Pozytywnie! Jak nie szukać dziury w całym

Anna Walewicz-Kuc

Odmień swoje życie na lepsze! Psychologowie i terapeuci jednym głosem biją na alarm! Coraz częściej mamy problemy z samoakceptacją, poczuciem celowości i sensu życia, utrzymaniem pozytywnych relacji z innymi ludźmi, a przede wszystkim z odczuwaniem radości z życia. Ta, wydawać by się mogło, przygnębiająca diagnoza nie jest jednak wyrokiem. Żyją bowiem wokół nas ludzie, którzy mimo licznych przeciwności losu, niepowodzeń, a czasami naprawdę ciężkich przeżyć potrafią myśleć pozytywnie i zachować pogodę ducha. Pojawia się zatem pytanie: jak oni to robią? Co sprawia, że w obliczu nawet trudnych sytuacji życiowych potrafią z optymizmem patrzeć przed siebie i cieszyć się każdym dniem? Z wieloletnich doświadczeń autorki w pracy z ludźmi wynika, że wszystko, co potrzebne do zmiany, jest w nas. I tylko od nas zależy, czy umiejętnie wykorzystamy nasze wewnętrzne zasoby. Jeżeli chcesz się dowiedzieć, jak pokonać zgubny nałóg szukania dziury w całym i przestawić się na pozytywne myślenie sięgnij po tę książkę. I pamiętaj: jesteś tym, co myślisz. A myślami budujesz własny świat.

Pozytywnie nieobliczalni

Marcin Brzostowski

„Pozytywnie nieobliczalni” – to powieść, której główny bohater, młody prawnik, zderza się z bezwzględnym światem korporacji i szybko odkrywa, że w jego życiu wciąż na pierwszym miejscu znajdują się młodzieńcze ideały. Będzie zmuszony dokonać wyboru pomiędzy zawodowym prestiżem i pieniędzmi, a wiernością własnym przekonaniom. Czy jego wybór okaże się właściwy, niech przekona się sam Czytelnik. „Pozytywnie nieobliczalni” po raz pierwszy ukazali się na rynku wydawniczym w 2002r. i byli próbą nakreślenia obrazu pokolenia, które „wchodziło w dorosłość” w czasach, gdy wartości niematerialne zaczynały ustępować miejsca królującemu dziś konsumpcyjnemu modelowi życia. Marcin Brzostowski (ur. 1969) – autor powieści „Pozytywnie nieobliczalni”, „Radio miłość nadaje!”, „I tak skończymy w więzieniu! czyli Tryptyk Polski (bez trzeciej części)”, „Podpalę wasze serca!”, „Zemsta kobiet”, „The vengeance of women”; zbioru miniatur „Szach-Mat! czyli Szafa wychodzi, ja zostaję” oraz tomiku poezji „Teraz dni pachną kawą”. Laureat konkursu Ad Absurdum zorganizowanego przez wydawnictwo Indigo. Fragment nagrodzonego tekstu został opublikowany w książce „Śmiertelnie absurdalne zebranie, edycja 2007/08”. Jest także zdobywcą II miejsca w konkursie na opowiadanie, zorganizowanym przez portal literacki kochamksiazki.pl (2013). Strona autora: www.brzostowski.org

Pozytywny Dziennik

Barbara Celińska

Skupianie umysłu na tym, co pozytywne, ma moc przyciągania dobra. Nie ma w tym żadnej magii. Potwierdzają to psycholodzy i lekarze. Odpowiednie nastawienie pomaga przezwyciężać codzienne problemy, poprawia zdrowie i samopoczucie. Warto pracować nad tym, by optymizm i radość życia stały się nawykiem. Ten dziennik Ci w tym pomoże. Łagodnie naprowadzi Twoje myśli na to, co przyjemne i sprawi, że częściej będziesz się uśmiechać. Prowadź dziennik przez 30 dni, zapisując odpowiedzi na zadane w nim pytania. Zajmie Ci to tylko kilka minut dziennie. Będziesz zdziwiony tym, ile szczęścia mogą wywołać twoje myśli. Dlaczego ten dziennik pomaga i w jaki sposób sprawdzisz rezultaty? Dziennik zawiera inspirujące pytania dotyczące różnych sfer życia. Zachęca do snucia pozytywnych refleksji na ich temat. Cykl pytań powtarza się co 10 dni. Na to samo pytanie odpowiesz zatem w ciągu miesiąca trzykrotnie. Gdy skończysz prowadzić dziennik przekonasz się, że za każdym razem udzielanie odpowiedzi na to samo pytanie było dla Ciebie nieco łatwiejsze. Twoja zdolność do dostrzegania pozytywów wzrosła. Trenuj bycie optymistą już od dziś. Pozytywny dziennik stworzony został po to, byś mógł przechowywać plik na dowolnym urządzeniu, na przykład telefonie (plik pdf). Dzięki temu co dzień możesz poświęcić chwilę na przeczytanie pytań i udzielenie na nie odpowiedzi. Odpowiedzi możesz oczywiście zapisywać. Bardzo wygodnym rozwiązaniem jest również wydrukowanie Pozytywnego Dziennika.  

