywanych w politycznych sporach. Nie nasz papież Mirosława Wlekłego to pierwsza polska książka, analizująca pontyfikat Karola Wojtyły z szerszej, międzynarodowej perspektywy. Książka wyważona, znakomicie udokumentowana, która ma szansę zapoczątkować merytoryczną debatę na temat roli Kościoła w czasach, gdy na jego czele stanął konserwatywny Polak za główny cel stawiający sobie obalenie komunizmu. Mamy nadzieję, że upadek populistycznych rządów w naszym kraju będzie tej debacie sprzyjał, bo potrzebują jej zarówno katolicy, jak ateiści. Mirosław Wlekły pokazuje przede wszystkim, że wbrew temu, co się sądzi nad Wisłą, za granicą od dawna surowo oceniano pontyfikat Jana Pawła II. Był to bowiem papież, który powstrzymał reformy zapoczątkowane przez Sobór Watykański II, a tym samym zaprzepaścił wysiłki swoich poprzedników pragnących zmodernizować Kościół. To za jego rządów wierni coraz bardziej odwracali się od religii zinstytucjonalizowanej, księża na potęgę zrzucali sutanny, malała liczba powołań. Choć to akurat najmniej bolesny skutek jego działalności. Wlekły w chłodny, rzeczowy sposób pokazuje uwikłanie Wojtyły w geopolitykę. Wybór na głowę Kościoła człowieka zza żelaznej kurtyny był przede wszystkim na rękę Stanom Zjednoczonym, które za wszelką cenę chciały utrzymać wojskowe reżimy w krajach Ameryki Łacińskiej. Wspierające biednych, oddolne ruchy, takie jak stworzona przez chrześcijańską lewicę teologia wyzwolenia, w oczywisty sposób zagrażały imperialistycznym interesom USA. Jan Paweł II miał dostać ultimatum z Waszyngtonu, że jeśli nie powstrzyma rewolucyjnych działań latynoamerykańskich księży, pomoc dla Solidarności zostanie przez amerykański rząd odcięta. Wiadomo też, że papież finansował walkę z polską komuną pieniędzmi pochodzącymi od hierarchów Kościoła, którzy dopuszczali się ciężkich przestępstw. Kolumbijski kardynał Alfonso López Trujillo i założyciel meksykańskiego zgromadzenia Legion Chrystusa Marcial Maciel Degollado byli seksualnymi drapieżcami, wykorzystującymi i gwałcącymi nieletnich chłopców; Maciel napastował okrutnie także własnych synów. Trujillo, mający powiązania z narkotykowymi kartelami, doprowadził do licznych wydaleń ze stanu duchownego, zaginięć, a przypuszczalnie także śmierci ludzi Kościoła, którzy pomagali ubogim. Dziś wydaje się mało możliwe, by Jan Paweł II o tym wszystkim nie wiedział, awansując ich na coraz wyższe stanowiska. Jak wielu papieży przed nim, kierował się po prostu własnymi politycznymi interesami, a nie dobrem katolickiej wspólnoty i tych, którzy ją tworzą, zwłaszcza najsłabszych. Zaślepiony jednym celem, jakim była Polska, zupełnie nie rozumiał funkcjonowania reszty świata. Obwarowany w twierdzy dogmatów, z obsesją na punkcie seksualności, nie zezwalał na użycie antykoncepcji, a co gorsza w czasach epidemii AIDS krytykował użycie prezerwatyw, przyczyniając się do śmierci piętnastu milionów ludzi w Afryce. Mirosław Wlekły rysuje portret człowieka w gruncie rzeczy ograniczonego w swoich poglądach, zamkniętego na dialog, autorytarnego, ale też pogubionego w wielu sprawach, który wspierał się rzeszą miernych, ale wiernych dworzan dbających o własne korzyści i profity. Rola Stanisława Dziwisza, który po ujawnieniu licznych zbrodni Maciela pozwolił, by ekstrawaganckie przyjęcie z okazji nadania mu godności kardynalskiej w 2006 roku sfinansował Legion Chrystusa, jest tu szczególnie ponura. Papież Franciszek powiada, że anachronizm jest zawsze sprawcą zła. Że ocena postępowania Jana Pawła II przez pryzmat dzisiejszych czasów jest niesprawiedliwa. Bo dawniej skandale w Kościele po prostu się tuszowało. Czy jednak największym i najbardziej szkodliwym anachronizmem nie jest wyniesienie politycznego przywódcy Karola Wojtyły na ołtarze i obwołanie go świętym? ____________________ Świetny reporter napisał niezwykle potrzebną książkę. Patrzy w niej na pontyfikat naszego papieża z zupełnie innych punktów widzenia niż nasz. To bardzo pouczające. I smutne. Jak wiele wysiłku włożył Jan Paweł II w odcięcie się od prawdziwych problemów tego świata! Agnieszka Holland Zbrodnia i występek, seks i pieniądze, prywata i polityczne interesy. Żywo napisana, pasjonująca, chwilami szokująca opowieść reportera o mrokach pontyfikatu JPII, której nie powinniście przeoczyć. Artur Domosławski