Pozytywny egoista

Ewelina Golba

POZYTYWNY EGOIZM Gdy przestaniesz wreszcie zwracać zbytnią uwagę na to, co myślą i mówią inni, znajdziesz wreszcie to, co chcesz robić tylko dla siebie i poczujesz się z tym wspaniale. Wtedy przestaniesz błądzić po omacku, zmieniać stale zainteresowania, pracę czy partnerów. To sprawi, ze zrozumiesz, czego chcesz TY a nie inni. To sprawi, że skończy się Twój konflikt wewnętrzny, z którego wynikały Twoje błędne pragnienia. Kim jest pozytywny egoista? To człowiek niesamowicie zadowolony z życia, znający swoją wartość, drogę i cel. Wie, co kocha, a czego nienawidzi, nie ma zamiaru zadawać sobie bólu, by na siłę zadowolić innych. Wie, co chce robić w życiu i do tego dąży ale nigdy po trupach. Myśli o sobie, jednak bije od niego światło, które sprawia, że pomaga innym. Ma jedynie pozytywne cechy typowego egoisty. Nie narzeka ani nie lamentuje, tylko tworzy własną rzeczywistość. Sam kieruje swoim życiem i bierze za nie pełną odpowiedzialność. Ma wysokie poczucie własnej wartości i nie poddaje się pod wpływem krytyki. Co różni go od zwykłego egoisty?On nie myśli tylko o sobie - on jedynie idzie swoją drogą, dzięki czemu pomaga innym w tym, w czym naprawdę jest dobry. Jego działania wynikają z prawdziwej, szczerej chęci, z pasji, i płyną prosto z serca. Niczego nie udaje i nie zmyśla - jest autentyczny i naturalny.

Pożar

Brandon Sanderson

 NEWCAGO JEST WOLNE. NIEZWYCIĘŻONY EPIK STALOWE SERCE NIE ŻYJE. I ZGINĄŁ Z RĘKI CZŁOWIEKA - DAVIDA CHARLESTONA Wyeliminowanie Stalowego Serca miało uczynić życie prostszym i znośniejszym. Zamiast tego David uzmysłowił sobie, że ma coraz więcej pytań. Fundamentalnych. I nie ma nikogo w Newcago, kto mógłby mu udzielić na nie odpowiedzi. Wraz z grupą innych Mścicieli wyrusza do Babilaru dawnego Manhattanu. Rządzi nim tajemniczy Epik Regalia, a David jest pewien, że właśnie to miasto umożliwi mu znalezienie odpowiedzi na jego pytania. I choć wizyta w mieście ciemiężonym przez potężnego Epika jest ryzykiem, David zamierza je podjąć. Pragnie tego, bo zgładzenie Stalowego Serca pozostawiło w jego sercu dziurę. Dziurę, którą niegdyś wypełniała żądza zemsty. Teraz jest tam ktoś inny kolejny Epik, Pożar. A David jest gotów podjąć wyzwanie znacznie mroczniejsze i niebezpieczniejsze nawet od zabicia Stalowego Serca chce odnaleźć Pożara i uzyskać odpowiedzi na dręczące go pytania

Pożar na pustkowiu: Droga do Kilumary

Radomir Darmiła

Uprzedzenia mogą skonfliktować pojedynczych ludzi. Mogą też unicestwiać całe narody. W świecie skąpanym w oceanie trującej pomroczy przeżyć można tylko na szczytach wystających ponad mgławicę. Ludzie zbudowali tam swoje miasta i pilnie strzegą do nich dostępu czerwonookim Elkari. Na temat rasy krążą ostrzegawcze opowieści - to oszuści bez serc, którzy kradną i pożerają dzieci. Gdy Bastian trafia na dwie Elkarijki, nie reaguje jak inni ludzie. Wykolejony oficer szuka dla siebie celu w życiu, a pomoc poszukiwanym przez Federację Kamgaru istotom wydaje się godnym wyzwaniem! Bastian wyrusza do tworzącego się właśnie miasta Elkari, by wspierać rasę w walce z wrogami. Gdy zrozumie, z czym mierzą się mieszkańcy, czy starczy mu odwagi, by wytrwać w postanowieniu? Pasjonująca lektura dla miłośników serialu Firefly. Radomir Darmiła - pseudonim artystyczny polskiego twórcy opowiadań i powieści fantasy i science-fiction. Debiutował postapokaliptycznym Światem bez świtu. Zawodowo naukowiec-informatyk, pracuje na uczelni.

Pożary i zgliszcza. Powieść na tle powstania styczniowego

Maria Rodziewiczówna

Aleksander Świda to człowiek dumny, hardy i honorowy, acz porywczy. Dla idei i miłości swojego serca jest gotów poświęcić życie. Pewnego dnia zostaje fałszywie oskarżony przez swego sąsiada, Dominika Czaplica, o podpalenie zabudowań sąsiedzkiego majątku. Aleksander na wiele lat znika z okolicy. Tymczasem wybucha powstanie. Rząd Narodowy wzywa Świdę do udziału w walce. W pierwszej chwili Aleksander odmawia, uznając ten zryw za źle przygotowany i groźny dla Polski. Słucha jednak głosu jedynego człowieka, któremu wierzy bezgranicznie: ukochanej kobiety. Angażuje się w walkę. Los ponownie styka go z Czaplicem, który kolaboruje z wrogiem... Pożary i zgliszcza to ciekawa i wciągająca od pierwszego akapitu lektura.

[Pożarze pierśny, płomieniu ustny...]