Nie odrzucaj mnie

Marcin Radwański

W zimowy, niedzielny dzień, zapalony wędkarz spędza kilka godzin nad rzeką łowiąc ryby. Gdy po raz  ostatni zarzuca wędkę, ma nadzieję na naprawdę dużą sztukę. Widok wyciągniętej zdobyczy jest dla niego wstrząsający. Wyławia ludzką głowę. Rozpoczyna się śledztwo prowadzone przez policjantów z Komendy Miejskiej w Zielonej Górze. Kilka dni później w domku jednorodzinnym, na jednym z zielonogórskich osiedli zostają odnalezione ciała dwóch, młodych kobiet. Jedno z ciał nie ma głowy. Po oględzinach miejsca zbrodni, w późnych godzinach wieczornych  prowadzący dochodzenie komisarz Piotr Tonder, kontaktuje się z pilnie poszukującym go partnerem z wydziału. Kolega prosi komisarza o natychmiastowe spotkanie w odludnym miejscu. Podczas rozmowy informuje go, że miał romans z jedną z zamordowanych kobiet i prosi o pomoc w ukryciu tego faktu. Czy Tonder pomoże koledze narażając swoją reputację? Czy jego partner jest sprawcą brutalnych morderstw?

Nie oglądaj się

Karin Fossum

W cichym, spokojnym norweskim miasteczku, gdzie każdy się zna, w okolicy leśnego jeziorka policja znajduje zwłoki młodej Annie. Zbrodnie zaskakuje, bo przecież wszyscy uwielbiali dziewczynę. Nagle okazuje się, że życie w miasteczku nie wygląda tak idyllicznie, jak się wydawało. Na miejsce przybywają inspektor Konrad Sejer i jego pomocnik Jakub Skarre. Muszę zgłębić relacje Annie z rodziną i znajomymi, aby wskazać zabójcę. Dzięki temu poznają tajemnicę dziewczyny, a przy okazji innych mieszkańców. Karin Fossum to norweska królowa zbrodni. Największą popularność przyniosła jej seria kryminałów o inspektorze Sejerze. Przetłumaczono ją na kilkanaście języków, a wybrane części otrzymały nagrodę za najlepszą powieść kryminalną w krajach skandynawskich. Autorka w swoich książkach skupia się przede wszystkim na motywacjach morderców i logice stojącej za dokonywanymi zbrodniami. Pisarka obnaża mechanizmy strachu, szaleństwa i cierpienia.

Nie okłamuj mnie

Willow Rose

Dwunastoletnia Sophie Williams jedzie na letni obóz skautek, ale nigdy z niego nie wraca. Trzy miesiące później jej ciało zostaje odnalezione w najpopularniejszej części Cocoa Beach. Mieszkańcy miasta są wzburzeni. Szczególnie że dziewczyna była lokalną gwiazdą surfingu, uważaną za następczynię Kelly’ego Slatera. Tymczasem syn znanego senatora pada ofiarą porywaczy, a rodzice otrzymują poruszające nagranie. Eva Rea Thomas, teraz już była profilerka FBI, bezrobotna rozwódka, która dopiero co po latach wróciła do rodzinnego miasta, angażuje się w śledztwo prowadzone przez jej dawnego znajomego Matta Millera, łamiąc tym daną swoim dzieciom obietnicę, że nigdy więcej nie podejmie się pracy śledczej. Wraz z postępem dochodzenia sytuacja robi się jeszcze bardziej niebezpieczna, szczególnie dla rodziny Evy. „Nie okłamuj mnie” to pierwsza część serii Willow Rose, autorki ponad 80 powieści, które sprzedały się w wielu milionach egzemplarzy. Kilka z jej książek znalazło się wśród 10 największych bestsellerów Amazona w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Kanadzie. Jej książki wyróżniają się tempem, napięciem i absolutnie zaskakującymi zwrotami akcji. Dlatego wielbiciele nazwali ją Królową Krzyku.  Willow mieszka na Florydzie, w regionie Space Coast, z mężem i dwiema córkami. Kiedy nie pisze ani nie czyta, surfuje na falach Atlantyku i obserwuje delfiny.

Nie opuszczam rąk. Rozmowa z Leonem Tarasewiczem

Małgorzata Czyńska

Uznawany za jednego z najważniejszych polskich artystów współczesnych zdobył sławę w kraju i zagranicą. W swojej twórczości wychodzi poza blejtram, dosłownie i w przenośni maluje światłem i betonem, przełamuje schematy, przekłada rzeczywistość na język obrazu i przestrzeni. Leon Tarasewicz w rozmowie z Małgorzatą Czyńską opowiada o swojej białoruskiej tożsamości i skomplikowanych stosunkach Białorusinów z Polakami, o fascynacji naturą i zwierzętami, zwłaszcza kurami, które z pasją hoduje, wspomina czasy studenckie, ale przede wszystkim mówi o sztuce, której podporządkował całe swoje życie. Sztuka to jest poczucie niemożliwości. Twórca każdą kolejną pracą przekracza granice, o których sam jeszcze nie wie. I trzeba mocno wierzyć w to, że ma się przed sobą drzwi do otwarcia, drogi, którymi jeszcze nie szedłeś, ani ty, ani inni. Leon Tarasewicz (ur. 1957) malarz, profesor Akademii Sztuk Pięknych, wiceprezes Związku Hodowców Drobiu Rasowego Gallus w Polsce. Mieszka i tworzy we wsi Waliły. Laureat wielu nagród, między innymi Nagrody im. Jana Cybisa, Nagrody Fundacji Zofii i Jerzego Nowosielskich, Paszportu Polityki", Nagrody im. Jerzego Giedroycia, Nagrody im. prof. A. Gieysztora, Nagrody im. Cypriana Kamila Norwida, Nagrody Stulecia ZAiKS-u. Współpracuje z warszawską Galerią Monopol, Galerią Foksal, rzeszowską Galerią Tabot, poznańską Galerią Ego, a także lubelską Galerią Białą.

Nie oświadczam się

Wiesław Łuka

W Wigilię Bożego Narodzenia 1976 roku pod kołami dwóch autobusów zginęli kobieta w ciąży, jej mąż i trzynastoletni brat. Morderstwa dokonali członkowie jednej rodziny przy milczącym udziale kilkudziesięciu mieszkańców wsi. Motywem zbrodni była domniemana kradzież wędliny na weselu. Wiesław Łuka zrelacjonował przebieg procesu, w którym sądzono niemal całą społeczność. A gdy po trzydziestu pięciu latach wrócił na miejsce zbrodni, usłyszał, że jest szatanem. Nie mamy tu do czynienia z książką z gatunku true crime. Nie oświadczam się to ponadczasowa opowieść o złu. I o tym, że mała społeczność żyje według alternatywnego kodeksu moralnego. Nikt nie przeciwstawił się człowiekowi, który zainicjował morderstwo, bo nikt nie chciał podpaść właścicielowi jedynego ciągnika we wsi... Zapanowała zmowa milczenia, chociaż wszyscy wiedzieli, co wydarzyło się na drodze. Prawdę powiedziało dopiero dziecko.