Bolesław Leśmian

Bolesław Leśmian Trzy róże Pożarze pierśny, płomieniu ustny Pożarze pierśny, płomieniu ustny, Bezsenne noce, senne poranki! Bądź pochwalony i bądź rozpustny, Uśmiechu wiernej mojej kochanki! Choć, zasypiając, nie wie, że pieszczę, Lecz drga opodal swymi ramiony Raduj mnie jeszcze i męcz mnie ... Bolesław Leśmian Ur. 22 stycznia 1878 r. w Warszawie Zm. 7 listopada 1937 r. w Warszawie Najważniejsze dzieła: zbiory wierszy: Sad rozstajny (1912), Łąka (1920), Napój cienisty (1936), Dziejba leśna (1938); zbiory baśni prozą: Klechdy sezamowe (1913), Przygody Sindbada Żeglarza (1913) i Klechdy polskie Wybitny polski poeta, eseista, prozaik i tłumacz tworzący w Młodej Polsce i dwudziestoleciu międzywojennym. Pochodził ze spolszczonej inteligenckiej rodziny Lesmanów. Spokrewniony z A. Langem i J. Brzechwą. Ukończył studia prawnicze w Kijowie. Współtworzył Chimerę i Teatr Artystyczny w Warszawie. Jego poezję cechował symbolizm, sensualizm, mistycyzm, spirytyzm, zainteresowanie paranormalnością, postulowanie powrotu do natury (poeta jako człowiek pierwotny), poszukiwanie miejsca Boga w świecie, ale i egzystencjalne spory ze stwórcą. Nawiązywał do ludowości (tworząc neologizmy oraz własne mity i postaci), stylistycznie do baroku i romantyzmu, ideowo do filozofii Nietzschego i Bergsona. Mistrz wiersza sylabotonicznego. W 1933 r. został członkiem Polskiej Akademii Literatury. autor: Alicja Szulkowska Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Pożądanie na żądanie

Rafał Wałęka

O czym ta opowieść? To nie jest typowa komedia romantyczna, to czarna komedia o miłości! Miłość. Jedna z większych zagadek ludzkości. Nieosiągalna dla wielu, choć jest dla każdego. Nienamacalna, a tak dotkliwa. Nie ma czegoś takiego jak jedna miłość, bo jej rodzajów znamy miliony. Miłość do matki, miłość do syna, miłość do kobiety, miłość do bogactwa, miłość szczęśliwa czy nieszczęśliwa. Nieważne. Miłość to skłonność, a w naturze mamy uleganie im. Np. do grzechu. Grzesznikiem właśnie jest Bekas, Marcin Bekas. Czerpiący z życia pełnymi garściami mężczyzna, który nigdy nie bał się ulegać pokusom. Singiel, król życia, nie tylko swojego. Nie chcąc ulec bezrobociu w Polsce, trudni się zabójstwami na zlecenie. Nie uważa się za dybiącego na czyjeś żywoty psychopatę. Mniema iż po prostu jest kimś, kto zajmującą się czymś w czym jest dobry. Leo Messi gra w piłkę, Micheal Jordan grał w koszykówkę, Dostojewski pisał, a Bekas zabija... Życie Bekasa przewróci nowe zlecenie. Pozbawi życia samego Kupidyna. Zostanie zmuszony do zajęcia jego miejsca. Początkowo niechętny do łączenia ludzi w pary, dostrzega w nowej mocy potencjał do... własnej frajdy. Wykorzystuje dar do sprowadzania chaosu. Cóż, z wielką mocą przychodzi wielka... frajda! Kim jest autor? Strona FB: https://www.facebook.com/RafalWalekaPismak?fref=ts Strona autorska: https://walek07.wix.com/pismak Rafał Wałęka - pismak z pasją.

Pożądanie o smaku latte

Monika Hołyk-Arora

Urażone uczucia oraz duma rzadko bywają dobrymi doradcami. Anastazja przekonała się, że zemsta może pozostawić po sobie gorzki smak porażki. Costas odkrył zaś, że czasami nie warto tłumić uczuć kryjących się na dnie serca. Czy tych dwoje ma szansę jeszcze raz się spotkać? Czy tym razem odważą się walczyć o wspólną przyszłość? A może już jest za późno?

Pożegnaj wagę. Jak wykorzystać techniki ACT w odchudzaniu i utrzymaniu wymarzonej sylwetki

Ann Bailey, Joseph Ciarrochi, Russ Harris

Wszelkie diety cud i trendy fitness mogą stwarzać iluzję utraty wagi, ale rzadko są skuteczne na dłuższą metę. Autorzy proponują odmienne podejście do odchudzania. Wykorzystując techniki zaczerpnięte z terapii akceptacji i zaangażowania, pokazują, jak dokonać trwałych zmian w życiu. Skupiając się na barierach psychicznych, które utrudniają ustalanie i osiąganie celów, promują holistyczne podejście do dobrego samopoczucia, odchudzania i utrzymania upragnionej wagi takie, które wykracza poza planowanie posiłków, liczenie kalorii i treningi na siłowni. Z książki dowiesz się, jak zaprzestać działań, które nie przynoszą oczekiwanych rezultatów, i skierować swoją energię na to, co zadziała, ponieważ będzie zgodne z twoimi wartościami. Poznasz sposoby radzenia sobie z przykrymi emocjami i bolesnymi myślami, będącymi prawdziwą przyczyną porażki w walce o zrzucenie wagi. A praktyka uważności pomoże ci świadomie dokonać wyboru: dlaczego, co i jak jesz. Dzięki zamieszczonym w książce przykładom i praktycznym ćwiczeniom dowiesz się, jak: wyznaczać cele zgodne z twoimi wartościami, zmienić destrukcyjne nawyki i zwiększyć samokontrolę, poradzić sobie z wymówkami i nie ulec zachciankom, przerwać błędne koło negatywnych myśli i nieskutecznego działania, rozwinąć w sobie trwałą motywację. Książka zawiera 7-tygodniowy program ucieczki przed wagą. Opisane w niej narzędzia pomogą ci nie tylko uzyskać pożądane efekty w odchudzaniu i utrzymać upragnioną wagę, ale przede wszystkim cieszyć się dobrym samopoczuciem przez resztę życia.

Pożegnalne spojrzenie

Ross Macdonald

Kolejna książka z serii Rossa Macdonalda, uchodzącej za swoistą klasykę amerykańskiego kryminału. Główny bohater, detektyw Lew Archer, prowadzi skomplikowane śledztwa, rozwiązując kolejne makabryczne intrygi i wdając się przy tym w niejedną niebezpieczną potyczkę z przestępcami. Tragiczna rodzinna przeszłość. II wojna światowa. Miłość matki. Wszystko to wraca, gdy pewnego dnia w rezydencji Larryego Chalmersa ginie pamiątkowa szkatułka, a wraz z nią listy jego rodzicielki. Detektyw Lew Archer próbuje zbadać sprawę. Z pozoru niewinna kradzież otwiera przed nim prawdę o mrocznej tragedii wiążącej ze sobą dwie rodziny. Wszystko komplikuje się jeszcze bardziej, gdy na jaw wychodzi fakt, że syn Chalmersa ma na swoim koncie dużo poważniejszą zbrodnię, niż kradzież szkatułki...

Pożegnalny ukłon

Arthur Conan Doyle

Sherlock Holmes i doktor Watson - najsłynniejszy duet detektywistyczny ponownie zabiera czytelników w podróż do świata kryminalnych zagadek. W ośmiu opowiadaniach tworzących "Pożegnalny ukłon", na podstawie wycinków z gazet, drobnych przedmiotów, gestów i znaków, przyjaciele rozwiążą tajemnice kolejnych morderstw. Sherlock wesprze także swojego brata Mycrofta w rozwiązaniu sprawy kradzieży tajemnic państwowych. Emocjonujące śledztwa pełne nieoczekiwanych zwrotów akcji zabiorą czytelników w świat detektywa z Baker Street.

Pożegnania

Stanisław Dygat

Niebanalna, świetnie przedstawiona historia miłosna na tle burzliwych wydarzeń historycznych. Pożegnanie z przedwojenną Polską i Europą, z całym ówczesnym porządkiem politycznym i społecznym. A także pożegnanie z młodością, niedojrzałością. Akcja książki rozpoczyna się kilkanaście dni przed wybuchem II Wojny Światowej. Poznajemy bohatera-narratora, chłopaka 22-letniego, przyszłego, a raczej niedoszłego studenta. Razem z nim wędrujemy po ulicach Warszawy, gdzie już przeczuwa się mającą nadejść wojnę, ale wciąż jeszcze ludzie się bawią, piją, kochają, podróżują. Jeszcze swobodniej jest w Paryżu, dokąd w ostatnich dniach przed wojną udaje się nasz bohater, by z przypadkowo poznanymi ludźmi świętować ostatnie dni spokoju. Druga część książki, to czasy tuż powojenne – poznani wcześniej bohaterowie ponownie się spotykają, ale już w zupełnie innych warunkach. Na motywach zaczerpniętych z tej powieści powstał w 1958 roku film pod tym samym tytułem w reżyserii Wojciecha Jerzego Hasa. Wystąpili w nim między innymi: Maria Wachowiak, Tadeusz Janczar, Bogumił Kobiela, Gustaw Holoubek, Krystyna Sienkiewicz, Zdzisław Mrożewski. ALLISON (lubimyczytac.pl): Wysmakowana proza, która oparła się upływowi czasu i wciąż robi na czytelniku duże wrażenie. Powieść o niespiesznym rytmie, nieco melancholijnym klimacie, pełna ujmujących, mądrych, niebanalnych dialogów, o które coraz trudniej we współczesnej literaturze polskiej. Akcja obejmuje lata 1939-1945, lecz tak naprawdę skupia się na okresie przedwojennym i pierwszych tygodniach okupacji oraz na końcówce wojny. Mamy tu jednak i wspomnieniowe fragmenty, dzięki którym dowiadujemy się, co przydarzyło się głównemu bohaterowi w międzyczasie. Bohater ów (i zarazem narrator) to młody warszawiak, idealista, buntownik i romantyk, którego przekonania zostają wystawione na ciężką próbę. Czas wojny to dla niego pożegnanie z naiwnością, młodzieńczymi uniesieniami i wiarą w człowieka. To również rozstanie się z uporządkowanym światem. Całość czyta się z przyjemnością, niespiesznie, w dużej mierze skupiając się na wewnętrznych przeżyciach bohaterów, ich dylematach, wyborach, spostrzeżeniach. ATEE (lubimyczytac.pl): Książka ma niesamowity klimat, nie spotkałam takiego we współczesnych powieściach. Co prawda bohater jest denerwujący, niby zbuntowany wobec porządków świata, jaki zna, ale w sumie to płynie z tym, co akurat życie mu przynosi. Aby zrozumieć jego postawę trzeba znać historię – wojna i okupacja hitlerowska, czas po powstaniu warszawskim, tuż przed wyzwoleniem. Autor nie jest z tą historią nachalny – czasem tylko jednym zdaniem sygnalizuje, jakie zdarzenia mogły mieć wpływ na kształtowanie postaw bohaterów. Książka ciekawa z socjologicznego punktu widzenia (schemat społeczeństwa przed wybuchem wojny i przemiany, jakie zachodzą pod wpływem wydarzeń). Zapada w pamięć. NOSTALGIA (lubimyczytac.pl): Ze stron tej książki ścieka ciężki sentymentalizm, ale dzięki lekkości i liryczności opisów wszystko się równoważy i tworzy zgrabną całość. Główny bohater, chociaż zagubiony i z początku zbyt pewny siebie, po zderzeniu z okrutniejszą wojenną rzeczywistością przechodzi szybki kurs dojrzewania. Ciekawe zestawienie dwóch różnych perspektyw, dotyczących świata przed i w trakcie II wojny światowej, szczególnie z punktu widzenia bohatera nieuczestniczącego w walkach, a będącego zwykłym cywilem próbującym jakoś przeżyć każdy kolejny dzień. Do tego barwność wszystkich postaci drugoplanowych jest na duży plus. Dobrze się czyta, nawet po ponad 70 latach od wydania. WSKALIMARII (lubimyczytac.pl): Tej książce nie mogę dać nic innego niż 10. Znaczy – mogłabym, dać 100 albo 1000. Ale skala jest krótka i ograniczona. Nie traktuję tej powieści jako dzieła absolutnego, najlepszej książki, która kiedykolwiek spotkałam, ale nic nie poradzę na to, że to moja ulubiona książka i obiektywna być nie potrafię. Do historii Lidki i Pawła wracam co jakiś czas i nigdy nie żałuję. Kocham zarówno powieść Dygata jak i film Hasa. Polecam każdemu z czystym sercem. JUSTYNA SOBOLEWSKA (polityka.pl): Jest to rzecz bardzo kameralna i z ducha gombrowiczowska. I choć opisane w niej konwenanse oraz mezalianse nie należą już do naszego świata, to poczucie uwięzienia w rolach i maskach dziś może być tak samo dojmujące. Nota: przytoczone powyżej opinie są cytowane we fragmentach i zostały poddane korekcie. Projekt okładki: Pola Augustynowicz.