Nie otwieraj drzwi

Izabela Szolc

Komisarz Anna Hwierut, samotnie wychowywana przez ojca policjanta, nie wyobrażała sobie dorosłego życia bez słodkiego odoru komendy miejskiej. Wiadomo: praca ta miała łączyć się z staniem na straży sprawiedliwości plus bonus w postaci pewnej, choć miernej pensji z budżetówki. Życie zweryfikowało te marzenia Anna Hwierut nie wyobrażała sobie też życia bez odnalezienia drugiej połówki. Bycia z kimś razem do grobowej deski. I ich gromadką dzieci...Życie zweryfikowało i to marzenie Anna Hwierut ma trzydzieści parę lat, sama wychowuje trudnego syna. A trudni dorośli mężczyźni z warszawskiej komendy też przyprawiają ją o ból głowy. I ból serca. Wiadomo: krew nie woda. Płynie szerszą strugą niż saski odcinek Wisły. Nastolatki z myślą o samobójstwach, ktoś znajduje martwe pokiereszowane dziewczęta, nieżywych kloszardów oraz żony, spalone w samochodzie niby na średniowiecznym stosie To nie napawają optymizmem, ale budzi w Annie wolę walki. Agnieszka Osiecka napisała: To był maj, pachniała Saska Kępa/ Szalonym, zielonym bzem Z szaleństwem możemy się zgodzić, ale Saska Kępa komisarz Anny Hwierut pachnie barbecue z człowieka A Anna, piekielnie ludzka Anna, wciąż jest na zakręcie.

Nie pamiętam cię, córeczko

Danka Braun

W jednym z krakowskich szpitali przebywa młoda pacjentka, która na skutek urazu głowy straciła pamięć. Nie wie, kim jest ani jak się nazywa. Po kilku dniach w jej sali pojawia się mężczyzna, Aleks Kulik, twierdząc, że kobieta ma na imię Laura i jest jego żoną oraz matką ich pięcioletniej córeczki. Laura nie rozpoznaje męża, córki ani domu, w którym podobno mieszkają od pewnego czasu. Staje się nieufna i podejrzliwa, ale wszystko wskazuje na to, że rzeczywiście jest Laurą Kulik. Kobieta powoli akceptuje więc rzeczywistość i asymiluje się w nowej dla siebie rodzinie. Zaczynają ją jednak nawiedzać niepokojące sny. Kilkakrotnie śni jej się inny mężczyzna i inna dziewczynka, z którymi czuje mocną emocjonalną więź. Pewnego dnia podczas spaceru w pobliskim lesie Laura spotyka mężczyznę ze snu... i jej dotychczasowe życie ulega niespodziewanym perturbacjom.