Pożegnania

Adam Wiedemann

Adam Wiedemann Samczyk Pożegnania Przedwczoraj po śniadaniu, na ziemi niemieckiej, postanowiłem się ogolić, wyjąłem z plecaka maszynkę i mydło, będące aktualnie kością niezgody między mną i Beatą Zużewicz, i ręcznik, i poszedłem w to miejsce, gdzie za drobną sumę można było zakupić 10 rodzajów prezerwatyw, a starzy niemieccy generałowie odlewali się równocześnie jak na komendę, w lustrze zobaczyłem naresz... Adam Wiedemann ur. 24 grudnia 1967 Najważniejsze dzieła: Samczyk (1996), Kalipso (2005), Pensum (2007), Filtry (2009), Dywan (2010), Z ruchem (2015) Poeta, prozaik, tłumacz, krytyk literacki i muzyczny. Absolwent filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był trzykrotnie nominowany do Nagrody Literackiej Nike. W 1999 został laureatem Nagrody Kościelskich, a w 2008 Nagrody Literackiej Gdynia za tom Pensum. Stylistyka jego wierszy to pozorna niedbałość, skrywająca wyrafinowanie. Wojciech Kuczok z kolei nazwał tę twórczość sure-realizmem, zwracając uwagę na umiejętność pisania tak, jakby to, co się pisze, było oczywiste. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Pożegnanie

Tadeusz Boy-Żeleński

Tadeusz Boy-Żeleński Piosenki Zielonego Balonika Pożegnanie Skąd tu temat wziąć do nowej piosenki? Skłopotany wzrok wodzę tu i tam; Wtem zapachną mi bzów rozwite pęki Gdzieś z ogródka hen: i już temat mam. Niech dziś refren mój wiosna sama nuci, Niech rozprószy smęt mych jesiennych lat, Niech młodości mej tętno mi przywróci, Niech mi od niej w krąg się rozciepli świat. Dość już piosnce mej jałowych konceptów, Wspólnych naszych głup... Tadeusz Boy-Żeleński Ur. 21 grudnia 1874 w Warszawie Zm. 4 lipca 1941 we Lwowie Najważniejsze dzieła: przekłady ponad stu pozycji z literatury francuskiej, Słówka, Marysieńka Sobieska, Piekło kobiet, Plotka o Weselu, Flirt z Melpomeną Pisarz, poeta, krytyk teatralny i literacki, tłumacz i popularyzator kultury francuskiej, publicysta, działacz społeczny, z zawodu lekarz. Matka Boya była wychowanicą i przyjaciółką Narcyzy Żmichowskiej, ojciec - znanym kompozytorem. Spokrewniony z Tetmajerami, uczestnik wesela Lucjana Rydla, opisanego przez Wyspiańskiego, później ożenił się z Zofią Pareńską, która była pierwowzorem Zosi z Wesela. W młodości hulaka i karciarz, przyjaciel Stanisława Przybyszewskiego, nieszczęśliwie zakochany w jego żonie Dagny. Studiował medycynę, następnie wyjechał na praktyki do Francji, gdzie odkrył francuską piosenkę, kabarety i powieści Balzaka. Zakochany w Paryżu, po powrocie zaczął tłumaczyć francuską literaturę, aby ,,stworzyć sobie namiastkę Francji". Współtwórca kabaretu ,,Zielony Balonik", autor wielu piosenek i wierszyków z jego repertuaru. Jako lekarz kolejowy i pediatra stykał się z biedą i cierpieniem, jako działacz społeczny propagował więc świadome macierzyństwo i właściwą opiekę nad niemowlętami. Po pierwszej wojnie światowej porzucił medycynę i został recenzentem teatralnym oraz publicystą. Krytykowany przez środowiska prawicowe za wyśmiewanie rzeczy i spraw szacownych, które sam uważał za ,,niezbyt godne szacunku". W 1927 r. rząd francuski odznaczył go Legią Honorową za jego pracę tłumacza. Zamordowany przez hitlerowców wraz z innymi profesorami Uniwersytetu Lwowskiego. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Pożegnanie (Do D. D.)