Nie poddawaj się

Kyle Idleman

Rodzic nieposłusznego dziecka. Małżeństwo, które jest zagrożone rozstaniem. Mężczyzna, który stracił pracę. Kobieta tonąca w długach. Pacjent, który słyszy złą diagnozę. Student, który nie może liczyć na równe traktowanie. Ludzie, których życie wisi na włosku, którzy tracą wiarę i siły. Co wszystkie te osoby potrzebują usłyszeć? NIE PODDAWAJ SIĘ Życie to pole minowe. Jest przepełnione wyzwaniami, które negatywnie odbijają się na naszej odwadze, przekonaniach, a nawet na naszej wierze. Jednak Bóg szepcze do ucha zmęczonych: Nie poddawaj się. Czerpiąc z inspirujących historii biblijnych i świadectw wytrwałości z pierwszej ręki, bestsellerowy autor - pastor Kyle Idleman, zachęca czytelników, by zrzucili swoje troski na Boga i zaufali Jego miłości i wyczuciu czasu, modlili się o cierpliwość i siłę oraz szukali wsparcia w Bożej rodzinie. Kyle Idleman to pastor nauczający w Southeast Christian Church w Luisville w stanie Kentucky - piątym co do wielkości kościele w Ameryce. Każdego weekendu głosi tam do przeszło 20 tysięcy osób. Za swoje bestsellerowe książki otrzymał liczne nagrody. Jest autorem Więcej niż fan, Łaska jest silniejsza, Wojna bogów, Zasada Aha oraz Koniec mnie. Często przemawia na ogólnokrajowych konferencjach oraz we wpływowych kościołach w całym kraju. Kyle i jego żona DesiRea mają czworo dzieci i mieszkają na farmie. Rekomendacje: „W Nie poddawaj się Kyle Idleman zachęca, by wierzyć, walczyć i zachować właściwą perspektywę. Jeśli chcesz znaleźć odwagę i siłę pośród życiowych wyzwań, ta książka jest dla ciebie”. Dr Kevin Leman, autor bestsellerów „New York Timesa”: Have a New Kid by Friday (Miej nowe dziecko do piątku) oraz The Birth Order Book (Książka o kolejności urodzeń) „Wszyscy mamy momenty w życiu (zdecydowanie zbyt często), gdy kusi nas, by się wycofać, poddać, odejść. Jednak Kyle Idleman zwiastuje potężne i osobiste wezwanie, że łaska nigdy nie odpuszcza – i my również nie powinniśmy. Bez względu na wszystko. Nie poddawaj się to połączenie cennego wglądu z praktycznymi poradami; to przesłanie, którego wszyscy potrzebujemy. Na tych stronach znajdziesz to, czego potrzebujesz, aby stać z podniesionym czołem, iść naprzód i doświadczyć przełomu, jaki Bóg ma dla ciebie”. Margaret Feinberg, autorka Taste and See: An Aspiring Foodie’s Search for God among Butchers, Bakers, and Fresh Food Makers (Skosztuj i zobacz: Aspirujący znawca kulinarny szuka Boga wśród rzeźników, piekarzy i wytwórców świeżej żywności) „Jako trener zwycięskiej drużyny Super Bowl, właściciel zwycięskiego zespołu NASCAR, mąż, ojciec, lider i przeciętny Joe nauczyłem się szukać głęboko, walczyć zaciekle i nigdy się nie poddawać. Przeczytaj Nie poddawaj się i odkryj, co oznacza zdobyć daną nam od Boga odwagę i pewność siebie, które pozwolą ci dojść do zwycięskiego finiszu”. Joe Gibbs, autor książki Game Plan for Life (Plan rozgrywki zwanej życie) „Biegłem pewnego razu samotny maraton – żadnych kibiców. Na około dwa kilometry przed końcem jakiś gość stojący na rogu ulicy zawołał: »Dobrze ci idzie, stary! Nie poddawaj się! Już prawie jesteś!«. To dla mnie bardzo wiele znaczyło. Ta książka jest jak ten człowiek. Bardzo jej potrzebowałem. Wszyscy tego potrzebujemy. Dziękuję, Kyle, za bycie szczerym i bardzo, bardzo zachęcającym”. Brant Hansen, autor książki Unoffendable and Blessed Are the Misfits (Błogosławieni i nieporuszeni są odmieńcy) „W książce Nie poddawaj się Kyle Idleman nauczy cię nie słuchać głosu tłumu, zrzucić wszystko to, co cię obciąża, i ruszyć do wyścigu, do którego Bóg cię powołał. Ruszysz z odwagą, by się nie poddać i iść dalej bez względu na to, co może przyjść”. Tamika Catchings, autorka książki Catch a Star (Chwyć gwiazdę) „Kyle jest błyskotliwy, współczujący i świetnie się komunikuje, przekazując prawdę Pisma Świętego w świeży, przekonywający i właściwy sposób”. Rick Warren, autor książki Życie świadome celu  

Nie pozwolę ci odejść

Ewa Formella

Spotkali się zupełnie przypadkiem, tylko na krótką chwilę, z pewnością, że się więcej nie zobaczą Nina czterdziestoletnia matka sześcioletniego Krzysia po kolejnej kłótni małżeńskiej, wywołanej alkoholową agresją męża, postanawia wyjechać na święta do rodziny. Nie wie jednak, że jej krewni zaplanowali wyjazd do ciepłych krajów. Zostaje zmuszona do zamieszkania w pensjonacie. Tam poznaje Karola, który samotnie wychowuje wnuczkę Matyldę. Dzieci bardzo szybko się zaprzyjaźniają a między Niną i Karolem zaczyna kiełkować nie tylko nić sympatii. Kobieta jest w rozterce między uczuciem do męża a coraz silniejszym uczuciem do Karola. Widząc jednak szczęście syna, który Matyldę traktuje prawie jak siostrę, zastanawia się, czy nie zaryzykować związku z Karolem. Czy Nina w końcu zazna pełni szczęścia?

Nie pozwolisz żyć czarownicy

Tomasz Kowalski

W 1835 roku, na łamach tygodnika „Przyjaciel Ludu” pojawił się dziwny tekst dotyczący procesu i skazania za czary, czternastu kobiet. Miał on formę relacji naocznego świadka wydarzeń, który ponoć widział, jak w 1775 roku we wsi Doruchów, tamtejszy dziedzic pojmał, poddał torturom, a na koniec spalił nieszczęsne kobiety. Mieszkańcy Doruchowa są pewni, że 243 lata temu, taki proces miał miejsce, a na terenie tzw. trójkąta czarownic, zapłonął stos. Tomasz Kowalski w oparciu o tę historię napisał opowieść o drzemiących w ludziach lękach przed siłami nieczystymi, czarami i zabobonami. Jest to również powieść o kobietach i mężczyznach, o tym, że polowania na czarownice trwają po dziś dzień, a tytułowe cioty, jak nazywano w dawnej Polsce czarownice i ich kaci, mogą mieszkać tuż za ścianą.