Adam Mickiewicz

Adam Mickiewicz Sonety odeskie Pożegnanie Do D. D. Odpychasz mię? czym twoje serce już postradał? Lecz jam go nigdy nie miał; czyli broni cnota? Lecz ty pieścisz innego; czy że nie dam złota? Lecz jam go wprzódy nie dał, a ciebie posiadał. I nie darmo; choć skarbów przed tobąm nie składał, Ale mi drogo każda kupiona pieszczota, Na wagę duszy mojej, pokojem żywota; Dlaczegoż mię odpychasz? na... Adam Mickiewicz Ur. 24 grudnia 1798 r. w Zaosiu koło Nowogródka Zm. 26 listopada 1855 r. w Konstantynopolu (dziś: Stambuł) Najważniejsze dzieła: Ballady i romanse (1822), Grażyna (1823), Sonety krymskie (1826), Konrad Wallenrod (1828), Dziady (cz.II i IV 1823, cz.III 1832), Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego (1833), Pan Tadeusz (1834); wiersze: Oda do młodości (1820), Do Matki Polki (1830), Śmierć pułkownika (1831), Reduta Ordona (1831) Polski poeta i publicysta okresu romantyzmu (czołowy z trójcy wieszczów). Syn adwokata, Mikołaja (zm. 1812) herbu Poraj oraz Barbary z Majewskich. Ukończył studia na Wydziale Literatury Uniwersytetu Wileńskiego; stypendium odpracowywał potem jako nauczyciel w Kownie. Był współzałożycielem tajnego samokształceniowego Towarzystwa Filomatów (1817), za co został w 1823 r. aresztowany i skazany na osiedlenie w głębi Rosji. W latach 1824-1829 przebywał w Petersburgu, Moskwie i na Krymie; następnie na emigracji w Paryżu. Wykładał literaturę łacińską na Akademii w Lozannie (1839), a od 1840 r. literaturę słowiańską w College de France w Paryżu. W 1841 r. związał się z ruchem religijnym A. Towiańskiego. W okresie Wiosny Ludów był redaktorem naczelnym fr. dziennika Trybuna Ludów i organizatorem ochotniczego Zastępu Polskiego, dla którego napisał demokratyczny Skład zasad. autor: Cezary Ryska Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Pożegnanie domu

Zofia Żurakowska

Pożegnanie domu stanowi drugą część planowanej trylogii autobiograficznej Zofii Żurakowskiej, której ze względu na zawieruchy dziejowe pisarce nie udało się dokończyć. Opowiada o losach ziemiańskiej rodziny tuż przed wybuchem I wojny światowej. Młodzi Polacy wykazują się olbrzymią wiarą w odzyskanie utraconej ojczyzny i podejmują trud walki o niepodległość.

Pożegnanie domu

Zofia Żurakowska

20 000 mil podmorskiej żeglugi Skała uciekająca Nie zapomniano zapewne dotąd wypadku dziwnego, niepojętego i trudnego do objaśnienia zjawiska, jakim się odznaczył rok 1866. Nie mówiąc już o pogłoskach niepokojących ludność portów i zajmujących ogół na wszystkich lądach, dodać wypada, że marynarze byli najmocniej zaniepokojeni. Kupcy, armatorzy, dowódcy okrętów, szyprowie i sternicy statków europejskich i amerykańskich, oficerowie marynarki wojennej wszystkich krajów, a nawet rządy różnych państw obu lądów do najwyższego stopnia zajęci byli tym wydarzeniem. [...]Zofia ŻurakowskaUr. 13 czerwca 1897 w Wyszpolu koło Żytomierza Zm. 31 maja 1931 w Rabce Najważniejsze dzieła: Skarby (1925), Pożegnanie domu (1927), Pójdziemy w świat (1928), Fetysz (1930), Roman i dziewiętnastu (1930), Jutro niedziela (1935) Autorka książek dla młodzieży, które w okresie dwudziestolecia międzywojennego należały do lektur szkolnych. Skarby i Pożegnanie domu stanowią dwie pierwsze części powieści autobiograficznej opowiadającej z perspektywy uwzględniającej przede wszystkim dziecięce widzenie świata, o czasach I wojny światowej i rewolucji rosyjskiej; trzecia planowana część (Nieporozumienie) nie została ukończona przez przedwcześnie zmarłą na gruźlicę pisarkę. Jutro niedziela to wydany już pośmiertnie zbiór opowiadań. Psychologiczno-obyczajowa proza Żurakowskiej, z dużą wrażliwością ukazująca rodzinne i szkolne problemy młodych ludzi, została doceniona przez Marię Dąbrowską, ponadto zaś uhonorowana nagrodą ministerialną. Po wojnie powieści Żurakowskiej, jako poruszające drażliwy temat utraconych na rzecz ZSRR ziem wschodnich przedwojennej Polski, nie były początkowo wznawiane, wydano je dopiero w zbiorach w 1957 i 1972 roku. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Pożegnanie domu

Zofia Żurakowska

Pierwszy to raz w życiu Olek, Marta, Nik, Tom i Ania byli nad morzem. Zdawało się im dawniej, że doskonale znają morze z książek i z opowiadań ciotecznego rodzeństwa, Reni i Alego, którzy co roku spędzali parę miesięcy nad oceanem. Często nawet, w polu, patrząc na daleki siny rąbek lasu, Nik przymrużał oczy i mówił: Tak właśnie musi wyglądać morze z daleka a w lecie, kiedy jezioro Niżpolskie wysychało trochę i robiła się plaża, bawili się w rybaków i połów śledzi (Fragment)

Pożegnanie jesieni

Stanisław Ignacy Witkiewicz

Pożegnanie jesieni to najsłynniejsza powieść Stanisława Ignacego Witkiewicza, w której autor kreśli katastroficzno-erotyczną wizję upadku dekadenckiego świata w literacko brawurowy sposób. W obliczu zbliżającej się rewolucji bohaterowie Witkacego usiłują nadać sens swemu kończącemu się życiu poszukując tajemnicy Istnienia, szamocą się między sztuką a życiem, erotyką, narkotykami a filozofowaniem. Głównym tematem powieści są, wg słów samego autora, przeżycia bandy zdegenerowanych byłych ludzi na tle mechanizującego się życia. Atanazy Bazakbal, Hela Bertz, Zofia Osłabędzka oraz hrabia Łohoyski powiązani ze sobą skomplikowaną siecią sympatii i animozji tańczą na wulkanie oto wybucha najprawdziwsza rewolucja mas, świat wyrafinowania, nudy i perwersji zostaje zdmuchnięty zawieruchą dziejową jak domek z kart. W 1990 roku Pożegnanie jesieni zekranizował Mariusz Treliński (wystąpili m.in.: Jan Frycz, Maria Pakulnis, Jan Peszek, Henryk Bista, Grażyna Trela, Adam Ferency). Muzykę do filmu napisał Michał Urbaniak. Obraz został nagrodzony na festiwalu filmów polskich w Gdyni za scenografię oraz za kostiumy, zdobył też nagrodę im. Andrzeja Munka za reżyserię i zdjęcia. Witkacy wydawał mi się osobowością bardzo silną, przygniatającą nawet, umysłowością świetną, choć ponurą i niepokojącą, artystą o znakomitych uzdolnieniach, ale jakby dotkniętym perwersją, czy manierą, które czyniły go i w obcowaniu osobistym, i w tym, co pisał, bardziej odstręczającym niż pociągającym. A jednak po latach tak to wygląda, że duch czasu coraz bardziej staje się pokrewny temu duchowi tragicznemu. Trzeba jednak przyznać, że Witkacy wyprzedził czas i że czas teraz dopiero go dosięga. Witold Gombrowicz Stanisław Ignacy Witkiewicz ukończył pisanie Pożegnania jesieni pod koniec sierpnia 1926 roku. W liście do Kazimiery Żuławskiej pisał: Powieść moja jest okropna. Jeden wielki Seitenblick [spojrzenie z ukosa] na ludzkość całą, za plecyma Boga. W styczniu 1927 roku autor oddał do druku książkę, która ukazała się już pod koniec kwietnia nakładem Księgarni Polskiej F. Hoesick  był to jego faktyczny debiut powieściowy, ponieważ pierwsza powieść  622 upadki Bunga, czyli Demoniczna kobieta  napisana w latach 19101911 ukazała się dopiero w 1972 roku (jak pisał sam autor z powodów niezależnych ode mnie nie może być wydana). Kolejne krajowe wydanie Pożegnania jesieni ukazało się dopiero w 1981 roku nakładem Niezależnej Oficyny Wydawniczej (w tzw. drugim obiegu). Następne wydania ukazywały się w latach 1983, 1985, 1990, 1992 (Państwowy Instytut Wydawniczy), 1996 (Wydawnictwo Dolnośląskie), 1997 (Wydawnictwo Literackie), 1998 (Państwowy Instytut Wydawniczy), 2000 (Wydawnictwo Dolnośląskie), 2001 (Państwowy Instytut Wydawniczy), 2004 (Zielona Sowa), 2005 (Wydawnictwo Dolnośląskie). Niniejszą edycję oparto na wydaniu z roku 1998. Stanisław Ignacy Witkiewicz (1885 1939) Jedna z najbardziej oryginalnych i barwnych indywidualności polskiego dwudziestolecia międzywojennego oraz jeden z najwybitniejszych artystów XX wieku malarz, fotografik, pisarz, dramaturg i filozof. Twórca słynnej Firmy Portretowej S.I. Witkiewicz (namalował m.in. Juliana Tuwima, Michała Choromańskiego, Zofię Nałkowską, Brunona Schulza, Stefana Żeromskiego, Karola Szymanowskiego). Syn Stanisława Witkiewicza malarza, pisarza i architekta (twórcy stylu zakopiańskiego). Witkacy zasłynął m.in. jako autor licznych prac literackich powieści: 622 upadki Bunga, czyli Demoniczna kobieta (1911), Pożegnanie jesieni (1927), Nienasycenie (1930), Jedyne wyjście (1932); sztuk teatralnych: W małym dworku (1921), Nadobnisie i koczkodany (1922), Wariat i zakonnica (1923), Sonata Belzebuba (1925), Szewcy (1934) oraz rozpraw filozoficznych i badawczych: Nowe formy w malarstwie i wynikające stąd nieporozumienia (1919), Teatr. Wstęp do teorii Czystej Formy w teatrze (1923), Narkotyki (1932), Niemyte dusze (1936). 18 września 1939 roku, na wieść o wkroczeniu wojsk radzieckich do Polski, popełnił samobójstwo.