Nie pozwól mi odejść. Ella i Micha

Jessica Sorensen

Ella i Micha przyjaźnią się od dzieciństwa. Ale jedna tragiczna noc przekreśla ich przyjaźń i na zawsze zmienia życie... Ella kiedyś była niepokorna i zadziorna, choć miała serce na dłoni. Jednak kiedy wyjechała na studia, zostawiła wszystko za sobą. Zamieniła się w osobę, która postępuje zgodnie z regułami, trzyma fason i ukrywa swoje problemy. Ale nadchodzą wakacje, a ona nie ma gdzie się podziać, więc musi wracać do domu Ella obawia się, że to, co starała się tak mocno ukryć znów ujrzy światło dzienne, tym bardziej, że Micha mieszka tuż obok. Jeśli spróbuje wywabić z ukrycia jej dawne ja, trudno będzie się mu oprzeć. Micha jest seksowny, pewny siebie i jak nikt inny potrafi trafić do serca Elli. Wie o niej wszystko, włącznie z najmroczniejszymi sekretami. Twardo postanawia odzyskać swoją najlepszą przyjaciółkę i dziewczynę, którą kocha. Bez względu na wszystko Fantastycznie wciągająca historia Ta książka zabierze cię w niezapomnianą podróż, a jej finał aż wbija w fotel". Dark-Readers.com

Nie przestałyśmy być kobietami

Weronika Wierzchowska

Opowieść o kobietach w cieniu wojny, które chciały kochać, przyjaźnić się - po prostu żyć. To były dziewczyny takie jak każda z nas. Ale wojna odebrała im rodziny i młodość, rzuciła daleko na wschód, gdzie dorastały w sowieckich kołchozach i syberyjskich tartakach. Większość nie miała nawet dwudziestu lat, gdy wstępowały do armii, co było jedyną nadzieją na powrót do ukochanej Polski. Chorobliwie ciekawska kresowiaczka Janka i zagubiona służbistka Ania jesienią 1944 roku wraz z pierwszą kompanią fizylierek z Samodzielnego Batalionu Kobiecego im. Emilii Plater wkraczają w ruiny warszawskiej Pragi i obejmują posterunki, by strzec to, co ocalało, przed hitlerowcami i szabrownikami. Czy w ogniu wojennych intryg jest szansa na kobiecą przyjaźń? Czy miłość w cieniu śmierci zawsze jest silniejsza? Ile znaczy radość z wolności, czyli życia? Weronika Wierzchowska - z wykształcenia chemiczka, przez lata zatrudniona w korporacji farmaceutycznej, potem w firmie kosmetycznej. Lubi mieszać, zarówno w chemicznych reaktorach, kuchennych garnkach, jak i w losach wymyślonych przez siebie postaci. Od dziecka kocha książki, co w końcu zaowocowało samodzielnymi próbami ich pisania. Fascynują ją historie interesujących, choć zapomnianych kobiet, które chętnie przypomina w swoich powieściach. Perypetie pań z dawnych epok często zestawia z losami współczesnych, dzielnych i niezwykłych Polek.

Nie przywitam się z państwem na ulicy. Szkic o doświadczaniu niepełnosprawności

Maria Reimann

Książka Marii Reimann jest próbą opisu zmagań z fizycznymi ograniczeniami i zrozumienia różnych znaczeń odmienności nie w pełni sprawnego ciała. Punktem wyjścia są dla autorki jej rozmowy z kobietami urodzonymi z zespołem Turnera, szczególną kondycją genetyczną wywołującą różne niejednoznaczne zmiany w budowie i funkcjonowaniu organizmu. Głosy rozmówczyń łączy zaś z własnym doświadczeniem życia z niepełnosprawnością. Skupienie, empatia i subtelne poczucie humoru towarzyszą głęboko humanistycznemu namysłowi nad cierpieniem i strategiami przekraczania ograniczeń. W efekcie otrzymujemy misternie skonstruowaną, złożoną z żywych, nasyconych uczuciami obrazów, poruszającą refleksję nad kondycją naszego człowieczeństwa.