Pożegnanie jesieni

Stanisław Ignacy Witkiewicz (Witkacy)

Stanisław Ignacy Witkiewicz Pożegnanie jesieni ISBN 978-83-288-5569-4 Motto: Czymże jest, o naturo, twych pocieszeń mowa Wobec żądz, które budzisz twym mrocznym obszarem. Antoni Słonimski Poświęcone Pani Zofii i Tadeuszowi Żeleńskim Przedmowa Wobec niespełnienia obietnic zawartych w przedmowie pierwszej, to jest napisania tego, co nazywam powieścią metafizyczną, piszę drugą tylko parę słów. 1) Z góry odpieram zarzut, że powieść ta jest pornograficzna. ... Stanisław Ignacy Witkiewicz (Witkacy) Ur. 24 lutego 1885 w Warszawie Zm. 18 września 1939 w Jeziorach na Polesiu Najważniejsze dzieła: W małym dworku dramat, 1921), Wariat i zakonnica (dramat, 1923), Janulka, córka Fizdejki (dramat, 1923), Matka (dramat 1924), Szewcy (dramat, 1934), Pożegnanie jesieni (powieść, 1927), Nienasycenie (powieść, 1930), Nowe formy w malarstwie i wynikające stąd nieporozumienia (1919), Pojęcia i twierdzenia implikowane przez pojęcie Istnienia (1935), Niemyte dusze (1936; wyd. 1975). Pseudonim Witkacy. Polski awangardowy malarz, dramaturg, pisarz i filozof. Malarstwo studiował na krakowskiej ASP (u J. Stanisławskiego i J. Mehofera). W czasie I wojny światowej zaciągnął się do armii carskiej, ranny w 1916 r., pojechał kurować się do rodziny w Moskwie, gdzie był świadkiem wybuchu rewolucji październikowej. Bezpośrednie doświadczenie historii ukształtowało katastroficzną historiozofię Witkacego. W 1918 roku wrócił do Polski i osiadł w Zakopanem. Pracował zarobkowo jako portrecista (w latach 30. stworzył jednoosobową "Firmę portretową"), tworzył teoretyczne teksty z zakresu estetyki, był członkiem krakowskiej grupy formistów, głosząc teorię Czystej Formy w sztuce, mającej odwoływać się u odbiorcy bezpośrednio do uczuć metafizycznych. Z czasem stworzył własny system filozoficzny. W 1935 r. odznaczony prze Polską Akademię Nauk. Po wybuchu II wojny światowej, nie przyjęty jako ochotnik do wojska, udał się w kierunku wschodniej granicy Polski. Zginął śmiercią artystyczno-samobójczą, zażywając weronal wraz ze swą ówczesną kochanką oraz podcinając sobie żyły na wieść o agresji Związku Radzieckiego na prowadzącą wojnę z hitlerowskimi Niemcami Polskę. Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.

Pożegnanie jesieni

Stanisław Ignacy Witkiewicz

Powieść Stanisława Ignacego Witkiewicza (Witkacego) opowiada o dojrzewaniu i upadku młodego dekadenta Atanazego Bazakbala. Jego działania i wszelkie eksperymenty (narkotyczne, erotyczne, psychiczne) doprowadzają do samobójstwa jego żonę, zaś on sam popada w całkowitą zależność od Heli Bertz; pierwowzorem tej postaci była żydowska piękność, Izabela Hertz. Powieść stanowi również rozważania na temat przyszłości, studium dekadencji (upadek wartości, sekularyzacja, znużenie światem) i opis ówczesnego rozwoju społecznego, etapów rewolucji i tego w jaki sposób degraduje ona świat „pożerając własne dzieci” (w imię szczytnej idei niwelistycznej – staje się dyktaturą). Autor wyraża swoje przekonanie o końcu kultury indywidualistycznej. "Pożegnanie jesieni" to trzecia część kolekcji dzieł Witkacego udostępnionych przez wydawnictwo Avia Artis. Zachęcamy do zapoznania się z innymi naszymi propozycjami. Kolekcja dzieł Witkacego: - Szewcy - Kurka Wodna - Pożegnanie jesieni

Pożegnanie jesieni

Stanisław Ignacy Witkiewicz

Tłumaczona na wiele języków powieść z roku 1925 autorstwa wybitnego polskiego twórcy Stanisława Ignacego Witkiewicza malarza, literata i fotografa, eksperymentatora i teoretyka sztuki. Bohaterem powieści jest młody dekadent Atanazy Bazakbal. Jego pełne trudnych doświadczeń dojrzewanie prowadzi do spektakularnego upadku i stanowi przyczynek do rozważań o dekadencji, indywidualizmie i rewolucji.